Przyboś Julian.pdf

Julian Przyboś

Odjazd

Znów ufałaś - i wątpiłaś znowu

(krakało spłoszone zamykanie ramp...),

gdy

pod konstrukcjami z żelaza i szkła

stał się pociąg,

fakt,

który tonowymi uderzeniami kół poza rozpacz wykraczał.

Parowóz

wlókł długi i ciężki twój żal.

W płytkim świetle za wcześnie zapalonych lamp

świat jakby odziwaczał

i stronił...

- Załamał się w rozbitych bezdźwięcznie łzach.

Kształt twój mglił się i wietrzał,

między nami rozsnuwała się dal.

I musnęło mnie, niknąc, pożegnanie twej dłoni:

oddłoń powietrzna.

Do ciebie o mnie

Zapatrzony, że samymi rzęsami

zmiótłbym śnieg z twojej ścieżki,

chwytam w zachwyt ruch twój - i gubię:

Krokiem tak zalotnie lekkim,

jakbyś wiodła ptaszka na promieniu,

szłaś przede mną - przed sobą, przed wszystkim!

Poderwany spod nóg przez wróble

twój cień w krzewie się zazielenił,

pojaśniał w drobne listki.

I zniknęłaś - w swoim śpiewie. Zamilkliśmy.

Ale odtąd zasłuchany, gdy pytam

o mnie,

od rośliny do słowa

każdy pąk się wyraża kwieciście;

kwiat rozkwita nagiej, ogromniej

we wszechkwiat.

(Gałąź wiśniowa

przewinęła się do kwiatów od liści

zwinniej,

niż wiewiórka zdążyłaby się domyślić.)

Lipiec

Na świadectwach, wzbici w radość, odlecieli uczniowie,

drży powietrze po ich śmigłym zniku.

Wakacje, panie profesorze! Pora

trzepać wesoło słowa jak futra na wiosnę

oraz

czasowniki przez dni lata odmieniać!

- -

Wóz przetoczył się z nagła - i w łozinie zzieleniał.

Tylko pustki rozpryśniętej w słońcu - udar.

Skacząc z bryczki, zaoczę:

Bosonogi gęsiarek biegł, zaczerpnął ze źródła,

znikł, jak gdyby on wybiegał

potoczek.

- -

Okolicę, serce wyniosłe, przeszywa na przestrzał

strumień!

Lecz z połogich pagórków - wahającą się odpowiedź -

inne wzgórze - dalszą górę kołysze.

Jak ten skryty poryw widoku i ciszę zatuloną w szumie

szeptanymi pytaniami - wydać?

Jakże w cieniu, pod lipą - przysłowieć?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: