Chronologiczna lista dogmatów katolickich niezgodnych z Pismem Świętym .pdf

Chronologiczna lista dogmatów katolickich niezgodnych z Pismem Świętym

Podane na początku każdego akapitu daty są w niektórych przypadkach przybliżone.

320 - Za cesarza Konstantyna chrześcijaństwo stało się oficjalną religią

Imperium Rzymskiego. Wtedy do Kościoła weszło wielu połowicznie nawróconych

pogan, którzy czcili dalej pogańską Królową Niebios (Izyda, Diana, Kali), tyle

że pod imieniem Maryi, celebrowali pogańskie święta pod chrześcijańskimi

nazwami, czcili dalej obrazy, posągi i bożki, ale pod imionami świętych

(męczenników), np. kult Dionizosa przeniesiono na św. Dionizego, a kult Izydy na

św. Izydora. Wszystko to nie miało oparcia w Piśmie Świętym, co otwarcie

przyznaje ksiądz W. Zaleski pisząc: "W Nowym Testamencie nie mamy świadectw

potwierdzających cześć wizerunków".(1) Przykazanie Boże zakazuje takiego kultu:

"Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu... oddawał im pokłonu i

nie będziesz im służył" (Wyj.20:4-5). Pan Jezus polecił nam oddawać cześć Bogu

wyłącznie w duchu i prawdzie, nie zaś poprzez przedmioty wykonane ludzką ręką

(Jan 4:23-24). Czasem usprawiedliwia się to mówiąc, że święte przedmioty tylko

symbolizują Boga, ale poganie, którzy je czcili też tak wierzyli, a jednak Bóg

nazywał ich praktyki bałwochwalstwem (Iz.44:9-20).

321 - Konstantyn Wielki, którego rodzina czciła bożka słońca zwanego Sol

Invictus, gdy zaczął przewodzić soborom chrześcijańskim, wywyższył specjalnym

edyktem pogańskie święto słońca - niedzielę: "W czcigodny dzień Słońca

[venerabili die Solis], niech urzędnicy i mieszkańcy miast wypoczywają, zaś

wszystkie sklepy i warsztaty niech będą pozamykane."(2) Prof. Aleksander

Krawczuk trafnie zauważył: "Można rzec bez przesady, że edykt Konstantyna

obowiązuje w większości krajów świata aż po dzień dzisiejszy; ów bowiem ' dies

Solis' to oczywiście nasza niedziela."(3) Do kultu słonecznego wciąż nawiązuje

nazwa niedzieli w niektórych językach (np. ang. Sunday, niem. Sonntag). W

pierwszych wiekach chrześcijanie święcili siódmy dzień tygodnia - sobotę,

zgodnie z IV przykazaniem Bożym (Wyj.20:8-11). Z czasem wielu z nich zaprzestało

tego (zwłaszcza w Rzymie), ale nie ze względów teologicznych, lecz aby uniknąć

prześladowań skierowanych przeciw Żydom, którzy byli znani ze święcenia sabatu,

dlatego też Rzymianie mylili z nimi chrześcijan. Drugą przyczyną była

popularność dnia słońca wśród pogan, których Kościół chciał za wszelką cenę

pozyskać. Jeszcze jednak w V wieku historyk chrześcijański napisał: "Mimo, że

wszystkie kościoły na całym świecie mają nabożeństwo co tydzień w sabat, to

chrześcijanie w Aleksandrii i Rzymie, na podstawie jakiejś starodawnej tradycji,

zaprzestali tego."(4)

431 - Sobór w Efezie¬ przemianował Maryję z Christotokos, a więc "matka

Chrystusa", na Theotokos - "Matka Boska".(5) Tytuł ten jest niestosowny, gdyż

sugeruje, że Maryja urodziła Boga, zaś człowiek nie może urodzić Boga -

stworzenie nie może urodzić Stworzyciela. Słowo Boże mówi, że Jezus "chociaż był

w postaci Bożej" wyparł się boskości (Flp.2:6-7) i narodził jako człowiek. I tak

jak Jego ludzka natura nie miała ojca, tak też Jego boska natura nie miała

matki! Co znamienne, Efez, gdzie uchwalono ten dogmat, był stolicą kultu

Królowej Niebios - Diany. Poganie stawiali jej kapliczki przy drogach, a jej

wizerunki umieszczali w domach na długo zanim zwyczaje te powiązano z kultem

Maryi.

500 - Duchowni Kościoła rzymskiego zaczęli wyróżniać się ubiorem od innych

wierzących, choć wcześniej ubierali się tak jak urzędnicy państwowi, a więc

podobnie jak reszta społeczeństwa.

508 - Pierwszy katolicki król Franków - Chlodwik pokonał resztki Wizygotów, co

pozwoliło papiestwu podporządkować sobie niemal całą Europę Zachodnią. Odtąd

władze świeckie podlegały Kościołowi.(6) Prorocy Boży nazywali zawsze taki

związek między Kościołem a władzą świecką "nierządem" (Jer.2:20-31; Ez.16:17-19;

Oz.2:5) i "obrzydliwością" (Apok. 18:9). Daniel zapowiedział, że ten stan

przetrwa 1290 lat (Dan.12:11), a więc do 1798 roku. I faktycznie, ta sama

Francja, której wojska w 508 roku pomogły papiestwu uzyskać wpływ na władze

świeckie Europy, dokładnie w 1290 lat później, w 1798 roku, zlikwidowała państwo

papieskie, zadając mu tzw. "śmiertelną ranę" (Apok.13:3), a Rewolucja Francuska

wprowadziła rozdział Kościoła od państwa, który w wielu państwach świata trwa do

dziś z korzyścią dla państwa i dla Kościoła.

538 - Dzięki odsunięciu ariańskich Ostrogotów z Rzymu wszedł w życie dekret

cesarza Justyniana, który stawiał biskupa Rzymu ponad innymi biskupami. Biskupi

rzymscy, aby wzmocnić swe roszczenia do władzy nad całym chrześcijaństwem

powoływali się na sukcesję apostolską, wywodząc ją od Piotra, choć pierwszym

biskupem Rzymu nie był Piotr, lecz niejaki Linus. Apostoł Piotr nigdy nie był

biskupem Rzymu. Sukcesja apostolska jest czystą spekulacją, której Biblia nie

potwierdza, zaś historia ją podważa, gdyż czasem dwie, trzy osoby naraz

piastowały urząd papieża, ekskomunikując się nawzajem, nabywając lub sprzedając

tron papieski za pieniądze, jak na przykład papież Benedykt IX (1032-45), który

sprzedał swój urząd Grzegorzowi VI (1045-6). Nie sposób więc mówić o

jakiejkolwiek sukcesji apostolskiej w Rzymie.

538 - Podczas synodu w Orleanie, Kościół rzymski wydał bardziej rygorystyczne

prawo niedzielne niż edykt Konstantyna z 321 r. zakazując w niedzielę wszelkich

prac.(7) Prorok Daniel zapowiedział, że odstępcza moc religijna poważy się w

średniowieczu na zmianę IV przykazania Bożego, a więc tego, które wiąże się z

czasem: "Będzie zamierzał zmienić czasy i Prawo" (Dn.7:25). Kardynał J. Gibbons

przyznaje to otwarcie: "Oczywiście, Kościół katolicki twierdzi, że zmiana sabatu

na niedzielę była jego dziełem."( Przykazanie IV w przekładzie ks. Jakuba Wujka

brzmi tak: "Pamiętaj, abyś dzień sobotni święcił. Sześć dni robić będziesz i

będziesz wykonywał wszystkie roboty twoje; ale siódmego sabat Pana, Boga twego,

jest: nie będziesz wykonywał weń żadnej roboty... Przez sześć dni bowiem czynił

Pan niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, a odpoczął dnia

siódmego; i dlatego pobłogosławił Pan dniowi sobotniemu i poświęcił go."

(Wyj.20:8-11).

590 - Pierwsi chrześcijanie modlili się wyłącznie do Boga. W późniejszych

wiekach jednak zaczęto modlić się i szukać pośrednictwa u świętych i Maryi.

Biblia uczy jednak wyraźnie, że jedyną osobą przez którą możemy przyjść do Ojca

jest Jezus Chrystus: "Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem

a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus" (1Tym.2:5). Jezus sam powiedział: "Ja jestem

droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze Mnie" (Jan

14:6). Słowa "tylko przeze Mnie" wykluczają pośrednictwo żywych (np. kapłanów),

zmarłych (np. świętych czy Maryi), niebiańskich istot czy duchowych przewodników

(np. aniołów). Jezus przestrzegł nas przed innymi pośrednikami: "Zaprawdę,

zaprawdę powiadam wam, kto nie wchodzi przez drzwi do owczarni, lecz w inny

sposób się tam dostaje, ten jest złodziejem i zbójcą... Ja jestem drzwiami dla

owiec" (Jan 10:1.7).

593 - Papież Grzegorz I zaczął nauczać o czyśćcu - miejscu gdzie dusze zmarłych

cierpią, dopóki nie spłacą długu lub nie zostaną wykupione przez ofiary żywych.

O czyśćcu nie ma jednak żadnej wzmianki w Piśmie Świętym. Kardynał N. Wiseman w

swym wykładzie doktryn katolickich przyznaje to, pisząc, że w Piśmie Świętym

czytelnik "nie znajdzie ani słowa o czyśćcu."(9) Zamiast o czyśćcu czytamy w

nim: "Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd" (Hebr.9:27). Ludzie

otrzymają nagrodę lub karę przy zmartwychwstaniu, a nie zaraz po śmierci, jak

wierzyli poganie. Pan Jezus powiedział: "Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja

jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku." (Apok.22:12).

595 - Papież Grzegorz I jako pierwszy nakazał represje wobec chrześcijan

święcących siódmy dzień tygodnia - sobotę, a wielu z nich żyło między innymi w

Alpach oraz na Wyspach Brytyjskich, gdzie długo nie sięgała moc Kościoła

rzymskiego.(10)

600 - Grzegorz I narzucił łacinę jako jedyny język używany do nabożeństwa, mimo

że łacina nie była wówczas wszystkim znana. Nakaz ten był sprzeczny z Biblią,

która zaleca, aby do nabożeństwa używać tylko języka powszechnie zrozumiałego

(1Kor.14:9).

709 - Papieże każąc całować ludziom swe stopy wprowadzili pogański zwyczaj,

niezgodny z naukami i duchem Ewangelii (zob. Dz.Ap.10:25-26; Apok.19:10; 22:9).

787- Sobór w Nicei dopuścił kult krzyża, relikwii i obrazów świętych, choć

jeszcze synod w Elwirze (306 r.) orzekł, że "nie należy czcić obrazów, ani

modlić się przed nimi". Dopuszczając kult obrazów i relikwii anulowano II

przykazanie Boże, które go zakazuje (Wyj.20:3-6). Aby jednak wciąż zgadzała się

liczba przykazań Bożych (dziesięć) ostatnie przykazanie na dwie części, dlatego

w katechizmach katolickich nie ma ono nawet podmiotu i brzmi: "Ani żadnej

rzeczy, która jego jest". Następstwem tej zmiany w przykazaniach Bożych był

trwający do dziś kult relikwii i obrazów.

1079 - Papież Grzegorz VII, który wywodził się z kręgów zakonnych, wprowadził

celibat, który przedtem obowiązywał tylko zakonników. Do XI wieku duchowni mieli

żony i dzieci, gdyż i apostołowie byli żonaci, np. Piotr (Mat.8:14-15;

1Kor.9:5). Pismo Święte naucza bowiem, że duchownym czy biskupem może być tylko

ten, kto się wcześniej sprawdził jako głowa rodziny: "Jeśli ktoś dąży do

biskupstwa, pożąda dobrego zadania. Biskup więc powinien być nienaganny, mąż

jednej żony... dobrze rządzący własnym domem, trzymający dzieci w uległości"

(1Tym.3:1-4).

1090 - Podczas pierwszych krucjat chrześcijanie przejęli na Wschodzie różaniec.

Służył on poganom do zmawiania modlitw ku czci bogini Kali, czczonej na

Wschodzie jako Dziewica i Królowa Niebios, dlatego większość pacierzy

różańcowych skierowanych jest do Królowej Niebios. Różaniec rozpowszechnił

rodzaj mechanicznej modlitwy, gdzie modlący się powtarza w kółko te same słowa,

czasem i bezmyślnie, jak to czynili poganie, którym chodziło o ilość pacierzy, a

nie o ich jakość. Pan Jezus przestrzegł przed taką modlitwą, mówiąc: "A modląc

się, nie bądźcie wielomówni jak poganie; albowiem oni mniemają, że dla swej

wielomówności będą wysłuchani" (Mat.6:7).

1163 - Sobór w Tours prowadzony pod wodzą papieża Aleksandra III nakazał władzom

świeckim więzić ludzi uznanych przez Kościół rzymski za heretyków. Konfiskata

mienia oskarżonych była dla władz świeckich dodatkową motywacją, aby więzić i

palić na stosie jak największą ilość oskarżonych.

1184 - Papież Lucjusz III zażądał na rzecz Kościoła części dobytku oskarżonych o

herezję.(11) Wraz z cesarzem niemieckim Fryderykiem Barbarossą wydał nakaz

prześladowania i uśmiercania heretyków za pośrednictwem władz świeckich, co

oznaczało formalny początek inkwizycji jako instytucji kościelno-państwowej.

Kościelni inkwizytorzy przekazywali władzom państwowym osądzonych z klauzulą,

aby nie karać ich śmiercią, co było jednak obłudną formalnością, gdyż byli

obecni, aby dopilnować wykonania wyroku śmierci, a gdy nie zapadał, oskarżali

urzędników odpowiedzialnych za jego wykonanie o wspomaganie heretyków.

Nietolerancja i prześladowania zrodzone przez ten związek Kościoła i państwa

były sprzeczne z duchem Ewangelii. Pan Jezus i apostołowie nigdy nie narzucali

nikomu swoich przekonań, ani nie posługiwali się siłą czy władzą świecką, aby

narzucać swe doktryny społeczeństwu.

1190 - Kościół zaczął sprzedawać odpusty za grzechy, choć Nowy Testament uczy,

że zbawienie jest darem Bożym w Chrystusie i nie można go nabyć za pieniądze:

"Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz

jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił" (Efez. 2:8-9);

"Jeżeli zaś dzięki łasce, to już nie ze względu na uczynki, bo inaczej łaska nie

byłaby łaską" (Rzym. 11:6). Zbawienia nie można nabyć, gdyż jest owocem

doskonałej ofiary Jezusa, do której nie można dodać niczego. Można ją tylko

przyjąć lub odrzucić. Gdybyśmy mogli zbawić się z grzechów sami, np. cierpieniem

czy ofiarami, Chrystus nie musiałby przychodzić, aby umrzeć za nas. Zbawienie z

łaski nie neguje oczywiście dobrych uczynków, tyle że są one rezultatem

przyjęcia zbawienia, a nie środkiem do niego (Gal.5:22-23).

1200 - Do XII wieku chrzczono przez zanurzenie, gdyż tylko taki chrzest mógł

symbolizować śmierć Chrystusa i Jego zmartwychwstanie oraz pogrzebanie starego

człowieka i wynurzenie nawróconego. Nowotestamentowe słowo "chrzczę" (gr.

baptidzo) znaczy "zanurzam" (Mat.3:16; Dz.Ap.8:38-39). Do dziś w Gnieźnie czy w

południowej Europie, gdzie zachowały się wczesne kościoły, można zobaczyć

baptysteria, w których chrzczono przez zanurzenie. Kardynał J. Gibbons przyznał:

"Najstarszą formą Chrztu św. było zanurzenie. Jest to widoczne nie tylko z

lektury Ojców Kościoła i wczesnych rytuałów łacińskich oraz wschodnich, lecz

także z listów św. Pawła, który pojmuje Chrzest jako kąpiel (Efez.5:26;

Rzym.6:4; Tyt.3:5)."(12) Biblijnym warunkiem chrztu jest pouczenie o zasadach

wiary, wiara w Jezusa oraz pokuta (Mat.28:19; Mar.16:16; Dz.Ap.2:3. Niemowlę nie

może spełnić żadnego z tych trzech warunków, dlatego w pierwszych wiekach

chrzczono tylko dorosłych i to przez zanurzenie. Dopiero sobór w Kartaginie w

418 r. opowiedział się za chrztem dzieci.

1215 - Grzegorz VII (1073-85) chciał wprowadzić spowiedź uszną, gdy stał się

papieżem, ale dogmat w tej sprawie wydał dopiero IV sobór laterański.(13)

Tymczasem Pismo Święte nie zawiera ani jednego przykładu spowiedzi usznej! Mówi

o spowiedzi serca, do której nie trzeba pośrednictwa człowieka (Ps.51:1-11).

Zachęca do wyznawania grzechów Bogu, gdyż "każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego

imię otrzymuje odpuszczenie grzechów" (Dz.Ap.10:43). Pan Jezus uczył spowiadać

się bezpośrednio do Boga, gdyż tylko On może odpuścić: "Ty zaś, gdy chcesz się

modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego... Wy

zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie... przebacz nam nasze

winy." (Mat.6:6-12). Apostołowie, gdyby otrzymali autorytet odpuszczania

grzechów korzystaliby z niego, bo okazji nie brakowało, np. gdy Szymon z Samarii

popełnił grzech, Piotr zamiast go wyspowiadać, polecił mu, żeby wyznał grzech

Bogu: "Odwróć się od tej nieprawości swojej i proś Pana, czy nie mógłby ci być

odpuszczony zamysł serca twego" (Dz.Ap.8:22).

1215 - Najważniejszą ceremonią Kościoła rzymskiego jest ofiara mszy świętej, a

więc przeistoczenie chleba i wina w ciało i krew Chrystusa, które następnie

ofiarowane jest za grzechy. Z teorią o przeistoczeniu wystąpił mnich Radbertus

Paschasius (800-865), ale napotkał na sprzeciw teologów katolickich. Dopiero

sobór laterański IV zatwierdził ją jako dogmat w 1215 roku. Według podręcznika

dla duchownych katolickich: "Sam Bóg posłuszny wypowiedzianym przez kapłanów

słowom B Hoc est corpus meum ("To jest ciało moje") - zstępuje na ołtarz,

przychodzi gdzie go zawołają, ilekroć go zawołają, oddając się w ich ręce,

choćby byli jego nieprzyjaciółmi. Gdy już przyjdzie, pozostaje całkowicie w ich

gestii; przesuwają Go z miejsca na miejsce jak im się podoba, mogą też, jeśli

sobie życzą, zamknąć Go w tabernakulum, zostawić na ołtarzu lub usunąć na

zewnątrz kościoła, mogą też, jeśli tak postanowią, spożyć Jego ciało lub podać

innym jako pokarm."(14) Według katechizmu katolickiego w czasie mszy "ofiaruje

się prawdziwe ciało i krew Chrystusa, a nie ich symbol."(15) Dogmat mówi, że

"msza święta jest prawdziwą i dosłowną ofiarą składaną Bogu"(16) Zaprzecza to

jednak ostatnim słowom Jezusa: "Wykonało się!" (Jan 19:30. Pismo Święte mówi o

ofierze Jezusa: "Złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po

prawicy Boga, oczekując tylko, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg

Jego. Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęceni...

gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za

grzechy." (Hebr.10:12-14. 1. Ofiara Jezusa Chrystusa była doskonała i nie wymaga

powtarzania. Ofiara mszy świętej jest więc nie tylko zbędna, ale kwestionuje

doskonałość i wystarczalność ofiary Chrystusa.

1220 - Papież Honoriusz nakazał, aby ludzie oddawali hostii taki sam kult, jaki

należy się tylko Bogu (łac. latria). Parafianie oddają opłatkowi taką cześć

żegnając się, gdy przechodzą obok kościoła lub gdy wchodzą do niego, czy też na

widok hostii obnoszonej w procesji. Opłatek jest jednak wytworem ludzkiej ręki,

dlatego oddawanie mu czci należnej tylko Bogu jest bałwochwalstwem, sprzecznym

zarówno z II przykazaniem Bożym (Wyj.20:4-6), jak i z duchem Ewangelii (Jan

4:24).

1229 - Sobór w Tuluzie zakazał pod karą śmierci wszystkim z wyjątkiem duchownych

posiadania a nawet czytania Pisma Świętego, nie tylko w językach narodowych, ale

i w łacińskim!(17) Bóg natomiast zalecał, aby wszyscy wierzący czytali,

rozumieli i znali Słowo Boże: "Całe Pismo przez Boga jest natchnione i

pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w

sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła

przygotowany" (2Tym.3:16-17).

1252 - Papież Innocenty IV zatwierdził bullą Ad extirpanda użycie tortur i głodu

wobec posądzonych o herezję.(1 Inkwizytorzy, zwykle dominikanie, torturowali

ludzi m.in. przy pomocy: wykręcania i łamania kości, wyrywania paznokci,

miażdżenia palców i głowy, oślepiania, przypiekania rozpalonym żelazem.(19)

1414 - Sobór w Konstancji zabronił laikatowi spożywania wina w czasie komunii,

choć Pismo Święte nakazuje spożywać komunię pod dwiema postaciami: chleba i wina

- zarówno na pamiątkę przebitego ciała Chrystusa, jak przelanej przez Niego na

krzyżu krwi (Mat.26:27; 1Kor.11:24-26).

1439 - Wprowadzona przez Grzegorza I nauka o czyśćcu (593 rok) wywołała wiele

kontrowersji, ale dobrze płatne odpusty i msze za dusze zmarłych okazały się dla

Kościoła tak intratnym biznesem, że sobór we Florencji uchwalił dogmat, według

którego można nabyć zbawienie cierpieniem w czyśćcu i ofiarami. W ten sposób,

ludzkimi uczynkami (odpustami i ofiarami), zakwestionowano doskonałość ofiary

Chrystusa, która wystarcza, aby zbawić każdego pokutującego grzesznika

(Tyt.2:11; 1Jana 1:9; 2:1-2). Sobór watykański II utrzymał ten dogmat,

wyjaśniając: "Od najwcześniejszych czasów w Kościele dobre uczynki ofiarowano

Bogu za zbawienie grzeszników".(20) Pismo Święte nazywa zbawienie z ludzkich

uczynków " tajemnicą bezbożności", przeciwstawiając mu "tajemnicę pobożności", a

więc Dobrą Nowinę o zbawieniu dzięki ofierze Jezusa Chrystusa: "Łaską bowiem

jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga:

nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił" (Efez. 2:8-9). Kupczenie odpustami

praktykowane przez Kościół rzymski wywołało Reformację i przyczyniło się do

powstania kościołów protestanckich. Trwa ono niestety do dziś.

1441 - Sobór florencki wydał formalny zakaz obchodzenia soboty, jako dnia

świętego.(21) Sobota święcona była przez wielu chrześcijan jeszcze w XV wieku

(jak wynika m.in. z zapisków soboru w Bergen(22)), zwłaszcza przez waldensów i

anabaptystów, a za ich sprawą przez wielu chrześcijan m.in. na terenie Czech,

Moraw, Słowacji i Śląska.(23)

1545 - Sobór w Trydencie uznał ludzkie tradycje przyjęte przez Kościół za

autorytet w sprawach wiary przynajmniej równy Pismu Świętemu! Pan Jezus zaś tak

powiedział o niebiblijnych tradycjach religijnych: "Słusznie prorok Izajasz

powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami,

lecz sercem swym jest daleko ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad

podanych przez ludzi. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej

tradycji" (Mar.7:6-.

1546 - Sobór w Trydencie dodał do kanonu Pisma Świętego kilka ksiąg, a

mianowicie: Tobiasza, Judyty, 1 i 2 Machabejską, Mądrości, Syracha, Barucha,

modlitwę trzech młodzieńców i dwa rozdziały w księdze Daniela.(24) W katolickich

wydaniach Biblii nazywa się je "drugokanonicznymi". Uznanie ich za natchnione

jest błędem, gdyż po pierwsze zawierają błędy chronologiczne, historyczne i

teologiczne, a po drugie, Słowo Boże przestrzega przed dodawaniem czegokolwiek

do swej treści: "Do słów Jego nic nie dodawaj, by cię nie skarał: nie uznał za

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: