Engels Mary Tate - Żywa lalka.pdf - ROMANSE(1) - Agadoo86

Mary Tate Engels

Żywa Lalka

(Loved by the Best)

ROZDZIAŁ 1

– Hej, laleczko! Nie powinnaś ukrywać swoich wdzięków! Daj nam choć popatrzeć!

– Nie drażnij się z nami. Pokaż więcej!

– Mogę to zrobić – odparła Darlene z uśmiechem, stawiając drinki na stole. – Ale czy

będziecie mnie rano szanowali?

Dwaj mężczyźni zachichotali, klepiąc się po kolanach.

– Czy to właśnie o szacunek ci chodzi? – zawołał brodaty olbrzym. – Ja szanuję nasze

prawo do oglądania i twoje prawo do pokazywania!

Każdy facet w barze „The Blue Boar przypominał wielkoluda. Dzisiejszego wieczora

pełno w nim było przybyszów z całego kraju, którzy przyjechali, by wziąć udział w

dorocznych zawodach w Gatlinburgu. Darlene przypuszczała, że krzepa fizyczna potrzebna

jest im do dźwigania słupów telefonicznych i rzucania kulą. Cel zaczepek nie był zdrożny,

nawet po niezliczonej liczbie kolejek piwa, które wlewali w siebie, jak gdyby jutro miał

nastąpić koniec świata. Miała jednak za sobą lata wprawy i wymykała się ich wędrującym

dłoniom z dobrodusznym śmiechem.

– Kochanie, jesteś skarbem wśród kelnerek, co tu dużo mówić... jesteś po prostu

najlepsza! – zawołał do niej mocno pijany gość, gdy postawiła z trzaskiem następne piwo na

jego stoliku. Tak, Darlene miała o sobie podobne zdanie. Rzeczywiście, jest jedną z

najlepszych kelnerek. Szybka. Sprawna. Właściciele barów przyjmowali ją natychmiast do

pracy. Klienci upodobali ją sobie. Kiedyś była z tego dumna, ale teraz, gdy zbliżały się jej

dwudzieste siódme urodziny, zaczęła się zastanawiać, czy rzeczywiście stanowi to powód do

dumy... albo czy w ogóle zrobiła w życiu coś, z czego mogłaby być naprawdę dumna.

Owszem, urodziła ślicznego chłopca, nie mogła się jednak zająć nim jak należy. Zrobiła to za

nią matka oraz brat Chase.

Zawód kelnerki przestał być dla niej wyzwaniem, stracił swą atrakcyjność. Po prostu

jeszcze jedna praca w jeszcze jednym barze czy restauracji. Ludzie są wszędzie tacy sami.

Co gorsza, to samo można powiedzieć o niej. Och, nauczyła się po drodze kilku rzeczy i

była znacznie lepszą kelnerką niż wówczas, gdy zaczynała w wieku szesnastu lat. Niestety,

niewiele się przez te lata zmieniło w jej życiu na lepsze.

Z szafy grającej dobiegały słowa piosenki Willie Nelsona: Mommas, don’t let your babies

grow up to be cowboys. Darlene zgodziła się z nim w głębi duszy.

Należało zlekceważyć niedojrzały kaprys przyjaciela i nie wyruszać z nim na zachód.

Ufała jednak Wileyowi i nabrała się na jego obietnice. Z początku wszystko wydawało się

takie podniecające, było jedną wielką zabawą. Mijały jednak lata, a on nie mógł zagrzać

miejsca na żadnym ranczo w całym Nowym Meksyku, Arizonie czy Teksasie.

Wreszcie, w Teksasie, ktoś zaproponował Wileyowi, by przewiózł ciężarówką ładunek

bawełny z powrotem na wschód. Ponieważ byli kompletnie spłukani, musiał przyjąć tę pracę.

Darlene wybrała się z nim, po czym już w połowie drogi pluła sobie z tego powodu w brodę.

Kłócili się przez cały czas, a gdy wjechali na kręte górskie drogi w Tennessee, przestali w

ogóle ze sobą rozmawiać. Gdy zatrzymali się na krótki postój w Gatlinburgu, Darlene podjęła

decyzję – powiedziała Wileyowi, by dalej jechał sam. On zaspo prostu odjechał, wzruszywszy

ramionami. Była zdumiona, jak łatwo przyszło mu ją zostawić po czterech latach. Co miała

robić, pozbierała się jakoś i przyjęła pracę kelnerki w miejscowej gospodzie „The Blue Boar.

Trudno powiedzieć, by dzisiejszego wieczora praca sprawiała jej wielką przyjemność. Z

przylepionym do ust sztucznym uśmiechem kręciła się pośród barczystych mężczyzn,

próbując ukryć prawdziwe uczucia. Przeżyła wielkie rozczarowanie. Była sama jak palec i

czuła się ogromnie przygnębiona. Obce miasto. Żadnych przyjaciół. Żadnej rodziny.

