Alain Pilote-Jak rzadzic krajem bez podatkow.pdf

Jak rządzić krajem

bez podatków

Alain Pilote

Nikt nie lubi płacić po-

datków, ale większość lu-

dzi myśli, że są one ko-

nieczne. Jednak, gdyby

system inansowy był

zgodny z rzeczywistością,

nie byłoby żadnego powo-

du do istnienia podatków.

Kiedy obywatele są opo-

datkowywani, żeby inanso-

wać produkcję dóbr publicznych, są oni pozbawiani pie-

niędzy, które powinny być przeznaczone na zakup dóbr

konsumpcyjnych. To tak, jakby byli pozbawiani masła, że-

by można było wybudować drogę. Jest to niezgodne z fak-

tami, ponieważ kraj może produkować obie rzeczy w tym

samym czasie: drogę i masło. Drogę można wybudować

bez konieczności zmniejszania produkcji masła.

Zatem możliwa jest produkcja obu rzeczy w tym sa-

mym czasie – dóbr prywatnych i publicznych. Gdyby

zdolność zakupu była zgodna ze zdolnością produk-

cyjną, można byłoby zapłacić za obie rzeczy w tym sa-

mym czasie. Jeśli dzisiaj tak nie jest, to dlatego, że

system inansowy nie jest zgodny z rzeczywistością,

ponieważ zawsze jest mniej pieniędzy niż dóbr.

ne przez społeczeństwo, a nie przez banki. Dokładnie to

proponuje system „Kredytu Społecznego” – zbiór propozy-

cji inansowych przedstawiony po raz pierwszy w 1917 r.

przez szkockiego inżyniera Clifforda Hugh Douglasa: za-

miast pieniędzy tworzonych przez banki, kredytu banko-

wego, mielibyśmy pieniądze tworzone przez społeczeń-

stwo, kredyt społeczny.

W tym miejscu należy się naszym Czytelnikom, zwłasz-

cza nowym, wyjaśnienie, że kiedykolwiek używamy w na-

szym czasopiśmie słów „kredyt społeczny”, nie mówimy o

partiach politycznych, które mogą nosić taką nazwę, ale

mówimy o propozycjach inansowych Clifforda H. Dougla-

sa, które mogą zostać zastosowane przez każdą partię

polityczną u władzy.

Dokładna księgowość

W jaki sposób te „społeczne pieniądze” byłyby emito-

wane? Rząd powoła komisję księgowych – niezależny or-

ganizm zwany „Narodowym Biurem Kredytowym” – która

będzie odpowiadała za prowadzenie dokładnej księgowo-

ści, gdzie pieniądze nie byłyby niczym innym, jak dokład-

nym inansowym odbiciem rzeczywistości ekonomicznej.

Pieniądze byłyby emitowane, kiedy zostają wytworzone

nowe dobra i wycofywane z obiegu, kiedy dobra te zosta-

ną skonsumowane. W ten sposób istniałaby stała równo-

waga między zdolnością produkcyjną a zdolnością zaku-

pu, między cenami a siłą nabywczą.

Dlatego ta metoda emisji pieniędzy nie pociąga za so-

bą żadnej kontroli rządowej: pieniądze nie byłyby emito-

wane zgodnie z zachciankami księgowych czy urzęd-

ników rządowych, ale zgodnie ze statystyką produkcji i

konsumpcji, zgodnie z tym, co produkują i konsumują Ka-

nadyjczycy, czy Polacy.

Dywidenda

Ponadto, ponieważ zarobki nie są wystarczające, że-

by zapłacić za całą istniejącą produkcję, Narodowe Biuro

Kredytowe będzie wypłacało każdemu obywatelowi mie-

sięczną dywidendę, sumę pieniędzy, która wypełni lukę

w sile nabywczej i zapewni każdemu bez wyjątku udział

w dobrach kraju. Dywidenda ta będzie oparta na dwóch

największych czynnikach współczesnej produkcji: dzie-

dzictwie zasobów naturalnych i wynalazkach poprzednich

pokoleń, obu będących bezpłatnymi darami Boga i dlate-

go należących do wszystkich. Ci, którzy będą zatrudnie-

ni w produkcji, będą nadal otrzymywali pensje, ale każdy,

zatrudniony jak i niezatrudniony, będzie otrzymywał dy-

widendę. W Kanadzie dywidenda ta mogłaby wynosić co

najmniej 800 dolarów miesięcznie na osobę.

Finansowanie robót publicznych

A jak inansowane byłyby usługi i roboty publiczne w ta-

kim społecznym systemie pieniężnym? Kiedy społeczeń- ►

Wada obecnego systemu

Dlaczego jest zawsze mniej pieniędzy niż towarów?

Dlaczego zdolność zakupu nie odpowiada zdolności pro-

dukcyjnej? Wadą obecnego systemu inansowego w

Kanadzie i we wszystkich innych krajach świata jest

to, że pieniądze są tworzone przez banki jako dług .

Banki tworzą i pożyczają 10, ale ponieważ pobierany jest

procent od pożyczki, żądają spłaty 11. Jedenasty dolar nie

istnieje, gdyż tylko banki mają prawo tworzenia pieniędzy,

a stworzyły one 10, a nie 11. Jedynym sposobem spłaty

11, kiedy w obiegu jest tylko 10, pozostaje pożyczenie te-

go jedenastego dolara z banków… i dług wzrasta. Jest to

główny powód tego, dlaczego wszystkie kraje świata wal-

czą z niespłacalnymi długami.

To nie bankier nadaje pieniądzom ich wartość, ale

zdolność produkcyjna kraju. Bez produkcji wykony-

wanej przez wszystkich obywateli kraju, pożyczane

przez bankierów liczby byłyby bezwartościowe. Zatem

w rzeczywistości, ponieważ nowe pieniądze oparte są

na zdolności produkcyjnej społeczeństwa, pieniądze

te także należą do społeczeństwa. Ale bankierzy dzia-

łają tak, jakby te pieniądze należały do nich – pożycza-

ją je na procent: jest to podwójny rabunek.

Rozwiązanie: pieniądze społeczne

Ponieważ nowe pieniądze należą do społeczeństwa,

zwykła sprawiedliwość domaga się, by były one emitowa-

www.michael.org.pl

sierpień-wrzesień 2011

► stwo będzie chciało zrealizować nowy projekt publiczny,

rząd nie będzie pytał: „Czy mamy pieniądze?”, ale: „Czy

mamy materiały i pracowników, żeby to zrealizować?”.

Gdyby tak było, Narodowe Biuro Kredytowe tworzyłoby

automatycznie wymagane do sinansowania tej nowej

produkcji pieniądze.

Załóżmy, że społeczeństwo chce nowego mostu, któ-

rego budowa kosztuje 50 milionów dolarów. Wtedy Na-

rodowe Biuro Kredytowe tworzy 50 milionów dolarów na

sinansowanie budowy tego mostu. A ponieważ wszystkie

nowe pieniądze muszą zostać wycofane z obiegu, kiedy

nowa produkcja zostaje skonsumowana, więc pieniądze

stworzone na budowę mostu muszą zostać wycofane z

obiegu, kiedy most zostanie „skonsumowany”.

Jak most może być „skonsumowany”? Przez zużycie

i amortyzację. Załóżmy, że inżynierowie, którzy budowa-

li ten most, obliczyli okres jego trwałości na 50 lat. W ten

sposób most będzie tracił każdego roku jedną pięćdzie-

siątą swojej wartości. Ponieważ kosztuje on 50 milionów

dolarów, jego wartość będzie się obniżała o 1 milion dola-

rów każdego roku. Zatem 1 milion dolarów będzie musiał

każdego roku być wycofywany z obiegu w okresie 50 lat.

Cena regulowana

Czy to wycofywanie pieniędzy będzie robione poprzez

podatki? Nie, to jest w ogóle niekonieczne, mówi Douglas.

Istnieje inny sposób, znacznie prostszy, wycofywania pie-

niędzy z obiegu – metoda ceny regulowanej (zwana także

dyskontem skompensowanym). 19 stycznia 1938 r. Do-

uglas powiedział w Londynie:

„Ogromny, skomplikowany, irytujący i marnujący

czas system podatkowy, który zatrudnia tysiące ludzi

zajętych pracą, jest kompletną stratą czasu. Wszyst-

kie cele, jakie mają być osiągnięte przez system po-

datkowy, mogą zostać osiągnięte bez żadnej w ogóle

księgowości. Mogą one zostać w całości osiągnięte

przez system cen”.

Na czym polegałaby ta regulacja cen? Narodowe Biuro

Kredytowe odpowiadałoby za utrzymanie dokładnej księ-

gowości narodowych aktywów i zobowiązań, co wymaga

tylko dwóch kolumn: jednej do zapisywania wszystkiego,

co zostało wyprodukowane w kraju w ciągu danego okre-

su czasu (aktywa), a drugiej wszystkiego, co zostało skon-

sumowane (zobowiązania, należności). 1 milion dolarów

rocznego obniżenia wartości wspomniany powyżej został-

by zapisany w kolumnie „konsumpcji” i dodany do wszyst-

kich innych rodzajów konsumpcji lub zniknięcia bogactwa

w kraju w danym okresie czasu.

Douglas wskazuje, że realnym kosztem produkcji jest

konsumpcja. W przykładzie mostu cena kosztu wynosi 50

milionów dolarów. Ale realnym kosztem mostu jest wszyst-

ko, co musiało być skonsumowane, żeby go wybudować.

I podczas gdy niemożliwe jest poznanie realnego kosztu

każdego wyprodukowanego artykułu, można łatwo z dru-

giej strony poznać, jaki był realny koszt produkcji kraju w

ciągu roku: jest nim całkowita cena wszelkiego rodzaju

konsumpcji, jaka miała miejsce w tym kraju w ciągu da-

nego roku.

Na przykład, jeśli kanadyjscy księgowi pokazują, że w

ciągu roku wartość całkowitej produkcji kraju, publicznej

i prywatnej, wynosiła 400 miliardów dolarów i że w tym

samym roku całkowita konsumpcja wyniosła 300 miliar-

dów dolarów, oznacza to, że Kanada była zdolna wypro-

dukować dobra i usługi o wartości 400 miliardów dolarów,

konsumując tylko dobra i usługi o wartości 300 miliardów

dolarów. Innymi słowy, wyprodukowanie tego, co księgo-

wa cena wskazuje na 400 miliardów dolarów, faktycznie

kosztowało 300 miliardów.

Realnym kosztem produkcji, która jest wyceniona na

400 miliardów dolarów, jest więc 300 miliardów. Społe-

czeństwo musi dlatego mieć możliwość zebrania owoców

sierpień-wrzesień 2011

www.michael.org.pl

swojej pracy – produkcji o wartości 400 miliardów dolarów

– płacąc za nią tylko 300 miliardów. Poza tym, widzieliśmy

wcześniej, że pieniądze muszą zostać wycofane z obiegu,

kiedy dobra zostają skonsumowane: jeśli w ciągu roku zo-

stają skonsumowane w kraju dobra i usługi o wartości 300

miliardów dolarów, to 300 miliardów musi zostać wycofane

z obiegu, ani mniej, ani więcej.

Rabat cenowy

Jak Kanadyjczycy mogą otrzymać dobra i usługi warte

400 miliardów dolarów, płacąc za nie tylko 300 miliardów?

Jest to całkiem proste. Cena detaliczna wszystkich dóbr

i usług musi być tylko zredukowana o 1/4 – 25% rabat.

Narodowe Biuro Kredytowe ogłasza więc 25% rabat na

wszystkie ceny detaliczne w następującym po ogłoszeniu

terminie. Na przykład, jeśli artykuł wyceniony jest na 400

dolarów, zapłacimy za niego tylko 300 dolarów.

Ale, jeśli kupiec detaliczny chce pozostać w biznesie,

musi on odzyskać 400 dolarów ze sprzedaży tego produk-

tu, ponieważ cena 400 dolarów zawiera wszystkie kosz-

ty kupca, włączając jego zysk. Dlatego Douglas mówi o

„dyskoncie skompensowanym”: w powyższym przykła-

dzie kupiec detaliczny otrzyma rekompensatę z Narodo-

wego Biura Kredytowego, które wypłaci mu 100 dolarów,

co stanowiło wielkość rabatu.

Kupiec detaliczny będzie tylko musiał dla każdej ze

swoich transakcji przedstawić dowody wpłaty w Narodo-

wym Biurze Kredytowym, które zwróci mu rabat udzie-

lony konsumentowi. W ten sposób nikt nie zostaje uka-

rany: konsumenci otrzymują swoje dobra, które inaczej

pozostałyby niesprzedane, a kupcy detaliczni odzyskują

wszystkie swoje koszty.

Dzięki temu mechanizmowi rabatu cenowego cała in-

lacja będzie niemożliwa, ponieważ rabat faktycznie obni-

ża ceny. Inlacja oznacza wzrost cen, a najlepszym spo-

sobem zapobiegania wzrostowi cen jest ich obniżka! Co

więcej, rabat cenowy jest dokładnym przeciwieństwem

podatku od sprzedaży. Zamiast płacić więcej za towary z

powodu podatków, konsumenci będą płacić mniej z powo-

du rabatu. Kto będzie na to narzekał?

W systemie Kredytu Społecznego (lub pieniędzy spo-

łecznych), jaki proponuje Clifford H. Douglas, rząd może

inansować prace publiczne i dostarczać usług społeczeń-

stwu bez stosowania wobec niego jakiejkolwiek formy po-

datku, ani podatku od sprzedaży, ani podatku dochodo-

wego. Wszyscy, którzy nie lubią podatków powinni zatem

pospieszyć się, przestudiować i przyswoić sobie zasady

systemu Kredytu Społecznego.

Alain Pilote

Prawdziwi władcy

waż dwa kanadyjskie banki na

Preriach zbankrutowały). „Po-

siadają oni władzę nad życiem

i śmiercią całych społeczeństw.

Mogą wykończyć mający trud-

ności biznes jednym telefonem.

Znajdują fundusze na przejęcia

kontroli, zarówno wrogie jak i przyjazne”.

W dalszej części książki autor przedstawia opinie,

które są co najmniej niepokojące: „Ci Kanadyjczycy,

którzy już boją się władzy banków, będą musieli w

przyszłości obawiać się więcej, gdyż ich kontrola

nad krajem i jego gospodarką rośnie. Pytaniem nie

jest to, czy banki mają cały świat w swoich rękach:

one go mają. Pytanie jest, czy są one kompetent-

ne. Bankier nie jest przedsiębiorcą. Ma on małe do-

świadczenie handlowe czy produkcyjne. Zbyt często

jest on człowiekiem liczb z małym pojęciem, gdzie

jest horyzont, a tym bardziej, co jest poza nim”.

Co można pomyśleć o rewizji kanadyjskiej „Usta-

wy bankowej”, którą rozpoczęto w 1988 r., gdzie można

przeczytać pod koniec pierwszego rozdziału następują-

ce słowa:

„Tylko garstka członków parlamentu rozumie na

tyle dobrze bankowość, żeby zadać wnikliwe pyta-

nia, kiedy przedstawiane jest do przestudiowania

ustawodawstwo dotyczące banków lub bankier ze-

znaje przed komisją parlamentarną. W rezultacie

bankierzy ‘uchodzą z życiem’”.

Nadszedł czas, by premier Kanady powstał i zmienił

tę niewiarygodną sytuację. Jak długo będą oni naduży-

wać cierpliwości Kanadyjczyków?

„Na jakich skrzydłach przybywają, wślizgując się

do przebudzonej stolicy kraju tuzinem różnych dróg,

żeby spotkać się wokół tego samego mahoniowego

stołu, gdzie oni i ich poprzednicy spotykali się przez

dwie dekady. Tajne zebranie odbywa się w pokoju z

ponurym, zielonym dywanem i zielonymi ścianami,

na drugim piętrze biurowca Banku Kanady w Otta-

wie. Budynek ten znajduje się zaledwie dwa bloki na

zachód od budynków parlamentu na Wellington Stre-

et, ale lata świetlne od transmitowanych przez telewi-

zję ryków i gwizdów z areny izby niższej parlamentu.

Tam kilku małostkowych polityków rozrzuca swoje

treści i ma krótkotrwały wpływ. Na tym dwukrotnym

w ciągu roku spotkaniu na dole ulicy rozgrywa się

realna władza – władza pieniądza. Dwunastu ludzi,

którzy spotykają się z prezesem Banku Kanady, to

dyrektorzy naczelni banków czarterowych kraju”.

Tak zaczyna się książka „Kuglarze pieniędzy” („The

Money Spinners”) napisana przez dziennikarza Roda

McQueena po przeprowadzeniu 300 wywiadów i opubli-

kowana w 1983 r. pod koniec jednej z najgorszych re-

cesji, jakich kiedykolwiek doświadczyła Kanada i świat.

Ta dokumentalna książka jest „śledztwem w sprawie

tajnego świata prawdziwych władców” Kanady, głów

banków kanadyjskich.

Autor przedstawia zasięg władzy tych ludzi, których

nazywa „największymi kapłanami materializmu dzisiej-

szych czasów” (których teraz jest tylko dziesięciu, ponie-

Diane Boucher

www.michael.org.pl

sierpień-wrzesień 2011

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: