Srebrna tkanina.pdf

SREBRNA TKANINA

"As it

Were tissue of silver

I'll wear, o fate, thy grey,

And go mistily radiant, clad

Like the moon."

"Fate Defied" Adelaide Crapsey

CZĘŚĆ I

Dwór Malfoyów

8 marca 2000, godzina 8:30

Drogi Sev,

ostatniej nocy miałem sen, który przepowiedział, że dzisiaj rano odwiedzi mnie Harry

Potter. Założy na siebie naprawdę okropną, żółtą koszulę i będzie się zachowywał nie

mniej irytująco, niż robił to, gdy widziałem go po raz ostatni. Nie sądzę, aby ubrał się

w coś innego, nawet, jeżeli wyślę do niego sowę z błagalną prośbą, więc będę

zmuszony cierpieć w milczeniu, mając na sobie okulary przeciwsłoneczne, które

ochronią mnie przed tym oślepiającym blaskiem.

Ministerstwo najwyraźniej obawia się, że ktoś usiłuje mnie zabić, i właśnie z tego

powodu Potter złoży mi wizytę. W tym miejscu wstaw zwięzły komentarz, wedle

własnego wyboru, o tym, jak długa może być lista takich osób. Fakt, że zamiast

zwykłego urzędnika przysyłają swojego Super Aurora sugeruje, iż z pewnością wiedzą

więcej, niż ja. Jeszcze. Byłoby bardzo miło, gdyby te cholerne wizje dostarczały jakichś

użytecznych informacji, ale jak do tej pory wszystko, co otrzymałem, to jesienna

kolekcja damskich szat i Potter w obrzydliwej koszuli. Czyż nie jest czarująco

ironiczne, że nie można przewidzieć, co ci przyniosą sny? Żałuję teraz, że nie

poświęcałem większej uwagi Twoim lekcjom na temat cierpliwości. Już słyszę, jak się

śmiejesz i chcę, abyś wiedział, że nie mam zamiaru pozbawiać Cię tych krótkich chwil

wesołości w Twoim, jakże nudnym, życiu.

Jutro kolejny dzień zeznań, tak więc, gdy tylko uwolnię się od Pottera, spędzę

popołudnie z prokuratorami, wałkując wszystko po raz kolejny. To jedna z tych,

których wynik jest oczywisty - Bagman. Równie dobrze mogliby go wysłać od razu do

Azkabanu i zaoszczędzić nam wszystkim problemów, ale, jak sądzę, formalności

muszą być przestrzegane. Gorzej będzie w poniedziałek, na rozprawie Goyle’a. Sam

siebie przekonuję, że po tym wszystkim, co udało mi się przeżyć, tak niewielka rzecz,

jak skazanie jednego z byłych, najlepszych przyjaciół na egzystencję pod postacią

bezdusznego zombie, jest tylko mało znaczącą nieprzyjemnością. A jednak, wcale nie

czuję się przez to lepiej.

Być może dzisiaj w nocy przyśni mi się coś pożytecznego i Potter będzie mógł

naprzykrzać się komuś innemu. Cokolwiek się wydarzy, Ty dowiesz się o tym jako

pierwszy.

Pomimo Twoich zastrzeżeń, nie zrezygnowałem z pomysłu zamiany Ciemno

magicznych zaklęć, chroniących Dwór, na Jasne. Dumbledore był pewien, że jest to

możliwe bez zmniejszania ich skuteczności, a pokaźna ilość notatek, którą mi zostawił,

na pewno pomoże. Zgadzam się jednak, że zaklęcia te są zbyt starożytne,

skomplikowane i za mocno osadzone w murach domu, abym mógł poradzić sobie z

nimi bez pomocy. Gdybyś zechciał polecić mi jakiegoś eksperta od Ciemnych zaklęć

jako doradcę, byłbym niezmiernie wdzięczny. Nie ulega wątpliwości, że lepiej zająć się

tym projektem z pomocą kogoś, kto się na tym zna, ale jestem zdeterminowany i,

niezależnie od wszystkiego, z pomysłu nie zrezygnuję. Jeśli będzie potrzebna łapówka,

podaj tylko kwotę.

Oczekuję na Twoją zjadliwą odpowiedź.

Na koniec, obowiązkowa porcja odpowiedzi na irytująco dokuczliwe pytania. Tak, jem

wystarczająco. Tak, odpoczywam tak dużo, jak mogę. Nie, nie piję zbyt wiele. Tak,

skończyłem czytać rozdział czternasty „Trucizn i antidotów” Carmichaela, ale nie, nie

mogę Ci książki jeszcze oddać. Myślę, że robię postępy w badaniach nad (Prawie)

Uniwersalnym Antidotum i potrzebuję jej, aby powtórnie sprawdzić moje obliczenia.

Obiecuję zamykać drzwi, aktywować zaklęcia ochronne, podjąć wszelkie, możliwe do

akceptacji, środki ostrożności itd., itd., itd. Nie martw się o mnie, Sev. Tak samo

dobrze jak ja zdajesz sobie sprawę, że nie prowadzi to do niczego dobrego.

Draco Jacques

***

Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart

8 marca 2000, godzina 16:30

Kochany, nieznośny dzieciaku,

cierpienie w milczeniu nie jest w Twoim stylu, o czym świadczy nasza wielotomowa

korespondencja. Nawiązując do zamartwiania się, niepokoi mnie jedynie fakt, że gdy

znowu, przez swój upór, popadniesz w chorobę, to ja będę musiał się Tobą

opiekować. Mam wrażenie, że dopiero wtedy, kiedy jeden z nas umrze, skończą się

moje obawy. I wolałbym odłożyć tę możliwość, zarówno, jeśli chodzi o mnie, jak i o

ciebie, na tak długo, jak to tylko możliwe.

Zakładam, że tak, jak przewidziałeś, spotkałeś się dzisiaj rano z Potterem i,

szczęśliwym trafem, oboje wyszliście z tego bez szwanku. Mimo że on jest

nieznośnym palantem, w kwestii Obrony wykazuje prawdziwy talent. Biorąc pod

uwagę was dwóch, mam nadzieję, że to właśnie Ty będziesz w stanie dłużej hamować

słowa, niż on. Poza tym, ja musiałem znosić go przez lata, więc sprawiedliwie będzie,

jeżeli teraz nastąpi Twoja kolej. Jednak nie czuj się zobowiązany do bycia dla niego

uprzejmym. Ja nigdy się tym nie przejmowałem.

Odnośnie zaklęć ochronnych odpowiadam tak, jak się spodziewałeś. Jesteś przeklętym

głupcem. Pomysł pozbycia się wszystkiego, co jest we Dworze Ciemno magiczne i

zastąpienie tych zaklęć ich jasnymi odpowiednikami jest romantyczny, ale ta magia

stanowi samo serce domu. Wbrew nadziejom Dumbledore’a, nie za bardzo wyobrażam

sobie, jak mógłbyś pozbyć się jej bez zwalenia sobie całego budynku na głowę. Rację

masz jednak w tym, że usiłowanie zrobienia tego bez pomocy, byłoby samobójstwem.

Przekonałem się już na własnej skórze, jak uparty potrafisz być, kiedy zachwycisz się

jakimś pomysłem, dlatego spróbuję znaleźć Ci kogoś odpowiedniego. W zamian

oczekuję jedynie, że będziesz słuchał doradcy, którego wynajmiesz. Być może tej

osobie uda się to, czego ja nie potrafiłem, a mianowicie wyperswadowanie Ci tego

pomysłu, albo przynajmniej ochroni Cię przed wysadzeniem się w powietrze.

Wyszukam jedno lub dwa nazwiska i prześlę Ci je z jutrzejszą pocztą.

Skoro mówimy o wyrządzaniu sobie bezsensownej krzywdy, to Twoje ostatnie

prorocze sny są tak banalne, ponieważ używasz absyntu, żeby je wywołać. To oraz

sprawa z zaklęciami i już masz odpowiedź na pytanie, dlaczego się martwię! Cykl:

absynt do sprowokowania snów, a potem whisky, żeby o nich zapomnieć, naprawdę

nie wyjdzie Ci na dobre, Draco. Wiem, że myślisz, iż nie pożyjesz dostatecznie długo,

aby to miało znaczenie, ale niczego nie możesz być pewien. Rozmawialiśmy o tym już

setki razy i nie mam zamiaru wałkować tego ponownie. Być może nie przyszło Ci do

głowy, że są ludzie, którym na Tobie zależy, nie tylko ze względu na wizje i

użyteczność dla Ministerstwa. Szkodząc sobie, krzywdzisz także ich. Gdybyś o tym

pomyślał, na pewno bardziej zadbałbyś o siebie. Zdajesz sobie sprawę, że jesteś tak

samo nieznośny, jak Potter? Uparty, niezdyscyplinowany, lekkomyślny, irytujący, mały

palant. To, że jestem zmuszony zajmować się wami dwoma jednocześnie, jest

przekonującym dowodem na to, że w poprzednim życiu musiałem być maniakalnym

mordercą. Lub prawnikiem.

Severus

***

Draco Malfoy otworzył drzwi, zanim Harry zdążył zapukać, więc Potter stał przed

nim, jak idiota, z ręką uniesioną do góry. Zobaczył Malfoya pierwszy raz od półtora

roku i stwierdził, że blondyn wygląda wyjątkowo blado i mizernie. Pod szarymi,

zmęczonymi oczami miał ciemnofioletowe podkowy, jakby nocami, zamiast spać,

torturował się dla przyjemności. Nie nosił butów, co sprawiało, że pomimo

eleganckich, czarnych szat, wydawał się być dziwnie zaniedbany. Oczywiście,

pierwszymi słowami, jakie padły z ust Harry’ego było:

- Malfoy, wyglądasz jak gówno.

- A to jest najbrzydsza koszula, jaką kiedykolwiek widziałem. Wejdź, Potter, i

poczęstuj się kawą.

Zakłopotany Harry zerknął pod swoją aurorską szatę. Ekspedientka w sklepie

przysięgała, że żółty jest teraz równie modny, jak kiedyś czarny. Malfoy jednak nie

miał zamiaru oferować mu porad na temat gustownego ubierania się, więc Harry

wszedł za nim do wnętrza domu, zastanawiając się, czy to spotkanie przebiegnie tak

źle, jak się tego obawiał.

Kiedy widzieli się po raz ostatni, minęło właśnie pół roku od Finałowej Bitwy. Obaj

ciągle leczyli jeszcze wtedy rany, jakie zadała im wojna, a także opłakiwali bliskich,

których stracili. Wpadli na siebie w korytarzu Ministerstwa i Harry, korzystając z

okazji, powiedział Malfoyowi, że ma nadzieję zobaczyć go na ceremonii wręczania

Orderów Merlina, która miała odbyć się za kilka tygodni. Malfoy zadrwił, że według

niego, nie jest specjalnie stosowne przyjmowanie medali za zamordowanie czyichś

rodziców, po czym oddalił się dumnym krokiem. Harry do tej pory nie był pewien,

którego z nich właściwie Malfoy chciał obrazić.

Kiedy Harry przyjmował zadanie, właśnie ta rozmowa tkwiła w jego głowie. Wiedział,

że to będzie wyzwanie, ale przekonywał siebie, że wyzwania to coś, dzięki czemu się

rozwija. Fakt, że żaden inny auror nie chciał mieć nic wspólnego z Malfoyem, a także

to, że Artur Weasley poprosił go o zajęcie się sprawą jako o osobistą przysługę, nie

miał z tym nic wspólnego. Uważał się za profesjonalistę. Żadne zadanie nie był dla

niego zbyt trudne, żaden problem zbyt banalny. Wkroczy na scenę i uratuje świat tak,

jak robił to do tej pory. Ale kiedy obudził się dzisiaj rano, perspektywa pójścia do

rezydencji Malfoyów i spotkania z jej właścicielem onieśmieliła go bardziej, niż się

spodziewał.

Rozglądając się po głównym holu, Harry poczuł się zaskoczony jego pięknem, całym

tym światłem i aurą, jaka promieniowała od katedralnego sufitu, na którym

namalowano chmury i rokokowe wzory. Wcześniej był tutaj tylko raz i w pamięci

pozostało mu wrażenie przytłaczającej posępności i przeczucie czegoś złego, chociaż

można by się spodziewać, że miejsce, będące pod ciężkim ostrzałem końcowej bitwy,

prowadzonej w celu pokonania Czarnego Pana, nie będzie się kojarzyć z niczym

pozytywnym.

- Zawsze tu tak wyglądało? - spytał. - Czy coś zmieniłeś?

Malfoy odwrócił się i uniósł brew w doskonale wygięty łuk.

- Zrobiłem remont, ale konstrukcja została w większości niezmieniona. Nie tak

gotycko, jak pamiętasz, prawda?

- Tak. Mnóstwo światła.

Malfoy posłał Harry’emu ironiczny uśmiech, ale jego oczy pozostały lodowato zimne.

- Nie będzie przesadą, jeżeli powiem, że mam mieszane uczucia co do tego budynku -

powiedział i poprowadził Harry’ego do salonu na pierwszym piętrze.

Mały stolik umieszczono obok wielkiego, wychodzącego na ogród okna. Ustawiono

na nim dzbanek wypełniony po brzegi herbatą, czajniczek z kawą, koszyk z różnymi

rodzajami pieczywa, ser, kilka gatunków owoców, konfitury i talerz z bekonem. Na

środku znajdowała się mała kompozycja z róż. Całość promieniowała klasą i

wyrafinowaniem. Harry niespodziewanie zapragnął mieć na sobie bardziej stonowaną

koszulę.

- Oczekujesz gości? - zapytał grzecznie.

- Jesteś tutaj, prawda? Skrzaty uznały, że nie jem wystarczająco dużo, więc zawsze

przygotowują tyle jedzenia, że wystarczyłoby dla całej armii. Poczęstuj się.

Dobrze, może nie będzie tak źle - pomyślał Harry. Obraziliśmy się dopiero raz i

Malfoy jest prawie miły. Do tego jedzenie! Westchnął z przyjemności do samego siebie

i zaczął napełniać talerz, podczas gdy Malfoy nalał mu kawy, a dla siebie herbaty.

Harry zdążył upić łyk, zanim zrozumiał, że gospodarz dodał do napoju idealnie

właściwą ilość cukru i śmietanki. Spojrzał na niego z zaskoczeniem.

- Jak to zrobiłeś... miałeś wizję na ten temat?

- Profesor Snape musiał ci powiedzieć o snach. - Malfoy usadowił się wygodnie na

krześle i sączył herbatę. Czarne szaty spływały wokół jego sylwetki tak dekoracyjnie,

jakby zostały specjalnie ułożone.

- Tak, ale nie miałem pojęcia, że mogą być aż tak szczegółowe i dokładne.

Malfoy zaśmiał się.

- We śnie nie przygotowywałem żadnej kawy, bo generalnie jej nie piję, a ty i ja

pogrążyliśmy się w zażartej kłótni w ciągu dziesięciu minut od twojego przybycia.

- Więc one nie zawsze się sprawdzają?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: