Piękno literackich opisów przyrody  Pan Tadeusz Adama Mickiewicza i Chłopi Władysława Reymonta

Od najdawniejszych czasów natura stanowiła niewyczerpane źródło ludzkiego natchnienia. W odległej przeszłości ludzie szczycili się malowidłami wizerunków zwierząt, także roślin i krajobrazów. To właśnie w ten sposób rodziła się sztuka. Przyroda powoli stawał się wyraźnym synonimem piękna oraz wszechogarniającej doskonałości, budziła natchnienie dla pisarzy oraz poetów i malarzy, także muzyków oraz dużego grona wszystkich pozostałych artystów. Jednak w moim odczuciu próby przedstawienia przyrody za pomocą pędzla oraz płótna pozbawiają naturę rzeczywistych wartości. W ten sposób niknie iskra, która wpływa na ludzką duszę. Spoglądając na płótno, choćby było najcudowniejsze nie jesteśmy w stanie zbliżyć się do prawdziwej natury. Literatura, zwłaszcza poezja umożliwia nam zagłębienie się w ludzką duszę, to przy pomocy naszej wyobraźni jesteśmy w stanie określić to co jest naprawdę. To dzięki umiejętnej grze słów jesteśmy w stanie ożywić piękno krajobrazu, które rodzi się w naszej duszy. Za przykład może posłużyć tu poezja Kazimierza Tetmajera oraz wiersze Leopolda Staffa i Juliana Tuwima, powodują one chwile zadumy oraz kontemplację nad otaczającym światem.