Carey_Suzanne_Dar_Zycia_DzieciSzczescia9.pdf

SUZANNE CAREY

Dar życia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dwudziesty piąty lipca, słoneczny, lekko wietrzny

dzień, choć może zbyt chłodny jak na środek łata. Dla

wielu ludzi wymarzona pogoda na spacer po parku lub

wycieczkę z dzieckiem do zoo, żeby popatrzeć na lwy,

szympansy i zebry. Dla wielu, ale nie dla mężczyzny sa

motnie krążącego po czarnych asfaltowych alejkach Co

mo Park Zoo w St. Paul w Minnesocie.

Trzydziestosześcioletni Stephen Hunter nie miał dzie

cka, które domagałoby się jego uwagi, które zadawałoby

tysiące pytań i któremu mógłby odpowiedzieć, że żyrafy

jedzą korony drzew, bo to zwierzęta roślinożerne, a słonie

potrafią pływać. Zamiast ukochanego, jasnowłosego syn

ka, u którego trzy i pół roku temu wykryto rzadką od

mianę raka kości, miał krwawiącą ranę w sercu. Tej pu

stki nic nie było w stanie zapełnić.

Dziś była trzecia rocznica śmierci Davida. Wiedząc,

że nastrój przygnębienia będzie mu towarzyszył przez ca

ły dzień, Stephen wyrwał się na kilka godzin z pracy

i udał do zoo, gdzie tyle razy oglądał z synem dzikie

zwierzęta.

Chociaż był znanym i cenionym lekarzem, który

w szpitalu Minnesota General specjalizował się w lecze

niu białaczek i innych chorób krwi, to jednak nie potrafił

SUZANNE

CAREY

powstrzymać rozwoju choroby Davida i zapobiec jego

śmierci.

Stephen i jego była żona, Brenda Torgilson Hunter,

nie wytrzymali napięcia. Wściekłość i poczucie bezrad

ności po stracie ukochanego jedynaka sprawiły, że mał

żonkowie zaczęli się coraz bardziej od siebie oddalać.

Pogrążeni w rozpaczy, nie umieli się nawzajem pocie

szyć. Brenda zarzucała mężowi, że myśli tylko o sobie.

Teraz, z perspektywy czasu, gotów był przyznać jej rację,

mimo iż ona też nie była bez winy.

Tak, po śmierci syna zamknął się w sobie. Żeby nie

oszaleć z bólu, rzucił się w wir pracy i całymi dniami

nie wychodził ze szpitala. W przeciwieństwie do męża

Brenda szlochała i krzyczała, wyładowując frustrację

i złość na nim.

Rozwiedzeni od prawie roku, rzadko się widywali.

Chociaż Stephen żałował rozstania, to jednak po rozwa

żeniu wszystkich za i przeciw uznał, że słusznie postąpili,

decydując się na ten krok. Podejrzewał bowiem, że nawet

gdyby żyli sto lat, nie umieliby się pogodzić ze śmiercią

syna; patrząc w oczy współmałżonka, widzieliby jedynie

smutek i ból.

Obydwoje musieli rozpocząć nowe życie - z dala od

siebie.

Łatwo powiedzieć, przemknęło mu przez myśl. Lecz

zdawał sobie sprawę, że nie ma innego wyjścia: powinien

wziąć się w garść i zamiast udawać, że normalnie fun

kcjonuje, naprawdę zacząć żyć. Ale jak? Nigdy nie po

ciągały go przelotne romanse, a na myśl o jakimkolwiek

poważnym związku ogarniał go paraliżujący strach. Bał

DAR ŻYCIA

się. Większość samotnych kobiet w wieku trzydziestu kil

ku lat, jeśli jeszcze nie miała dzieci, to pragnęła je mieć.

On zaś... nie, po prostu nie mógłby.

Podczas ostatniej, niezwykle krótkiej remisji Davida

całą rodziną wybrali się do zoo. Mimo że od paru mie

sięcy żyli ze świadomością zbliżającego się końca, tam

tego dnia nie myśleli o chorobie - wszyscy byli szczę

śliwi. Może dlatego dziś tu przyszedł - bo wycieczka

do zoo kojarzyła mu się z czymś miłym. Może liczył na

to, że przez moment znów ujrzy syna, choćby we wspo

mnieniach i wyobraźni.

Przystając przy gorylach i orangutanach, za którymi

David przepadał, kątem oka spostrzegł szczupłą, atrakcyj

ną szatynkę, spacerującą razem z wątłą jasnowłosą

dziewczynką w wieku przedszkolnym.

Kobieta miała świeżą, brzoskwiniową cerę, naturalnie

kręcone krótkie włosy, a sądząc po ubraniu - dobry gust

oraz pieniądze. Stephen zwrócił uwagę na eleganckie skó

rzane buty na płaskim obcasie, beżową spódnicę z dobrej

gatunkowo wełny oraz kaszmirowy sweter w twarzowym

niebieskim odcieniu. Z tej odległości nie był pewien, ale

wydawało mu się, że na serdecznym palcu lewej ręki

nie połyskuje obrączka.

Dziewczynka w wełnianej kraciastej spódniczce, ro

bionym na drutach czerwonym swetrze, grubych czer

wonych podkolanówkach i czarnych skórzanych trzewi

kach była o wiele cieplej ubrana niż inne dzieci w zoo.

Z wyrazu troski i niepokoju malującego się na twarzy

kobiety, a także z jej zachowania jednoznacznie wyni

kało, że jest ona matką dziewczynki i że bardzo ją kocha.

SUZANNE CAREY

Doktor Stephen Hunter zauważył coś jeszcze, a mia

nowicie że dziewczynka znajduje się w kiepskim stanie

zdrowia. Była stanowczo za chuda, a jej ogromne, pa

trzące z powagą oczy wydawały się nieproporcjonalnie

duże w stosunku do buzi.

Sarn nie wiedział dlaczego, ale kiedy matka z córką

skręciły w stronę basenu dla fok, ruszył za nimi. Nie pod

chodził za blisko, lecz starał się nie spuszczać ich z oczu.

Dziwne, pomyślał, potrząsając głową. Po raz pierwszy

od śmierci Davida jakaś kobieta wzbudziła jego zaintere

sowanie. Po raz pierwszy od pogrzebu syna zapragnął

znów mieć rodzinę.

Biorąc pod uwagę własny stan psychiczny, uznał, iż

dobrze się składa, że nie zna ślicznej szatynki. Ostatnia

rzecz, jakiej ta elegancka kobieta potrzebuje - zwłaszcza

jeśli jego podejrzenia co do zdrowia jej córki są słuszne

- to okaleczony emocjonalnie lekarz, który większość

czasu spędza w szpitalu. Pewnie zresztą ma męża i wier-

dzie ustabilizowane życie jako szczęśliwa matka uroczej

dziewczynki i żona bogatego człowieka, który świata po

za nią nie widzi.

Oczywiście, mylił się. Kobieta, którą śledził i o której

snuł refleksje, nazywała się Jessica Holmes, była Angiel

ką, miała dwadzieścia pięć lat, pracowała jako doradca

inwestycyjny i niedawno, a dokładnie pół roku temu,

owdowiała, nim jeszcze uzyskała rozwód od swojego do

brze zarabiającego, lecz nieustannie zdradzającego ją mę

ża. Dwa dni temu przyleciała do Minnesoty ze swą pię

cioletnią córeczką Annabel i jeszcze nie doszła do siebie

po podróży. Podczas wyprawy do miejscowego zoo żadna

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: