PRAGA.pdf

PRAGA – MIASTO MARZEŃ

Pierwszymi mieszkańcami terenów nad Wełtawą, były osiedlające się tu od ok. 500 roku p.n.e.,

plemiona celtyckie. Zostały one stopniowo wyparte przez napływający pomiędzy IX a VI

wiekiem p.n.e. germański lud Markomanów. Pierwsze plemiona słowiańskie przybyły na te

tereny ok. 500 roku. Walki o dominacje doprowadziły ok. 800 roku do władzy dynastię

Przemyslidów, którzy założyli tu miasto. Wznieśli oni dwie warowne osady: Zamek Praski i

Wyszechrad. Od 973 roku Praga była siedzibą pierwszego biskupstwa na tych terenach,

podległego metropolii mogunckiej. Szczególny rozkwit miasto osiągnęło za rządów Karola IV.

Założył on tu pierwszy w środkowej Europie uniwersytet – Carolinum. W roku 1344 praskie

biskupstwo zostało podniesione w hierarchii kościelnej do rangi arcybiskupstwa. Od 1526 r

pozostawało pod rządami Habsburgów, jako jedna ze stolic ich monarchii. W 1419 roku miała

tam miejsce słynna defenestracja katolików, zaś w1618 roku podobne wydarzenie (wyrzucenie

przez okno namiestników cesarza) stało się bezpośrednią przyczyną wojny trzydziestoletniej.

W wyniku klęski czeskich protestantów pod Białą Górą w 1620 r. Praga jako stolica Królestwa

Czeskiego traci swoje znaczenie i na długie lata pozostaje w cieniu Wiednia W 1784 r. w jedno

miasto połączono pięć wcześniej samodzielnych, lecz powiązanych ze sobą organizmów:Stare

Miasto, Nowe Miasto Josefow, Mała Stana i Hradczany.

W 1992 r. zabytkowe centrum Pragi zostało zapisane na liście światowego dziedzictwa

UNESCO. Praga jest uważana za jedno z najbardziej atrakcyjnych miast Europy, z tego względu

corocznie odwiedzają ją liczne rzesze turystów.

Współczesna Praga – miasto o interesującej historii, wyjątkowej atmosferze i niebanalnych

atrakcjach, kwitnie dzięki turystyce.

Czeska stolica jest miastem z bajki. Może się pochwalić dwoma zamkami, mostami

pozawieszanymi nad wijącą się rzeką Wełtawą, wąziutkimi malowniczymi uliczkami

okolonymi barokowymi budowlami o pastelowych fasadach, śliczną secesyjna architekturą,

oraz rozległymi parkami i ogrodami.

Do najważniejszych atrakcji turystycznych należą:

Hradczany (dawniej Hradczyn, powstała w XIV w. "królewska" dzielnica na zachodnim,

wysokim brzegu Wełtawy w Pradze. W jej skład wchodzi kompleks zamku królewskiego,

założonego w IX wieku, bazylika św. Jerzego, słynna Złota Uliczka, ogrody królewskie oraz,

budowana przez 6 stuleci, katedra św. Vita. Jej elementami są także: całe b. miasto Hradczany

włącznie z obszarem zajmowanym przez Loretę oraz dzielnicę Nowy Świat (Nový Svět).

Do 1784 r stanowiła odrębną jednostkę administracyjną. Zamek jest od 1918 roku siedzibą

prezydenta republiki.

Katedra św. Wita, Wacława i Wojciecha w Pradze to siedziba arcybiskupstwa. Usytuowana

jest w kompleksie Zamku na Hradczanach. Jest przykładem typowej mieszanki stylów

architektonicznych, w skład której wchodzą elementy gotyku, renesansu i baroku, przy czym

dominującym jest późna odmiana tego pierwszego. Jest duchowym symbolem Czech i jednym

z najcenniejszych zabytków miasta Pragi. Świątynia liczy sobie 124 metry długości,

60 szerokości i 34 wysokości. Wieża główna, z której roztacza się niesamowity widok na Pragę,

wzbija się w niebo na wysokość niemal 100 metrów.