Postawiła tacę w rogu kontuaru i przekazała kolejne zamówienie barmanowi, który był

jednocześnie właścicielem „The Blue Boar.

– Jak leci, Darlene?

– Piją tak szybko, że ledwie nadążam podawać. – Nabiła ostatni rachunek na szpikulec.

– Świetna robota! Po to właśnie przyjąłem cię do pracy. – Obrzucił ją szybkim

spojrzeniem. – Wyglądasz naprawdę rewelacyjnie w tej bluzce, złotko. Gdyby tak jeszcze

dekolt był nieco odważniej szy! Ci faceci pękliby z radości.

– To nie należy do moich obowiązków, Stubbs. Skąpy strój angielskiej kelnerki

podkreślał świetną figurę Darlene. Czarny stanik uwydatniał jej szczupłą talię i stromy biust,

minispódniczka odsłaniała zgrabne uda. Był to dla niej krępujący kostium, ale pasował do

zajęcia.

– Mogłabyś zarobić znacznie więcej szmalu – kusił Stubbs.

– U ciebie czy u nich? – żachnęła się, aż podskoczyła mała biała czapeczka na jej blond

włosach.

– I u nich, i u mnie. – Stubbs uśmiechnął się szeroko, odsłaniając kilka szczerb po

brakujących zębach.

– Moje zarobki nie są zbyt wysokie.

– Mogę ci obiecać, że znacznie się zwiększą.

– Nie po to tu pracuję, żeby się rozbierać.

– A kto mówi o rozbieraniu! Chcę, żebyś była tylko trochę prowokująca, tak jak kelnerki

w starej Anglii. Albo Szkocji. Mężczyźni to lubią! – Mrugnął do niej, stawiając na tacy

wysmukłe butelki. – Udawaj, że jesteś w innym miejscu, w innych czasach. Zrób nam małe

przedstawienie.

– Źle trafiłeś, Stubbs – powiedziała ostro Darlene, chwytając tacę, i ruszyła pomiędzy

stolikami, stawiając na nich z brzękiem butelki piwa.

Noc ciągnęła się bez końca i około wpół do drugiej zmęczona Darlene z ulgą

odprowadziła wzrokiem ostatniego gościa. Pomogła sprzątnąć ze stolików i przetrzeć bufet.

Stubbs Uczył pieniądze, ona zaś wyjęła z szuflady torebkę.

– Dobranoc, Stubbs. Dziękuję za przyjęcie mnie do pracy. – Miała nadzieję, że uda jej się

wyślizgnąć z baru, unikając bliższego kontaktu z szefem. Było w nim coś, co budziło jej

nieufność.

– Byłaś dziś naprawdę dobra, Darlene. Myślę, że będzie ci się dobrze pracowało w „The

Blue Boar. Pojmujesz wszystko w mig.

Darlene pomyślała, iż dobrze byłoby, gdyby Stubbs „pojął w mig, że ona jest tu

wyłącznie po to, by podawać do stolików. Z jednej strony cieszyła się, że ma pracę, a z

drugiej szczerze jej nienawidziła.

– Do zobaczenia jutro.

– Nie, nie jutro. Mówiłem ci, że w niedziele i poniedziałki gospoda jest zamknięta. Masz

przyjść do pracy we wtorek. Czy mogę na ciebie liczyć?

– Oczywiście.

Ruszyła w stronę drzwi, zadowolona, że będzie miała parę wolnych dni, zanim znów

zacznie się ten okropny kierat.

Znalazłszy się nagle przy niej, Stubbs chwycił ją potężnym łapskiem za nadgarstek.

Zakłopotana Darlene próbowała się wyswobodzić.

– Może następnym razem będziesz trochę milsza dla gości, co, Darlene?

– Co przez to rozumiesz? – Zadarła wyzywająco brodę. – Myślałam, że dobrze wykonuję

swoją pracę.

– Nawet świetnie. – Zagrodził jej drogę do drzwi. – Ale mogłabyś jeszcze lepiej. No

wiesz, gdybyś tak, na przykład, rozluźniła nieco tę tasiemkę.

Sięgnęła instynktownie wolną ręką do czarnej tasiemki ściągającej z przodu bluzkę.

Wyszarpnęła ze złością drugą rękę.

– Mówiłam już, że to nie należy do moich obowiązków!

– Mogłabyś zarobić dwieście dolców za noc, złotko – powiedział zniżonym głosem. –

Plus napiwki. Kto odrzuciłby taką szansę, Darlene?

Spojrzała na niego. Dzięki tym pieniądzom udałoby się jej wrócić do domu. Komu nie

przydałoby się tysiąc dolarów tygodniowo? Dla kobiety w jej sytuacji była to ogromnie

kusząca propozycja. Nie mogła jednak jej przyjąć, ponieważ zbyt wiele jednocześnie traciła.

Godność była właściwie jedyną rzeczą, która jej pozostała. Zmrużyła oczy.

– Nie ma mowy, Stubbs.

– No, kotku, może urządzisz dla mnie mały premierowy pokaz? – Przesunął lekko

palcami po wzgórku jej piersi.

Darlene wzdrygnęła się. Odskoczyła do tyłu, lecz grube paluchy Stubbsa ześlizgnęły się

ciężko, rozdzierając przód jej bluzki. Pojęła błyskawicznie, że znalazła się w opałach.

Ciekawe, czy na zapleczu pozostał jeszcze ktoś z personelu. Od kilku minut nie dobiegały

stamtąd żadne dźwięki.

– Odczep się ode mnie, Stubbs. – Cofnęła się, chcąc zyskać na czasie, wymyślić jakiś

sposób, by przesmyknąć się obok niego.

Stubbs zachichotał.

– Wszyscy poszli już do domu. Zostaliśmy tylko ty i ja.

Serce zamarło jej z trwogi. W oddechu Stubbsa wyczuła zapach whisky, chociaż nie

zauważyła w ciągu wieczora, by pił. Była do tego stopnia pochłonięta własnymi problemami,

że tak istotny szczegół umknął jej uwagi. Zwykle wyczuwała niebezpieczeństwo, zwłaszcza

gdy chodziło o szefów. Ten jednak ją zaskoczył. I sama była sobie winna.

Darlene uchyliła się przed jego zaborczymi łapskami i spróbowała przemknąć obok ku

zbawczym drzwiom.

Stubbs rzucił się za nią, chwytając rozczapierzoną dłonią za policzek. Rozległo się głośne

plaśnięcie i Darlene niemal straciła oddech z bólu. Ogarnęła ją dzika wściekłość.

Gdy ich ciała otarły się o siebie, uniosła kolano i z całej siły kopnęła mężczyznę w

podbrzusze. Bolesny jęk Stubbsa powiedział jej, że cios był celny i zyskała w ten sposób

trochę czasu.

Gdy zgięty wpół Stubbs przeklinał i jęczał, Darlene dopadła drzwi. Zgubiła torebkę, nie

miała jednak czasu do stracenia. Musiała się stąd wydostać za wszelką cenę.

Na tyłach baru znajdował się niewielki ganek. Strome schodki wychodziły na boczną

uliczkę. Darlene usłyszała hałas przy drzwiach i przerażona, skacząc po kilka stopni, potknęła

się, straciła równowagę i runęła przez balustradę. Wylądowała za pojemnikami na śmieci.

Drzwi się otworzyły i stanął w nich Stubbs, stękając i mamrocząc jakieś przekleństwa.

Noc była bardzo spokojna. Darlene, choć obolała, leżała, wstrzymując oddech i bojąc się

poruszyć. Gdyby Stubbs ją znalazł, mogłoby jej już nie dopisać szczęście. Nie wolno jej

ryzykować.

Mężczyzna zatrzasnął drzwi, klnąc pod nosem. Darlene odetchnęła z ulgą. Powinna

wydostać się stąd jak najprędzej.

Nagły ruch i brzęk pojemników zwróciły uwagę młodej pary siedzącej w zaparkowanym

w uliczce samochodzie.

– Ktoś spadł ze schodków, Danny.

– Hmm? Jesteś pewna?

– Myślę, że ktoś wpadł między pojemniki na śmieci. Nie słyszałeś hałasu?

Danny spojrzał na zegar na tablicy rozdzielczej i wykrzyknął:

– o Boże! Spójrz, która godzina. Twój ojciec mnie zabije, Kayrn. Już prawie druga!

– Lepiej nie myśleć, co zrobi mnie. Będę uziemiona, dopóki nie skończę dwudziestu lat!

– Ścisnęła jego dłoń. – Posłuchaj, Danny, przysięgam, że coś słyszałam. Chodź, zobaczymy,

czy ktoś tam nie leży.

– Może nie powinniśmy się mieszać?

– A jeśli ten ktoś jest ranny?

– No, dobrze, ale musimy zachować ostrożność. Cichutko zbliżyli się do pojemników.

– Spójrz, Danny, to kobieta! O mój Boże, ona jest ranna!

Darlene nie poruszyła się. Mózg nakazywał jej, by wstała, ciało jednak nie chciało go

słuchać. Nie otwierała oczu w nadziei, że dwójka młodych odejdzie.

– Lepiej wezwijmy policję, Kayrn.

– Nie ma mowy! Wtedy ojciec z pewnością dowiedziałby się, gdzie byliśmy.

– No to co robimy?

– A gdyby tak zabrać ją i zostawić w jakimś publicznym miejscu?

– Na przykład?

– Powiedzmy, na kościelnych schodach. Wielebny Beatty z pewnością się nią zajmie.

– Nie, Kayrn. Spójrz na jej ubranie. Wyszła z tego baru.

Engels Mary Tate - Żywa lalka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: