TERRORYZM.PDF
(
48 KB
)
Pobierz
214232666 UNPDF
Terroryzm
Terroryzm
W obecnych czasach jednym z najwa¿niejszych problemów ludzko¶ci jest przestêpczo¶æ zorganizowana.
Jej pocz±tki siêgaj± koñca XIX wieku i wi±¿± siê z powstaniem włoskiej mafii. Do najsilniejszych
organizacji mafijnych nale¿y sycylijska cosa nostra i neapolitañska camorra. Silne organizacje
przestêpcze działaj± równie¿ na terenie Stanów Zjednoczonych, Rosji, Azji Południowo-Wschodniej,
Kolumbii i Nigerii.
Organizacje mafijne na ¶wiecie zajmuj± siê głównie produkcj± narkotyków i handlem nimi, przemytem
broni, handlem ¿ywym towarem, czyli porwaniami młodych dziewcz±t i ich sprzeda¿± do domów
publicznych.
Roczne obroty mafii szacowane s± na kilkadziesi±t miliardów dolarów. Uzyskane z przestêpstwa ¶rodki
inwestowane s± w legalne przedsiêwziêcia. Organizacje przestêpcze zdobywaj± wpływy nie tylko w
¶rodowiskach przemysłowców i finansistów, ale przenikaj± tak¿e do ¶wiata polityki.
Jednak najgro¼niejszym zjawiskiem powoduj±cym czêsto destabilizacjê ładu społecznego jest terroryzm.
Pojêcie to oznacza u¿ywanie siły i przemocy, organizowanie i stosowanie zamachów zbrojnych na ludzi
powi±zanych z władz±, przeciwników politycznych, religijnych, osoby innej narodowo¶ci w celu zdobycia
władzy, wyra¿enia protestu, uzyskania okupu, wymuszenia okre¶lonych zachowañ i zastraszenia opinii
publicznej. Jednak tak rozumiane zjawisko nie jest typowe tylko dla dzisiejszych czasów. Porwania,
wymuszenia, zabójstwa z powodów ideologicznych zdarzały siê praktycznie od zawsze w dziejach rozwoju
ludzko¶ci.
Formê zorganizowan±, terroryzm przyj±ł na Bliskim Wschodzie, ju¿ w XI wieku, kiedy to na terenie Persji
działało muzułmañskie bractwo asasynów, stworzone i kierowane przez Hasana ibn Sabbah’a,
którego nazywano „Starcem z gór”. Asasyni jako pierwsi stosowali terror na wielk± skalê,
przeprowadzali zamachy i mordy polityczne. Ich fanatyzm religijny, odwaga i bezwzglêdne posłuszeñstwo
przywódcy budziło grozê zarówno na Bliskim Wschodzie, jak równie¿ w¶ród uczestników wypraw
krzy¿owych organizowanych przez rycerstwo europejskie. Asasyni mogli wiêc skutecznie wpływaæ na
układ sił politycznych w poszczególnych krajach regionu. W ci±gu nastêpnych wieków asasyni stali siê
¶wietnie wyszkolonymi, bezwzglêdnymi, gro¼nymi mordercami – najemnikami.
W XX wieku, doszło do nasilenia działañ terrorystycznych. Wpływ na rozwój terroryzmu w drugiej połowie
XX wieku miał przede wszystkim dwubiegunowy układ sił w powojennym ¶wiecie, wy¶cig zbrojeñ, eksport
idei rewolucyjnych zwłaszcza przez ZSRR, oraz realizowana przez USA doktryna powstrzymywania.
Jednak najsilniejsze bod¼ce do powstania zjawiska terroryzmu dały procesy dekolonizacyjne, ruchy
separatystyczne, czy radykalizacja ruchów religijnych. W efekcie pojawiały siê liczne organizacje
terrorystyczne o ró¿nym podło¿u ideologicznym. Do najwiêkszych zalicza siê terroryzm islamski, etniczny
i lewacki.
Definicja Terroryzmu
Wyraz terror, pochodzi z jêzyka łaciñskiego i oznacza strach, grozê, zastraszenie. W¶ród badaczy tocz±
siê spory o definicjê terroryzmu. Najbardziej popularna mówi, ¿e terroryzm to: „Ró¿nie
umotywowane ideologicznie, planowane i zorganizowane działania pojedynczych osób lub grup
skutkuj±ce naruszeniem istniej±cego porz±dku prawnego, podjête w celu wymuszenia od władz
pañstwowych i społeczeñstwa okre¶lonych zachowañ i ¶wiadczeñ, czêsto naruszaj±ce dobra osób
postronnych. Działania te realizowane s± z cał± bezwzglêdno¶ci±, za pomoc± ró¿nych ¶rodków (przemoc
fizyczna, u¿ycie broni i ładunków wybuchowych), w celu nadania im rozgłosu i celowego wytworzenia lêku
w społeczeñstwie”
Rodzaje terroryzmu
Terroryzm arabski
Terroryzm arabski ¶ci¶le uto¿samiany jest z islamem. Na jego powstanie w epoce nowo¿ytnej, a
dokładnie w XX wieku, w znacznym stopniu wpłynêło powstanie w 1948 roku pañstwa Izrael. Powodem
jest wroga polityka prowadzona przez to pañstwo w stosunku do krajów arabskich, głównie Egiptu, Syrii,
Jordanii i Libanu, a przede wszystkim odmawianie uznania praw Palestyñczyków do utworzenia własnego
http://www.wos.org.pl
Kreator PDF
Utworzono 9 January, 2010, 17:04
pañstwa. Wszystko to doprowadziło do utrwalenia wizerunku Izraela jako wroga islamu, wroga
historycznego i religijnego. A w konsekwencji doprowadziło do postawy wg, której Izrael nale¿y zniszczyæ
mo¿liwie jak najszybciej.
Izrael jak wiadomo posiada mo¿nego protektora w postaci USA, dlatego te¿ Stany Zjednoczone,
uto¿samiane z Izraelem równie¿ stanowi± wroga islamu. Do najwa¿niejszych organizacji palestyñskich,
walcz±cych o niepodległo¶æ swojego kraju nale¿±:
Ludowy Front Walki, do 1967 kierowany przez Samira Ghosheha;
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny, zało¿ony przez Georgia Habisha w 1967 roku;
Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny, którego przywódc± od 1969 roku jest Naif Hawatmeh,
al-Fatah Jasira Arafata
Od 1988 roku Jasir Arafat oficjalnie zerwał współpracê z organizacjami terrorystycznymi. W 1993 roku
spotkał siê w Pary¿u z premierem Izraela Icchakiem Rabinem. Efektem tego spotkania było podpisanie
porozumienia w 1994 roku dotycz±cego utworzenia Autonomii Palestyñskiej. W pa¼dzierniku 1994 roku J.
Arafat wraz z Icchakiem Rabinem i Szymonem Peresem otrzymał Pokojow± Nagrodê Nobla.
Grupami terrorystycznymi o nieco innym charakterze s± egipski D¿ihad, palestyñski Hamas, libañsko-
irañski Hezbollah i saudyjsko-afgañska Al-Kaida. Wyznacznikiem tych organizacji jest fundamentalizm
islamski, głosz±cy idee ¶wiêtej wojny z niewiernymi, głównie z Izraelczykami i Amerykanami, wyzwolenie
Jerozolimy z r±k „Szatana” (Izraela), likwidowanie zdrajców islamu.
Do najwiêkszych ataków D¿ihadu nale¿ał zamach w 1981 roku w wyniku, którego ¶mieræ poniósł
prezydent Egiptu Anwar Sadat. Hamas swoje najkrwawsze ataki przeprowadził w Jerozolimie w 1997
roku, kiedy to od bomb zamachowcy samobójcy zginêło 29 osób a rannych zostało 348, oraz wcze¶niej w
1996 roku, kiedy to bomba rzucona na autobus zabiła 26 osób.
Al-Kaida czyli Baza, Osamy bin Ladena jest rodzajem sieci wielu organizacji fundamentalistycznych z
ró¿nych krajów arabskich. Dysponuj±c potê¿nymi ¶rodkami finansowymi. Jest w stanie prowadziæ
działalno¶æ terrorystyczn± na skalê miêdzynarodow±, nawet z wykorzystaniem broni biologicznej,
chemicznej oraz sieci informatycznych. Osama bin Laden odpowiedzialny jest za kierowanie wieloma
akcjami przeciwko Amerykanom, miêdzy innymi za zbombardowanie w sierpniu 1998 roku ambasad
amerykañskich w Dar-es-Salam i w Nairobi, czy za atak na WTC w Nowym Jorku w 1993 roku, kiedy od
bomby umieszczonej w samochodzie zaparkowanym w podziemnym gara¿u gmachu zginêło sze¶æ osób, a
około tysi±ca zostało rannych. Osiem lat pó¼niej, 11 wrze¶nia 2001 roku doszło do uprowadzenia
samolotów pasa¿erskich przez terrorystów Al-Kaidy, które zostały skierowane na wie¿e WTC oraz
Pentagon. ¦mieræ poniosło około 3000, a rannych zostało znacznie wiêcej.
Terroryzm etniczny
Inn± form± przemocy jest terroryzm etniczny, którego podło¿em s± tendencje separatystyczne, konflikty
etniczne, d±¿enia niepodległo¶ciowe. Za pomoc± bomb, wymuszeñ czy broni palnej poszczególne
organizacje chc± osi±gn±æ cel dla siebie najwa¿niejszy - suwerenno¶æ polityczn± regionu w którym
działaj±.
Najlepszym przykładem takich działañ jest Irlandzka Armia Republikañska, zało¿ona w 1969 roku jako
zbrojne ramiê Sinn Feinn, d±¿±ce do wyzwolenia Irlandii Północnej od zale¿no¶ci brytyjskiej i przył±czenia
jej do Republiki Irlandii. W latach sze¶ædziesi±tych i siedemdziesi±tych działalno¶æ IRA cieszyła siê
poparciem wielu Irlandczyków i miała na całym ¶wiecie bardzo wielu sympatyków. IRA otrzymywała
uzbrojenie i instruktorów od Libii i OWP, a ¶rodki finansowe od ¶rodowisk irlandzkich w USA.
Do zawieszenia broni w 1994 roku, IRA przeprowadzała ataki na brytyjskich polityków, siły policyjne i
wojsko brytyjskie stacjonuj±ce w Irlandii Północnej oraz na lojalistów protestanckich. Po zerwaniu
rozejmu bojownicy IRA, dokonywali ataków bombowych w ¶rodkach komunikacji, centrach handlowych i
w budynkach u¿yteczno¶ci publicznej na terenie Wielkiej Brytanii. Za najkrwawszy zamach
przeprowadzony przez IRA uwa¿a siê atak na centrum handlowe w Irlandii Północnej w mie¶cie Omagh, w
wyniku, którego zginêło 28 osób. Powszechne oburzenie i protest społeczno¶ci zarówno katolickiej jak i
protestanckiej wpłynêły na zawieszenie działalno¶ci terrorystycznej.
Podobnymi metodami jak IRA posługuje siê baskijska separatystyczna organizacja o nazwie ETA zało¿ona
w 1959 roku, ¿±daj±ca samostanowienia dla Kraju Basków i oderwania go od Hiszpanii. Ofiarami
http://www.wos.org.pl
Kreator PDF
Utworzono 9 January, 2010, 17:04
zamachów s± przede wszystkim politycy hiszpañscy, sêdziowie, urzêdnicy. Najbardziej spektakularn±
akcj± był udany zamach na premiera Hiszpanii Carrero Blanco w 1973 r.
Innymi organizacjami o podobnych celach i sposobach walki s± tak zwane Tamilskie Tygrysy ¿±daj±ce
oderwania prowincji Tamil od Sri Lanki (obecnie Cejlon), Front Wyzwolenia Narodowego Korsyki i Partia
Pracy Kurdystanu.
Terroryzm lewacki
Terroryzm lewacki powstał na gruncie powszechnego potêpienia amerykañskiej interwencji w Indochinach
i wzmagaj±cej siê w latach sze¶ædziesi±tych krytyki konsumpcyjnego trybu ¿ycia głoszonej przez
kontestacyjne ruchy akademickie i ¶rodowiska inteligenckie w Stanach Zjednoczonych i zachodniej
Europie. Jednocze¶nie du¿a popularno¶æ ró¿nych odmian my¶li komunistycznej, takich jak marksizm,
trockizm i anarchizm, miała wpływ na rozwój terroryzmu lewackiego skierowanego na walkê z pañstwem,
porz±dkiem prawnym i systemem gospodarczym. Do najbardziej znanych grup nale¿± włoskie Czerwone
Brygady, niemiecka Frakcja Czerwonej Armii, japoñska Czerwona Armia, czy peruwiañski ¦wietlisty Szlak.
Czerwone Brygady w latach sze¶ædziesi±tych były jedn± z najgro¼niejszych grup terrorystycznych. W
słu¿bie marksizmu i leninizmu organizowały liczne akcje przeciwko politykom, ludziom z krêgu biznesu
itp. Kulminacj± ich działalno¶ci było w 1978 roku porwanie, a po dwóch miesi±cach przetrzymywania
zabicie włoskiego polityka, byłego premiera - Aldo Moro. Aresztowanie przywódców tej organizacji, w tym
głównego ideologa Renato Curzio, wewnêtrznie spory ideologiczne, niechêæ włoskiej opinii publicznej
przyczyniły siê do spadku jej aktywno¶ci.
Zapobieganie konfliktom i walka z terroryzmem
Społeczno¶æ ¶wiatowa d±¿y do likwidacji konfliktów i rozwi±zywania spornych problemów przy pomocy
organizacji miêdzynarodowych, których zadaniem jest utrzymanie pokoju. Głównie jest to ONZ. Ale
skuteczne s± równie¿ działania militarne podejmowane miedzy innymi przez NATO.
W przeszło¶ci konflikty miedzy pañstwami z reguły rozstrzygane były na drodze wojny, a powszechn±
zasad± w ich rozstrzyganiu było twierdzenie, ¿e zwyciêzca ma racjê. Współczesne sposoby rozwi±zywania
konfliktów miêdzynarodowych i konfliktów lokalnych opieraj± siê na zaniechaniu u¿ywania siły i
przemocy. Ró¿norodno¶æ sytuacji, które stanowi± potencjalne zagro¿enie dla pokoju wykształciła kilka
typowych ¶rodków pokojowego załatwiania sporów. Ogólny ich podział to ¶rodki dyplomatyczne i s±dowe.
¦rodki dyplomatyczne charakteryzuje bardziej lub mniej bezpo¶rednie współdziałanie stron
zainteresowanych rozwi±zaniem sporu, z jednoczesnym zarezerwowaniem sobie do ostatniej chwili
mo¿liwo¶ci odst±pienia od uzgodnieñ, a tak¿e niewi±¿±cy prawnie charakter ostatecznych rozstrzygniêæ.
Do najwa¿niejszych ¶rodków dyplomatycznych mo¿na zaliczyæ rokowania bezpo¶rednie inaczej
negocjacje, dobre usługi, mediacje, komisje ¶ledcze i koncyliacyjne.
Negocjacje s± najprostszym i najczê¶ciej stosowanym ¶rodkiem rozwi±zywania sporów
miêdzynarodowych. Strony wymieniaj± pogl±dy w bezpo¶rednich rozmowach i poprzez wzajemne
ustêpstwa staraj± siê wypracowaæ tak± formułê, któr± mogłyby zaakceptowaæ obie strony.
Rokowania mog± mieæ charakter dwu lub wielostronny. Mog± te¿ byæ prowadzone na ró¿nym poziomie
przedstawicielstwa. Od zwykłych pełnomocników, przez ambasadorów, ministrów spraw zagranicznych,
a¿ po głowy pañstw i szefów rz±dów, te ostatnie, to tzw. spotkania na szczycie. Rokowania bezpo¶rednie
maj± sens tylko wtedy, gdy obie strony gotowe s± do kompromisów i nie upieraj± siê przy własnych
stanowiskach, bez gotowo¶ci do ich modyfikacji.
Dobre usługi s± procedur± pomocnicz± w rokowaniach bezpo¶rednich. Maj± one na celu doprowadzenie
zwa¶nionych stron do stołu obrad, b±d¼ przywrócenie zerwanych rozmów. Strona trzecia jest
zaanga¿owana w proces rozmów tylko w fazie przedwstêpnej. Przygotowuj±c miejsce spotkania,
odpowiednie zaplecze konferencyjne, nie bierze natomiast bezpo¶redniego udziału w negocjacjach.
Mediacja polega na tym, ¿e w rokowaniach dyplomatycznych obok bezpo¶rednich stron sporu uczestniczy
strona trzecia. Mo¿e ni± byæ pañstwo, organizacja miêdzynarodowa, lub osoba prywatna. W praktyce
funkcje mediatora czêsto pełni Stolica Apostolska, prezydenci USA i Rosji, Sekretarz Generalny ONZ lub
dyplomaci głównie amerykañscy, maj±cy du¿e do¶wiadczenie w tej dziedzinie. Mediator musi cieszyæ siê
du¿ym zaufaniem obu stron. Jest wobec nich i ich problemu neutralny. Zadaniem mediatora jest
znalezienie kompromisu w drodze dyskutowania ze stronami ró¿nych ich propozycji, a tak¿e
http://www.wos.org.pl
Kreator PDF
Utworzono 9 January, 2010, 17:04
przedkładania własnych.
Komisje ¶ledcze s± stosunkowo rzadko stosowane i w zasadzie s± procedur± pomocnicz±. Powołuje siê je
w sytuacji, gdy miedzy stronami istnieje spór, co do faktów. Ich ustalenie, na ogół w formie
sprawozdania lub ekspertyzy, mo¿e byæ niezbêdne dla dalszego postêpowania dyplomatycznego lub
s±dowego.
Koncyliacja jest postêpowaniem pojednawczym, ugodowym. Jej stosowanie było szczególnie popularne w
okresie miêdzywojennym. Polega na rozpatrzeniu sporu przez specjalnie powołan± komisjê, której skład
jest zaakceptowany przez jego strony. Komisja jest uprawniona do przedstawienia własnych rozwi±zañ,
co ró¿ni całe postêpowanie od mediacji. Mo¿e działaæ nie na podstawie obowi±zuj±cego prawa, ale zasad
słuszno¶ci.
W sporach miêdzynarodowych pañstwa mog± równie¿ odwoływaæ siê do arbitra¿u i s±dów stałych.
Zasadnicza ró¿nica miedzy efektami wł±czenia siê do sporu tych instytucji a ¶rodkami dyplomatycznymi
wynika z tego, ¿e wydane przez nie orzeczenie ma charakter wi±¿±cy dla stron. Strony musz± siê mu
podporz±dkowaæ.
Arbitra¿ miêdzynarodowy polega na zakoñczeniu sporu orzeczeniem wydanym przez arbitra lub arbitrów
wybranych przez strony. Znamienna cech± arbitra¿u jest bezpo¶redni wpływ stron na dobór składu
s±dz±cego oraz mo¿liwo¶æ ustalenia podstaw prawnych orzekania i zasad proceduralnych. Taki sposób
rozwi±zywania sporów przewiduj± zwłaszcza liczne umowy gospodarcze.
Najwa¿niejszym współcze¶nie s±dem miêdzynarodowym jest Miêdzynarodowy Trybunał Sprawiedliwo¶ci
w Hadze. Ponadto na podstawie Konwencji o prawie morza w 1996 roku utworzono Miêdzynarodowy
Trybunał Prawa Morza w Hamburgu. W Europie spory wynikaj±ce z prawa wspólnotowego rozstrzyga
Europejski Trybunał Sprawiedliwo¶ci w Luksemburgu, a spory wynikaj±ce ze stosowania europejskiej
„Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolno¶ci” Europejski Trybunał Praw
Człowieka w Strasburgu.
Nale¿y pamiêtaæ, ¿e nie wszystkie konflikty miêdzynarodowe mo¿na rozwi±zaæ za pomoc± wymienionych
o¶rodków, choæ s± one preferowane przez Kartê Narodów Zjednoczonych. Dlatego te¿ w stosunku do
wielu konfliktów podejmuje siê czynno¶ci o charakterze zewnêtrznym, s± to przede wszystkim ró¿nej
natury działania Rady Bezpieczeñstwa ONZ, a tak¿e konferencje miêdzynarodowe, na których pañstwa
niezaanga¿owane w spór próbuj± wypracowaæ jak±¶ koncepcjê rozwi±zania problemu.
Kolejne bardzo wa¿ne zagadnienie, to walka z terroryzmem. Atak na ¶wiatowe centrum Handlu (WTC) w
Nowym Jorku 11 wrze¶nia 2001 roku spowodował pojawienie siê nowego typu konfliktów,
uzasadniaj±cych konieczno¶æ eliminacji ¶wiatowego terroryzmu. Do tej grupy konfliktów zaliczyæ mo¿na
zbrojn± akcjê w Afganistanie i w Iraku. Pierwsza z nich, nazwana operacj± „Trwała
wolno¶æ” rozpoczêła siê 7 pa¼dziernika 2001 roku atakiem amerykañskiego lotnictwa na
domniemane siedziby odpowiedzialnej za tragediê Al – Kaidy i jej przywódcy Osamy bin Ladena.
Akcja ta uzyskała logistyczne wsparcie ze strony NATO i nie spotkała siê z zastrze¿eniem społeczno¶ci
miêdzynarodowej. Zdecydowała o tym blisko¶æ w czasie obu wydarzeñ, a tak¿e upowszechnione na
¶wiecie informacje o powa¿nych naruszeniach praw człowieka i niespotykanej dyskryminacji kobiet, a
tak¿e niszczeniu bezcennych dóbr kultury w Afganistanie. Stały siê one istotnym uzupełnieniem formalnej
podstawy ataku, jak± był artykuł 51 Karty Narodów Zjednoczonych, przyznaj±cy pañstwom prawo do
samoobrony. Nastêpstwem wojny było obalenia rz±dów Talibów, objêcie 22 grudnia 2001 roku
kierownictwa tymczasowego gabinetu przez Hamada Karzaia i wprowadzenie do Afganistanu, na
podstawie rezolucji Rady Bezpieczeñstwa Narodów Zjednoczonych, Miêdzynarodowych Sił Wspierania
Bezpieczeñstwa.(ISAF).
Znacznie bardziej skomplikowana jest sprawa kwalifikacji konfliktu zbrojnego, do którego doszło w 2003
roku w Iraku. Na podjecie interwencji wpłynêło przekonanie miêdzynarodowej opinii publicznej o
masowym łamaniu praw człowieka w tym pañstwie i sprzyjaniu ruchom terrorystycznym, jednak jej
formaln± przesłank± była teza o zagro¿eniu u¿yciem broni masowego ra¿enia przez Saddama Husajna.
Brak dowodów posiadania takiej broni przez Irak, nie wyra¿enie zgody Rady Bezpieczeñstwa na
interwencjê, wreszcie brak jednomy¶lno¶ci w¶ród sojuszników NATO sprawiło, ¿e interwencja rozpoczêta
20 marca 2003 roku, a zakoñczona 1 maja 2003 roku, jednostronnym o¶wiadczeniem prezydenta
Bush’a, pozostawia otwartym pytanie, czy nie spełniała ona warunków napa¶ci zbrojnej.
Oczekiwana przez koalicjantów USA, po obaleniu Husajna, akceptacja obecno¶ci miêdzynarodowych sił
http://www.wos.org.pl
Kreator PDF
Utworzono 9 January, 2010, 17:04
stabilizacyjnych powiodła siê tylko czê¶ciowo. Przywrócono podstawowe prawa obywatelskie, zaczêto
tworzyæ demokratyczne struktury pañstwowe, rozpocz±ł siê równie¿ proces odbudowy kraju ze zniszczeñ
wojennych. Nie wszyscy Irakijczycy akceptuj± jednak zmiany i czêsto dochodzi do ataków, które s±
wymierzane zarówno przeciw siłom miêdzynarodowym jak i osobom popieraj±cym nowy porz±dek.
Cele terrorystów
- Zwrócenie uwagi opinii publicznej na walkê organizacji terrorystycznej i spopularyzowanie jej programu.
- Zastraszenie elity politycznej kraju lub niektórych grup społecznych i etnicznych, b±d¼ całego
społeczeñstwa, aby wymóc na nim reakcje korzystne dla terrorystów.
- Zadanie przeciwnikowi, sił± represyjnym lub pañstwu jak najwiêkszych strat w ludziach oraz start
materialnych a tak¿e ukaranie przedstawicieli pañstwa za ich posuniêcia, skierowane przeciw interesom
grupy, z któr± terrory¶ci siê identyfikuj±.
- Szereg akcji, które słu¿± ochronie organizacji, b±d¼ zdobyciu ¶rodków na dalsz± działalno¶æ lub
bêd±cych zemst± za los towarzyszy.
Do realizacji wy¿ej wymienionych celów, organizacje terrorystyczne stosuj± szereg technik oraz ¶rodków
walki fizycznej.
Metody działania terrorystów
- Zabójstwa - stanowi± jedn± z najpopularniejszych metod terrorystycznych. Najczê¶ciej motywacj±
zabójstw jest uzyskanie jak najwiêkszego rozgłosu, dlatego ofiarami padaj± z reguły politycy lub osoby
zwi±zane z administracj± miêdzypañstwow± i miêdzynarodow±, osoby wysoko postawione w hierarchii
religijnej lub przedstawiciele biznesu i organizacji finansowych.
- Zamach bombowy - mo¿e byæ zorganizowany w celu zabicia jakiej¶ wa¿nej osobisto¶ci, ale najczê¶ciej
jest skierowany przeciwko celom masowym, nios±c ze sob± wiele przypadkowych ofiar. Zamachy
bombowe stosowane s± aby wywołaæ psychozê i poczucie zagro¿enia w¶ród społeczeñstwa, przez co
władze czêsto zmuszone s± do pój¶cia na kompromis i podjêcia negocjacji z terrorystami.
- Porwania – S± stosunkowo rzadko stosowan± technik±, ze wzglêdu na trudno¶æ w
zorganizowaniu i przeprowadzeniu całej akcji. Ofiarami porwañ s± osoby, które mog± byæ siln± kart±
przetargow± w negocjacjach terrorystów z dysydentami. Porywacze szanta¿uj± dysydentów gro¼b±
zamordowania ofiary, ¿±daj±c wysokiego okupu lub przedstawiaj±c inne roszczenia. Po¶rednikiem w
negocjacjach s± czêsto media.
- Wziêcie zakładników – Jedna z bardziej spektakularnych metod działania. Terrory¶ci opanowuj±
samolot, statek, poci±g, budynek lub inny obiekt w którym pozostaj± osaczeni ludzie. Zamachowcy
równie¿ posługuj± siê szanta¿em, gro¿±c ¶mierci± zakładników w przypadku nie spełnienia ich ¿±dañ.
Taka akcja, czêsto dramatycznie przedstawiona w mediach, mo¿e wymusiæ na przeciwniku zmianê decyzji
i zmusiæ go do pój¶cia na kompromis. Jedn± z najnowszych technik, która wła¶ciwie dopiero siê rozwija i
jest jeszcze rzadko stosowana jest
- Cyberterroryzm - Jest jedn± z najnowszych technik, która wła¶ciwie dopiero siê rozwija i jest jeszcze
rzadko stosowana. Jest to opanowanie przez terrorystów sieci teleinformatycznej. W dzisiejszym
skomputeryzowanym ¶wiecie, niesie to ze sob± olbrzymie zagro¿enia i ogromne straty finansowe. Metoda
ta jednak w obecnym czasie nie jest jeszcze popularna w¶ród organizacji terrorystycznych, gdy¿ wi±¿e siê
du¿ymi nakładami i trudn± organizacj± techniczn±. Nale¿y siê jednak spodziewaæ, ¿e w zwi±zku z ci±gle
rozwijaj±c± siê komputeryzacj±, w najbli¿szej przyszło¶ci terrory¶ci coraz czê¶ciej bêd± siêgaæ po tê
metodê.
-Bioterroryzm. Gro¼ba jego u¿ycia jest bardzo skutecznym ¶rodkiem zastraszania, jednak u¿ycie jej nie
jest takie łatwe i wi±¿e siê z du¿ym ryzykiem strat we własnych szeregach.
- Broñ masowego ra¿enia - w zwi±zku z postêpem technologicznym jest coraz łatwiejsza do
skonstruowania i coraz wiêcej krajów deklaruje mo¿liwo¶æ jej wyprodukowania. Rodzi to
niebezpieczeñstwo współpracy terrorystów z tymi krajami i pozyskanie takiej broni. Zastosowanie jej jest
trudne, ale nie niemo¿liwe. Na szczê¶cie gro¼ba u¿ycia takiej broni, jest najczê¶ciej form± wywierania
nacisku, ani¿eli realnym zagro¿eniem.
http://www.wos.org.pl
Kreator PDF
Utworzono 9 January, 2010, 17:04
Plik z chomika:
ferdekiepski
Inne pliki z tego folderu:
cyberterroryzm paczka nr.6.zip
(53178 KB)
cyberterroryzm paczka nr.7.zip
(53363 KB)
cyberterroryzm paczka nr.8.zip
(73264 KB)
cyberterroryzm paczka nr.9.zip
(58297 KB)
cyberterroryzm paczka nr.10.zip
(60826 KB)
Inne foldery tego chomika:
Archiwum medycyny sądowej i kryminologii - kwartalnik
Bezpieczeństwo Państwa
Bezpieczeństwo społeczne
Biuletyn Centralnego Ośrodka Szkolenia Straży Granicznej
Cyberterroryzm 2014
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin