MONAR jako podmiot polityki społecznej.pdf

(577 KB) Pobierz
Microsoft Word - MONAR jako podmiot polityki spo³ecznej.doc
Uniwersytet Wrocławski
Wydział Nauk Społecznych
Instytut Politologii - studia dzienne
Specjalizacja Marketing Polityczny
Zakład Polityki Społecznej i Ekonomicznej
Łukasz Wierzbicki
Nr albumu: 124507
MONAR jako podmiot polityki społecznej
Praca magisterska
napisana pod kierownictwem naukowym
Prof. dr hab. Ludmiły Dziewięckiej - Bokun
Wrocław 2005
SPIS TREŚCI
Wstęp.......................................................................................................................................... 3
Rozdział 1 MONAR jako organizacja pozarządowa. Zewnętrzne i wewnętrzne
uregulowania prawne działalności Stowarzyszenia ................................................................... 4
1.1.Działalność polityki społecznej w zakresie zwalczania narkomanii w Polsce przed
rokiem 1978 – kwestia „nie dostrzegania” patologii społecznych przez władze PRL ......... 4
1.2 Problem narkotyków i narkomanii w ustawodawstwie polskim..................................... 6
1.3 Sytuacja polityczna stowarzyszeń................................................................................... 6
1.4 Uregulowania prawne stowarzyszeń w ustawodawstwie polskim ................................. 8
1.5 Pierwszy ośrodek – początek Ruchu ............................................................................... 9
1.6 Powstanie stowarzyszenia MONAR ............................................................................ 11
1.7 Wewnętrzne uregulowania działalności – analiza statutu Stowarzyszenia MONAR .. 15
1.8 Misja Stowarzyszenia.................................................................................................... 18
Rozdział 2 Działalność Stowarzyszenia MONAR................................................................. 21
2.1 Działalność w zakresie uzależnień................................................................................ 21
2.2 Działalność w zakresie profilaktyki ............................................................................. 29
2.3 Działalność w zakresie readaptacji społecznej.............................................................. 33
2.4 Działalność w zakresie redukcji szkód.......................................................................... 40
Rozdział 3 MONAR dziś......................................................................................................... 49
3.1 Placówki MONAR ........................................................................................................ 50
3.2 Budżet Stowarzyszenia ................................................................................................. 51
3.3 Plany rozwojowe ........................................................................................................... 52
3.4 Działalność międzynarodowa ....................................................................................... 58
Rozdział 4. Analiza innych organizacji pozarządowych, działających na rzecz osób
uzależnionych, bezdomnych i wykluczonych społecznie ........................................................ 60
4.1 Społeczność Terapeutyczna San Partignano ................................................................ 61
4.2. Centrum Terapii Uzależnień KE.TH.E.A ................................................................... 67
4.3 Fundacja Orekhovo ...................................................................................................... 73
4.4 Fundacja Phoenix House .............................................................................................. 77
Zakończenie ....................................................................................................................... 82
Bibliografia......................................................................................................................... 84
2
Wstęp
Patologie społeczne, a wśród nich kwestia narkomanii, są problemem,
który w obecnych czasach i przy obecnej kulturze jest coraz bardziej widoczny. Coraz
większy stres, potrzeba samorealizacji, szybki i nerwowy tryb życia
związany z wymaganiami stawianymi przez okoliczności i środowisko życia sprawiają,
że problem narkomanii dostrzegany jest w nowych grupach społecznych. Nie chodzi już
jedynie o kulturę młodzieżową, która to, bądź przez ruch hippisowski ( jak to miało
miejsce w latach 1960-1970 ), bądź poprzez gwiazdy współczesnej muzyki pop,
ustanawia wzorce zachęcające młodych ludzi do sięgania po narkotyki.
Obraz współczesnego narkomana coraz bardziej różni się od stereotypowej wizji
osoby niechlujnie ubranej, przesiadującej całymi dniami bezczynnie na dworcu,
odtrąconej społecznie. Obecnie coraz częściej jest to osoba ubierająca się w markowe
rzeczy, jeżdżąca luksusowym samochodem, zażywająca narkotyki ze względów
prestiżowych czy z potrzeby prowadzenia szybszego trybu życia. Coraz trudniej
rozpoznać narkomana. Wygląd i styl życia nie ma jednak znaczenia.
Zagrożenia związane z narkomanią były i są, stanowiły i stanowią bardzo
poważny problem społeczny. Patologii tej nie można lekceważyć, gdyż szybko roznosi
się po społeczeństwie powodując dalsze, negatywne skutki. Problem ten jest
szeroki i często głęboko schowany w strukturach społecznych. Dodatkowo jest to
sprawa, która wciąż jest tematem frapującym, egzotycznym. Specyfika tej choroby
powoduje, że jej zwalczania nie można pozostawić jedynie instytucjom państwowym.
Państwo może walczyć z dilerami i przemytnikami, ale nie jest w stanie wyciągnąć
ludzi z nałogu czy prowadzić skutecznej profilaktyki. Potrzebne są inne inicjatywy
wychodzące od społeczeństwa, które w sposób bardziej skuteczny jest w stanie
przeciwstawiać się narkomanii jak i innym chorobom społecznym. Potrzebne są
organizacje pozarządowe, które są najbliżej problemu. Niezbędne są inicjatywy, które
wzbudzą zaufanie osoby potrzebującej, które zapewnią jej anonimowość i godność.
Właśnie dlatego na całym świecie, w tym również w Polsce, powstają stowarzyszenia
pozarządowe, które współpracując z organami państwowymi prowadzą działalność
niwelującą wpływ różnych patologii społecznych.
3
Rozdział 1
MONAR jako organizacja pozarządowa. Zewnętrzne i wewnętrzne
uregulowania prawne działalności Stowarzyszenia.
1.1 Działalność polityki społecznej w zakresie zwalczania narkomanii w Polsce przed
rokiem 1978 – kwestia „nie dostrzegania” patologii społecznych przez władze PRL
Lata siedemdziesiąte XX wieku przyniosły nagły wzrost problemu narkomanii
wśród Polaków. Władze PRL nie reagowały jednak na ten problem w odpowiednim
stopniu. Fakt ten był ukrywany. Nie dopuszczano możliwości uznania
narkomanii za chorobę społeczną i nie reagowano na jej nagły rozwój. Istniało
przeświadczenie, że problem ten występuje jedynie na zachodzie, że jest to towar
dostępny jedynie za dolary. Narkomania uważana była jedynie za margines poważnych
problemów społecznych, a mnożące się przypadki uzależnień uznawano tylko za
lekomanię. Zakłady opieki zdrowotnej nie były przygotowane na przyjmowanie osób
zatrutych a lekarze posiadali nikłą wiedzę na temat problemu. Nikt dokładnie nie mógł
określić jaki jest odsetek uzależnionych w Polsce. Nie istniała w zasadzie żadna
poważna instytucja zajmująca się profilaktyką, rehabilitacją czy udzielaniem porad
osobom uzależnionym. Dane dotyczące ilości narkomanów były mgliste, zaniżane
a nawet tuszowane przez państwo. Statystyki państwowe z tamtego okresu znaleźć
można jedynie w raportach MO. Dotyczyły one jedynie osób, które weszły w konflikt
z prawem. Nie oddają więc z pewnością liczby narkomanów w tym okresie. Na ich
podstawie można jedynie próbować analizować przekrój demograficzny osób
uzależnionych.
Dopiero pod koniec lat siedemdziesiątych środowiska pozarządowe zaczęły
dostrzegać skalę problemu. Informacje podawane przez różne ośrodki były jednak
skrajnie rozbieżne. I tak dla przykładu w 1980 roku Milicja Obywatelska zatrzymała
8385 osób podejrzanych o związki z narkotykami. Instytut Psychoneurologiczny
szacował liczbę narkomanów na około 30.000 a Ministerstwo Zdrowia i Opieki
Społecznej na około 100.000. Ośrodek Odwykowy w Gerwolinie oraz środowiska
dziennikarzy wyspecjalizowanych w kwestii narkomanii szacowali liczbę narkomanów
na 500-600.000 osób 1 . Osoby zainteresowane problemem oprócz zwiększającej się
liczby narkomanów zauważyły, że problem zaczyna dotyczyć coraz to młodszych osób.
1 Mieczysław Siemieński , Po tej stronie granicy , Wydawnictwa Radia i Telewizji, Warszawa 1985, s. 85
4
 
W Polsce zaczęto sięgać po bardziej uzależniające narkotyki. Również w tym okresie
w naszym kraju kwitła produkcja tak zwanego „kompotu” czyli polskiej odmiany
heroiny.
Dostrzegano całkowicie nie wystarczający potencjał służby zdrowia – w tym
okresie w kraju było jedynie 90 miejsc dla narkomanów w lecznictwie zamkniętym oraz
jedna wyspecjalizowana poradnia dla młodzieży 2 . Polska stała się zarówno odbiorcą
narkotyków, jak i krajem przerzutowym. Zaczęto postrzegać problem narkomanii jako
zjawisko społeczne wymagające zaangażowania nie tylko ze strony państwa, ale także
środowisk pozarządowych.
1978
1979
1980
Narkomanów
7028
7995
8385
nałogowych
2248
3013
3220
Stopień uzależnienia okazjonalnych
3029
3038
3221
przypadkowych
1751
1944
1944
do 17 lat
527
732
791
Wiek
od 18 do 25 lat
4740
5288
5653
powyżej 25
1761
1984
1941
Miejsce
miasto
6682
7550
7925
zamieszkania
wieś
346
445
460
Stan
Kawaler (panna)
6013
6810
7257
cywilny
Żonaty (mężatka)
1015
1185
1128
robotnicze
3728
4437
4578
Pochodzenie
chłopskie
326
443
420
społeczne
inteligencja pracująca 2974
3115
3387
niepełne podstawowe
388
372
418
podstawowe
3613
4059
4352
Wykształcenie
zasadnicze zawodowe 1420
1795
1799
średnie
1525
1690
1737
wyższe
71
79
79
Narkomanów pracujących
2858
3151
2803
Narkomanów niepracujących
3154
3440
4192
Narkomanów uczących się
1933
2232
2178
Narkomanów leczących się
1260
1882
2082
Narkomanów ukaranych przez sądy
1598
2175
2179
Tabela 1
Informacja o rozmiarach narkomanii w Polsce w latach 1978-80.
Źródło: Dane Biura Kryminalnego KG MO. Warszawa 1980
2 Ibidem
5
69886573.001.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin