ROBERT LUDLUM
Przekład: Jan Kraśko, Radosław Januszewski
Łatwo jest mu rozdawać dary.
Nawet gdyby żył wiecznie, nie rozdałby wszystkich,
gdyż posiadł skarb Nibelungów.
Pieśń o Nibelungach
około roku 1200
Prolog 4
Część 1 12
Rozdział 1 13
Rozdział 2 27
Rozdział 3 45
Rozdział 4 53
Rozdział 5 64
Rozdział 6 71
Rozdział 7 91
Rozdział 8 101
Część 2 112
Rozdział 9 113
Rozdział 10 130
Rozdział 11 147
Rozdział 12 157
Rozdział 13 170
Rozdział 14 180
Rozdział 15 194
Rozdział 16 208
Rozdział 17 220
Część 3 237
Rozdział 18 238
Rozdział 19 256
Rozdział 20 268
Rozdział 21 282
Rozdział 22 303
Rozdział 23 318
Rozdział 24 327
Rozdział 25 335
Rozdział 26 347
Rozdział 27 357
Rozdział 28 367
Rozdział 29 378
Rozdział 30 388
Rozdział 31 398
Część 4 402
Rozdział 32 403
Rozdział 33 413
Rozdział 34 429
Rozdział 35 434
Rozdział 36 442
Rozdział 37 457
Rozdział 38 466
Rozdział 39 473
Rozdział 40 477
Rozdział 41 485
Rozdział 42 492
Rozdział 43 504
Epilog 512
8°37'N, 88°22'E
Ocean Indyjski, 450 km na wschód od Sri Lanki
północno-wschodnia Anura
Noc była nieznośnie upalna, a stężałe, nieruchome powietrze miało temperaturę ludzkiego ciała. Wieczorem padał lekki orzeźwiający deszcz, ale teraz zewsząd buchał natrętny skwar - zdawało się, że gorący jest nawet srebrzysty sierp księżyca, który muskały zwiewne pierzaste obłoczki. Dżungla dyszała wilgotnym oddechem czatującego na zdobycz drapieżnika.
Shyam poruszył się niespokojnie na płóciennym krześle. Wiedział, że jak na ten miesiąc pogoda jest względnie normalna: na początku pory monsunowej w powietrzu zawsze wisiało coś złowieszczego. Ale nie. Czarną jak smoła ciszę zakłócało jedynie brzęczenie natrętnych komarów. Wpół do drugiej: siedział na posterunku już cztery i pół godziny. I właśnie wtedy, dokładnie o pierwszej trzydzieści nad ranem, nadjechało tych siedmiu. Jedynym zabezpieczeniem posterunku były dwa zwoje drutu kolczastego, rozpięte na drewnianych kozłach i przecinające drogę w odległości dwudziestu czterech metrów od siebie. Posterunek należał do najbardziej wysuniętych, a on i Arjun czuwali przed drewnianymi budkami na poboczu drogi. Za wzgórzem trzymało wartę dwóch innych, ale ponieważ od wielu godzin uparcie milczeli, wszystko wskazywało na to, że po prostu usnęli, podobnie jak żołnierze w prowizorycznym baraku, który zbudowano sto kilkadziesiąt metrów dalej. Mimo groźnych ostrzeżeń przełożonych noce i dnie upływały pod znakiem niewysłowionej nudy.
Kenna, północno-wschodnia prowincja Anury, była słabo zaludniona nawet kiedyś, w swoich najlepszych czasach, a czasy, które przeżywali ostatnio, do najlepszych nie należały.
A teraz wiatr od morza, leciutki jak delikatny podmuch powietrza bijący spod skrzydeł owada, przyniósł ze sobą warkot silnika samochodu. Warkot powoli narastał.
Shyam niespiesznie wstał.
- Arjun - zawołał, śpiewnie przeciągając samogłoski. - Arjuuun! Coś jedzie.
Arjun ocknął się i pokręcił głową, żeby rozprostować zesztywniały kark.
- O tej porze? - Przetarł oczy. W zgęstniałym od wilgoci powietrzu pot ściekał mu z twarzy jak lśniąca oliwa.
Zza mrocznego, skąpo porośniętego lasem wzgórza buchnęły dwa snopy jaskrawego światła. Chociaż silnik samochodu wył na pełnych obrotach, dobiegł ich czyjś wesoły krzyk.
- Znowu te pieprzone gnojki - wymamrotał posępnie Arjun.
Ale Shyam był zadowolony ze wszystkiego, co przerywało nocną nudę. Poprzedniego tygodnia pełnił wartę, nocną i dzienną, na ruchomym posterunku w Kandarze, posterunku ważnym i ponoć bardzo niebezpiecznym. Jego przełożony, oficer o kamiennej twarzy, wielokrotnie podkreślał, jak istotne, jak kluczowe, jak newralgiczne pełnili tam zadanie. Posterunek zlokalizowano niedaleko Kamiennego Pałacu, gdzie odbywało się właśnie posiedzenie rządu, podobno supertajne i super ważne. Dlatego maksymalnie zaostrzono środki bezpieczeństwa, a droga, której teraz pilnowali, była jedyną przejezdną drogą łączącą pałac z północnym rejonem wyspy, opanowanym przez buntowników. Ale partyzanci z FWLK, Frontu Wyzwolenia Ludu Kagama, doskonale o tych posterunkach wiedzieli i trzymali się od nich z daleka. Zresztą jak większość pozostałych; między wybuchami kolejnych buntów i kolejnymi kampaniami mającymi te bunty tłumić uciekła stąd ponad połowa mieszkańców. A chłopi, którzy pozostali w Kennie, nie mieli pieniędzy, co oznaczało, że wartownicy nie mogli liczyć na łapówki. Tak więc na służbie nie działo się praktycznie nic, a cienki portfel Shyama chudł w oczach. Czym on sobie na to zasłużył? Pewnie przewinił coś w poprzednim wcieleniu.
Mała ciężarówka, opuszczony dach, dwóch nagich do pasa młodych mężczyzn w szoferce. Jeden z nich stał, polewając sobie pierś piwem i wrzeszcząc. Ciężarówka - zapewne wyładowana kurakkanem, burakami, ziemniakami czy innymi bulwami, a więc tym, co jadała tutejsza biedota - pokonała zakręt na pełnych obrotach silnika, z prędkością prawie stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Z szoferki dobiegał ryk amerykańskiego rocka, nadawanego przed jedną z wyspiarskich rozgłośni radiowych.
Noc rozbrzmiała okrzykami i radosnym wyciem pijanych w sztok chłystków. Wyją jak stado zalanych w trupa hien, pomyślał ponuro Shyam. Kierowcy, cholera. Młodzi, bez grosza przy duszy i nawaleni jak stodoła, mieli wszystko w dupie. Ale rano dupy mogą ich rozboleć. Przed paroma dniami właściciela podobnej ciężarówki odwiedzili zawstydzeni rodzice gnojków takich samych jak oni, jak ci tutaj. Zwrócili uszkodzony wóz i wyrównali szkody kopą kurakkanu. A co do ich dzieci... Cóż, przez długi czas nie mogły usiąść beż grymasu bólu, nawet na fotelu samochodowym wymoszczonym mięciutką poduszką.
Shyam wziął karabin i wyszedł na drogę, ale zaraz wrócił na pobocze, bo ciężarówka nie zwolniła i wciąż pruła przed siebie jak rozpędzony czołg. Zatrzymywać ich? Czysta głupota. Te flachtusy były nawalone, ostro napite, więc co by mu to dało. Wyrzucona z samochodu puszka piwa zatoczyła w powietrzu łuk i pacnęła na drogę. Sądząc po odgłosie, była pełna.
Ciężarówka gwałtownie skręciła, ominęła kozioł po prawej stronie. popędziła dalej, ominęła drugi kozioł, ten po lewej, i pomknęła przed siebie.
Oby Siwa powyrywał im ręce i nogi - mruknął Arjun i sękatymi palcami przeczesał swoje gęste, czarne włosy. - Przynajmniej nie trzeba nikogo powiadamiać przez radio. Słychać ich na pięć kilometrów.
W takim razie co?- spytał Shyam. Nie pracowali w drogówce, a przepisy zabraniały ostrzeliwać pojazd tylko dlatego, że nie zatrzymał Się na wezwanie.
To zwykli wieśniacy. Banda wieśniaków, i tyle.
Ej - zaprotestował Shyam. - Ja też jestem ze wsi. - Dotknął palcem naszywki na brązowej koszuli. Widniał na niej napis ARA, Armia Republiki Anury. - Wytatuowali mi to na skórze czy jak? Odwalę swoje i za dwa lata wracam na gospodarkę.
Teraz tak mówisz. Mam wujka. Skończył uniwersytet. Od dziesięciu lat jest urzędnikiem państwowym i zarabia połowę tego co my.
A ty zarabiasz dokładnie tyle, na ile zasługujesz? - odparł z sarkazmem Shyam.
Mówię tylko, że trzeba wykorzystywać każdą szansę, która się nadarza. - Arjun wskazał kciukiem leżącą na drodze puszkę. - Pełniutka, widzisz? Właśnie o tym mówię. Nie ma to jak dobre, orzeźwiające piwko, drogi przyjacielu.
Arjun - zaprotestował Shyam. - Stoimy na warcie we dwóch, razem, nie? Ty i ja.
Spokojnie - odrzekł z szerokim uśmiechem Arjun. - Podzielę się z tobą.
Kilkaset metrów za zwojem wspartego na kozłach drutu kolczastego kierowca zmniejszył gaz, a jego kolega usiadł. Wytarł się ręcznikiem, włożył czarny podkoszulek i zapiął pas. W ciężkim, lepkim powietrzu piwo miało cuchnący, wprost odrażający zapach. Mężczyźni spochmurnieli.
Na małej ławce tuż za szoferką siedział oficer Frontu Wyzwolenia Ludu Kagama, mężczyzna dużo od nich starszy. Mokre od potu kędzierzawe włosy przykleiły mu się do czoła, wąsy lśniły w blasku księżyca. Gdy ciężarówka przejeżdżała przez posterunek, leżał na podłodze, ale teraz usiadł, włączył walkie-talkie, stare, lecz wciąż niezawodne, i rzucił do mikrofonu krótki, chrapliwy rozkaz.
Chwilę później z metalicznym zgrzytem uchyliła się tylna klapa ładowni, żeby uzbrojeni po zęby żołnierze mogli zaczerpnąć świeżego powietrza.
Nadbrzeżne wzgórze miało wiele nazw, a nazwy te wiele znaczeń. Hindusi mówili, że jest to Siwanolipatha Malai, Odcisk Stopy Siwy, bo uważali, że przeszedł tamtędy ich bóg. Buddyści znali je jako Sri Pada, Odcisk Stopy Buddy, ponieważ - ich zdaniem - to właśnie Budda przybył kiedyś na Anurę. Muzułmanie nazywali je Adam Malai, Wzgórzem Adama: arabscy kupcy z X wieku utrzymywali, że po wygnaniu z raju Adam zatrzymał się tu i stał na jednej nodze dopóty, dopóki Jahwe nie uznał, że jest wystarczająco cierpliwy. Koloniści - najpierw Portugalczycy, potem Holendrzy - patrzyli na nie okiem trzeźwym i praktycznym, obojętnym na rozważania natury duchowej: nabrzeżne wzniesienie nadawało się doskonale na potężną fortecę, której działa mogły stawić potężny opór nieprzyjacielskim okrętom. Wznieśli ją tam w XVII wieku i z biegiem lat wielokrotnie przebudowywali, nie zwracając większej uwagi na pobliskie małe świątynie. Teraz świątynie te miały posłużyć za przystanki dla armii Proroka szykującej się do ostatecznej rozgrywki z wrogiem.
Ich przywódca, którego nazywali Kalifem, zazwyczaj nie uczestniczył w nieprzewidywalnych, pełnych bitewnego zamętu starciach z nieprzyjacielem. Ale ta noc nie była zwykłą nocą. Tej nocy pisała się historia. Jak mógłby tego nie zobaczyć? Poza tym wiedział, że decyzja o jego bezpośrednim udziale w walce niezmiernie podniesie morale żołnierzy. Otaczali go niezłomni synowie ludu Kagama, którzy gorąco pragnęli, żeby był świadkiem ich bohaterstwa lub, jeśli los tak zechce, ich męczeńskiej śmierci. Patrząc na jego szlachetną, czarną jak rzeźbiony heban twarz, na jego silne, mocno zarysowane szczęki, widzieli nie tylko namaszczonego przez Proroka wodza, który poprowadzi ich ku wolności, lecz i człowieka, który opisze ich czyny w księdze życia: dla potomności.
Tak więc Kalif czuwał wraz ze swym specjalnym oddziałem w bezpiecznym, starannie wybranym miejscu na zboczu wzgórza. Z twardej ziemi biła przykra wilgoć, a on miał buty na cienkiej podeszwie, lecz czymże były chwilowe niewygody w porównaniu z tym, że lśniło przed nim główne wejście Kamiennego Pałacu? Jego wschodnia ściana, omszałe wapienne głazy, z których ją zbudowano, i szeroka, świeżo odmalowana brama tonęły w blasku reflektorów wystających z ziemi co kilka metrów. I ściana, i brama leciutko drżały, falowały jak w pustynnym powietrzu. Kusiły go. Wzywały. Wabiły.
- Wy i ci, którzy za wami pójdą, mogą dzisiaj zginąć - powiedział swoim dowódcom przed kilkoma godzinami. - Lecz jeśli zginiecie, Anura o was nie zapomni. Ani o was, ani o waszym męczeństwie. Nigdy! Przenigdy! Wasze dzieci i rodziców uznamy za świętych. Wzniesiemy świątynie ku waszej pamięci! Do miast i wsi, w których przyszliście na świat, będą ciągnęły pielgrzymki! Będziemy was czcić jak ojców narodu. Zawsze. Po wsze czasy.
Byli ludźmi głębokiej wiary, odważnymi, żarliwymi obrońcami ojczyzny, podczas gdy Zachód z szyderczym zadowoleniem nazywał ich terrorystami. Terrorystami! Zachód, to siedlisko światowego terroryzmu, śmiał nazywać ich bandytami! Cóż za wygodny cynizm. Kalif pogardzał rządzącymi Anurą tyranami, lecz prawdziwą nienawiścią, czystą i doskonałą, darzył tych, dzięki którym tyrani objęli na wyspie władzę. Anurańczycy rozumieli przynajmniej, że za uzurpowanie sobie władzy można zapłacić najwyższą cenę; rebelianci nieustannie im o tym przypominali, nieustannie dawali im krwawe nauczki. Ale ci z Zachodu przywykli do bezkarności. Może teraz wreszcie się to zmieni.
Kalif powiódł wzrokiem po zboczu wzgórza, czując, jak narasta w nim nadzieja: nadzieja, że skorzysta na tym nie tylko on sam i jego zwolennicy, ale i wyspa. Anura. Gdy ponownie wkroczą na ścieżkę swego przeznaczenia, czy znajdzie się coś, czego nie będą w stanie dokonać? Każdy kamień, każde drzewo, każdy porośnięty trawą pagórek popychał go do czynu.
Tak, matka Anura wesprze swoich obrońców.
Przed wiekami odwiedzający ją przybysze uciekali się do poezji, żeby oddać tutejsze piękno. Wkrótce potem zawistni i zachłanni kolonialiści wprowadzili tu swoje własne, jakże logiczne i jakże ponure zasady: wszystko to, co zniewalająco piękne, zostało zniewolone, wszystko to, co chwytało za serce, schwytane i zakute w kajdany. Anura stała się główną nagrodą, bezcenną zdobyczą dla rywalizujących ze sobą wielkich morskich imperiów. W pachnących zagajnikach wyrosły mury potężnych fortec, między konchami na plażach legły skorupy armatnich kul. Wyspa spłynęła krwią, a ci z Zachodu zadomowili się na niej i rozpełźli jak trujące ziele, karmiące się niesprawiedliwością.
Co oni z tobą zrobili, Anuro?
Siedząc na wygodnych, pluszowych otomanach, zachodni dyplomaci wytyczali na mapach granice, które burzyły życie milionom ludzi, traktując atlas świata jak jakąś książeczkę do kolorowania.
Niepodległość! Tak to nazywali. Jedno z największych kłamstw dwudziestego stulecia. Władza obecnego reżimu oznaczała przemoc wobec ludu Kagama, a jedynym lekarstwem na akt przemocy jest inny akt przemocy: przemocy jeszcze większej. Ilekroć zamachowiec samobójca odbierał życie któremuś z hinduskich ministrów, zachodnie media ogłaszały, że jest to „kolejne bezsensowne zabójstwo”, lecz Kalif i jego żołnierze wiedzieli, że nie istnieje nic, co miałoby większy sens. Plan najsły...
joluska67