Cel 15.pdf

ISSN 1733-5280

Numer indeksu 217751

MAGAZYN

CHRZEŚCIJAŃSKI

N R 4 (15) | Z IMA 2008 | C ENA 6 00 ZŁ ( W TYM 7% VAT )

C ZASOPISMO F UNDACJI N ADZIEJA DLA P RZYSZŁOŚCI

Kiedy będzie

KONIEC ŚWIATA?

DZIADY

w kościele

Przebudzenie duszy

vs. przebudzenie DUCHA

Delirious ?

ZIMA 2008

SPIS TREŚCI:

4 Marcin Podżorski

Przebudzenie duszy vs. przebudzenie Ducha

40 Krzysztof Majdyło

Szabat

Marcin

Podżorski

Janusz Szarzec

– daremne żale, czy

duchowa rzeczywistość?

7 Roberts Liardon

Wyostrz swoje duchowe rozróżnienie

43 Joanna Wątor

II Ogólnopolskie Warsztaty

„Uwielbienie Boga w muzyce gospel”

10 Janusz Szarzec

Pokuta – daremne żale,

czy duchowa rzeczywistość?

44 Mirosław Szatkowski

Perspektywa wieczności

14 Urszula Jankowska-Matan

Sprawiedliwy z wiary żyć będzie

46 Jacek Słaby

Świętość – dla wybranych czy dla każdego?

17 Marek Lipski

Dziady w kościele

Przebudzenie

duszy vs.

przebudzenie

Ducha

48 Alfred J. Palla

Echa potopu

Krzysztof Majdyło

Alfred J. Palla

20 Justyna Ambroziak

Bóg nie chce bylejakości

52 Henryk Turkanik

Izrael w obliczu wielkiego ucisku

Szabat

Echa potopu

22 Alicja Solska

Pokolenie Kaina

55 Wojciech Kuleczka

Kiedy będzie koniec świata

25 Joanna Kmiecik

Miejsce spełnienia

58 Recenzje

59 Agata Steinberg

Ewangelia dla najmłodszych

28 Agnieszka Piątkowska

Każdy medal ma dwie strony

62 Halina Napora

Od chaosu do stworzenia

30 Wywiad z Henrykiem Dedo

Na fali Ewangelii

Agnieszka

Onyszczuk

Kryzys

– w pogoni

za rozumem

Mirosław

Szatkowski

64 Joanna Dębowska

Cudowne narodzenie

Marek

Lipski

Dziady

w kościele

Marta

Duda

Delirious ?

34 Agnieszka Onyszczuk

Kryzys – w pogoni za rozumem

66 Listy do redakcji

Perspektywa

wieczności

36 Marta Duda

Delirious?

68 Ewa Gnatowska

Kot Jakub Pierwszy i rok przełomów

OD REDAKCJI:

Zapraszamy na forum dyskusyjne Magazynu Cel: www.magazyncel.pl

„A do kogo przyrównam to pokolenie? Podobne jest do dzieci, które siadają na rynku

i wołają na swoich rówieśników i mówią: Graliśmy wam na flecie, a nie tańczyliście, śpiewaliśmy wam żałobne

pieśni, a nie płakaliście. Albowiem przyszedł Jan, nie jadł i nie pił, a mówią: Demona ma. Przyszedł Syn Człowieczy,

jadł i pił, a mówią: Oto żarłok i pijak, przyjaciel celników i grzeszników. I usprawiedliwiona została mądrość

na podstawie swoich uczynków” (Mt.11:16-19, BW).

To, o czym mówi Jezus w powyższych wersetach, na swój użytek nazywam syndromem rozwydrzenia, co słow-

nikowo oznacza ni mniej, ni więcej, jak nadmierną zuchwałość i rozpasanie. Z syndromem rozwydrzenia możemy

mieć do czynienia na poziomie makro i mikro. Stykamy się z nim w życiu społecznym i ekonomicznym, w polityce,

mediach i niestety – w Kościele. Ale rozwydrzenie to także stan serca, o którym wielokrotnie czytamy w Biblii.

Rozwydrzenie jest, ogólnie rzecz ujmując, stanem, w którym WŁASNY PUNKT WIDZENIA I CHCENIA, przysłania

nam STAN FAKTYCZNY, deformuje PRAWDĘ, tłumi potrzebę jej poznawania, doświadczania, i w efekcie zmieniania

się. Rzeczywistością dla nas stają się mrzonki, zachcianki, wyobrażenia, własne koncepcje i opinie. Biblia nazywa

taką postawę „twardym karkiem”, „otłuszczonym sercem”, „kamiennym sercem”, „oczami, które nie widzą”, „uszami,

które nie słyszą”. W efekcie żyjemy w iluzji własnych wyobrażeń na temat prawdy – najczęściej wyglądających

i brzmiących bardzo religijnie – ale dalecy od Bożego życia i Bożych planów na tu i teraz. Rozwydrzeniem jest także

„okopywanie” się w wybranych prawdach Ewangelii, a jednocześnie zamykanie na inne, te mniej wygodne czy pasu-

jące do „religijnego światopoglądu”.