Obecny kościół, to już trzeci budynek w tym miejscu. Budowa tego ostatniego, który możemy

obecnie podziwiać została rozpoczęta w 1344 roku wg projektu Mateusza z Arras, a po jego

śmierci kontynuowana przez Piotra Parlera. Prace budowlane przerwano w roku 1419,

po rozpoczęciu wojen husyckich.

Budowę ukończono dopiero w latach 1873-1929. Wnętrze praskiej katedry kryje zbiór

drogocennych dzieł sztuki, w tym gotyckie nagrobki królów czeskich, wiele rzeźb Parlera,

barokowy nagrobek św. Jana Nepomucena itp. Jeden z katedralnych witraży jest autorstwa

Alfonsa Muchy.

Dnia 26 maja 1303 roku, we wcześniejszej katedrze romańskiej miał miejsce ślub Wacława II

z Ryksą Elżbietą i jej koronacja na królową Czech i Polski.

Stojąc na zewnątrz nie można się oprzeć wrażeniu, że katedrę wciśnięto tu na siłę. Ogromna

budowla przytłacza oglądającego, który nie ma nawet miejsca aby się cofnąć i objąć ją całą

wzrokiem. Wejście do katedry znajduje się zaledwie kilka metrów od budynków zdecydowanie

starszych niż sam kościół.

W świątyni zgromadzono setki dzieł sztuki, których pobieżne obejrzenie zajęłoby cały dzień.

Zgromadzono tu między innymi czeskie klejnoty koronacyjne, na które składają się: pochodząca

z czasów Przemyślidów, jedenasto i trzynastowieczna korona, przerobiona później na zlecenie

Karola IV na tzw. koronę św. Wacława. Wykonano ją z 21 karatowego złota i ozdobiono

drogocennymi kamieniami. Obecnie waży ona 2499 gramów. Oprócz korony jest tu także jabłko

koronacyjne Rudolfa II, miecz św. Wacława z 1356 roku i krzyż z czerwonego złota,

najprawdopodobniej z roku 1354.

Wnętrze robi na każdym turyście niesamowite wrażenie. Początkowo uwagę zwraca głównie

wysokość pomieszczenia i ogromne witraże na ścianach (projektu m.in. Alfonsa Muchy).

Po bardziej dokładnym rozejrzeniu się widzimy 22 kaplice znajdujące się dookoła świątyni,

pochodzące z różnych okresów i różnie wyposażone.

Tą, na którą koniecznie należy zwrócić uwagę jest kaplica św. Wacława. Znajduje się ona koło

Złotej Bramy, po prawej stronie kościoła, Powstała ona na miejscu rotundy z X wieku. Spoczął

w niej wielki książę czeski, kanonizowany później Wacław. Nad nią złożone są czeskie klejnoty

koronacyjne.

W prezbiterium, po prawej stronie ołtarza głównego znajduje się nagrobek św. Jana

Nepomucena, zamordowanego przez stronników Wacława IV. Natomiast przed schodami

ołtarzowymi, praktycznie na środku prezbiterium znajduje mauzoleum cesarskie. Trzy

spoczywające w nim postacie to Ferdynand I Habsburg, jego żona Anna Jagiellonka oraz

ich syn, niedoszły król Polski i ojciec cesarza Rudolfa II, Maksymilian II.

Schody na środku kościoła prowadzą do krypty królewskiej, w której spoczywają szczątki

władców Czech. Również w podziemiach świątyni możemy obejrzeć zachowane pozostałości po

budynkach stojących w tym miejscu zanim wybudowano katedrę.

W katedralnej wieży wisi, odlany przez Tomasa Jarosa w 1548 roku, największy dzwon

w Republice Czeskiej, dzwon Zygmunt.. Ma on 203 cm wysokości i waży około

16,5 tony.

Złota Uliczka – malownicza ulica w Pradze, na terenie praskiego zamku w dzielnicy

Hradczany.

Dawniej nazywała się ulicą Złotniczą, gdyż była prawdopodobnie siedzibą miejscowych

złotników - pracujących dla skarbu, znajdujących w ten sposób schronienie za murami zamku.

Powstała między romańskim i późnogotyckim obwarowaniem północnej części zamku.

Do zamkowych łuków muru obronnego, wzniesionego ok.1500 r przez Benedykta Rejta,

dobudowano małe domki. Poddasza domków tworzy chodnik obronny, łączący wieże Białą

i Daliborską.

W XVI wieku znajdowały się tu mieszkania zastępcze, za czasów cesarza Rudolfa II

zajmowali je członkowie straży zamkowej. Później na Złotej Uliczce mieszkała praska biedota.

W XX wieku uliczka zmieniła charakter. W domku nr 22 w 1917 roku pisał swoje dzieła Franz

Kafka, który to domek "wypożyczał" od swojej siostry Otty, w domku nr 12 zbierali się pisarze

i poeci, m.in. Franciszek Halas, Jarosław Seifert. Po drugiej wojnie światowej domki przestały

służyć jako miejsce zamieszkania – obecnie znajdują się w nich oryginalne sklepiki, galerie

i wystawy, przyciągające uwagę licznych turystów.

Po zachodniej stronie uliczki stoi cylindryczna Biała Wieża, której dolna część służyła

aż do połowy XVIII wieku jako więzienie i katownia.

Mala Strana – dzielnica Pragi, do 1784 roku samodzielne miasto położone

u stóp praskiego zamku, na lewym brzegu Wełtawy.

Założona została w 1257 roku przez króla Przemysława Ottokara II . Osiedlili

się tutaj koloniści z północnych Niemiec. Początkowo nazywała się Nowym Miastem,

natomiast już od XIV wieku znana jest pod nazwą Mała Strana.

Pierwszy okres świetności przeżywała za rządów Karola IV. Rozbudował on znacznie

miasto i otoczył murem. Zamieszkująca miasto biedota, nie mająca środków

finansowych na odbudowę swoich domostw, odsprzedawała tereny arystokratom, których

ściągała tutaj bliskość Hradczan. Wówczas Mała Strana zaczęła nabierać charakteru

rezydencjalnego - powstawały rozległe rezydencje i pałace magnaterii i bogatej szlachty, z której

najważniejsze były rodów Wallensteinów.

W 1784 roku Mała Strana wraz z innymi historycznymi dzielnicami stała się zalążkiem

zjednoczonej Pragi, a wiele uliczek i budynków zyskało barokowy wygląd. W latach 1787-1791

często przebywał tutaj Amadeusz Mozart.

Pałac i Ogród Waldsteina

Zespół pałacowo - ogrodowy zajmuje rozległy obszar między ulicami Valdštejnską

i Letenską. Tą szlachecką siedzibę postawiono dla generalissimusa cesarskiego Albrechta von

Wallensteina. W pałacu mieści się obecnie czeski senat.

Budowę rozpoczęto w 1621 roku. Warto obejrzeć salę rycerską ozdobioną stiukowym plafonem.

Na uznanie zasługuje przyległy do pałacu ogród w stylu francuskim. To w nim

zachwyca wszystkich sala terrena, którą tworzą trzy łuki arkadowe i wnęka.

Wewnętrzne ściany budowli pokryto malowidłami przedstawiającymi wojnę trojańską.

W 1627 roku stworzono w ogrodzie sztuczną grotę ze stalagmitami i stalaktytami.

Podczas spaceru wśród kwietników, można na chwilę się zatrzymać i usiąść na ławeczce przy

sztucznym stawiku z fontanną i rybkami. Przechadzając się alejkami dane nam może być także

bliskie spotkanie z dużymi, kolorowymi pawiami i ich potomstwem.

Wyszehrad – wzgórze na terenie dzisiejszej Pragi, na prawym brzegu Wełtawy

Według legendy miała tu znajdować się siedziba legendarnego czeskiego władcy Kroka, którego

córka Libusza miała sen, według którego należało w pobliskich lasach odnaleźć człowieka,

który ciosał właśnie próg do swojego domu i w tym miejscu wznieść nowe miasto. Sen spełnił

się, a miasto otrzymało nazwę "próg", po czesku Praha . W rzeczywistości wzgórze stało się

drugą, obok Hradczan siedzibą czeskich władców w X wieku. Władysław II uczynił z Zamku

Wyszehradzkiego swoją główną siedzibę. To z jego fundacji wzniesiono kościół św. Piotra

i Pawła, przy którym znajduje się dziś cmentarz, na którym pochowano najwybitniejsze

osobistości Czech oraz rotundę św. Marcina. Za panowania kolejnych władców wzgórze

traciło coraz bardziej na znaczeniu na rzecz Hradczan. Karol IV Luksemburski włączył

Wyszehradzki Zamek w mury Pragi, zażyczył sobie również, aby tu się zaczynała

Droga Królewska, którą władcy przemierzali w drodze na koronację, która miała mieć miejsce

na Hradczanach. Zamek został splądrowany i zburzony podczas powstania husyckiego. Według

legendy, gdy protestanci wdarli się do kościoła św. Piotra i Pawła, wyciągnęli z niego kamienny

relikwiarz św. Longina i wrzucili go do Wełtawy. Miał wówczas zdarzyć się cud. Trumna

miała unosić się na wodzie, podczas gdy relikwie opadły na dno, a następnie miały zacząć się

zapadać w głąb, tworząc u stóp wyszehradzkiej skały bezdenną otchłań.

Most Karola - most na Wełtawie w Pradze, łączący dzielnice Mala Strana i Stare Miasto.

Jest jedną z najsłynniejszych i najczęściej odwiedzanych atrakcji turystycznych miasta.

Most ma prawie 516 m długości i ok. 9,50 m szerokości. Jego 17 łęków spoczywa

na 15 filarach. Jest to najstarszy zachowany most kamienny świata o tej rozpiętości przęseł.

Początkowo nazywano go Kamiennym lub Praskim Mostem. Nazwa Most Karola przyjęła się

dopiero od mniej więcej 1870 roku. Do 1741 roku był jedynym mostem na Wełtawie

Most jest obecnie otwarty tylko dla ruchu pieszego.

Budowę mostu rozpoczęto w 1357 roku za panowania cesarza Karola IV. Stanął on na

miejscu wcześniejszego (również kamiennego) mostu z XII w. Poprzedni most, romański,

nosił nazwę "mostu Judyty" na cześć drugiej żony księcia czeskiego Władysława II

i przebiegał odrobinę na północ od miejsca, w którym znajduje się Most Karola. Posiadał wieże

na obu końcach, z których małostrańska, choć przebudowana, istnieje do dziś.

W okresie baroku most ozdobiono 30 posągami świętych, a także figurą Chrystusa

z roku 1628 roku, otoczona wieńcem złotych liter zawierającym tetragram. Na jednej

z balustrad umieszczono tablicę pamiątkową poświęconą św. Janowi Nepomucenowi – który

w tym właśnie miejscu został wrzucony z rozkazu króla Wacława IV do Wełtawy

Na wschodnim końcu mostu stoi staromiejska wieża mostowa z umieszczonymi na niej

siedzącymi postaciami cesarza Karola IV, jego syna Wacława IV oraz św. Vita, św. Wojciecha

i św. Zygmunta. Rzeźby te pochodzą z lat 80. XIV w. Na zachodnim krańcu mostu znajdują

się dwie wieże. Początki niższej wieży sięgają jeszcze czasów pierwszego mostu z XII w.

Natomiast wyższa wieża została zbudowana dopiero w XV w. jako pendant dla wieży

staromiejskiej.

Trzeci dziedziniec na zamku - tu odbyła sie druga defenestracja. 23 mają 1683 roku.

wyrzucono z okna pałacu na Hradczanach dwóch cesarskich namiestników oraz ich sekretarza.

Pomimo upadku z wysokości kilkunastu metrów, urzędnikom nic się nie stało. Wyrzuceni zostali

z sali jadalnej i podobno uratowała ich góra naturalnego kompostu, powstała z resztek jedzenia

wyrzucanego przez to okno po ucztach. Opisane wydarzenie jest uważane za bezpośrednią

przyczynę wojny trzydziestoletniej.

Sala Władysławowska na Zamku.

Król Władysław Jagiellończyk powiększył

pałac o Salę Władysławowską.

W sali Władysławowskiej odbywały się turnieje,

koronacje i ważne zgromadzenia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: