Pański na wieki.pdf

Pański na wieki

Pukanie do drzwi zdziwiło profesora Snape’a. Zajęcia dawno się skończyły, nie wyznaczył na

wieczór dodatkowych ani szlabanów, a goście raczej do niego nie przychodzili. Pozostała

jedynie możliwość, że to któryś ze Ślizgonów, ale oni nie przychodzili z drobnymi

problemami rozwiązując je własnymi siłami. Dlatego profesor wpatrywał się w drzwi z pewną

obawą, przypuszczając, że stało się coś poważnego.

Złe przeczucia okazały się w pełni usprawiedliwione. Gdy tylko otworzył drzwi do pokoju

wpadło coś, czego nie był w stanie od razu zidentyfikować. Coś było wystrojone w białe

spodnie, białą pelerynę, a głowę miało przewiązaną kokardą. Coś niczym wiatr miotało się po

jego salonie, zaczepiając to o stół, to o kanapę, to o półki z książkami. Coś kręciło się,

fruwało i przeskakiwało z miejsca na miejsce, dwa razy omal nie wpadłszy do palącego się

kominka. I to coś nagle runęło przed profesorem na kolana, popatrzyło na niego

nieszczęśliwymi zielonymi oczyma, oblizało pogryzione do krwi wargi i cicho wyszeptało:

- Kocham pana, sir…

- Panie Potter… - syknął profesor Snape.

- Jestem pański na wieki. - wyszeptał nieszczęśliwy uczeń i ukrył twarz w dłoniach.

- Proszę mi wyjaśnić. Co. To. Było? – wycedził przez zęby Snape, z góry obserwując jak

drga i zjeżdża na bok kokarda, jakimś cudem nadal wpięta w krótkie włosy chłopaka. Nie

odrywając rąk od twarzy, Potter mocno pokręcił głową, przez co kokarda oderwała się od

włosów Harry’ego i upadła do nóg Snape’a.

- Więc? - ponaglił nauczyciel, wciąż stojąc nad chłopakiem. W odpowiedzi usłyszał jedynie

stłumiony szloch, i Potter skurczył się jeszcze mocniej.

- Będziesz tak klęczeć? - z zainteresowaniem zapytał Snape.

- Nie - chłopak pociągnął nosem i niechętnie podniósł się na nogi, patrząc przez palce na

profesora – Wyjdę stąd żywy?

Chrząknąwszy, profesor skrzyżował ręce na piersi i zmierzył ucznia zamyślonym

spojrzeniem, jakby naprawdę zastanawiał się nad zadanym pytaniem. Potem machnięciem

różdżki zamknął drzwi, na pożegnanie usłyszawszy z korytarza przygłuszony chichot i wrócił

do Pottera. Musiał przyznać, że pomijając ten durny strój, Gryfon wyglądał zupełnie… miło. A

w każdym razie idiotyczny wygląd gnojka wywoływał nieproszony uśmiech i już za to

wypadałoby go udusić. A także i za to, że to szalone przedstawienie miało świadków. Snape

zdecydował, że resztą zajmie się później. Nie przepuści tego Gryfonom.

- Otóż… - Profesor nadal czekał na wyjaśnienie. Choć właściwie nie było mu potrzebne.

Dokładnie wiedział co się stało. Sam kiedyś w szkole podjął wyzwanie i drogo za to zapłacił.

Od tamtej pory nienawidził tej głupiej i bezużytecznej gry. Ale wziąć i po prostu puścić

Pottera? Nie ma mowy.

- No więc… - Potter wreszcie pokazał światu, czyli Snape’owi swoja czerwoną jak burak

twarz i na tym zakończył swoje wyjaśnienie.

- To wszystko to… dowcip? – zmrużywszy oczy zapytał Snape, jakby chociaż na sekundę

mógł przyjąć ten wybryk za dobrą monetę.

- Niestety - westchnął Potter.

- Niestety tak, czy niestety nie? – naciskał profesor udając urażonego.

- E… dowcip, ale nie mój! – szybko odżegnał się chłopak. Mocniej już nie mógł się

zaczerwienić, dlatego jego twarz zaczęła nabierać fioletowego odcienia, wprawiając Mistrza

Eliksirów w coraz lepszy humor.

- A czyj? - zainteresował się Snape.

Potter, przypomniawszy sobie widocznie, że jest odważnym przedstawicielem Gryfindoru,

podniósł głowę i śmiało popatrzył w czarne oczy wykładowcy.

- Rozumiem, sir, że żądasz krwi, ale proszę się nie niepokoić. Ponieważ ja sam poskręcam

sprawcom karki. Ot tak, wezmę i skręcę! Tylko stąd wyjdę… - I chyłkiem zaczął przesuwać

się do wyjścia.

- Dokąd? – Snape w mgnieniu oka złapał chłopaka za rękę i pociągnął w swoim kierunku. –

Czy parę minut temu nie wyznałeś mi miłości? Przesłyszałem się? – groźnie zapytał,

opierając ręce na tali chłopaka i przyciągając go do siebie.

- J-jaaaa… - zajęczał Potter, próbując się sprzeciwić.

- „Jestem pański na wieki” - czy to nie twoje słowa?

- M-m-moje - wyjąkał Potter i zmrużył oczy, nie czując się na siłach, żeby wytrzymać palące

spojrzenie profesora.

- Tak, i co teraz?...

- Jak to, co teraz? - Potter otworzył jedno oko, ale zauważył szyderczy uśmiech na twarzy

Snape’a i od razu je zamknął.

- Przyjdzie ci zapłacić za każde twoje słowo, Potter - wyszeptał na ucho chłopcu Snape,

triumfując. Czekał na to! Takiego przestraszonego Pottera profesor jeszcze nigdy nie widział.

Przestraszonego i pokornego. Prawdziwa ambrozja dla takiego sadysty, jakim był Severus

Snape. I zamierzał nacieszyć się tą chwilą tak bardzo, jak tylko będzie mógł, wykorzystać

każdą sekundę w pełni.

Dowcip był pomysłem kogoś innego, a chłopak okazał się zaledwie mimowolnym

wykonawcą, ale odpuścić sobie szansy poznęcania się nad nim Snape po prostu nie mógł.

Na pytanie, jak będzie się mścić, odpowiedział sobie bardzo szybko. Wystarczyło, że

zobaczył, jak Potter oblizał wyschnięte ze zdenerwowania wargi. Wyglądały na wilgotne,

miękkie, gorące i słodkie… I okazały się takimi być naprawdę. Chociaż nie - one okazały się

o wiele, wiele bardziej miękkie i słodkie. Oczywiście tego nie było w pierwotnym planie, ale

Snape szybko wprowadził w nim poprawki.

Tak naprawdę, przecież nie będzie wielkiego nieszczęścia, jeśli profesor nie będzie się

ograniczać do jednego pocałunku. I nic złego nie zdarzy się, jeśli nie zadowoli się dwoma…

ani trzema… I jeśli, zamiast tylko trzymać chłopaka, będzie go obejmował i gładził, tym

bardziej, że sam Potter dawno przestał się wyrywać i teraz z własnej woli przylgnął do

Snape’a. I nie jest przecież żadnym przestępstwem to, że po lekkim pociągnięciu za rękaw

peleryny ona sama zjechała na dół po ręce odkrywając smagłe i gładkie ramię, które jest tak

przyjemnie całować i kąsać. A, że nauczyciel i uczeń, zaczęli cofać się w kierunku kanapy,

nie odrywając od siebie rąk, było z ich strony tylko elementarną zapobiegliwością - przecież

ledwo mogą się na nogach utrzymać…

Snape, jako nauczyciel, był zobowiązany dbać o zdrowie uczniów. Potter grożący komuś

skręceniem karku wyglądał bardzo przekonująco. I on, jako profesor, powinien dać czas

chłopcu aby się opanował i zapomniał o cudzych szyjach. A czemu on myśli o innych

szyjach? Przecież na jego kolanach siedzi młody Harry Potter. Jak można myśleć o kimś

obcym, kiedy to doskonałe stworzenie tak zmysłowo ociera się o niego i szarpie za kołnierz

koszuli, wyrażając swoje niezadowolenie, że ona jeszcze jest na profesorze. Po raz pierwszy

w życiu Snape podporządkował się, bez cienia protestu, rękom i wargom Pottera.

Mniej więcej godzinę później, gdy Snape’owi wróciła zdolność myślenia, w pierwszym

odruchu przerażenia, chciał odsunąć od siebie śpiącego, nagiego chłopaka. Jednak wbrew

własnym oczekiwaniom, nie tylko go nie odepchnął, a przytulił mocniej, niewerbalnie

wezwawszy z sypialni pled. Ciężar młodego kochanka był niespodziewanie przyjemny.

Zamykając oczy, Snape pomyślał, że gra może i głupia, ale wcale nie taka bezużyteczna.

Nie można jednak zapomnieć o świadkach! Ale działać można później, teraz niech Harry

trochę pośpi…

Koniec.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: