14. Woyciechowski, Dobor krewniaczy a ewolucja owadow eusocjalnych (2009).pdf

Tom 58 2009

Numer 3–4 (284–285)

Strony 347–355

M ichał W oyciechoWski

Instytut Nauk o Środowisku

Uniwersytet Jagielloński

Gronostajowa 7, 30-387 Kraków

E-mail: michal.woyciechowski@uj.edu.pl

DOBÓR KREWNIACZY A EWOLUCJA OWADÓW EUSOCJALNYCH

DZIEDZICZNA BEZPŁODNOŚĆ

Dobór naturalny jako główny czynnik

ewolucji biologicznej, jak zaproponował w

1859 r. Karol D arWin w dziele O powstawa-

niu gatunków , wydawał się nie tłumaczyć

mechanizm powstania i utrzymywania się

układów, zwanych eusocjalnymi. Zgodnie z

dość powszechnie przyjętą definicją W ilso -

na (1971) układy tego typu muszą spełniać

trzy warunki. Tworzą je (i) osobniki nale-

żące, do co najmniej dwóch pokoleń, (ii)

wychowujące wspólnie potomstwo, zwy-

kle pochodzące od jednej lub kilku matek

(królowych), a co za tym idzie (iii) część

osobników tworzących to wspólne gniazdo

jest całkowicie bezpłodna lub ma znacznie

ograniczoną płodność (robotnice). Tak za-

awansowane układy społeczne były bardzo

dobrze znane Darwinowi, który obserwo-

wał eusocjalne błonkówki (Hymenoptera;

mrówki, osy, pszczoły) i termity (Isoptera).

Obecnie wiemy, że gatunki eusocjalne ist-

nieją także u nielicznych przedstawicieli in-

nych rzędach owadów, takich jak przylżeń-

ce (Thysamoptera), chrząszcze (Coleoptera)

i pluskwiaki równoskrzydłe (Homoptera;

mszyce), a nawet u kilku gatunków krewe-

tek, czy ssaków (golce). Nie wymienia się tu

jednocześnie takich ssaków jak szakal czer-

patkowaty i mangusta karłowata, czy licz-

nych ptaków posiadających pomocników,

które spełniają trzy niezbędne warunki za-

proponowane przez Wilsona. Podobne przy-

padki u owadów nazywa się czasowo-euso-

cjalnymi i kwalifikuje się je do prymitywnie

eusocjalnych gatunków.

Rozważając dobrze sobie znane przykła-

dy bezpłodnych robotnic u mrówek, pszczół

i termitów, Darwin doskonale orientował

się, że stanowią one jedną z poważniejszych

przeszkód dla założeń jego teorii. Nie był bo-

wiem w stanie wyjaśnić, jak dziedziczą się

cechy bezpłodnych osobników. Cały problem

wydawał się być wręcz absurdalny, gdyż po-

szukiwano odpowiedzi na pytanie, czy bez-

płodność może być dziedziczna? W nieco

mniej drastycznej formie sprowadzało się to

do wyjaśnienia mechanizmów utrwalenia się

zachowań altruistycznych drogą doboru na-

turalnego. Altruistycznych, czyli takich, które

ograniczają płodność czy szanse przeżycia al-

truisty na rzecz zwiększenia szansy przeżycia

i wydania potomstwa biorcy tego altruistycz-

nego zachowania. Dziś bardziej precyzyjnie

powinniśmy powiedzieć o ograniczaniu i

zwiększaniu dostosowania, odpowiednio al-

truisty i biorcy jego zachowań.

Trzeba przyznać, że intuicja Darwina,

próbującego rozwiązać problem bezpłod-

nych robotnic u eusocjalnych owadów, była

nadzwyczaj trafna. Sugerował on mianowicie,

że dobór naturalny należy stosować zarówno

do rodziny, jak i osobników. Dziś wiemy, że

właściwe rozwinięcie tego stwierdzenia było

możliwe po zaakceptowania teorii Mendla,

której jak wiadomo Darwin nie znał. Ko-

nieczne były też późniejsze odkrycia badaczy,

którzy w 1908 roku niezależnie stworzyli

matematyczne podstawy genetyki populacyj-

nej, znane dziś pod nazwą reguły Hardy’ego

i Weinberga (c roW 1999; patrz artykuł ł oM -

348

M ichał W oyciechoWski

nickiego Spotkanie teorii Darwina z gene-

tyką w tym zeszycie KOSMOSU). Potrzebne

były też kolejne dokonania F ishera (1918) i

W righta (1922), którzy zaproponowali jak

obliczać genetyczne pokrewieństwo między

osobnikami. Wszystkie te odkrycia były nie-

zbędne, by móc stworzyć matematyczne pod-

stawy teorii zwanej dziś teorią doboru krew-

niaczego lub też regułą Hamiltona (h aMilton

1964a, b). William D. Hamilton podstawy

swej teorii przedstawił w dwóch pracach, z

których pierwszą poświęcił ogólnym założe-

niom doboru krewniaczego (ang. kin selec-

tion), zresztą nazwanego tak po raz pierwszy

przez M aynarDa s Mitha (1964), zaś drugą —

ewolucji układów eusocjalnych u haplodiplo-

idów, czyli u owadów z diploidalnymi sami-

cami i haploidalnymi samcami, co jest regułą

u błonkówek.

Idea Hamiltona potrzebowała kilkunastu

lat by przebić się do świadomości biologów,

choć jej główne przesłanie jest nadzwyczaj

proste: określa ono warunki, w jakich dobór

może prowadzić do powstania zachowań al-

truistycznych. Te warunki, to spełnienie nie-

równości

c/b<r ,

w której c to koszt altruisty, b zysk biorcy

tego altruistycznego zachowania, przy czym

obie te wartości mierzone są dostosowaniem,

zaś r to współczynnik pokrewieństwa łączący

dawcę i biorcę, mierzony udziałem wspól-

nych genów dawcy i biorcy, pochodzących

od niedawnego wspólnego przodka. W nie-

równości tej nie ma ograniczeń, by altruista

nie posuwał się w swych zachowaniach tak

daleko jak to robi wiele robotnic pszczół i

mrówek, które całkowicie rezygnują ze swej

reprodukcji. Altruista może więc całkowicie

zaniechać swej reprodukcji, jeśli tylko w wy-

niku jego działań krewniak, najlepiej bliski,

powiększy swe dostosowanie odpowiednio

wysoko (patrz artykuł ł oMnickiego Poziomy

doboru, adaptacje w tym zeszycie KOSMO-

SU). Najważniejsza jest bowiem skuteczna

propagacja genów altruisty, mniej ważne jest,

czy robi to on sam, czy dzięki jego altru-

istycznym działaniom jego krewniak, noszący

przynajmniej w części r geny altruisty. Jed-

nym słowem ważne jest łączne dostosowanie

altruisty (ang. inclusive fitness).

EUSOCJALNE HAPLODIPLOIDY

Chociaż Hamilton swe przełomowe pra-

ce rozpoczął od ogólnej teorii opisującej

warunki konieczne do utrwalenia się zacho-

wań altruistycznych (h aMilton 1964a), jest

bardzo prawdopodobne, że to sytuacja, któ-

rą opisał u haplodiploidów nasunęła mu te

ogólne wnioski (h aMilton 1964b). Zauwa-

żył on, że samce os, mrówek i pszczół są

haploidami i dlatego ich wszystkie plemniki

niosą ten sam zestaw genetycznej informa-

cji (brak mejozy przy spermatogenezie). W

efekcie całe ich diploidalne potomstwo, któ-

re rozwija się w samice, jest ze sobą bliżej

spokrewnione (Tabela 1) niż potomstwo di-

ploidalnych gatunków ( r = 0,5). Co ważniej-

sze, pełne siostry błonkówek są ze sobą bli-

żej spokrewnione (0,75) niż matka z córką

(0,5). Skoro tak, to nierówność Hamiltona

łatwiej spełnić, gdy r = 0,75, niż gdy osiąga

ono wartość 0,5. Należy zatem oczekiwać,

że zachowania altruistyczne będą częstsze

względem sióstr niż własnych córek. To

jest, według Hamiltona powód, dla którego

wśród błonkówek jest tyle gatunków eu-

socjalnych i powstawały one w tej grupie

owadów niezależnie znacznie częściej niż u

innych diploidalnych gatunków.

Przedstawione tu argumenty nie prze-

konują tych, którzy sugerują, że skoro od

współczynników pokrewieństwa zależy tak

wiele, to wszystkie błonkówki powinny być

eusocjalne. Tymczasem większość błonkówek

(rośliniarki — Symphyta, owadziarki — Parasi-

tica) nie wykazuje najmniejszych oznak życia

społecznego. Nawet wśród żądłówek (Acu-

leata) eusocjalność nie jest powszechna, tak

jak u pszczół, gdzie tylko ok. 10% to gatunki

eusocjalne, zaś pozostałe, to samotnie wycho-

wujące swe dzieci samice.

Ten często pojawiający się zarzut prze-

ceniania znaczenia doboru krewniaczego w

ewolucji eusocjalności (h öllDobler i W ilson

2008), łatwo jest odrzucić, zwłaszcza u ha-

plodiploidów. Jest oczywiste, że układy eu-

socjalne mogły powstać tylko tam, gdzie ist-

niała już wcześniej opieka nad potomstwem.

Co więcej, potomstwo takiej samicy musiało

mieć szanse spotkać swe młodsze rodzeń-

stwo wymagające opieki. Taka sytuacja, jak

wiadomo, nie ma miejsca u większości błon-

kówek, których samice składają jaja w tkan-

kach roślin (rośliniarki) lub ciele innych bez-

kręgowców, głównie owadów (owadziarki),

więcej się swym potomstwem nie interesu-

Dobór krewniaczy a ewolucja owadów eusocjalnych

349

jąc. Nie ma więc możliwości, by potomstwo

takich samic, nawet jeśli rozwija się razem

ze swym rodzeństwem, miało szanse spełnić

rolę robotnicy z gniazda pszczoły czy mrów-

ki. Podobnie jest u samotnych pszczół, u któ-

rych samice giną wcześniej nim pojawi się

pokolenie ich dzieci. W takiej sytuacji także

ich dzieci nie mają szans napotkać młodsze

rodzeństwo. Tam gdzie samica błonkówki

żyje dostatecznie długo i sukcesywnie wy-

chowuje swe potomstwo, które spotyka w

swym gnieździe młodsze rodzeństwo, z któ-

rymi łączy je wysokie pokrewieństwo ( r =

0,75), układy eusocjalne są regułą.

Jak już wspomniano, układy eusocjalne

spotyka się nie tylko u haplodiploidalnych

błonkówek. Okazuje się, że eusocjalne przy-

lżeńce i chrząszcze są także haplodiploida-

mi (c respi 1992, k ent i s iMpson 1992), co

szczególnie u chrząszczy należy do wyjąt-

ku. Potomstwo eusocjalnych przylżeńców

rozwija się sukcesywnie wewnątrz galasu

(gniazda), który stworzyła ich matka. Jej naj-

starsze potomstwo (żołnierze) różni się od

młodszego rodzeństwa pewnymi cechami,

które pozwalają na skuteczną obronę przed

pasożytami ich gniazda, w którym rozwija

się wciąż młodsze rodzeństwo. Taki „jedno-

rodzinny galas” powoduje, że narażający się

w jego obronie żołnierze nie stracą życia w

imię „powszechnego bezpieczeństwa”, tylko

dla lepszego sukcesu sióstr, z którymi łączy

je pokrewieństwo r = 0,75.

Eusocjalne haplodiploidalne chrząszcze

hodują grzyby ambrozjowe, służące im za po-

karm, podobnie jak to robią niektóre mrów-

ki i termity. Odbywa się to w korytarzach, ja-

kie dla swego potomstwa drąży długowiecz-

na samica w drzewach eukaliptusowych. Jej

starsze córki pomagają matce w wychowaniu

młodszego rodzeństwa. I znów takie „jed-

norodzinne galerie korytarzy” są zasiedlone

przez blisko spokrewnione ( r = 0,75) potom-

stwo jednej tylko samicy.

Wśród eusocjalnych owadów, tylko

mszyce i termity nie są haplodiploidami,

ale przynajmniej u mszyc dobór krewnia-

czy miał niewątpliwie ogromny wpływ na

ewolucję ich socjalnych zachowań. Eusocjal-

nych gatunków jest znanych zaledwie kilka,

u tych mszyc, których partenogenetyczne

rozmnażające się samice przygotowuję dla

swego potomstwa galasy, podobne do tych

tworzonych przez eusocjalne przylżeńce.

Żołnierze, którzy bronią tych galasów przed

pasożytniczymi muchówkami, stają więc w

obronie swych klonów, genetycznie iden-

tycznych ( r = 1). W tym wypadku wydaje

się, że dobór krewniaczy, prowadzący do

powstania układów eusocjalnych, powinien

być jeszcze częstszy niż u haplodiploidów, a

jeśli coś wzbudza niepokój, to jedynie fakt,

że układy eusocjalne u mszyc są tak rzadkie,

mimo że partenogenetyczne rozmnażanie

jest powszechne. Tworzenie „jednorodzin-

nych galasów” u mszyc nie jest jednak zja-

wiskiem częstym, toteż zachowania obronne

w koloniach mszyc, w których miesza się

potomstwo wielu samic, miały niewielkie

szanse powstać drogą doboru.

Wśród eusocjalnych owadów tylko u

termitów między pełnym rodzeństwem

dowolnej płci (po jednej matce i jednym

ojcu), pokrewieństwo nie przekracza war-

tości 0,5, chyba, że u przodków termitów

dochodziło często do krewniaczych koja-

rzeń. Do dziś nie ma też szeroko akcepto-

wanej hipotezy, która wyjaśnia, jak doszło

do powstania ich układów eusocjalnych.

Warto może przypomnieć tu pomysł D aW -

kinsa (1976), który sugerował, że to pier-

wotniaki i bakterie z przewodów pokar-

mowych termitów doprowadziły do stwo-

rzenia tych układów, by zapewnić sobie

łatwiejszą transmisję między gospodarzami.

Jednak bardziej prawdopodobne są inne

wyjaśnienia, w których zwraca się uwagę,

że w równaniu Hamiltona, mamy trzy pa-

rametry. Poza pokrewieństwem ( r ), są tam

jeszcze straty ( c ) i zyski ( b ), odpowiednio

altruisty i biorcy. Ostatnie dwa z tych pa-

rametrów są równie ważne, by nierówność

( c/b<r ) mogła być spełniona, czyli by al-

truistyczne zachowania mogły się utrwalić.

W dzisiejszych czasach, kiedy molekularne

badania są tak powszechnie, łatwiej jest

jednak oceniać stopień pokrewieństwa niż

zależne od różnych zachowań straty i zyski

w dostosowaniu. Na podobne trudności na-

potykamy chcąc wyjaśnić jak powstały eu-

socjalne układy u diploidalnych krewetek i

golców, czy pomocnicy u ptaków. Zwraca

się uwagę, że brak partnerów płciowych

lub ryzyko związane z zakładaniem własne-

go gniazda (zatem niskie c ) sprzyjają opie-

ce nad pełnym rodzeństwem, z którymi

opiekunowie są u diploidów spokrewnieni

w identycznym stopniu, co z własnym po-

tomstwem (Tabela 1). Ta niezmiernie cie-

kawa dyskusja nie jest jednak tematem tego

opracowania.

Przy tej okazji warto jeszcze przypo-

mnieć jedną kwestię, na którą zwrócił już

uwagę h aMilton (1964a) w odniesieniu do

350

M ichał W oyciechoWski

Tabela 1. Współczynniki pokrewieństwa ( r ) między człon-

kami rodzin diploidów i haplodiploidów, których matka ko-

pulowała z jednym samcem (wspólne geny pochodzące od

ojca umieszczono w obwódce, wspólne geny pochodzące od

matki podkreślono).

U diploidów udział wspólnych genów posiadanych prze rodzeń-

stwo wynosi 0,5. Jest tak dlatego, że dowolny gen matki, poprzez

haploidalne jajo, jest przekazywany potomkowi z prawdopodobień-

stwem 0,5. Ponieważ geny potomka pochodzą w połowie od matki,

szansa, że ten sam gen znajdzie się u dwójki rodzeństwa wynosi 0,5

× 0,5 = 0,25. Tak samo jest z genami pochodzącymi od wspólne-

go diploidalnego ojca, a więc łącznie dwójka rodzeństwa dowolnej

płci u diploidów będzie posiadała średnio 0,5 wspólnych genów.

W przypadku haplodiploidów, geny matki przenoszone są do po-

tomstwa tak samo jak u diploidów, ale geny ojca są identyczne w

każdym jego plemniku, i stanowić będą w przyszłości połowę ge-

nów każdej jego córki, zatem pełne siostry posiadają średnio 0,25

identycznych genów od matki i 0,5 identycznych genów od ojca,

co daje łącznie 0,75.

zaawansowanych układów eu-

socjalnych, takich jak te, spoty-

kane u błonkówek i termitów.

Otóż u wszystkich błonkówek,

robotnicami są wyłącznie sami-

ce, które z racji haploidalności

ich ojców są z siostrami bar-

dziej spokrewnione niż samce ze

swym rodzeństwem (Tabela 1).

Natomiast u diploidalnych termi-

tów, gdzie rodzeństwo łączy ten

sam stopień pokrewieństwa bez

względu na płeć (Tabela 1), rolę

robotników spełniają zarówno

samice, jak i samce. Robotników

obu płci spotyka się także u di-

ploidalnych golców i krewetek,

zaś haplodiploidalne chrząszcze

potwierdzają zasadę obowiązują-

cą u błonkówek, gdzie tylko sa-

mice–robotnice, wykazują altru-

istyczne zachowania względem

rodzeństwa. Przedstawione tu ze-

stawienie potwierdza dodatkowo

rolę, jaką w ewolucji eusocjalno-

ści odegrała haplodiploidalność.

Pokrewieństwo między: Diploidy Haplodiploidy

matką — córką

matką — synem

siostrą — siostrą

siostrą — bratem

ciotką — siostrzeńcem

0,5

0,25 + 0,25 = 0,5

0,5/2 = 0,25

0,5

0,5 + 0,25 = 0,75

0,25

0,75/2 = 0,375

SAMCE I ICH POCHODZENIE

Choć pełne siostry haploidalnych ojców

posiadają więcej wspólnych genów (0,75)

niż matka z córką (0,5), to matka ze swy-

mi synami jest bliżej spokrewniona (0,5)

niż siostra z braćmi (0,25; wspólne geny

pochodzą tylko od matki). Skoro tak, to sa-

mica, która zechce zrezygnować całkowicie

ze swej reprodukcji i będzie się opiekować

wyłącznie siostrami i braćmi nie odniesie

większych ewolucyjnych zysków niż samica

wychowująca własne córki i synów, gdyż

0,75 + 0,25 = 0,5 + 0,5.

Tak jest przy założeniu, że proporcja

płci wychowywanego potomstwa jest w

obu przypadkach jak 1:1. Można oczywiście

przyjąć, co sugerował h aMilton (1964b),

że u przodków haplodiploidów, ze wzglę-

dów na konkurencję o partnerkę wśród

krewniaków (ang. local mate competition,

LMC), proporcja samic ( F ) była większa niż

samców ( M ), a wówczas

0,75 F + 0,25 M > 0,5 F + 0,5 M ,

ale dziś już wiemy, że ze względu na spe-

cyficzną determinację płci u błonkówek,

właśnie w tej grupie owadów jest wiele

mechanizmów, które zabezpieczają przed

krewniaczym kojarzeniem, a zatem wystę-

powanie LMC jest mało prawdopodobne.

W tej sytuacji rozważyć warto jeszcze jedną

strategię potencjalnych robotnic w pierw-

szych etapach powstawania układów eu-

socjalnych. Otóż mogły one zrezygnować

z produkcji córek ( r = 0,5) na rzecz sióstr

( r = 0,75), ale nie rezygnować z produkcji

synów ( r = 0,5) na rzecz braci ( r = 0,25).

Nawet jeśli przyjmiemy, że robotnicom w

takim gnieździe trudno byłoby odróżnić

własnych synów od synów innych sióstr,

czyli od siostrzeńców, to i tak decydując

się na ich wspólne wychowywanie robotni-

ce zyskałyby więcej (robotnice z siostrzeń-

cem łączy połowa tych genów, które łączy

siostry, czyli r = 0,75/2 = 0,375), niż gdyby

wychowywały braci. W takiej sytuacji, na-

wet przy równej proporcji płci, robotnice

składające tylko niezapłodnione, haploidal-

ne jaja zyskają więcej niż w pełni sterylne

robotnice, gdyż

0,75 + 0,375 > 0,75 + 0,25.

Dobór krewniaczy a ewolucja owadów eusocjalnych

351

Można przypuszczać, że tak powstałe

układy eusocjalne zaczęły przynosić olbrzy-

mie ewolucyjne zyski nie tylko królowej, ale

i robotnicom, poprzez wzrost produktywno-

ści całej rodziny. Jeśli tak, to rezygnacja ro-

botnic z ograniczonej już i tak reprodukcji

mogła być przez te robotnice zaakceptowana,

na rzecz większej integracji kolonii, której

królowa przejęła całą reprodukcję. Bardziej

prawdopodobne jest jednak wymuszanie

przez królową agresją całkowitej sterylność

robotnic, co nie było trudne w niewielkich

społecznościach. Wymuszanie takie do dziś

spotykamy u trzmieli, czy prymitywnie euso-

cjalnych os. Mimo wszystko tego typu sytu-

acja nie stanowiła optymalnego rozwiązanie

z punktu widzenia interesu robotnic i można

oczekiwać, że częstym przypadkiem były ich

próby reprodukcji. Wydaje się jednak, że są

inne jeszcze powody, które mogły skłonić ro-

botnice do zaniechania własnej reprodukcji

na rzecz matki-królowej. Problem ten będzie

omówiony w kolejnej części.

POLIANDRIA I POLIGYNIA W UKŁADACH EUSOCJALNYCH HAPLODIPLOIDÓW

Można sądzić, że ewolucyjne konsekwen-

cje haplodiploidalności nie miałyby znacze-

nia dla ewolucji układów eusocjalnych, jeśli-

by u przodków tych owadów samice kopu-

lowały nie z jednym (monandria), a z kilko-

ma (poliandria) samcami. Poliandria, która

nie jest rzadka i dziś wśród eusocjalnych

błonkówek, osłabia pokrewieństwo potom-

stwa takiej matki (Ryc. 1), przez co zmniej-

sza szanse zachowań altruistycznych między

siostrami. Już przy dwóch partnerach matki,

jej córki są ze sobą spokrewnione tak samo

( r = 0,5), jak siostry zwykłych diploidów ( r

= 0,5), a pokrewieństwo to spada z każdym

dodatkowym partnerem matki (Ryc. 1). Ten

często podnoszony argument wydaje się być

odrzucony po analizie, której niedawno do-

konali h ughes i współaut. (2008). Stwierdzili

oni mianowicie, że przodkowie wszystkich

ośmiu zbadanych, niezależnie ewoluujących

linii eusocjalnych błonkówek, byli monan-

dryczni, a poliandria, która się tam pojawiła,

była wtórna. Analiza ta potwierdza więc, że

wysokie pokrewieństwo potomstwa monan-

drycznych haplodiploidów było kluczowe dla

ewolucji ich socjalnych zachowań. Jeśli tak,

to należy rozważyć, co skłania samice do ko-

pulacji z wieloma partnerami, co i dziś może

zagrażać eusocjalnym układom.

Analizując pokrewieństwo samców, któ-

re mogą pochodzić albo od królowej albo

od robotnic, zauważyliśmy już wcześniej, że

przy jednym partnerze królowej robotnice

są spokrewnione z siostrzeńcami bardziej ( r

= 0,375) niż z braćmi ( r = 0,25). Zwrócono

także uwagę, że przy monandrii robotnice

nie mają powodów, by ograniczać dobrowol-

nie własną produkcji niezapłodnionych jaj, z

których wychowają samce. Jednak w sytuacji,

kiedy ich matka-królowa kopulowała z wię-

cej niż dwoma partnerami, robotnice łączy

więcej wspólnych genów z braćmi (0,25) niż

z siostrzeńcami (pokrewieństwo to zbliża się

do 0,125; Ryc. 1). Dzieje się tak dlatego, że

poliandryczne gniazdo składa się głównie z

sióstr przyrodnich, pochodzących co praw-

da od tej samej matki, ale posiadających róż-

nych ojców. Poliandria jest więc doskonałym

sposobem do skłonienia robotnic, by zanie-

chały własnej reprodukcji haploidalnych jaj.

Precyzyjniej rzecz ujmując, poliandria stwa-

rza sytuację, w której to robotnice są zainte-

resowane by inne robotnice nie składały wła-

snych jaj, a raczej zajęły się wychowywaniem

braci. Jednocześnie każda z robotnic nieza-

leżnie osiągnie większy ewolucyjny zysk, jeśli

w gnieździe wychowany będzie jej syn ( r =

0,5), a nie brat ( r = 0,25). Jest więc pole do

konfliktu, który przewidziano najpierw teore-

Rycina 1. Pokrewieństwo między osobnikami

w rodzinie społecznych błonkówek w zależno-

ści od liczby partnerów, z którymi kopulowała

królowa (przyjęto założenie, że każdy z partne-

rów królowej jest ojcem takiej samej liczby di-

ploidalnego potomstwa, pojawiającego się loso-

wo w czasie całego życia królowej).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: