DIAGNOSTYKA W PEDAGOGICE SPOŁECZNEJ
© Diagnoza – gr. diagnosis – oznacza rozpoznanie, ściślej rozróżnienie. Wyróżnia się jej dwa składniki:
o zebranie potrzebnych danych
o ich krytyczne rozróżnienie
© Diagnoza - wg Radlińskiej (pisała pod pseudonimem Orsza) – rozpoznawanie w poszczególnych przypadkach przyczyn badanego stanu, ocena jego objawów.
© Przeprowadzając diagnozę szukamy odpowiedzi na pytanie jak jest, gdzie leży problem?
© Diagnoza w pedagogice społecznej to opis wyników badanej rzeczywistości (dokonywany na podstawie zebranych i ocenionych danych, różnych źródeł) przy czym rozwinięte rozpoznanie obejmuje:
o opis poszczególnego stanu
o jego genezę
o przyczyny
diagnoza jest to próba wyjaśnienia, naszkicowania możliwości zmian (prognoza)
Rodzaje i typy diagnoz:
· Diagnoza rozwinięta – zawiera w sobie diagnozy cząstkowe:
o Aspekt identyfikacyjny (przyporządkowująca)
o Genetyczny
o Celowościowy
o Fazy
o Rozwojowy, czyli prognostyczny
· Diagnoza przyporządkowująca
· Diagnoza genetyczna (przyczynowa)
· Diagnoza decyzyjna – opis wyników badania wycinka rzeczywistości, zawierający elementy, które są istotne z punktu widzenia działania praktycznego. Tym różni się od poznawczej, że zawiera ocenę końcową i prognozę
© W zorganizowanej działalności wychowawczej, edukacyjnej, opiekuńczej etc., diagnoza może mieć zastosowanie w trzech zakresach:
o Bezpośrednio w procesie wychowania
o W poradnictwie, doradztwie i ekspertyzach
o W działalności organizatorskiej, czyli kierowaniu zasobami ludzkimi
© Diagnoza w pedagogice społecznej obejmuje środowisko materialne, wzory osobowe, organizację życia
© Metodologia prognozy:
Czynniki
o Bezpośrednie
o pośrednie
Wskaźniki – wskazują czy poprawa nastąpiła
© Etyka diagnozy
Moralna odpowiedzialność za poprawny wynik badań, za jego użytkowanie w praktyce, za skutki praktycznego postępowania opartego na diagnozie
Trzeba bronić się przed przedmiotowym traktowaniem osoby badanej
Trzeba zdawać sobie sprawę z konsekwencji zależności interpersonalnych (np. opiekun – pacjent)
chomiczka_87