Nazywanie tego, co jest wytworem naszego umysłu, nieprzemienionej duszy, poranionych lub rozchwianych

emocji czy też własnego rozbuchanego ego – rzeczywistością ducha i jednocześnie atakowanie wszystkiego, co takie

duchowe rozwydrzenie konfrontuje, jest jednym z palących problemów współczesnego Kościoła. Dlatego

w tym numerze poświęcamy temu zagadnieniu tak wiele miejsca. Na poziomie przywódców (M. Podżorski,

R. Liardon), głoszonej nauki (J. Szarzec, U. Matan, J. Słaby), czy samego podejścia do Kościoła (J. Kmiecik,

M. Lipski, A. Solska).

Czego mogę zatem życzyć sobie i Czytelnikom w Nowym Roku? Poznania i doświadczenia w swoim życiu

Bożej prawdy, która uwalnia i oddziela to, co pospolite od tego, co święte. Począwszy od prawdy na temat nas

samych – jako żon, mężów, ojców, matek, dzieci, nas jako przywódców i członków Kościołów, prawdy na temat

naszego życia z Bogiem i wierności powołaniu, jakie nam przekazał. Prawdy na temat naszego wpływu na innych,

na otaczający nas świat, na potencjał, który wykorzystujemy bądź nie. Prawdy na temat tego, co musimy zmieniać

i weryfikować, a jakich wartości bronić. I pokory też sobie i Wam życzę, by umieć tę prawdę, bez względu na to,

jak bolesna czasem być może, przyjąć. Przyjąć bez żadnych domieszek usprawiedliwiania się, wymówek, własnych

koncepcji, schematów czy też kompleksów – zarówno wyższości, jak i niższości. Nie jest to łatwy, miły i przyjemny

proces. Oznacza to otwarcie się na Bożą korektę, czasem także publiczną weryfikację kierunku i sposobu działania.

Uważam, że nadchodzący rok jest czasem łaski, by dokonać głębokiej rewizji naszego życia oraz służby i otworzyć

się na zmiany. Lepiej uczynić to samemu, niż czekać aż Bóg sam będzie musiał przyłożyć siekierę

do niektórych „dzikich pnączy” w naszym życiu. Niech Boża Prawda uczyni nas

prawdziwie wolnymi w każdej sferze życia, przygotowanymi do tego,

by w czysty sposób uczestniczyć w Bożym działaniu. I nie są to już pobożne

życzenia, ale konkretne wyzwanie na najbliższy okres dla każdego z nas!

Marta Wróbel, redaktor prowadząca

TEMAT NUMERU

„Bo myśli moje, to nie myśli wasze,

a drogi wasze, to nie drogi moje – mówi Pan.

Lecz jak niebiosa są wyższe niż ziemia,

tak moje drogi są wyższe niż drogi wasze

i myśli moje niż myśli wasze”.

Z drugiej jednak strony, żeby naprawdę móc być użytym

przez Boga, musimy nie tylko być gorliwi, ale także rozumieć

Boga i dążyć do coraz głębszego poznania Jego charakteru,

planów, strategii, sposobów działania. Jeżeli tego nie będzie, to

nic wielkiego się nie wydarzy. Nie dlatego, że Bóg nie chce nas

użyć, ale dlatego, że nie ma z nami żadnej nici porozumienia.

Wielkie oczekiwania

Myślę, że właśnie to jest naszym głównym problemem.

Duża gorliwość i bardzo niewielkie zrozumienie Bożych stan-

dardów. Co to oznacza w praktyce? Odpowiedź wcale nie jest

trudna: poruszenie w emocjach i pragnieniach, którego owo-

cem jest przebudzenie… niestety jednak przebudzenie duszy.

Czym jest przebudzenie duszy? – Imitacją prawdziwego

Bożego poruszenia. Nie zostało ono zrodzone z Ducha, ale

jest ludzkim produktem emocji, gorliwości, pragnień i unie-

sień, a jednocześnie bardzo nikłego zrozumienia spraw

duchowych.

Bóg się nie zmienia, ale Jego sposoby działania w każdym

pokoleniu są nowe. Powinniśmy uczyć się je rozpoznawać,

tak aby stać się partnerami Boga w Jego planach tu, na ziemi.

Musimy zrozumieć prawdy, które Duch Święty podkreśla aku-

rat w obecnym czasie, i zastosować je, abyśmy mogli pojąć

Boże działanie i iść z Nim ręka w rękę. Jeżeli nie będziemy

chcieli uczyć się funkcjonowania według Bożych zasad okre-

ślonych w Piśmie Świętym, to redukujemy naszą służbę do

wymiaru duszy.

uczyć ludzi modlić się według zasad określonych w Biblii,

będziemy wypowiadać puste słowa, bez żadnego autorytetu.

Nie ma innej drogi: albo będziemy uczyć się Bożych stan-

dardów życia na jedynej akceptowalnej dla Boga płaszczyźnie

– w Duchu, albo będziemy niewolnikami duszy, dokonując

wyborów na podstawie tego, co w danej chwili podpowiedzą

nam nasze zmysły.

Szczerość nie wystarcza

Jest taka tendencja w Kościele Pana Jezusa, która mówi,

że najważniejsze jest szczere serce, zaś wszystko inne nie ma

znaczenia. Faktycznie szczere serce jest bardzo ważne. Szcze-

rość intencji i motywów jest warunkiem niezbędnym, aby być

uczestnikiem Bożego działania. Jednak chyba dla każdego

jest oczywiste, że aby naprawdę uczestniczyć w Bożym poru-

szeniu, musimy je rozumieć. Jeżeli chcesz wybudować dom,

to sama szczerość niestety nie wystarcza. Musisz wiedzieć, co

i w jaki sposób chcesz wybudować.

Problem polega na tym, że często jesteśmy duchowymi

ignorantami, myśląc, że szczerość załatwi wszystko.

Przykładowo, kiedy lud izraelski usłyszał raport zwiadow-

ców (Lb.13:31–14:1), przeląkł się i zapłakał. Wierzę, że ich

łzy były szczere, prawdziwie wyrażały ich bezsilność i strach.

Nie przeszkodziło to jednak Bogu wyrazić swój stosunek do

tego pokolenia Izraelitów następującymi słowami, odnoszą-

cymi się właśnie do tego wydarzenia: „Rozgniewałem się

przeto na to pokolenie i powiedziałem: Zawsze błądzą w ser-

Iz.55:8-9

Marcin Podżorski

Wszyscy chcemy

przebudzenia. Co do tego

nikt nie ma wątpliwości. Każdy

z wierzących ludzi pragnąłby

widzieć w Polsce potężne Boże

działanie, które ma wpływ

nie tylko na jednostki, ale

na całe miasta, regiony

i finalnie na cały kraj.

Ale przebudzenie nie

„zrobi się samo”.

K ażdy z nas zadawał sobie pytanie o to, co jest potrzebne w naszym kraju, aby takie

Czym jest przebudzenie duszy? – Imitacją prawdziwego

Bożego poruszenia. Nie zostało ono zrodzone z Ducha, ale jest

ludzkim produktem emocji, gorliwości, pragnień i uniesień,

a jednocześnie bardzo nikłego zrozumienia spraw duchowych.

rzeczy zaczęły się dziać. I każdy z nas próbował dać na to pytanie odpowiedź,

zatem chciałbym i ja się nad tym zastanowić. Jakie są więc najważniejsze czyn-

niki, które umożliwiają Bogu nieskrępowane działanie przez danego człowieka, czy też

szerzej rzecz ujmując – grupę chrześcijan?

Człowiek przebudzenia, jak sądzę, powinien mieć dwie cechy: po pierwsze musi mieć

gorliwość, ogromne pragnienie, by służyć Bogu, a po drugie musi posiadać właściwe zro-

zumienie spraw Bożych, by mógł być partnerem Boga w Jego działaniu na ziemi.

Biblia jasno określa, iż to gwałtownicy porywają się na królestwo i zdobywają je

(Mt.11:12). Dlatego Bóg będzie zawsze szukał ludzi, którzy chcą czegoś więcej niż zwy-

czajne niedzielne chrześcijaństwo.

Gdy rządzi dusza

Funkcjonowanie w duszy zaczyna się wtedy, gdy nasze

życie duchowe opieramy na naszych zmysłach, a nie na

prawdzie Słowa Bożego. Wtedy też Słowo Boże przestaje być

ostatecznym odniesieniem, zaś sterem naszego życia stają się

intelekt i emocje. W rezultacie przyjęcia takiej perspektywy,

nasze wybory życiowe nie są dokonywane na podstawie

zasad określonych w Słowie Bożym, ale na naszym odczuwa-

niu i analizie intelektualnej odczuwania, czyli przez duszę.

A Pismo Święte stawia sprawę jasno, gdy mówi, iż w wierze,

a nie w oglądaniu pielgrzymujemy. Umysł i emocje stają się

wielkim błogosławieństwem dla człowieka, ale tylko wtedy,

gdy są poddane autorytetowi Słowa Bożego (Rzm.12:2). Kiedy

jednak ignorujemy Boże zasady i prawdę Słowa Bożego

zastępujemy własnymi odczuciami, możemy być pewni, że

wkrótce pojawią się problemy.

Jeśli odrzucimy autorytet Słowa Bożego, często będziemy

po prostu okłamywani przez nieprzemieniony umysł i niepod-

dane Bogu emocje, choć będziemy myśleć, iż jesteśmy pro-

wadzeni przez Ducha Świętego. W rezultacie funkcjonując

na płaszczyźnie duszy, zamiast głosić prawdę Słowa Bożego,

będziemy głosić dobre rady albo nasze własne poglądy i opi-

nie. Zamiast uczyć poprzez uwielbienie Boga otwierać niebo

nad zgromadzeniem, będziemy śpiewać piosenki, a zamiast

cu” (Hbr.3:10). Pomimo swej szczerości całkowicie rozminęli

się z Bogiem. Nie stali się dla Boga partnerami w realizacji

Jego planów. Musiał On wzbudzić pokolenie zdobywców,

które symbolizował Jozue.

Jeżeli nie zadamy sobie wysiłku, by rozumieć drogi Pań-

skie, będziemy wymyślać i zgadywać, co Bóg ma na myśli.

Będziemy np. mówić proroctwa nie z ducha, a z duszy,

i myśleć, że Pan przemawia przez nas, bo akurat tak czuliśmy.

W naszym rozumieniu nie będzie to nic złego, ale Bóg będzie

patrzył na to trochę inaczej.

Pan powiedział do Jeremiasza następujące słowa: I rzekł

Pan do mnie: „Prorocy ci głoszą kłamstwo w moje imię. Nie

posłałem ich, nie dawałem poleceń ani nie przemówiłem do

nich. Kłamliwe widzenia, zmyślone przepowiednie, urojenia

swych serc – oto co wam przepowiadają” (Jr.14:14). Na czym

polegał fałsz tych słów? Czy na tym, że głosili, by podążać

za innymi bogami? Nie, nic z tych rzeczy, oni mówili słowa

pociechy ze swojej własnej ograniczonej perspektywy: „Nie

ujrzycie miecza, nie zaznacie głodu, albowiem prawdziwy

pokój zapewnię wam na tym miejscu” (Jr.14:13). Ich problem

polegał na tym, że nie mieli pojęcia, jakie są poglądy Boga

w tej sprawie.

Chciałbym być dobrze zrozumiany: Bóg zawsze będzie

kochał i promował szczerość. Jeżeli jednak z różnych powo-

4 CEL | Magazyn Chrześcijański

CEL | Magazyn Chrześcijański

TEMAT NUMERU

dów będziemy duchowymi ignorantami, którzy nie chcą

uczyć się funkcjonowania według Jego standardów, wówczas

wszystko, co zrobimy, będzie działało tylko na płaszczyźnie

duszy. A Pismo Święte mówi wyraźnie, że ciało i krew Króle-

stwa Bożego nie odziedziczą.

Zmieniona perspektywa

Problem polega na tym, że funkcjonowanie w sferze

duszy nie jest neutralne duchowo, bo wnosi zamieszanie

w sferze Ducha. Pismo Święte stawia sprawę jasno – nieza-

leżnie od intencji i szczerego serca chrześcijan, wszystko co

odciąga uwagę ludzi od doskonałych planów Boga, Jego dróg,

Jego celów, będzie usunięte zgodnie ze słowami zawartymi

w Biblii, iż wszelka roślina, której nie zasadził Ojciec, zosta-

nie wykorzeniona.

Niedawno sięgnąłem po książkę Bogdana Olechnowicza

„Wzgardzeni czy wybrani – Prorocze spojrzenie na Polskę”

(wydawnictwo W Wyłomie, 2006). Już sam tytuł wzbudził

moje zaciekawienie. Sądziłem, że będzie to próba wyjaśnie-

nia losów Polski z proroczej, Bożej perspektywy. Byłem cie-

kaw, w jaki sposób autor zmierzył się z zawiłą polską historią

z perspektywy biblijnej. Niewątpliwie włożył on wiele wysiłku

w to, aby opisać zjawiska społeczne i wydarzenia dziejące

się we współczesnej Polce. Na publikacji tej silne piętno

odcisnęła postać papieża Polaka – Jana Pawła II. Na kartach

książki autor przynajmniej kilkadziesiąt razy powołuje się na

poglądy papieża i do nich odwołuje, mówi o jego działalności

i przytacza wątki biograficzne.

siernego Boga […]. Protestanci zaś muszą na nowo odkryć

piękno, wiarę i niezwykłość tej, która wydała na świat jedno-

rodzonego syna Bożego”.

Czy to jest przykład proroczej, biblijnej perspektywy?

Czy na gruncie biblijnym praktykę kultu maryjnego można

opisać, posiłkując się cytatem o „przeroście afektywności”?

Czy na gruncie biblijnym znajdujemy uzasadnienie do uzna-

nia tej problematyki za „trudną teologiczną kwestię”? Czy

w świetle Słowa Bożego można sugerować spotkanie w tej

kwestii „w połowie drogi”? Czy wreszcie niechęć środowisk

protestanckich do spotkania w połowie drogi wynika z faktu,

iż środowiska te nie odkryły „piękna, wiary i niezwykłości”

Marii? Nie sądzę. Niestety dla mnie jest to przykład osobistej

perspektywy autora. Ktoś powie, że to nie jest problem. Może

i nie jest. Tylko że jeśli zgodzimy się w sprawach duchowych

na przyjęcie takiej perspektywy, rodzi się pytanie o naszą

duchową wiarygodność. Obawiam się, iż w świetle Słowa

Bożego stajemy się po prostu prorokami poruszenia duszy.

Tylko Duch Boży

Duch Święty nazywany jest również Duchem Prawdy,

który w Biblii przeciwstawiony jest duchowi błędu. Biblia

mówi o Duchu Świętym, iż wprowadza nas we wszelką

prawdę, w przeciwieństwie do ducha błędu, który inspiruje

ludzi do przyjmowania określonych poglądów lub doktryn

niezgodnych z prawdą Słowa Bożego.

Boga i Jego planów nie da się poznać naturalnymi zmy-

słami, lecz poprzez Ducha. Nie pomoże nam w tym ani

Roberts Liardon

rozróżnienie

Tłumaczenie: Grażyna Rozwadowska

W świecie chrześcijańskiej

duchowości, gdzie przejawy

cielesności często są traktowane

jako działanie pod Bożą inspiracją,

a słuchanie własnej duszy mylone

z prowadzeniem Ducha Świętego

– potrzeba wyraźnego duchowego

rozróżnienia. Będzie to z wielką

korzyścią dla Ciała Chrystusa, jeśli

zdoła ono oddzielić sferę zmysłów

od ducha, żeby doświadczyć

realnego wzrostu wiary i zwiększyć

skuteczność swoich poczynań

praktycznie w każdym zakresie.

Roberts Liardon, autor niniejszego

tekstu, bez względu na dramatyczne

zwroty w jego własnym życiu, jest

jedną z niewielu osób w Kościele,

która posiada praktyczne kwalifi-

kacje, by mówić na ten temat.

„I mają pouczać lud mój o różnicy

pomiędzy tym, co święte, a tym,

co nieświęte, a także o różnicy

pomiędzy tym, co nieczyste,

a tym, co czyste”.

Pismo Święte stawia sprawę jasno – niezależnie od intencji i szczerego

serca chrześcijan, wszystko co odciąga uwagę ludzi od doskonałych

planów Boga, Jego dróg, Jego celów, będzie usunięte...

Ez.44:23

Szanuję wybory ideowe autora, do których każdy z nas ma

przecież prawo. Problem polega na tym, że swoje podejście

nazwał „proroczym spojrzeniem na Polskę”. A to zobowią-

zuje. To sugeruje, iż autor będzie mówił nie z poziomu wła-

snych ocen, opinii, pragnień serca, tylko z wyższej, duchowej

perspektywy określonej w Biblii. A z tym, moim zdaniem, jest

gorzej.

Przykładowo, autor analizuje kwestie związane z kultem

maryjnym. Pisze on następujące słowa: „Prawdą jest, że gołym

okiem, szczególnie w katolicyzmie polskim, można dostrzec,

jak to ujmuje ksiądz Boniecki: ’przerost afektywności w sto-

sunku do Marii’, ale prawdą jest też to, że protestanci, chyba

w reakcji na maryjność katolików, wylali dziecko z kąpielą

i o Marii zupełnie zapomnieli. Przez dwadzieścia pięć lat

aktywnego uczestnictwa w życiu rozmaitych wspólnot pro-

testanckich nigdy nie słyszałem nauczania na temat Marii.

A przecież była ona niewiastą niezwykłą, i to nie tylko

ze względu na fakt, że urodziła Zbawiciela, lecz także ze

względu na postawę, która wyróżniała się ogromną pokorą

i świętością życia. Może można w tej trudnej teologicznej

kwestii spotkać się gdzieś pośrodku drogi. Katolicy musieliby

o wiele odważniej zrewidować swoją teologię, wracając do

wiary pierwotnego Kościoła, w której chrześcijanie radzili

sobie bez pośrednictwa Marii, a wystarczyła im wiara w miło-

intelekt, ani emocje. Bóg jest Duchem i dlatego można Go

rozpoznać wyłącznie za pomocą Ducha. Dobitnie ujął tę

prawdę apostoł Paweł, pisząc do Koryntian: „Nam zaś objawił

to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głęboko-

ści Boga samego. Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie

duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie

zna nikt, tylko Duch Boży. Otóż myśmy nie otrzymali ducha

świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania darów

Bożych. A głosimy to nie uczonymi słowami ludzkiej mądro-

ści, lecz pouczeni przez Ducha, przedkładając duchowe

sprawy tym, którzy są z Ducha. Człowiek zmysłowy bowiem

nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się

to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można

to rozsądzić. Człowiek zaś duchowy rozsądza wszystko, lecz

sam przez nikogo nie jest sądzony (1Kor.2:10-15)”.

Musimy być prowadzeni przez Słowo Boże oraz Ducha

Świętego, a nie przez przyziemne duchy, mody czy poglądy

wynikające z niezrozumienia podstaw wiary chrześcijańskiej.

W sferze duchowej, aby zrozumieć prawdę Słowa Bożego,

potrzebujemy objawienia Ducha Świętego, nie zaś wiedzy

intelektualnej lub dobrych chęci. Jeżeli podejmiemy wysiłek

zmiany perspektywy, wówczas mamy szansę współpraco-

wać z Bogiem w poruszeniu Ducha Świętego, czego sobie

i wszystkim Czytelnikom życzę w Nowym Roku.

D uchowe mieszanki zlewają w jedno dobro i zło, by

potem nazwać to „świętym”. Mieszają brąz ze zło-

tem, nazywając to „czystym” kruszcem. A spotkania,

na których ludzka cielesność, demony i trochę Ducha Świę-

tego manifestują się razem, nazywają „przebudzeniem”.

Słownik Webstera , definiuje „pospolite” jako „okazywa-

nie pogardy lub braku szacunku dla świętych rzeczy; trakto-

wanie świętych rzeczy bez czci i ze wzgardą”.

I w świecie, i w Kościele ludzie są zdezorientowani

– zupełnie nie wiedzą, za czym się opowiadać, a przeciwko

czemu twardo stać. Wygląda na to, że Słowo Boże zostało

zastąpione przez omylne z natury sumienie człowieka.

W Kościele wielokrotnie mieszano święte z pospolitym,

czyste z nieczystym, a prawdziwe z fałszywym. Niektóre

kościoły popełniały duchowe cudzołóstwo ze światem,

mediami spirytystycznymi i doktrynami New Age.

Są chrześcijanie, którzy myślą, że szczekanie jak pies

albo wycie jak zwierzę jest dobrze widziane na spotkaniach

Kościoła. Sądzą też, że każdy rodzaj ponadnaturalnej mani-

festacji jest spowodowany przez Ducha Świętego. Takie

podejście to nic nowego – ma ono swoje korzenie jeszcze

w starożytnym gnostycyzmie, zgodnie z którym świat mate-

Janusz Szarzec

6 CEL | Magazyn Chrześcijański

CEL | Magazyn Chrześcijański

swoje duchowe

rialny jest z gruntu zły, a wszystko, co duchowe – ogólnie

dobre i godne przyjęcia. Gnostycy akceptowali wizje, pro-

roctwa i wszelkie duchowe doświadczenia bez żadnych

ograniczeń.

Innym przykładem duchowych mieszanek są tzw. socjal-

ne kościoły. Swoją siłę czerpią ze zdolności do przyciągania

jakiejś szczególnej grupy wiekowej, zawodowej lub ludzi

o określonym statusie materialnym. Służbę traktuje się tam jak

intratny biznes i ucieka się do systemu tego świata, by utrzy-

mać przypływ finansów.

Złoto czy szybka naprawa?

Biblia opowiada kilka historii o duchowych mieszan-

kach. Jedna z nich rozpoczyna się w 1. Księdze Królewskiej

w rozdziale 6. Salomon wraz z ludem chciał zbudować Bogu

świątynię. Wiedział, jaki jest Boży standard. Izraelici czcili

Boga, a Jego obecność i prowadzenie były dla nich najważ-

niejsze. Zawsze więc oddawali Bogu to, co najlepsze. Biblia

mówi, że gdy budowali świątynię Pana, pokrywali ją czystym

złotem.

Jednak w 2. Księdze Kronik, w 12. rozdziale czytamy,

że standard ten obniżył się za króla Rechabeama, lekcewa-

żył on bowiem Boga i składanie Mu ofiar. W konsekwencji

przeciwko Izraelowi wystąpił król Egiptu Szyszak. Bóg dał

Rechabeamowi szansę, wysyłając do niego swojego proroka.

Gdy król pokutował, Pan postanowił oszczędzić Izrael. Jed-

nak Szyszak zdołał ukraść złoto ze świątyni i zabrał je do

Egiptu.

Co uczynił Rechabeam? Zamienił złoto na brąz. Chciał

szybkiej naprawy. Nie poświęcił czasu, by oczyścić siebie

i ludzi. Nie miał zamiaru składać większej ofiary, niż było

to niezbędne. Wybrał coś, co wyglądało jak złoto, ale bez

płacenia za to odpowiednio wysokiej ceny. Tak więc świą-

tynia, teoretycznie zbudowana dla chwały Bożej, została

pokryta brązem! Prawdopodobnie Rechabeam uważał,

„To już nie jest to, co było”. W efekcie wielu z nich porzuciło

służbę.

Kościół absolutów

Niektórzy budują dziś imponujące budynki kościelne.

Szkoda tylko, że potem głoszą w nich kulawą Ewangelię.

Boją się, że jeżeli zaczną głosić prawdziwą Ewangelię, stracą

ludzi. Martwią się, że jeśli do kościoła przyjdzie niewie-

rzący, poczuje się nieswojo. Głoszą więc poselstwo, które

powinno spodobać się każdemu – chrześcijaninowi, buddy-

ście, wyznawcy New Age i scientologowi. Do ich kościoła

przychodzą wszyscy – tylko nie Jezus.

Kościół musi być jednak Kościołem absolutów. Musimy

wiedzieć, co jest dobre, a co złe i we właściwym momencie

umieć się opowiedzieć. To daje siłę, która wyostrza nasze

duchowe rozróżnienie.

Boże ostrze oddziela to, co dobre, od tego co złe. Daje ci

możliwość opowiedzenia się po właściwej stronie. „Mental-

ność ostrza” nie toleruje żadnych duchowych mieszanek ani

szarej strefy.

Jedną z cech Kościoła funkcjonującego w taki sposób

jest to, że nie działa on w wyizolowanym świecie, lecz zaj-

muje swoje miejsce poprzez duchowe zarządzanie. Kościół

i państwo mają w zarządzaniu do odegrania różne role, lecz

powinny się wspierać. Jezus nigdy nie zamierzał przejmo-

wać naturalnego rządu. Gdyby takie było Jego zamierze-

nie, podczas swojej służby na ziemi przejąłby i niebiańskie,

i ziemskie rządy. Ostatecznie Żydzi czekali przecież na

ziemskiego króla… Ale Jezus korzystał ze swojej duchowej

władzy.

Podobnie Kościół – jest namaszczony, by czynić to, czego

naturalny rząd nie może zrobić. Otrzymaliśmy duchową

zdolność, by karmić głodnych, troszczyć się o biednych,

uzdrawiać złamane serca, pokazywać duchowym więźniom

drogę do wolności.

w Nowym Testamencie. Kiedy zaniżasz Boże standardy

i porzucasz prawdę Słowa, otwierasz się na odstępstwo

i zwiedzenie.

Poddajesz się stopniowo liberalnym, cielesnym wzorom

myślenia.

Żyjemy w dniach, gdy Boży ogień przychodzi do

Kościoła. Śpiewamy pieśni, które wyrażają tęsknotę za

ogniem Ducha Świętego. Ale upewnijmy się najpierw, że

nasze uwielbienie i składana Panu ofiara to nie „obcy ogień”.

Jeżeli chcesz przyjąć od Boga coś nowego, upewnij się, że

w twoim życiu duchowość nie miesza się z niewiernością,

buntem albo odstępstwem. Bóg nie miesza swojego świętego

ognia z „obcym”. Wiele kościołów nie może „unieść” chwały

Bożej, ponieważ jest tam zbyt dużo śmieci, zbyt wiele mie-

szanek. Gdyby przyszła tam chwała Boża, przyszedłby także

i sąd.

Jeśli w twoim życiu są rzeczy, od których chcesz być

wolny, przynieś je do Boga i pozwól, by strawił je Jego ogień.

Święty ogień może wypalić demoniczne wpływy i zniszczyć

wszystko, czym jesteś związany – ale zależy to od pragnienia

twojego serca. Jeżeli próbujesz usprawiedliwiać swój grzech

i szydzisz z Bożej obecności, umrzesz złapany w pułapkę

tego grzechu. Kiedy jednak z pokorą, w pokucie przedsta-

wisz grzech Bogu i poprosisz, by oczyścił cię swoim świętym

ogniem, będziesz uwolniony.

Skąd prześladowania?

Jeśli żyjesz w wymiarze Bożych prawd absolutnych, to

z pewnością część twoich największych prześladowców

będą stanowić osoby tolerujące w swoim życiu duchowe

mieszanki. Twoja duchowa czystość jest dla nich wyzwa-

niem. Tolerowanie w życiu duchowych mieszanek sprawia

bowiem, że wiele osób nie może być częścią tego, co czyni

Bóg. Tacy ludzie żyją w nieczystości, podczas gdy z każdym

nowym krokiem w Bogu przychodzi nowe oczyszczenie.

Jeśli nie pozwolisz, by Jego Duch usunął to, co zatrzymuje

cię przed pójściem do przodu, nie będziesz w stanie za Nim

podążać.

Pozostaniesz w miejscu.

Ludzie żyjący w oparciu o duchowe prawdy absolutne,

żyją w radości i sile. Tolerowanie duchowych mieszanek

rodzi smutek, depresję i frustrację. Jeśli myślisz, że to, co

robisz, jest dobre, ale żyjesz pogrążony w depresji i zniechę-

ceniu – sprawdź, czy w twoim życiu nie ma jakiejś niebez-

piecznej duchowej mieszanki.

chęci do uczenia się, tradycji, kłamstwa, zazdrości itp. Nie

mogą zatem doświadczyć tego, co przyjmują inni. Niektórzy

z nich wciąż chodzą do kościoła, usunęli się tylko z aktyw-

nego uczestnictwa. Kiedy do zgromadzenia przychodzi Boży

ogień, ociągają się, ponieważ koniecznie chcą zatrzymać to,

co jest dla nich przyjemne. Zamiast więc odwrócić się od

grzechu, uderzają w ciebie.

Mieszanki a przemiany

Jest to również powód, dla którego pewnym wierzącym

ciężko jest przejść z jednego Bożego poruszenia do drugiego.

Historia pokazuje, że ludzie nie potrafią żyć w przebudze-

niu przez dłuższy czas. Na początku wszyscy są głodni Boga

i chętni, by oczyszczać swoje życie. Ale kiedy przyzwyczają

się już do Bożej obecności, zaczynają czuć się zbyt wygod-

nie. Wtedy właśnie pojawiają się mieszanki, tradycje i ciele-

sne preferencje.

...kiedy tylko przyłapiesz się na

wygodnictwie, musisz się zdyscy-

plinować, zapłacić cenę, aby móc

pójść za Bogiem jeszcze dalej.

Ludzie przez dłuższy czas żyjący w przebudzeniu zaczy-

nają sobie odpuszczać. Dlatego kiedy tylko przyłapiesz się

na wygodnictwie, musisz się zdyscyplinować, zapłacić cenę,

aby móc pójść za Bogiem jeszcze dalej. Módl się, pość,

trwaj w Słowie. Wtedy otrzymasz od Boga kolejne zadanie.

Będziesz stawał się coraz mocniejszy, nie wytracając tempa

duchowego rozwoju. Nie ograniczaj się więc do tego, co jest

wygodne i dające się z góry przewidzieć. Za przykład może

tu posłużyć przebudzenie z Azusa Street.

Azusa jest popularną historią przebudzeniową (szczegó-

łowo historię tę opowiadam w mojej książce Boży Generało-

wie. Sukcesy i porażki ). Przebudzenie to rozpoczęło się jak

trąba powietrzna i rozprzestrzeniło się na wszystkie narody

jak dziki ogień. Ale śmierć Azusa była równie dramatyczna

jak jego narodziny. Musimy zrozumieć, co uśmierca przebu-

dzenia, by nie popełnić tych samych błędów.

Jednym z głównych problemów Azusa było przywódz-

two. William Seymour był bardzo dobrym człowiekiem,

powszechnie lubianym. Duch Boży manifestował się przez

niego, ale Seymour miał pewną słabość, która doprowadziła

go do upadku. Choć Duch objawiał się przez niego, Seymour

nie wiedział, jak prowadzić ludzi przez Ducha.

Przeczytałem wszystkie listy, które napisał, studiowałem

jego doktrynę i jego styl usługiwania. Doszedłem do wnio-

sku, że przyczyną jego słabości były trzy rzeczy. Po pierw-

sze, był czarnoskórym, a jednocześnie bardzo popularnym

liderem w czasach, gdy w USA obowiązywało „prawo Jima

Crowa” (prawo nakazujące segregację rasową). To mogło

na tyle onieśmielić Seymoura, że nie potrafił stać się silnym

przywódcą. Po drugie – w tamtych dniach nauczano, że jeśli

skorygujesz poruszenie Boże, to je stracisz. Ważne jest, by

wiedzieć jak i co korygujesz. Nie korygujesz Boga! Kory-

Niektórzy budują dziś imponujące budynki kościelne.

Szkoda tylko, że potem głoszą w nich kulawą Ewangelię.

Boją się, że jeżeli zaczną głosić prawdziwą

Ewangelię, stracą ludzi.

że Bóg to zrozumie. Przecież złoto zostało skradzione…

Owszem, ale król nie zadał sobie nawet trudu, żeby zauwa-

żyć, że to on sam otworzył naród na grzech! Bóg nie

pozwolił, by Egipt zwyciężył Izrael, ale wróg zamieszkał

pomiędzy nimi. W rezultacie Izrael stał się pełen duchowych

mieszanek.

Lester Sumrall powiedział kiedyś, że gdy usługujący

popełnia wielki grzech, to odpada, dopóki się z nim nie

upora, a Bóg nie uzna go na powrót za godnego pełnienia

służby. Ale – jak zauważa też dr Sumrall – ten proces trwa.

Jak mówi – wiele razy widział, jak usługujący pokutowali

i choć zaraz potem chcieli znów wejść w poprzednie miejsce

służby, nie mogli. Musieli zaczynać wszystko od początku

i zapłacić tę samą cenę. Wielokrotnie słyszał, jak mówili oni:

Abyś mógł przyjąć z nieba to, co właściwe, w twoim

życiu muszą zostać usunięte duchowe mieszanki.

W Księdze Wyjścia 30:9 Mojżesz nakazał, by Aaron

pozostał jedyną osobą, która będzie składać Panu ofiarę

kadzidlaną. Symbolizowała ona Bożą świętość, chwałę

i bez ustanku oddawane Bogu uwielbienie. Ale w Księdze

Kapłańskiej 10:1 widzimy, że dwaj synowie Aarona – Nadab

i Abihu, postanowili sami złożyć Panu tę ofiarę. Biblia

mówi, że Pan nazwał to „obcym ogniem”. Nadab i Abihu

zrobili coś, do czego nie byli przygotowani. W odpowiedzi

na „obcy ogień” przyszedł ogień z nieba, który ich strawił.

Umarli.

Stary Testament daje nam wiele fizycznych przykładów

obrazujących duchowe zasady pokazane później także

Co jest antidotum na duchowe

mieszanki? – Duchowy głód

i poznanie prawdy.

Właśnie z powodu niechęci do bycia oczyszczanym

przez Pana wielu wierzących staje w opozycji do Bożego

poruszenia i nie chce brać w nim udziału. Nie są oni w sta-

nie być częścią przebudzenia, dopóki nie pozwolą Bogu się

oczyścić. Nie chcą jednak pozbyć się swoich mieszanek

– plotek, oszczerstw, niemoralnego prowadzenia się, nie-

8 CEL | Magazyn Chrześcijański

CEL | Magazyn Chrześcijański

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: