Sandemo Margit - Saga o Ludziach Lodu 39 - Nieme głosy.txt

MARGIT SANDEMO
NIEME G｣OSY
SAGA O LUDZIACH LODU
Tom XXXIX

CZﾊ姑 I
DRZWI, KTﾓRYCH NIKT NIE UMIA｣ OTWORZYﾆ
ROZDZIA｣ I
      Trzeciej nocy sp鹽zanej w zaje歸zie powriｳ l麑, ten sam, ktego Ellen nie odczuwaｳa od czasu straszliwych wydarze・w dziecitwie.
      Raptownie usiadｳa na ｳku caｳa spi黎a, gotowa do ucieczki. Rozpaczliwie szukaｳa cho訝y nitki, ktej mogｳaby si・uchwyci・ a kta poｳｹczyｳaby jｹ z rzeczywisto彡iｹ, ale coraz silniejsze stawaｳo si・wraｿenie, ｿe nie tylko ona, lecz takｿe caｳy dom oddycha ci・ko, z trudem.
      Szyld gospody wywieszony za oknem z maｳymi szybkami przera殕iwie skrzypiaｳ na wietrze. Jeste・w tym domu sama, sama, sama, powtarzaｳy uderzenia pulsu. Sama w dｳugim, niskim, liczｹcym sobie dwie彡ie pi・dziesiｹt lat domiszczu, peｳnym zakamark i schowk, z pustｹ stajniｹ i trzeszczｹcymi schodami, maｳymi pokoikami pod spadzistym dachem...
      No, i ten pok!
      A przecieｿ w Oslo, w studenckiej restauracji pod goｳym niebem, wszystko wydawaｳo si・takie przyjemne - idealna praca dla osoby 忤ieｿo po maturze, kta chciaｳa latem zarobi・par・groszy.
      Wtedy jednak sｳoe rado從ie o忤ietlaｳo kolorowe parasole, dookoｳa rozlegaｳ si・gwar gｳos, 徇iechy i szelest jasnych letnich ubra・ Vivi, z niczym nie zmｹconｹ pewno彡iｹ siebie, zach鹹aｳa jｹ z caｳego serca.
      - Przejeｿdｿali徇y obok tej gospody w zeszｳym roku - opowiadaｳa z zapaｳem. - To fantastyczne miejsce. Najprawdziwszy starodawny zajazd, tak stary i tak malowniczy, ｿe wprost trudno w to uwierzy・ Musisz odpowiedzie・na to ogｳoszenie!
      Ellen zｳoｿyｳa gazet・z rubrykｹ Оferty pracy・
      - Z obowiｹzkami w recepcji poradz・sobie bez najmniejszego trudu stwierdziｳa beztrosko, zapominajｹc na chwil・o swym kompletnym braku zmysｳu praktycznego i niepoprawnym optymizmie, kty czasami pozwalaｳ jej pokonywa・bariery, a czasami stawiaｳ jｹ w niezwykle kｳopotliwych sytuacjach. - Ale na pewno wiele os stara si・o t・posad・
      - Nie na takim pustkowiu - o忤iadczyｳa Vivi. - Na przestrzeni dwustu kilometr nie ma ｿadnego miasta. Tylko lasy, lasy i lasy, czｳowiekowi pniej jeszcze tygodniami 從iｹ si・忤ierki.
      - Ale przecieｿ zajazd nie moｿe leｿe・w samym 徨odku g黌tego lasu?
      - No tak, w pobliｿu jest chyba wioska, jakie・centrum turystyczne. Zdaje si・ ｿe zajazd wybudowano w miejscu dawnej przeprawy promowej przez rzek・ Serwujｹ tam pyszne jedzenie, jest olbrzymi kominek i...
      - Spruj・- postanowiｳa Ellen.
      Rzeczywi彡ie si・zgｳosiｳa i dostaｳa prac・- dzi麑i wielkim, ufnie patrzｹcym niebieskim oczom w trkｹtnej twarzyczce, nieszczegnie ｳadnej, ale miｳej i peｳnej wdzi麑u, dzi麑i skorym do u徇iechu ustom i kruczoczarnym wｳosom wijｹcym si・tak, jak same tego chciaｳy; na og zresztｹ z niezｳym efektem, z wyjｹtkiem deszczowej pogody, kiedy caｳa fryzura zmieniaｳa si・w totalny chaos.
      M・czyzna w biurze po徨ednictwa pracy zwriｳ uwag・tylko na zewn黎rzne walory Ellen, nie dostrzegｳ zagubienia dziewczyny, nerwowo彡i w jej ruchach i niepewno彡i kryjｹcej si・w u徇iechu. Ellen nosiｳa w sobie wiele samotno彡i i niepokoju, ale nie chciaｳa tego zdradza・忤iatu.
      Byｳ rok 1959 i dorosｳe ｿycie Ellen ledwie si・zaczynaｳo. Jak wi麑szo懈 mｳodych ludzi miaｳa ambitne plany, wiele chciaｳa osiｹgnｹ・i czerpa・z ｿycia ile tylko si・da. Wybra・zaw i sprowa・w nim siｳ, a wreszcie osiｹgnｹ・ten spok, jaki ogarnia czｳowieka, gdy jest przekonany, ｿe trafiｳ na wｳa彡iwe miejsce i dobrze wypeｳnia swe ｿyciowe posｳannictwo. Problemem pozostawaｳo jedynie, ｿe - tak jak wi麑szo懈 mｳodych ludzi - wciｹｿ jeszcze poszukiwaｳa owej magicznej profesji. Byｳo przecieｿ w czym wybiera・ Co jednak b鹽zie, je徑i si・pomyli?
      I te wszystkie plany, by tyle zrobi・.. Jak na razie ciｹgle jeszcze brakowaｳo jej pieni鹽zy. Zamiast wi鹹 nastawia・si・na karier・w wielkim stylu, postanowiｳa przyjｹ・prac・w recepcji, kta pod wzgl鹽em zawodowego rozwoju nie popchnie jej ani o cal.
      Ale trzeba si・przecieｿ z czego・utrzyma・ za co・je懈, ubiera・si・ mieszka・.. A na t・szarｹ rzeczywisto懈 potrzeba pieni鹽zy.
      Zresztｹ... Doszｳa w kou do optymistycznego wniosku, ｿe czas sp鹽zony w zaje歸zie z pewno彡iｹ nie pdzie tak caｳkiem na marne. Zdob鹽zie wiele nowych do忤iadcze・ kte pomogｹ jej budowa・przyszｳo懈.
      Tak bezludnych okolic nigdy jeszcze nie widziaｳa. Autobus godzinami wiｳ jｹ mi鹽zy 彡ianami olbrzymich 忤ierk, potem wyjechaｳ w wｹskｹ dolin・ w ktej gdzieniegdzie daｳo si・zauwaｿy・zabudowania, i zn zanurzyｳ si・w las.
      Wreszcie dom zacz・o przybywa・ zgrupowaｳy si・w niewielkｹ wiosk・ a nad brzegiem rzeki leｿaｳ prze徑iczny nieduｿy zajazd, dobrze utrzymany, pomalowany na biaｳo. Nie byｳ wyｿszy od parterowego domu, ale miaｳ teｿ pi黎erko. W jednym skrzydle mie彡iｳa si・stajnia, w drugim niska kuchnia z mansardowym dachem. Do skrzydｳa kuchennego przylegaｳ jeszcze jeden pi黎rowy budynek. Dwa szyldy z identycznym ozdobnym liternictwem - jeden nad niskｹ furtkｹ, a drugi na rogu budowli - obwieszczaｳy, ｿe tu si・mie彡i Тtary Zajazd u Przeprawy. Jadｳodajnia i Noclegi・
      Po to, by nikt juｿ nie miaｳ co do tego ｿadnych wｹtpliwo彡i.
      Pokryta kurzem podrnym, lecz zachwycona Ellen znalazｳa za barem kierowniczk・ Przyszｳa szefowa okazaｳa si・urodziwｹ jeszcze pi・dziesi鹹iolatkｹ o surowym spojrzeniu i wypiel麋nowanych blond wｳosach. Pani Sinclair przyj・a Ellen z chｳodnｹ ｿyczliwo彡iｹ i oprowadziｳa jｹ po domu.
      A Ellen z caｳych siｳ staraｳa si・ukry・straszliwｹ niepewno懈, kta jej nie opuszczaｳa.
      Wspnie obejrzaｳy duｿe, niskie pokoje go彡inne z wyｳaniajｹcymi si・zza starych gobelin 彡ianami z grubych bali, przeszｳy przez dyskretnie zmodernizowanｹ jadalni・- okazaｳa si・za maｳa i trzeba byｳo jｹ rozbudowa・- zajrzaｳy do staro忤ieckiej kuchni, a potem po wｹskich schodach wspi・y si・na pi黎ro. Od ostrego zapachu farby aｿ kr鹹iｳo w nosie.
      - Jeszcze nie otworzyli徇y na sezon - wyja從iｳa pani Sinclair. - Robotnicy nie zdｹｿyli na czas z remontem. Poprzedni wｳa彡iciel przy zakｳadaniu prysznic i toalet tu na pi黎rze okazaｳ niebywaｳy brak smaku. Wiem oczywi彡ie, ｿe instalowanie nowoczesnych urzｹdze・w osiemnastowiecznym domu wymaga wiele trudu, ale tak jak jest po prostu nie moｿe zosta・
      Otworzyｳa drzwi prowadzｹce do maluteiej ｳazieneczki ze 彡i黎ym uko從ie sufitem, ukazujｹc prawdziwｹ orgi・bezgu彡ia: podｳog・w krzykliwｹ szachownic・i niedbale naｳoｿone tapety z grubego plastiku. Na stykach brｹzowo poｳyskiwaｳ klej, brzydko odcinajｹc si・od chorobliwej, chｳodnozielonej barwy tapety. Plastikowa zasｳona we wz w ospaｳe, zadumane ryby ukrywaｳa prysznic. Wszystkie rury poprowadzono po 彡ianach, trudno teｿ byｳo wyobrazi・sobie brzydsze wyposaｿenie ｳazienki.
      - Rzeczywi彡ie - wzdrygn・a si・Ellen.
      - Prawda? To pi黎ro dla go彡i, ktzy nocujｹ tu tylko przejazdem, ale nie mog・ci teraz pokaza・pokoj, bo nie da si・t鹽y przej懈. Na samym kou korytarza jest pok, w ktym zamieszkasz, kiedy wszystko zostanie skozone. Tymczasem urzｹdzisz si・w drugim budynku, kty b鹽zie uｿywany tylko w razie koniecznej potrzeby, kiedy wszystkie pokoje tutaj b鹽ｹ zaj黎e, bo jest w bardzo zｳym stanie.
      Wriｳy do kuchni i przeszｳy do najstarszej cz龕ci zajazdu.
      - Czeka nas caｳa masa pracy biurowej - powiedziaｳa pani Sinclair, kiedy wspinaｳy si・na kolejne schody. - Dlatego musiaｳa・przyjecha・tak wcze從ie, reszta personelu zjawi si・dopiero za dziesi・ dni, na otwarcie.
      - Czy pani tu mieszka? - ostroｿnie spytaｳa Ellen.
      - Nie, mam sw dom we wsi.
      - O - powiedziaｳa tylko Ellen i baｳa si・spyta・o co・wi鹹ej. Na dｳugim korytarzu z gｳ鹵okimi wn麑ami okiennymi grube deski w podｳodze przera殕iwie trzeszczaｳy pod stopami.
      Pani Sinclair najwyra殤iej jednak wyczula l麑 dziewczyny.
      - Pomieszkasz tu najwyｿej przez par・dni - pocieszyｳa jｹ. - Nic zｳego si・nie stanie, maｿesz pozamyka・wszystkie drzwi, ｿeby ustrzec si・ewentualnych niepoｿｹdanych wizyt. W tym wｳa從ie budynku pierwotnie mie彡iｳ si・zajazd. Poprzedni wｳa彡iciel najwyra殤iej w oge nie miaｳ zamiaru go wykorzystywa・ ale moim zdaniem to niemｹdrze. Przygotowaｳam juｿ niekte pokoje. O, do tego moｿesz si・wprowadzi・
      W niskim pokoju nie byｳa ani jednego kｹta prostego. Okienka z chropowatymi szybkami wychodziｳo na drog・ Ellen zauwaｿyｳa, ｿe zaraz za nim wisi jeden z szyld.
      - Jak tu miｳo - szepn・a, z podziwem patrzｹc na staromodnｹ narzut・w ryczki i miedzioryty na 彡ianach.
      Pani Sinclair juｿ byｳa na korytarzu. Ellen wyszｳa za niｹ, w drzwiach musiaｳa si・pochyli・
      - Numer cztery i pi・ to pokoje dwuosobowe - wyja從iaｳa kierowniczka, otwierajｹc i zamykajｹc kolejne drzwi. - Jedena彡ie i dwana彡ie dla rodzin z jednym dzieckiem.
      Skr鹹iｳy.
      - A to sｹ jedynki, numer sze懈 i dziewi・. Tutaj jest schowek na szczotki, toalety sｹ na parterze, bardziej nie zdoｳali徇y unowocze從i・tej cz龕ci.
      - A te drzwi... Dokｹd one prowadzｹ? - spytaｳa Ellen wskazujｹc na niskie, krzywe, nie pomalowane drzwi na kou korytarza. - To chyba pok numer osiem?
      - Tych drzwi si・nie uｿywa - odparｳa krko kierowniczka i skierowaｳa si・ku schodom.
      Zanim Ellen skr鹹iｳa za r, zerkn・a po raz ostatni na zamkni黎e drzwi. Kaｿdy milimetr korytarza byｳ starannie wyczyszczony i odmalowany - z wyjｹtkiem tych drzwi.
      Wszystko w tym domu byｳa stare, ale te drzwi sprawiaｳy wraｿenie, jakby naprawd・nikt ich nie otwieraｳ przez ostatnie sto lat.
      Dziaｳo si・to za dnia, kiedy zajazd t黎niｳ ｿyciem, zewszｹd dobiegaｳy gｳosy ludzi, robotnicy stukali i pukali, a Ellen z zapaｳem zapoznawaｳa si・z obowiｹzkami recepcjonistki. Nigdy nie przypuszczaｳa, ｿe moｿe ich by・tak wiele, pani Sinclair za・z trudem ukrywaｳa irytacj・z powodu jej kompletnej ignorancji w tej dziedzinie.
      Pod wiecz jednak, kiedy zacz・o si・zmierzcha・ dom powoli przycichaｳ, aｿ wreszcie i pani Sinclair pojednawczo powiedziaｳa Ellen ・obranoc・i kazaｳa jej zamknｹ・si・na wszystkie spusty.
      Ellen wykonaｳa polecenie, zabraｳa z kuchni szklank・soku pomarazowego i przygn鹵iona poczｳapaｳa po stromych schodach do swego krzywe...