Charroux Robert - Księga skarbów zakopanych, zatopionych, zamurowanych.pdf - Charroux Robert - tusia2311

ROBERT CHARROUX

KSIĘGA SKARBÓW

ZAKOPANYCH

ZATOPIONYCH

ZAMUROWANYCH

Przekład z francuskiego JOANNA GALEWSKA

Pandora 1992

Tytuł oryginału Tresors du monde

Projekt okładki i stron tytułowych Piotr eL

Skład i łamanie Pandora Books

ISBN 83-900427-1-1 © Librairie Artheme Fayard, 1962 Copyright for the Polish edition by Pandora

Books, 1992

PRZEDMOWA

Nadeszły czasy nowej przygody, wspanialszej niż w czasach Izabeli Kastylijskiej, a odrzutowe

karawele pędzą w kierunku nowego świata - świata planet.

Przeznaczeniem człowieka nie jest kopanie własnego grobu, ale podróżowanie poza wszelkie

granice i podtrzymywanie prehistorycznych tradycji naszych odległych przodków, niezmordowanie

wędrujących w pogoni za Słońcem.

Wszystkie wielkie wędrówki, inwazja i masowe ucieczki odbywały się wzdłuż rytualnej osi

wschód-zachód zgodnie z ruchem Słońca. Wielbiciele paradoksu mogliby z pewną dozą prawdy

uznać, że Zachód jest biegunem magnetycznym naszego globu!

Znieruchomiałej od siedemnastego wieku ludzkości udało się jednak zbudować pojazdy własnej

emancypacji, aby zdecydowanie podążać po nieznanych drogach i przemierzać tajemnicze morza.

Szlak ze wschodu na zachód został już wytyczony, oznakowany, wyodrębniony, pomierzony i

scharakteryzowany, a wynurzony z wód ziemski świat - od La Rochelle do Tokio, od Thule po

Wyspy Kerguelena - nie może już zaproponować najmniejszego kretowiska, którego wysokość, ob-

wód i ciężar właściwy nie byłyby znane.

Przygoda na powierzchni globu, unicestwiona przez żeglarzy, eksploratorów, geofizyków,

zniszczona przez samochód, żaglowce transoceaniczne i pomniejsze jachty, musi zmienić azymut,

sięgnąć do innego wymiaru - wspiąć się wzwyż, zstąpić w głąb albo też zniknąć.

Przygoda popycha człowieka na Księżyc, w kierunku Marsa, Wenus i Słońca lub każe mu

sięgnąć do ostatnich nie naruszonych stref skorupy ziemskiej.

A konkwistadorzy jednej i drugiej trasy przywdziewają takie same szaty: kombinezon z

syntetycznych substancji i hełm z aparaturą oddechową, by poruszać się na wysokości miliona

kilometrów w przestrzeni międzygwiezdnej czy też w dziesięciokilometrowej oceanicznej głębi.

Konieczny jest wybór między planetarnym Eldorado dalekich światów zewnętrznych a bliskim

wnętrzem marynarskich cmentarzy, kopalń szmaragdów i rubinów, skrytek zawierających szkatułki

pełne złota, ukrytych w starych murach, w podziemiach i w kurzu, liczącym sobie wiele tysięcy lat.

Poszukiwacz skarbów postanowił stawić czoła nieznanemu, odgadnąć to, co cudowne,

spenetrować nietknięte dziedziny i skoncentrować się na trzecim wymiarze -w głąb. Nie używa

jednak w tym celu zawodowego arsenału okultystów: czarodziejskiej różdżki, zaklęć, korzenia

mandragory

Bylina Śródziemnomorska, której korzeniowi, przypominającemu ludzką sylwetkę, przypisywano cudowne właściwości.

. Wiedza oddała mu do dyspozycji czarnoksiężników na tranzystorach, a elektronika

igra ze starymi, wystraszonymi magami.

Ali Baba mówił: - Sezamie, otwórz się!

Dziś ze słuchawkami na uszach, manipulując przy miliamperometrze i echosondzie

poszukiwacz skarbów zmaga się z tajemnicą rzeczy nieprzeniknionych i rozświetla mroki

zgęszczonej materii.

Wspaniała przygoda odradza się więc: nie wszystko jest opisane, pomierzone i wynalezione, to,

co „wewnątrz", wciąż pozostaje nie naruszone. Wciąż coś tkwi w murach, w ziemi, w morzach.

I ziemia, i morze, cała kula ziemska naszpikowana jest skarbami, które odkrywane są - na małą

skalę – niemal co dnia: a to skauci z Saint-Wandrille wyciągają z muru pięćset sztuk złota, a to

dwaj robotnicy w Chelles, jakiś grabarz w Thiais czy dzieci z Fontenay odnajdują wielki ukryty

skarb, składający się z luidorów i diamentów...

Skarby? Depczemy po nich całymi dniami, a nasz wzrok przebiega po skrytkach, nie

odkrywając, na szczęście, ich zawartości!

Iluż to ludzi spoglądało setki razy na konny posąg Henryka IV z Pont-Neuf w Paryżu? Otóż, w

tylnej nodze konia tkwił niewielki skarb, umieszczony tam w 1816 roku przez rzeźbiarza Lemota.

Diamenty pani du Barry były rozsiane między korzeniami wiosennych margerytek w parku Sceaux;

w Mans, na placu Etoile, tysiące zacnych mieszczan od stu sześćdziesięciu lat deptało po 100

milionach talarów z dawnego klasztoru urszulanek; w Charroux (Vienne) tysiąc mieszkańców

miasteczka przechowywało butelki ze starym winem o parę centymetrów od siedemdziesięciu

jeden skarbów, ukrytych w 1569 roku; w Lille, w kościele Notre-Dame-de-la-Treille, mszę

odprawiano na skarbach zaginionych po splądrowaniu miasta przez Filipa Augusta; w Lionie setki

skarbów, ukrytych w piwnicach, czekają na ewentualnych odkrywców; w Provins złoto spoczywa w

kilometrach korytarzy podziemnych; w Rouen, w starych domach, których dni są już policzone,

skarby drżą z niepokoju; gdzieś w Marsylii ukryta została biżuteria aktorki Gaby Deslys; w

Montauban skarb ukryty jest pod dawnym zamkiem; w Poitiers - zamurowany w murach

obronnych, a jego zwiastuny wskazać mogą drogę tylko wtajemniczonym; w Ćassel, w Bavey, La

Rochelle, Bordeaux, Perpignan, Nicei, Gisors kasetki i kufry znajdują się po prostu w ziemi, na

głębokości kilku stóp; w Chateau-Gontier w Mayenne sterczący głaz zaznacza wejście do krypty z

klejnotami; w Rennes-le-Chateau miliardy Bćrangera Sauniare'a ukryte są w grobie; w Crain

relikwiarz świętego Germana został schowany gdzieś w ogrodzie; wreszcie w Walonii, Flandrii,

Artois, Pikardii... w maju 1940 roku miliony niemieckich butów wojskowych cynicznie tratowało

niezliczone skarby, zakopane przez masy uciekinierów, opuszczających swe domostwa

poprzedniego dnia.

A skarby mórz? Jest ich jeszcze więcej niż w ziemi i jeśli wierzyć przekazom, usłane są nimi

Karaiby, Cieśnina Bassa, zatoka Table, wybrzeża Chile oraz Francji...

Międzynarodowy Klub Poszukiwaczy Skarbów gromadzi w dużej mierze unikalną

dokumentację.

W ciągu dwudziestu lat biblioteki narodowe największych państw zostały opodatkowane na

rzecz skarbów. Mapy i plany zakupiono głównie w Ameryce albo przywieźli je członkowie Klubu z

wypraw.

Jeśli chodzi o skarby Francji, to cztery lata poszukiwań za pośrednictwem wysokonakładowej

prasy, pod hasłem „Polowanie na skarby", przyniosły w latach 1951-1955 taką ilość

korespondencji, że zarejestrowano 15 tysięcy miejsc prawdopodobnego ukrycia.

Trzeba przyznać, że na 15 tysięcy ponad 14 tysięcy wiąże się po prostu z istniejącą tradycją,

legendami, często malowniczymi, jednak o niemożliwych do potwierdzenia podstawach.

Najtrudniejsze okazało się sporządzenie fotograficznej kartoteki, zawierającej ostatecznie trzy

tysiące zdjęć, planów, klisz drukarskich i rysunków. Programy radiowe także przyniosły obfite żniwo

- Klub może się poszczycić posiadaniem zbioru prawie wszystkich najważniejszych opowieści o

skarbach na naszym globie, nie licząc kilku skarbów... tajemnych, o których informacje - co się

rozumie samo przez się - nie mogą być rozpowszechniane!

Klub skupia poszukiwaczy wysokich lotów, wielkich podróżników, takich jak: kapitan Tony

Mangel, przeciwnik Malcolma Campbella i Franklina Roosevelta na Kokosowej Wyspie; Floren i

Mireille Ramauge - specjaliści od zatoki Vige; Jean Albert Foex - szef ekspedycji Jonasa na Morze

Czerwone; pani de Gracia - kryptolog; Denise Carvenne, Simone Guerbette, Lucienne Lenoir,

Pierre Lenoir - klubowy elektronik; zuchwały pirat tajlandzki -Alberto Lazaroo i inny jeszcze pirat,

którego niezwykła osobowość dominuje w przygodzie naszych czasów, Henry de Monfreid -

honorowy prezydent Klubu.A jak wyobrażacie sobie poszukiwacza skarbów? Poszukiwacza

skarbów - miłośnika przygody, przeciwnika drobnomieszczańskich ograniczeń i codziennej mo-

notonii, użytkownika batyskafu i elektronicznego detektora - dręczy delikatny kompleks. Ze

względu na ducha naukowości i awanturnictwa należy on do następców Marco Polo, Kolumbów,

Pizonów, Gabrali. Ze względów estetycznych zaciekle odrzuca wiedzą empiryczną i demoniczną,

demagogię betonu i buildingu, plastikowej szkatułki, syntetycznego diamentu, planowania

rolniczego i normalizacji na siłę.

Jest przywiązany do tradycji, odmawia zatem plucia na groby swych przodków.

Ma, być może, nawet zastrzeżenia do podróży międzyplanetarnych i jest z pewnością

reakcjonistą w stosunku do aktualnej formuły politycznej, do błędnych dróg postępu i

systematycznie narastającej szpetoty egzystencji.

Te paradoksalne troski i ucieczka od świata, które częściowo potępia, kazały mu wybrać

przygodę ze skarbami i w wehikule czasu kurs na przeszłość.

Często nawet odmowa jest bardziej znamienna i czasem badacz bardziej utożsamia się z

przeszłością, protestując w ten sposób przeciw niebezpiecznym i szaleńczym rewolucjom

współczesnego świata, który zmierzając ku bezosobowości, rządy na planecie pragnie powierzyć

elektronicznym maszynom.

Człowiek XX wieku jest dumny ze swej wiedzy i najwyższego racjonalizmu.

Wykuwa - z pewnością w dobrej wierze - świeckie i przymusowe szczęście mas,

systematycznie oznaczające każdą najmniejszą odrobinę na ziemi, kolonizując Kosmos, naukowo

objaśniając materię i kreację. Zapowiada cuda bardziej zdumiewające niż dokonywane za pomocą

pierścienia Gygesa

, panaceum, kamienia filozoficznego - i wszystkie one mają szanse na

spełnienie.

Poszukiwacz skarbów nie wierzy jednak w nowych czarnoksiężników, w filozofię stepów, których

bezkres chciałby pochłonąć wymiar właściwy - przedawniony, zużyty, wiekuisty, należący do

znanego nam świata.

Nie wierzy w urodę buildingów, wątpi w skuteczność rakiet i energii atomowej, w moralność

nowych instytucji i zasiłki rodzinne, w nadzwyczajne odkrycia betatronów

i resztki tego zwodniczego

To punkt widzenia, postawa, upór. A także wytłumaczenie swoistości tkwiącej w badaczu: „tak"

- dla pewnego naukowego racjonalizmu.., i formalne „nie" - dla zdeprawowanej nauki oraz

cuchnącej ewolucji.

To pewne: wynik walki między karawelą odrzutową i karawelą żaglową nie pozostawia

wątpliwości. Nieważne: lepiej umrzeć żyjąc niż żyć będąc martwym.

Dla poszukiwaczy skarbów żyć to wyrazić zgodę na przygodę, w której oprócz innych iluzji,

połyskują rubiny, diamenty, szmaragdy, topazy, ametysty, oszlifowane klejnoty, herbowe nakrycia

stołowe, pierścienie, bransolety i torques

, dukaty, ludwiki i piastry!

Jest to życie dla radości z ewentualnego odkrycia, miłości do tego, co fantastyczne, - dla chwili

silnego przeżycia... dla sztuki zanurzania palców w żywej wodzie szlachetnych kamieni, by

przystroić swą piękną ukochaną w najpyszniejsze legendarne klejnoty!

Nie, nie mylicie się: czasami warto być szalonym, a mądrość nie oznacza bynajmniej

drobnomieszczańskiego poczucia bezpieczeństwa ani naukowej spekulacji. Najważniejsze, by nie

ulegać takiemu samemu szaleństwu jak wszyscy! Trudno wam będzie uwierzyć, ale taka jest

najgłębsza prawda poszukiwacza skarbów: on zdobył fortunę, nim jeszcze udało mu się odszukać

skrytkę.

Pierścień Gygesa, pasterza lidyjskiego, czyni niewidzialną osobę noszącą go na palcu.

Akcelerator indukcyjny w fizyce nuklearnej.

Wolne zapasy (walka amerykańska).

Metalowe naszyjniki, noszone przez mieszkańców Galii i żołnierzy rzymskich

atomu, który odzieramy bezczelnie ze skóry.

Wszystko bowiem wskazuje na to, że chcemy dać bezwzględne pierwszeństwo absurdalnym

rozkoszom intelektu, podczas gdy nasz brat - ciało - staje dęba jak koń wypuszczony na arenę.

W obliczu apokaliptycznej wizji świata poszukiwacz skarbów odmawia współpracy. Nie z

tchórzostwa, ale jako istota szlachetna, odczuwająca wstręt do nieczystych interesów i walki na

pięści catch as catch can

Charroux Robert - Księga skarbów zakopanych, zatopionych, zamurowanych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: