1. Definicja rynku finansowego i jego podstawowe funkcje.

Rynek finansowy tworzy mechanizm przepływu środków pieniężnych między podmiotami posiadającymi nadwyżki finansowe i zainteresowanymi korzystnym ulokowaniem tych nadwyżek a podmiotami poszukującymi źródeł finansowania i skłonnymi do poniesienia związanych z tym kosztów. Przepływy mogą mieć charakter krótkookresowy i wtedy mówimy o przepływach pieniądza. Natomiast przepływy długoterminowe to przepływy kapitału mające na celu finansowanie działalności inwestycyjnej.
Rynek finansowy obejmuje ogół transakcji kupna-sprzedaży instrumentów finansowych służących pozyskaniu i lokowaniu pieniądza i kapitału.
Instrumenty finansowe są to:
• papiery wartościowe,
• lokaty,
• kredyty.
Funkcje rynku finansowego:
1. alokacja pieniądza i kapitału - za pośrednictwem rynku finansowego następuje przepływ pieniądza lub kapitału do użytkowników,
2. funkcja mobilizacji kapitału - z drobnych nadwyżek finansowych lokowanych np. przez gospodarstwa domowe powstają znaczące źródła finansowania np. przedsięwzięć inwestycyjnych,
3. wycena pieniądza i kapitału - cenami są stopy %, notowania papierów wartościowych, notowania innych instrumentów finansowych,
4. transformacja pieniądza i kapitału - na rynku finansowym następuje zamiana jednych instrumentów finansowych na inne.

2.Definicja instrumentu finansowego i jego podział.

Przez instrument finansowy rozumie się określone zobowiązanie finansowe (stosunek kredytowy) lub inaczej roszczenie majątkowe kapitałodawcy w stosunku do kapitałobiorcy. Tak więc owe przemieszczenie nadwyżek na runku finansowym między określonymi grupami podmiotów dokonuje się za pośrednictwem papierów wartościowych, które stanowią dokument potwierdzający fakt odpłatnego udostępnienia kapitału. Oznacza to, że są one finansowymi aktywami dla ich posiadaczy i finansowym zobowiązaniem dla ich emitentów. Występuje wiele kryteriów ich podziału:

a)    z punktu widzenia tzw. aspektu własnościowego dzieli się na: instrumenty o charakterze udziałowym (dają prawo dawcy kapitału do udziału w majątku emitenta) i wierzytelnościowym (są świadectwem udostępnienia kapitału na ściśle określony czas – do momentu zapadalności)

a.    z punktu widzenia sposobu generowania przez nie dochodu dzieli się na: instrumenty o stałym (na przykład obligacje i depozyty bankowe o stałym oprocentowaniu) i zmiennym dochodzie (na przykład akcje i obligacje o zmiennym oprocentowaniu)

b.    z punktu widzenia przynależności sektorowej emitenta kreującego dany instrument finansowy dzieli się na: instrumenty bezpośrednie (gdy jest on niefinansowym podmiotem gospodarczym) i pośrednie (gdy emituje go instytucja finansowa)

c.    z punktu widzenia czasu (okresu zapadalności) dzieli się na: instrumenty krótkoterminowe (z okresem zapadalności do 1 roku), średnioterminowe (od 1-3 lat) i długoterminowe (powyżej tego okresu)

3.Definicja papieru wartościowego i jego ogólna istota.

Papier wartościowy – podstawowy instrument rynku finansowego. Z tytułu jego posiadania właściciel może mieć jedno z następujących praw:

a.    prawo do współwłasności majątku (udziały, akcje)

b.    prawo do określonego procentu lub innych pożytków (obligacje, inne instrumenty długu)

c.    prawo do otrzymania w przyszłości określonych aktywów lub do rozliczenia pieniężnego (instrumenty pochodne)

Papier wartościowy można zdefiniować jako dokument stwierdzający fakt dokonania transakcji odpłatnego udostępnienia kapitału, co daje kapitałodawcy określone prawa.

4.Definicja rynku kapitałowego i jego główna istota.

Najczęściej mianem rynku kapitałowego zwykło się określać rynek kapitałów średnio- i długoterminowych przeznaczonych na finansowanie inwestycji. Przedmiotem transakcji na tym rynku są średnio- i długoterminowe kredyty, średnio- i długoterminowe walory oraz udziały. Podstawowym zadaniem i przedmiotem działalności rynku kapitałowego jest przetwarzanie kapitałów pieniężnych o charakterze oszczędności na kapitał trwały produkcyjny i nieprodukcyjny. Celem rynku kapitałowego jest umożliwienie pozyskiwania środków finansowych na zapewniającą dochody działalność inwestycyjną.

5. ogólna struktura rynku finansowego z punktu widzenia rodzaju instrumentu

Rynek finansowy dzieli się na:

a.    rynek pieniężny (lokaty międzybankowe, bony skarbowe, bony komercyjne, certyfikaty depozytowe, weksle)

b.    rynek kapitałowy (akcje, certyfikaty inwestycyjne, kwity depozytowe, obligacje: skarbowe, komunalne, przedsiębiorstw)

c.    rynek instrumentów pochodnych (forwards, futures, opcje, swapy)

d.    rynek depozytowo-kredytowy (lokaty bankowe, kredyty bankowe, pożyczki)

e.    rynek walutowy (waluty)

6. cechy odróżniające rynek kapitałowy od pieniężnego

Jedną z podstawowych cech rynku kapitałowego jest to, iż składa się on z wielu segmentów oraz występuje na nim znacznie większa liczba podmiotów niż na rynku pieniężnym. Stopień ryzyka na rynku kapitałowym jest znacznie wyższy niż na rynku pieniężnym, głównie ze względu na długie terminy zwrotu zainwestowanego kapitału. Rynek pieniężny jest powiązany z bankiem centralnym w sposób bezpośredni, co wynika z oddziaływania banku centralnego poprzez instrumenty polityki monetarnej, natomiast rynek kapitałowy tylko w sposób pośredni. Także przeciętna wartość transakcji zawieranych na rynku kapitałowym jest o wiele niższa od przeciętnej wartości transakcji dokonujących się na rynku pieniężnym. Jeszcze inną cechą odróżniającą rynek kapitałowy od rynku pieniężnego jest to, iż stopa zwrotu z zainwestowanych w walory rynku kapitałowego środków jest relatywnie wysoka, zwłaszcza w długich okresach.

7. ryzyko inwestowania na rynku kapitałowym

Z prowadzeniem każdej działalności gospodarczej związany jest mniejszy lub większy stopień ryzyka. Ryzykiem obarczone jest również inwestowanie środków pieniężnych w instrumenty rynku kapitałowego, czyli w papiery wartościowe. Ryzyko inwestowania na rynku kapitałowym łączy się przede wszystkim z długością okresu trwania poczynionych inwestycji, które mają charakter średnio- i długoterminowy. Każdy inwestor powinien zdefiniować swoją oczekiwaną stopę zwrotu oraz horyzont czasowy inwestycji. Powinien przewidywać przyszłe warunki gospodarowania. Z reguły te rzeczywiste warunki różnią się od przewidywanych (stopa zwrotu rzeczywista różni się od oczekiwanej).

8.ryzyko systematyczne inwestowania na rynku kapitałowym

Podstawowy składnik ryzyka inwestowania na rynku kapitałowym wynika z istnienia ryzyka rynkowego, zwanego też systematycznym, którego nie da się do końca wyeliminować, gdyż łączy się ono z określoną sytuacją gospodarczą, która podlega ustawicznym zmianom. Na rynku kapitałowym ryzyko to związane jest z tendencją do zmian ceny kupionego waloru i niemożnością utrzymania inwestycji zgodnie z pierwotnie zaplanowanym horyzontem czasowym.

Ryzyko systematyczne wynika z ogólnych warunków otoczenia biznesu na najbardziej ogólnym poziomie. Co ważniejsze, nie podlega kontroli przez pojedynczy podmiot gospodarczy. Poziom tego rodzaju ryzyka kształtują czynniki społeczne, makroekonomiczne, prawne oraz polityczne. W ramach ryzyka rynkowego można zatem wymienić wiele ryzyk szczegółowych.

9. ryzyko finansowe inwestowania na rynku kapitałowym

Jest ono związane z kondycją finansową emitenta, którego walory zakupiono. Jego kłopoty finansowe, łączące się na przykład z trudnością ulokowania produkcji na rynku, prowadzą na ogół do obniżania się zysku i, jeżeli nie będą podjęte odpowiednie środki zaradcze, do pomniejszenia wielkości wypłaconej dywidendy lub jej zaniku. W konsekwencji może to doprowadzić do wyprzedaży akcji danej spółki, zwłaszcza przez tych inwestorów, którzy inwestowali w nią z zamiarem otrzymywania regularnie wypłaconej dywidendy. Z ryzykiem finansowym łączy się także ryzyko upadłościowe – sytuacja finansowa emitenta może się tak pogorszyć, że dojdzie do jego bankructwa.

Ryzyko finansowe związane jest ze strukturą źródeł finansowania majątku firmy. Zwykle wzrost udziału środków obcych podwyższa jednocześnie ryzyko działalności danego przedsiębiorstwa, czyli czyni firmę mniej interesującym partnerem dla instytucji finansowych skłonnych do finansowania jej bieżącej lub długoterminowej działalności.

10.ryzyko inflacyjne inwestowania na rynku kapitałowym

Zjawisko inflacji w dużym stopniu rzutuje na wybór przez inwestorów odpowiedniego instrumentu rynku kapitałowego. Chodzi głownie o wybór zakupu akcji albo obligacji w sytuacji zmniejszania się lub zwiększania stopy inflacji. Przy wysokim poziomie stóp procentowych  inwestorzy będą wykupywać obligacje, ponieważ zwiększa się wtedy ich nominalne oprocentowanie, natomiast przy niskim poziomie większym zainteresowaniem inwestorów  będą się cieszyć akcje, czyli instrumenty wiążące się z otrzymywaniem dywidendy.

Ryzyko inflacyjne polega na możliwości utraty części zysków w wyniku inflacji.

11.Ryzyko walutowe i polityczne inwestowania na rynku kapitałowym.

Może się ono szczególnie uzewnętrznić w przypadku rozwiniętego rynku finansowego i jego powiązaniu z rynkiem międzynarodowym, kiedy dochodzi do zwiększenia się możliwości inwestycyjnych i przepływu kapitałów między rynkiem krajowym i międzynarodowym. Zmiana relacji cen może spowodować ,że bardziej korzystna w momencie zakupu inwestycja zagraniczna straci atrakcyjność na rzecz inwestycji krajowej bądź odwrotnie.

Rynek kapitałowy jest wrażliwy na zmiany polityki gospodarczej danego kraju w którym dokonana została inwestycja,

13. Pojęcie i ogólna istota pierwotnego rynku kapitałowego.

Część rynku kapitałowego, gdzie dokonuje się sprzedaży papierów wart. nowo wyemitowanych przez uprawnione podmioty gospodarcze, chcące powiększyć swoje zasoby kapitałowe. Inwestor inwestuje swoje środki pieniężne w przekonaniu, że zakup papierów wart jest korzystniejsza lokata niż inne możliwości oszczędzania .

14. Alokacyjna funkcja rynku pierwotnego.

Podmioty posiadające wolne środki finansowe inwestują w takie inwestycje rynku kapitałowego, które wg ich oceny są w stanie zapewnić zadowalającą stopę zwrotu. Inwestorzy sądzą że inwestują swój kapitał w najbardziej rentowne w punktu wyceny rynkowej przedsięwzięcia inwestycyjne. Przy podejmowaniu decyzji kierują się wynikami analizy fundamentalnej. Kapitał lokuje się w tych przedsiębiorstwach, które mają wysoką ocenę rynkową. Alokacja kapitału na rynku pierwotnym dokonuje się raczej w układzie długookresowym, gdyż większość inwestorów jest świadoma, tego że stopę zwrotu można oczekiwać po długim okresie.

15. Funkcja realokacji kapitału na rynku wtórnym.

W ramach dokonywanego obrotu papierami wart. następuje realokacja ulokowanego już w przedsięwzięciach kapitału. Jedni inwestorzy wychodzą z inwestycji a inni w nie wchodzą, a jeszcze inni dokonują zamiany na inną spodziewającą się większej stopy zwrotu. Kapitał przemieszcza się do tych inwestycji które zgodnie z wycena rynkowa są bardziej rentowne. Alokacja i realokacja na rynku wtórnym odbywa się najczęściej poprzez analizie porównawcza alternatywnych inwestycji

16. Rozumienie emisji publicznej i oferty publicznej.

Emisja publiczna – proponowanie nabycia pap. Wart. w dowolnej formie i sposobie, do co najmniej 100 osób lub nieoznaczonego adresata.

Propozycja ta nazywa się publicznym proponowaniem nabycia pap. Wart i może być zrealizowana wyłącznie w drodze oferty publicznej.

Oferta publiczna – udostępnienie co najmniej 100 osobom lub nieoznaczonemu adresatowi w dowolnej formie i sposobie inf o pap.wart i warunkach ich nabycia stanowiącym dostateczna podstawę do podjęcia decyzji o odplatanym nabyciu tych pap.

17. Zalety występowania spółki na rynku publicznym.

·     Łatwiejszy dostęp do dużych kwot kapitału

·     Efekt marketingowy

·     Wzrost wiarygodności

·     Ekspansja na nowe rynki

·     Rynkowa wycena papierów wart.

18. Wady występowania spółki na rynku publicznym.

·     Odkrywanie się przed konkurencja

·     Możliwość wrogiego przejęcia

·     Stosunkowo wysokie koszty związane z emisja

19. Ogólna charakterystyka procesu sporządzania prospektu emisyjnego.

Przygotowany w formie jednolitego dokumentu ważny przez okres 12 miesięcy od daty upublicznienia. Prospekt powinien:

·     - odpowiadać wymogom UE aby zatwierdzony prospekt był ważny w innych krajów

·     - zawierać minimalny zakres informacji który zależy od rodzaju emitowanych papierów wartościowych i jego emitenta.

·     - zawierać prawdziwe ,rzetelne i kompletne informacje potrzebne do oceny sytuacji finansowej i majątkowej i perspektyw na rozwój emitenta

·     - powinien być podany do publicznej wiadomości w co najmniej jednej formie: pisemnej bądź elektronicznej.

20. Możliwości przeprowadzania oferty publicznej na podstawie

·     memorandum informacyjne.

·     Można z tego skorzystać tylko w ściśle ustalonych przez ustawę sytuacjach

·     Wydawanie akcji akcjonariuszom spółki przejmowanej bądź łączących się

·     Wydawanie bezpłatnych akcji akcjonariuszom

·     Emisje papierów wartościowych przez skarb państwa bądź NBP, bądź warunkiem ze oferta publiczna dopuszcza do rynku regulowanego. Ograniczenie tylko do terytorium polski.

21. Procedura notyfikacji emisji.

Emitent posiadający siedzibę w państwie członkowskim innym niż Polska, chcący przeprowadzić ofertę publiczną lub dopuścić swoje papiery wartościowe do obrotu na rynku regulowanym w Polsce, powinien poddać je notyfikacji. Polega ona na tym, że Komisja Nadzoru Finansowego od właściwego organu nadzoru w państwie macierzystym emitenta powinna otrzymać:

-     dokument potwierdzający zatwierdzenie prospektu emisyjnego

-     kopię zatwierdzonego prospektu wraz z tłumaczeniem na język polski części podsumowującej prospektu.

22. Potrzeba istnienia wymogów ustawowych na rynku kapitałowym.

Wymogi ustawowe wprowadza się przede wszystkim po to, by chronić interesy drobnych inwestorów, stwarzając im możliwość minimalizacji ryzyka utraty środków pieniężnych. Wymogi te wynikają z dążenia ustawodawcy do maksymalnego ukrócenia praktyk gromadzenia przez emitentów kapitału bez konieczności przekazywania nabywcom papierów wartościowych niezbędnych informacji, na podstawie których mogliby oni podejmować decyzje inwestycyjne. Oznacza to, iż na podstawie odpowiednich uregulowań emitenci są zobowiązani do publikowania wiarygodnych danych finansowych, m.in. dotyczących wielkości sprzedaży, zysku, majątku produkcyjnego, przepływów finansowych, itp. a także innych informacji, np. o zmianach w składzie zarządu i rady nadzorczej, o mających znaczenie kontraktach, po to, by decyzje inwestorów mogły być podejmowane w oparciu o racjonalne przesłanki i chłodną kalkulację dotyczącą ryzyka.

23. Badanie opłacalności planowanej emisji.

Aby zbadać opłacalność planowanej emisji, potrzebne jest przede wszystkim porównanie z innymi możliwościami znalezienia źródeł finansowania (zwiększenia kapitału), np. przez kredyt bankowy czy ewentualnie połączenie z inną firmą. Analizie należy także poddać skutki zaniechania emisji, wynikające z utraty części udziału w rynku czy braku możliwości konkurowania na rynku. W takiej analizie powinno się również wykorzystać informacje o:

-     możliwości uzyskania kredytu bankowego, jego wysokości i oprocentowaniu (koszcie)

-     możliwej do zebrania kwocie kapitału z wyemitowanych papierów (możliwej cenie emisyjnej)

-     możliwym do osiągnięcia zysku po przeprowadzeniu emisji

-     koszcie emisji

Przy emisji papierów wartościowych należy brać pod uwagę wiele różnorakich kwestii i tak ją organizować, aby minimalizować zagrożenia.

24. Rola pasywna i aktywna domu maklerskiego w przeprowadzaniu emisji.

Rola pasywna – pełniąc rolę pasywną dom maklerski lub grupa domów maklerskich jedynie pośredniczy pomiędzy emitentem walorów a ich nabywcami (inwestorami) w rozprowadzaniu emisji, udostępniając w tym celu, za odpowiednią opłata, sieć swoich placówek. Widać stąd, że instytucje te (dystrybutorzy) nie biorą na siebie żadnego ryzyka za dojście do skutku danej emisji, przez co rozumie się jej rozprowadzenie w odpowiednim terminie; np. w przypadku akcji musi to nastąpić w ciągu trzech miesięcy od momentu rozpoczęcie emisji.

Rola aktywna – dom maklerski pełniący rolę aktywną przy rozprowadzaniu emisji, bierze na siebie także ryzyko jej alokacji w odpowiednim terminie. Staje się więc gwarantem dojścia do skutku, co oznacza iż jeżeli cała pula wyemitowanych walorów nie zostanie wykupiona przez inwestorów w ustawowym terminie, to dom maklerski zakupi resztę, którą może zostawić w swoi portfelu przez dłuższy okres lub sprzedać po wprowadzeniu do obrotu giełdowego, zarabiając lub tracąc w zależności od tego, jak ukształtuje się ich cena rynkowa w porównaniu z ceną emisyjną. W przypadku pełnienia aktywnej funkcji przy rozprowadzaniu emisji dom maklerski pobiera jednak wyższą, niż w sytuacji jedynie pośrednictwa, opłatę od emitenta.

25. Subemisja usługowa.

Polega na tym, że subemitent usługowy (którym mogą być wyłącznie: dom maklerski, bank, zagraniczna firma inwestycyjna lun konsorcjum tych podmiotów) podpisuje umowę z emitentem lub wprowadzającym, w ramach której  zobowiązuje się nabyć na własny rachunek całość lub część papierów wartościowych danej emisji w celu ich dalszej odsprzedaży w pierwszej ofercie publicznej lub w obrocie pierwotnym.

26. Subemisja inwestycyjna.

Polega ona na nabyciu papierów wartościowych oferowanych w obrocie pierwotnym lub w pierwszej ofercie publicznej, na które inwestorzy nie złożyli zapisów w trakcie ich przyjmowania. W praktyce oznacza ona, że gdy zawiodą inwestorzy, subemitent inwestycyjny przejmuje emisję i sam decyduje,co będzie robił z przejętymi papierami. Subemitentem inwestycyjnym mogą być wyłącznie: dom maklerski, otwarty fundusz emerytalny, fundusz inwestycyjny, bank, zakład ubezpieczeń, zagraniczna instytucja finansowa mająca siedzibę w krajach należących do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) lub konsorcjum tych podmiotów.

27. Określanie ceny emisyjnej poprzez metodą stałej i zmiennej ceny.

Metoda stałej ceny – inwestorzy nabywają emitowane papiery wartościowe po stałej cenie, którą określa emitent, ewentualnie w porozumieniu ze swoim doradcą inwestycyjnym. Zapoewnia on sobie w ten sposób uzyskanie pewnej stałej kwoty kapitału, pod warunkiem, że wszystkie akcje zostaną rozprowadzone.

Metoda zmiennej ceny – inwestorzy, którzy chcą nabyć akcje spółki –emitenta muszą przystąpić do przetargu. Cena zostaje wówczas ustalona na podstawie ofert zgłoszonych przez inwestorów. Metoda ta jest szczególnie zalecana w sytuacji stosunkowo dużej nadwyżki popytu nad podażą na rynku kapitałowym, a także gdy spółka sama ma kłopoty z określeniem poziomu ceny emisyjnej waloru.

28. Ogólna charakterystyka metody book building.

Book building – jest to metoda oparta na technice marketingowej (badaniach lub testach rynkowych), uważana za najbardziej właściwy sposób ustalania ceny emisyjnej papieru wartościowego. Podstawą tej metody jest proces tworzenia księgi popytu (potencjalnych zamówień) na emitowane akcje spółki. W tym celu powołuje się konsorcjum dystrybucyjne, będące zarazem gwarantem przyszłej emisji, które dodatkowo musi ściśle współpracować z zarządem spółki w celu wypracowania najbardziej efektywnego sposobu rozprowadzenia emisji. Metoda ta składa się z kilku faz:

-     Budowanie księgi popytu

o    ustalenie widełek ceny emisyjnej

o    rozpoczęcie ankietowania inwestorów instytucjonalnych

o    sporządzenie księgi popytu

-     Określenie rekomendacji dla zarządu firmy-emitenta odnośnie do poziomu ceny emisyjnej

o    ustalenie ceny emisyjnej

o    zawarcie umowy gwarancyjnej

o    opublikowanie ceny emisyjnej i warunków umowy gwarancyjnej

-     Okres subskrypcji emisji

-     rozpoczęcie przyjmowania zapisów

o    zamknięcie przyjmowania zapisów

o    wstępne wyniki subskrypcji emisji

-     Zamknięcie subskrypcji.

29. Pojęcie kwitu depozytowego oraz różnica pomiędzy ADR i GDR.

Kwit depozytowy – jest dokumentem (papierem wartościowym) inkorporującym prawo własności do jednej lub wielu akcji spółki oraz prawa z nimi związane. Podstawą jego emisji jest określona liczba akcji spółki, która podlega zdeponowaniu. Kwity te są emitowane i stanowią przedmiot obrotu na zagranicznych rynkach kapitałowych. Różnica w nazwie kwitów nie jest związana z ich szczególnymi cechami, ale wynika z reguł rynku, któremu są podporządkowane:

-     ADR (American Depositary Receipts) regułom rynku amerykańskiego;

-     GDR (Global Depositary Receipts) regułom rynków innych krajów.

30. Niesponsorowana emisja kwitów depozytowych.

Odbywa się bez udziału emitenta akcji, na podstawie których emitowane są następnie kwity depozytowe. Jej mechanizm polega na tym, że inwestor zagraniczny, np. bank inwestycyjny lub inna instytucja finasowa, kupuje określony pakiet akcji danej spółki na rynku lokalnym. Akcje te są następnie składane w banku depozytowym, który na tej podstawie emituje kwity depozytowe, z których każdy odzwierciedla prawo do jednej lub kilku zdeponowanych akcji emitującej je spółki. Kwit ten staje się prawomocnym papierem wartościowym na rynku innego kraju, np. ADR na rynku amerykańskim, gdzie może być sprzedawany jak każdy inny papier wartościowy tam występujący.

Pytanie 31

Rynek pierwotny danego kraju – może być rozszerzony na rynki zagraniczne. Dla firmy- emitenta oznacza to możliwość zbierania na rynkach zagranicznych kapitału na potrzeby rozwojowe. Taką możliwość firma uzyskuje w drodze emisji kwitów depozytowych. Pierwszy raz ten instrument finansowy pojawił się na rynku amerykańskim w 1927 r. pod nazwą American Depositary Receipts – ADR, czyli Amerykański kwit depozytowy. Jego wprowadzenie miało ułatwić obywatelom amerykańskim inwestowanie w papiery wartościowe emitowane przez spółki z innych krajów. W latach pięćdziesiątych XX wieku zainteresowanie emisjami kwitów depozytowych zaczęło się zwiększać, czego przejawem są nowe nazwy kwitów, takie jak: międzynarodowe kwity depozytowe, europejskie kwity depozytowe (brytyjski rynek kapitałowy), kontynentalne kwity depozytowe. W latach dziewięćdziesiątych XX w. Citibank wprowadził program globalnych kwitów depozytowych (Globar Depositary Receipts – GDR),który pozwalał spółce gromadzić kapitał jednocześnie na rynku amerykańskim i na jednej z giełd europejskich. Obecnie na świecie w wielu krajach istnieje możliwość emitowania kwitów depozytowych które pozwalają na dokonywanie inwestycji w danym kraju w akcje wyemitowane w innych krajach.

Kwit depozytowy jest dokumentem (papierem wartościowym) inkorporującym prawo własności do jednej lub wielu akcji spółki oraz prawa z nimi związane. Podstawą jego emisji jest określona liczba akcji spółki, która podlega zdeponowaniu. Kwity te są emitowane i stanowią przedmiot obrotu na zagranicznych rynkach kapitałowych.

Ze względu na rodzaj emisji kwitów depozytowych wyróżnia się emisje niesponsorowaną i sponsorowaną.

Większą popularnością cieszą się emisje sponsorowane. Odbywają się one na podstawie formalnej umowy, którą spółka-emitent zawiera z bankiem depozytowym, którym na ogół jest znany bank działający w kraju, w którym kwity depozytowe mają być emitowane.
Z inicjatywą emisji sponsorowanej wychodzi zazwyczaj spółka emitująca akcje, która wspólnie z bankiem depozytowym ustala sposób przeprowadzania emisji oraz jej strukturę. Do tego dochodzi jeszcze z reguły bank inwestycyjny organizujący emisję i rozprowadzanie kwitów depozytowych. Emisja kwitów depozytowych może być przeprowadzona w oparciu o już istniejące akcje spółki lub akcje nowych emisji. Istnienie emisji niesponsorowanej nie zamyka spółce drogi do emisji sponsorowanej, również emisja niesponsorowaną może być przekształcona na emisję sponsorowaną.

Pytanie 32

W programie emisji kwitów depozytowych, oprócz emitenta akcji i inwestorów nabywających kwity, uczestniczy także bank depozytowy i bank powierniczy.
Do zadań pierwszego z nich należy nie tylko emisja i umarzanie kwitów depozytowych, lecz także pełnienie funkcji agenta spółki na rynku zagranicznym w zakresie przenoszenia i rejestrowania zmiany prawa własności kwitów, obsługi i wspierania kontaktów emitenta z posiadaczami kwitów przez przekazywanie informacji o nim, raportów etc., przekazywania dywidendy na konto nabywców kwitów oraz reprezentowania ich inwestorów na walnym zgromadzeniu spółki. Osoba posiadająca kwit depozytowy może scedować na bank depozytowy sposób głosowania zdeponowanymi akcjami na walnym zgromadzeniu akcjonariuszy, jak również może ...