Erich von Daniken - Czy się myliłem... Nowe wspomnienia z przyszłości.pdf - E-booki - emar1947

-----------------------------------------------------------------------------

Erich von Däniken

CZY SIĘ MYLIŁEM?

Nowe wspomnienia z przyszłości

-----------------------------------------------------------------------------

Rozmowa z moimi Czytelnikami

Jednym z najmilszych doświadczeń w życiu

jest być celem nie będąc trafionym.

Winston Churchill (1874-l968)

Przed mniej więcej dwudziestu laty napisałem swoją pierwszą książkę.

W ciągu następnych dwóch lat od tego momentu proponowałem ją

kolejno 25 (słownie: dwudziestu pięciu) niemieckojęzycznym wydawnictwom. Z miłą

sercu regularnością po jakimś czasie znajdowałem

w skrzynce na listy maszynopis z dołączonym do niego stereotypowym

liścikiem zaczynającym się od słów: "Żałujemy bardzo... nie mieści się w naszym

profilu..." itd. Wreszcie w odruchu rozpaczy wysupłałem

ostatnie pieniądze, wsiadłem do mojego rozklekotanego volkswagena

i pojechałem do Hamburga, aby zaproponować panu doktorowi

Thomasowi von Randow, ówczesnemu redaktorowi działu naukowego

tygodnika "Die Zeit", wydrukowanie przynajmniej kilku fragmentów mojej

książki. Doktor von Randow zaprotegował mnie telefonicznie w wydawnictwie

Econ - u pana Erwina Bartha von Wehrenalp

- i kilka dni potem znalazłem się w Dusseldorfie przed jego wielkim

biurkiem. Spojrzał na mnie sceptycznie znad szkieł okularów i oświadczył:

- Możemy ewentualnie zaryzykować skromny nakład, powiedzmy:

nie więcej niż trzy tysiące egzemplarzy.

W lutym 1968 Wspomnienia z przyszrości ukazały się na księgarskim

rynku.

W tym czasie redaktorem naczelnym szwajcarskiego tygodnika "Die Weltwoche"

był nieżyjący już dziś dr Rolf Bigler - młodemu podówczas Jurgowi Ramspeckowi

podlegały materiały odcinkowe. (Pan Ramspeck jest dziś zastępcą redaktora

naczelnego tego tygodnika.) Obydwaj panowie byli zafascynowani moją książką i

przedrukowali ją

w całości.

Wywołało to istną lawinę. W krótkim czasie w samej tylko Szwajcarii sprzedano

20000 egzemplarzy książki, sukces rozciągnął się poza granice mojego kraju na

Republikę Federalną i Austrię. W marcu 1970 roku wydawnictwo Econ wypuściło

trzydzieste wydanie Wspomnień,

co dało w sumie 600 tysięcy egzemplarzy. Licząc z wydaniami kieszonkowymi i

klubowymi Wspomnienia z przyszłości miały na samym tylko obszarze

niemieckojęzycznym łączny nakład ponad 2,1 miliona egzemplarzy. Książkę przełożono

na 28 języków, ukazała się w 36 krajach, na jej podstawie nakręcono film pod tym

samym tytułem. Po jego emisji

w telewizji amerykańskiej, w Nowym Świecie wybuchła epidemia

"Danikenitis" (określenie magazynu "Time"). Poruszony przeze mnie temat "Czy nasi

przodkowie byli świadkami wizyty z Kosmosu?" stał się powszechnym przedmiotem

dyskusji.

Wraz z falą sukcesów pojawiła się również fala krytyki. W książce

zatytułowanej Czy bogowie byli astronautami? profesor Ernst von Khuon zebrał

artykuły siedemnastu naukowców. Część tekstów była jednoznacznie negatywna,

część zaś utrzymana w tonie łagodnej przychylności. Od tego momentu na całym

dosłownie świecie jak grzyby po deszczu pojawiać się poczęły książki żerujące na

moim powodzeniu. Wśród nich zdarzały się produkty zupełnie żałosne. W

telewizyjnych dyskusjach, prowadzonych nie wiadomo dlaczego pod szyldem audycji

"naukowych", bardzo często dochodziło do wypowiedzi niewiele mających

wspólnego z naukowością. Jak powiada Norman Mailer:

"Jeśli idzie o krytyków, to odnosi się czasem wrażenie, iż niektórzy mylą maszynę do

pisania z krzesłem elektrycznym". Ja tę egzekucję przeżyłem.

Czy pisząc Wspomnienia z przyszłości myliłem się w zasadniczych

punktach?

Byłem - do czego każdy nowicjusz ma pełne prawo - naiwny,

porwany tematem i o całe niebo mniej samokrytyczny, niż stałem się później w wyniku

własnych rozważań i wskutek ataków całej rzeszy krytyków. Bardzo często dawałem się

ponieść entuzjazmowi, aż

nadto chętnie akceptowałem informacje, które wydawały mi się przydatne - przy

późniejszych weryfikacjach bywałem jednak czasem niemile zaskoczony. Zdarzało mi się

też oprzeć na pracach poważnych autorów naukowych, by zostać potem pouczonym, iż

poglądy owego pana dawno już zostały podważone. Wskutek takich właśnie przypadków

okrzyknięto mnie wszem i wobec autorem "podważo-

nym", odwieszając moje poglądy na wątłym haku. Haczyk tkwiący

w tego rodzaju sądach podważających moje tezy był i jest nadal ten

sam: otóż moi antagoniści - tak samo jak ja - reprezentują całkowicie osobiste poglądy i

mają pełne prawo, tak jak i ja, przy nich pozostać.

Oto przykłady:

Napisałem wówczas o mapach tureckiego admirała Piri Reisa, które podziwiać można

w pałacu Topkapi w Istambule, co następuje: "Równie precyzyjnie wyrysowane są tam

wybrzeża Północnej i Południowej Ameryki". Zdanie to zostało potem podważone,

ponieważ

istotnie kontury obu Ameryk widoczne są jedynie w ogólnych zarysach. Ta

zaakceptowana przeze mnie korekta w żadnej jednak mierze nie odbiera mapom Piri

Reisa ich sensacyjnego charakteru, ponieważ pokazują one linię brzegową Antarktydy,

która przecież ukryta jest pod warstwą wiecznych śniegów i lodu. Jednym z czekających

na odpowiedź

pytań pozostaje, w jaki sposób tego rodzaju dzieła kartograficzne mogły powstać w

czasach Kolumba.

Swego czasu zacytowałem informację, jakoby w Chinach znaleziono w jednym z grobów

pod Szu-Szu fragmenty aluminiowego pasa,

podczas kiedy de facto - taką wiadomość otrzymałem z Chin

- chodziło o specjalnie hartowany stop srebra. Podobnie czas skorygo-

wał informację o prastarym żelaznym obelisku w Indiach, który nie ulega korozji mimo

wystawienia na działanie atmosfery - obelisk zaczął w kilku miejscach rdzewieć, sam to

widziałem.

W związku z postaciami, obrazami i wydarzeniami opisanymi

w powstałym około 2000 lat przed Chrystusem sumeryjskim eposie

Gilgamesz, zastanawiałem się, czy wspomnianej w nim Bramy Słońca

nie należałoby łączyć ze słynną Bramą Słońca w Tiahuanaco na płaskowyżu

boliwijskim, co byłoby potwierdzeniem tezy o pokonywaniu przez naszych

praprzodków olbrzymich odległości. Wkrótce sam doszedłem do wniosku, że takie

spekulacje to czysty wymysł: Brama Słońca z Tiahuanaco otrzymała swoją nazwę

dopiero od współczesnych archeologów, a jak się nazywała przed tysiącami lat, nie

wie nikt.

Podczas mojej pierwszej podróży do Egiptu w roku 1954, mój

przyjaciel z akademika Mahmud Grand, mieszkający w Kairze, powiedział mi, że

niewielka wysepka na Nilu w pobliżu Assuanu nazwana została Elefantyna, ponieważ

widziana z lotu ptaka przypomina sylwetkę słonia. Informacja ta utkwiła w szarych

komórkach dziewiętnastolatka prawdopodobnie dlatego, że już wówczas pasowała

do mojego późniejszego spojrzenia na świat. Dziś wiem już, że obok tej południowej

twierdzy granicznej Egiptu przechodziły po prostu wyprawy zdążające do Nubii na

słoniach.

Wszystko to są przykłady pomyłek, których było w mojej pierwszej książce znacznie

więcej, przyznałem się do nich, ale nie spowodowało to zawalenia się żadnego z

zasadniczych filarów gmachu myślowego, jaki udało mi się stworzyć. Jeśli chodzi o tego

rodzaju pomyłki, to trzeba zważyć, że w owym czasie stawiałem kroki po nie odkrytej ziemi.

Postępowałem w moim odczuciu bardzo uczciwie, ponieważ każde

pytanie zaopatrywałem przysługującym mu pytajnikiem, było ich

w sumie 323. Moi jakże skrupulatni zazwyczaj krytycy raczyli tę

okoliczność przeoczyć.

Przyjąłem zasadę, by w miarę możliwości informować tylko i wyłącznie o rzeczach,

których sam dotknąłem, które sam widziałem i sfotografowałem. Jest to zasada, której nie

trzymają się niekiedy nawet prace naukowe, jak przyszło mi się z czasem przekonać.

Istnieją także książki pisane przez naukowców i techników, które

- w całości, bądź częściowo - potwierdzają moje tezy! Niechętnie,

ale jednak potwierdzają. O tym, jak z Szawła można przemienić się w Pawła,

opowiada w swojej książce Joseph F. Blumrich, który

w okresie swego nawrócenia kierował wydziałem projektów NASA

w Huntsville. Oto co pisze:

"Cała sprawa zaczęła się od rozmowy telefonicznej pomiędzy Long

Island i Huntsville. Nasz syn, Christoph, opowiadał nam między innymi, tak na zasadzie

'co by wam tu jeszcze powiedzieć', że właśnie przeczytał niesłychanie interesującą

książkę, którą my też koniecznie musimy przeczytać i w której chodzi o przybyszy z

Kosmosu, którzy odwiedzili Ziemię. Tytuł miał brzmieć Wspomnienia z przyszłości.

Autor? Niejaki Erich von Daniken. Jako posłuszni rodzice poszliśmy

za radą naszego oczytanego syna i zamówiliśmy rzeczone dzieło.

Jeśli o mnie chodzi, to zgodziłem się je zamówić, ponieważ wiem, że tego rodzaju

książki zawsze są pasjonującą lekturą. Czasami są wręcz ekscytujące. W odległych

czasach, krajach i regionach świata, o których niewiele wiemy, potrafią się dziać

wspaniałe rzeczy. Jako inżynier zajmujący się od roku 1934 budową samolotów, od lat

jedenastu zaś projektujący wielkie rakiety nośne i satelity, wiedziałem oczywiście

z góry, że to wszystko brednie. Jasna sprawa! No i po jakichś sześciu czy

siedmiu tygodniach nadeszła z Niemiec zamówiona książka, a z nią

parę innych. - Cóż, Daniken może poczekać.

Kiedy przyszedł czas na niego, pierwsza zaczęła czytać moja żona.

Dziś nie pamiętam już, co wtedy robiłem czy czytałem. Pamiętam za to bardzo

dokładnie, że niezliczoną ilość razy przerywała mi moje niezwykle oczywiście ważne

rozmyślania okrzykami zdziwienia i pełnymi entuzjazmu stwierdzeniami, że koniecznie,

ale to koniecznie muszę tę książkę przeczytać! No i oczywiście przytaczała mnóstwo

cytatów.

Ja tylko uśmiechałem się z wyżyn mojej wiedzy.

I tak na nasze piękne amerykańskie Południe zawitał listopad, a z nim

dzień, kiedy nie mogłem już odkładać lektury Danikena. Musiałem przynajmniej do niego

zajrzeć i chociażby wyrywkowo przeczytać.

Było to wieczorem, gdzieś tak drugiego, a może trzeciego listopada.

Nigdy nie zapomnę godzin spędzonych nad tą książką!

Czytam więc sobie, uśmiecham się i śmieję w głos, i powoli zaczynam

się trochę złościć, że dałem się namówić na lekturę, bo przecież z góry wiedziałem, czego

mogę się spodziewać!

Wtedy natrafiłem na to miejsce, gdzie Daniken pisze o przeżyciach proroka Ezechiela.

Byłem zachwycony: nareszcie coś technicznego,

coś, do czego mogę się ustosunkować na gruncie moich zawodowych doświadczeń.

Wszystko wskazywało na to, że jest dostatecznie dużo szczegółów i będę mógł to

sprawdzić! Wystarczy podejść do regału, wyjąć Biblię i udowodnić żonie i sobie samemu,

dlaczego ten Daniken absolutnie nie może mieć racji.

Zamknąłem książkę, położyłem ją niezbyt delikatnie na stole i wyjaśniłem mojej

zdumionej małżonce, co zaraz zrobię.

Takie było przynajmniej moje przekonanie.

Zacząłem znowu czytać, tym razem proroka Ezechiela, o którym do

tego wieczora wiedziałem tylko tyle, że istniał. Zaraz w pierwszym rozdziale natrafiłem

na zdanie: 'Ich nogi były proste, a stopa ich nóg była jak kopyto cielęcia i lśniły jak

polerowany brąz'. To był werset siódmy.

Dla lepszego zrozumienia tego, co teraz nastąpi, muszę wspomnieć pokrótce o mojej

pracy zawodowej. Otóż w latach 1962/64 kierowałem grupą, która miała za zadanie

znalezienie rozwiązań konstrukcyjnych dla nowych, nieznanych dotychczas wymogów i

warunków. Jednym

z zadań było przebadanie wsporników, na jakich osiadać by miał

hipotetyczny lądownik księżycowy. Zaprojektowaliśmy sprężynujące łapy do

jednorazowego użytku oraz 'stopy', których forma i wielkość gwarantowałyby

odpowiednie rozłożenie ciężaru oraz stabilność w miejscu lądowania. Na koniec

sporządziliśmy szczegółowe plany konstrukcyjne, wsporniki zostały wykonane w

warsztatach i przeprowadziliśmy

drobiazgowe próby. Z powodu tych prac, które ciągnęły się z przerwami około półtora do

dwóch lat, wygląd tych elementów konstrukcyjnych

był mi doskonale znany. Wsporniki zbliżonej konstrukcji mógł też obejrzeć każdy na

zdjęciach bądź w telewizyjnych transmisjach z lądowania na Księżycu załogi Apolla.

Jak sobie to później uświadomiłem, Ezechiel musiał wszystko to, co

widział, opisywać jako obraz. Mówi on o obłokach, żywych istotach

i twarzach, ponieważ były to jedyne dostępne mu środki wyrazu. Nie

miał świadomości technicznej, która pozwoliłaby mu rozumieć, co widzi

i opisuje. Skoro więc widział coś jakby proste nogi i zaokrąglone stopy,

to po prostu to w ten sposób opisał - nie wiedząc nawet, że dokonuje opisu technicznego w

bezpośredniej formie.

A zatem to, co przeczytałem w siódmym wersecie Księgi Ezechiela, po

raz pierwszy zawierało technicznie wykonalne i przynajmniej z pozoru poprawne

rozwiązanie techniczne.

Uśmieszek zniknął mi z twarzy. Zapałałem ogromną ciekawością, bo zakładając, że ten

opis jest rzeczywiście prawdziwy, to co można w nim jeszcze znaleźć? Przez jakiś czas

wszystko szło łatwo i sprawnie. Jeśli nogi były rzeczywiście nogami, to nic łatwiejszego, jak

przyjąć, że skrzydła były rzeczywiście skrzydłami, a mianowicie łopatami wirni-

ków nośnych, ramiona zaś były ramionami mechanicznymi. A jeśli to wszystko: skrzydła,

ramiona, nogi i stopy naszkicować razem z fragmentem cylindrycznego korpusu, to

otrzymamy twór, którego wygląd uzasadnia dezorientację proroka, przypisującego mu

początkowo podobieństwo do człowieka, zastąpione później określeniem "istota żywa".

Wielkim znakiem zapytania pozostał w końcu już tylko wygląd zasadniczego korpusu

tego pojazdu kosmicznego. Opis Ezechiela przekazuje tylko jego optyczne podobieństwo

do helikoptera. Szukałem i próbowałem. Razem z żoną porównywaliśmy teksty z

różnych wydań

Biblii, które mieliśmy w domu, i odkryliśmy kolejne opisy w dalszych rozdziałach Księgi

Ezechiela. Nigdzie jednak nie znalazłem lepszych punktów zaczepienia dla szukanego

przeze mnie rozwiązania.

Erich von Daniken - Czy się myliłem... Nowe wspomnienia z przyszłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: