Holt Victoria - Córki Anglii 01 - Cud w opactwie.pdf - Cykl Córki Anglii - Marzenie06820

Philippa Carr

Cud w opactwie

The Miracle at St. Bruno

Przełożyła Ilona Paczkowska

Prolog

Tuż przed Bożym Narodzeniem 1522 roku opat klasztoru Świętego Brunona rozchylił zasłonę,

która oddzielała kaplicę Matki Boskiej od reszty kościoła opactwa, a tam, w chrystusowym żłobku

zręcznie wyrzeźbionym przez brata Tomasza, leżała nie drewniana figurka Chrystusa, którą sam

włożył poprzedniego wieczoru, ale żywe dziecko.

Opat — staruszek pomyślał w pierwszej chwili, że to migocące światło świec stojących na

ołtarzu płata figla jego słabym oczom. Przeniósł wzrok na martwe posągi Józefa, Marii i Trzech

Mędrców, a z nich na statuę Dziewicy umieszczoną wysoko ponad ołtarzem. I znowu popatrzył na

żłobek, mając nadzieję ujrzeć w nim jedynie drewnianą figurkę. Ale dziecko leżało tam nadal.

Wybiegł pospiesznie z kaplicy. Musi mieć świadków!

W klasztorze spotkał się twarzą w twarz z bratem Walerianem.

— Mój synu — powiedział opat drżącym ze wzruszenia głosem — miałem widzenie.

Zaprowadził brata Waleriana do kaplicy i razem popatrzyli na leżące w żłobku dziecko.

— To jest cud — powiedział brat Walerian.

* * *

Wokół żłobka utworzył się krąg czarno ubranych postaci — brat Tomasz, który pracował w

stolarni, brat Klemens z piekarni, bracia Arnold i Eugeniusz z warzelni, brat Walerian, który

umiłował sobie przebywanie w scriptorium, gdzie pracował nad swoimi rękopisami i brat

Ambroży, którego zadaniem było uprawianie roli.

Opat obserwował ich uważnie. Wszyscy milczeli w podziwie i zdumieniu, z wyjątkiem brata

Ambrożego.

— Nam to dziecko jest dane! — wykrzyknął. Oczy lśniły mu się ze wzruszenia, którego nie

potrafił stłumić. Był to młody mnich, zaledwie dwudziestodwuletni i on to właśnie przydawał

opatowi najwięcej trosk. Staruszek często zastanawiał się, czy Ambroży powinien zostać w

bractwie, jednak od pewnego czasu zauważył, że ów mnich oddawał się życiu klasztornemu

bardziej nawet żarliwie niż inni bracia. Opat doszedł ostatnio do wniosku, że brat Ambroży mógłby

być albo świętym, albo grzesznikiem, i kimkolwiek był ten, który rościł sobie pretensje do jego

duszy — Bogiem czy Diabłem — to ten młody człowiek był najbardziej oddającym się naukom

mnichem.

— Musimy zaopiekować się tym dzieckiem — powiedział poważnie brat Ambroży.

— Czy zostało nam zesłane, aby z nami pozostać? — zapytał brat Klemens, który był miłym

zwyczajnym człowiekiem.

— W jaki sposób znalazło się tutaj? — zapytał małomówny brat Eugeniusz.

— To jest cud — odpowiedział brat Ambroży. — Czy ktoś wątpi w to, że to jest cud?

* * *

Tak więc w opactwie St. Bruno wydarzył się cud. Wkrótce wieść o tym rozeszła się szeroko po

kraju i ludzie przyjeżdżali z odległych okolic, aby odwiedzić błogosławione miejsce. Przywozili

podarki dla dziecka, podobnie jak czynili to w przeszłości Mędrcy, a w ciągu następnych lat bogaci

mężczyźni i kobiety umieszczali St. Bruno w swoich testamentach. I tak w krótkim czasie

opactwo, które chyliło się ku upadkowi — a fakt ten przysparzał opatowi wiele zgryzoty — stało

się jednym z najzamożniejszych w południowej Anglii.

Madonna w klejnotach

Urodziłam się we wrześniu 1523 roku, w dziewięć miesięcy po tym, kiedy w dzień Bożego

Narodzenia zakonnicy znaleźli w żłobku dziecko. Mój ojciec zwykł był mówić, że moje narodziny

były również cudem. Nie był już młody, dobiegał czterdziestki i niedawno poślubił moją matkę,

która była ponad dwadzieścia lat młodsza od niego. Pierwsza żona ojca po kilku nieudanych

próbach zajścia w ciążę zmarła, wydając na świat martwego syna. Dlatego mój ojciec, kiedy

wreszcie doczekał się dziecka, nazwał ów fakt cudem.

Nietrudno jest wyobrazić sobie radość, jaka zapanowała wśród domowników. Keziah, moja

ówczesna piastunka i wychowawczyni, nieustannie mi o tym opowiadała.

— Trzymajcie mnie! — mówiła. — Co to była za uczta! Wyglądało to na wesele. W całym

domu pachniała dziczyzna i prosiak. Były placki z wrotyczem i ciasto z szafranem, zakrapiane

miodowym napitkiem, którym częstowano wszystkich chętnych. Żebracy zbiegli się z całej

okolicy. Było ich mnóstwo! Biedactwa! Najpierw spędzali noc w opactwie, gdzie cokolwiek

przekąsili i pomodlili się, a następnie szli do wielkiego domu na ciasto z wrotyczem i szafranem. A

wszystko przez wzgląd na ciebie.

— I Dziecko — przypomniałam jej, bowiem bardzo szybko dowiedziałam się o cudzie w St.

Bruno.

— I Dziecko — przytaknęła. Kiedy mówiła o Dziecku twarz jej rozjaśniała się jakimś

specjalnym uśmiechem i stawała się prawie piękna.

Moja matka, której wielką przyjemność sprawiało doglądanie własnych ogrodów, dała mi na

imię Damascenka, na cześć róży damasceńskiej, którą tamtego roku przywiózł do Anglii lekarz

królewski, doktor Linacre. Wzrastałam z poczuciem własnego znaczenia, bowiem wszelkie

usiłowania mojej matki, aby urodzić więcej dzieci kończyły się niepowodzeniem. W ciągu

następnych pięciu lat miała trzy poronienia. Byłam więc pieszczona, hołubiona i otaczana wielką

opieką.

Mój ojciec był dobrym i szlachetnym człowiekiem. Przybył do miasta, aby zrobić interes.

Codziennie odwiązywano jedną z łodzi przycumowanych na naszej prywatnej przystani i służący

— ubrany w ciemnoniebieską liberię — przewoził ojca przez rzekę. Czasami matka przynosiła

mnie na dół, do trapu, abym mogła zobaczyć, jak odpływa. Mówiła, abym pomachała ojcu ręką, a

on wpatrywał się we mnie tak długo, jak tylko mógł mnie jeszcze widzieć.

Wielki dom z drewnianymi fragmentami i przyczółkami został zbudowany przez ojca mojego

ojca. Był przestronny i mieścił w sobie wielką salę jadalną, dużo sypialni i pokoi gościnnych, salon

zimowy i trzy klatki schodowe. We wschodnim skrzydle kręte kamienne schody wiodły na

poddasze do sypialni zajmowanych przez służbę. Do domostwa należały też: spiżarnia, parownia,

pralnia, piekarnia i stajnia. Mój ojciec był właścicielem wielu akrów ziemi uprawianej przez ludzi

mieszkających na terenie jego posiadłości. Mieliśmy też zwierzęta — konie, krowy i świnie. Nasza

ziemia przylegała do opactwa St. Bruno i ojciec przyjaźnił się z kilkoma braciszkami zakonnymi,

jako że niegdyś sam zamierzał zostać mnichem.

Między rzeką a domem znajdowały się ogrody, do których moja matka przywiązywała wielką

wagę. Niemal przez cały rok hodowała w nich kwiaty — irysy, lilie chińskie, lawendę, rozmaryn,

goździki i, oczywiście, róże. Najbardziej lubiła różę damasceńską.

Trawniki w jej ogrodzie były piękne i gładko wystrzyżone, a rzeka przydawała im zieleni.

Oboje, ona i mój ojciec, kochali zwierzęta. Mieliśmy psy a także pawie. Często śmieliśmy się z

majestatycznie kroczących ptaków, obnoszących swoje piękne ogony, podczas gdy o wiele mniej

wspaniałe pawice dreptały w ślad za swoimi chełpliwymi panami i władcami. Jednym z moich

pierwszych wspomnień z dzieciństwa jest karmienie ich groszkiem.

Bardzo lubiłam siadać na kamiennym murze i patrzeć na rzekę. Kiedy wspominam to teraz,

myślę o pogodzie i spokoju, którego już nigdy później nie zaznałam. W ciągu tamtych dni, żyjąc w

moim szczęśliwym domu, byłam głęboko świadoma swojego bezpieczeństwa, jakkolwiek

wówczas tego nie doceniałam. Nie byłam jeszcze zbyt mądra i brałam to za rzecz naturalną.

Szybko jednak pozbawiono mnie złudzeń.

Zapamiętałam pewien dzień, kiedy miałam cztery lata. Lubiłam patrzeć na statki poruszające się

po rzece, a ponieważ moi rodzice nie odmawiali sobie przyjemności dogadzania mi, ojciec często

zabierał mnie na brzeg rzeki dokąd nie wolno mi było chodzić samej, ponieważ rodzice obawiali

się, że a nuż przydarzy się jakiś wypadek ich umiłowanemu, jedynemu dziecku. Ojciec siadał na

niskim kamiennym murze, stawiał mnie obok siebie, obejmował mocno ramieniem, wskazywał na

przepływające obok łodzie i mówił: „To jest barka lorda Norfolk”, albo: „To jest barka księcia

Suffolk”. Znał trochę tych ludzi, ponieważ spotykał ich czasami prowadząc swoje interesy.

Tamtego letniego dnia, kiedy doszły nas dźwięki muzyki płynące z okazałej barki żeglującej po

rzece, ramię ojca silniej objęło mnie wpół. Ktoś grał na lutni i słychać było śpiew.

— Damascenko — powiedział ojciec cichym głosem, jakby obawiał się, że ktoś nas usłyszy —

to jest barka królewska.

Była to wspaniała łódź, największa jaką dotąd widziałam. Zdobił ją sznur jedwabnych flag i

różne kolorowe ozdoby. Słońce odbijało się w klejnotach zdobiących kubraki ludzi, których

widziałam na łodzi.

Pomyślałam z żalem, że teraz ojciec na pewno weźmie mnie na ręce i wrócimy do domu.

— Och, nie — zaprotestowałam.

Nie zamierzał mnie słuchać, ale zauważyłam jego wahanie i pewną uległość. Wstał obejmując

mnie jeszcze mocniej. Barka była już bardzo blisko i zupełnie wyraźnie słychać było dźwięki

muzyki. Usłyszałam śmiech i wydało mi się, że widzę wielkoluda — mężczyznę z

czerwono—złotą brodą, o niezwykle wielkiej twarzy, który miał na głowie czapę mieniącą się od

klejnotów. Klejnoty lśniły też na jego kubraku. Obok niego stał drugi mężczyzna w szkarłatnej

sukni.

Mój ojciec zdjął kapelusz i stał z obnażoną głową. Wyszeptał do mnie: „Dygnij, Damascenko”.

Nie trzeba było mi tego mówić. Wiedziałam, że stoję przed człowiekiem stworzonym na wzór

Boga.

Mój ukłon chyba się spodobał, ponieważ olbrzym roześmiał się wesoło i pomachał do nas

lśniącą od klejnotów dłonią. Barka przepłynęła, ojciec odetchnął z ulgą, ale spoglądając za nią,

nadal stał obejmując mnie mocno.

— Ojcze, kto to był? — zapytałam.

— Moje dziecko, właśnie zostałaś pozdrowiona przez króla i kardynała — odpowiedział.

Udzieliło mi się jego podniecenie. Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o tym wielkim

człowieku. A więc to był król! Słyszałam o nim, ludzie wymawiali jego imię ściszonym głosem.

Czcili go i wielbili w ten sam sposób, w jaki przypuszczalnie wielbili samego Boga. A nade

wszystko bali się go. Zauważyłam, że moi rodzice wyrażali się o nim bardzo ostrożnie, a teraz to

spotkanie zupełnie ojca zaskoczyło.

— Dokąd oni płyną? — zapragnęłam się dowiedzieć.

— Są w drodze do dworu w Hampton. Widziałaś dwór Hampton, kochanie.

Piękny Hampton! Oczywiście, że widziałam ten dwór. Był wielki i imponujący, większy od

domu mojego ojca. Pamiętam, jak wtedy pytałam:

— Czyj to jest dom, ojcze?

Holt Victoria - Córki Anglii 01 - Cud w opactwie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: