Palmer Diana - Komedia omyłek.doc

Diana Palmer

Komedia omyłek

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ta kobieta musi być kompletnie szalona. Nie mogła wybrać bardziej widocznego punktu na hodowlę marihuany, jej dom znajdował się prze­cież przy głównej ulicy niewielkiego miasteczka na północy stanu Georgia.

Oczywiście nie mogła wiedzieć, że agent FBI Curtis Russell był właśnie w odwiedzinach u mat­ki, która mieszkała po drugiej stronie ulicy. To, że przebywał na urlopie, nie zwalniało go· jednak z czujności, dlatego nie mógł udawać, iż nie zauważa tak ewidentnego i bezczelnego łamania prawa, zwłaszcza, że działo się to tuż pod jego nosem.

Stał w szerokim oknie domu matki, przyglą­dając się z niesmakiem, jak Marihuanowa Mary troskliwie pielęgnuje zakazane roślinki. Owszem, doskonale wyglądała w beżowych szortach i kremowej koszulce na ramiączkach. Istotnie, miała śliczną, gładką, lekko opaloną skórę, no i te cudowne kobiece kształty... Wynajmowała nieduży dom, jeździła absurdalnie drogim volkswagenem w kolorze groszku, z miękkim, składanym da­chem. Zastanawiał się, kim też może być z zawo­du. Z tego, co się dowiedział od matki, mieszkała tam zaledwie od trzech miesięcy. W sam raz, by posadzić flance marihuany i doczekać się zbioru. Ze też nie zadała sobie nawet trudu, by je scho­wać za rządkiem tych ładnych krwistoczerwo­nych kwiatów.

Curtis nie interesował się nigdy ogrodnic­twem, więc nie miał pojęcia, co też jeszcze rośnie w ogródku vis-a-vis, jednak konopie indyjskie rozpoznał na pierwszy rzut oka. W końcu w pra­cy widział je wiele razy na zdjęciach i rysunkach.

- Curt, gotowa jestem pomyśleć, że zakocha­łeś się w tej dziewczynie z naprzeciwka - stwier­dziła matka, tłukąc gotowane kartofle na obiad. - Czemu tak sądzisz?

- Bo od trzech dni gapisz się na nią z okna.

- Nie zakochałem się. - Podniósł się z krzesła i przeciągnął. - Wiesz może, jak ona ma na nazwisko?

- Ryan. Mary Ryan. Niestety, nic więcej o niej nie Wiem.

- A do kogo należy ten dom?

- Do Grega Henry'ego. Czemu pytasz?

- Tak sobie.

Przeczesał palcami niesforne czarne włosy i uśmiechnął się do matki. Od chwili przedwczes­nej śmierci ojca, kiedy to Curt był zaledwie sześciolatkiem, byli tylko we dwoje. Aby mieli co jeść i gdzie mieszkać, Matilda pracowała na dwóch etatach, jako reporterka w lokalnym dzienniku oraz felietonistka w regionalnym ma­gazynie. Kiedy Curt miał dziesięć lat, podjął pierwszą pracę, czyli roznosił gazety, a w wieku szesnastu lat zatrudnił się na pełnym etacie, by wesprzeć domowy budżet. Tak więc można by powiedzieć, że jego przeznaczeniem była praca, praca i jeszcze raz praca.

Jedynym minusem stanowiska, jakie do nie­dawna zajmował w służbach specjalnych, a obec­nie w FBI, była rozłąka z matką. Na szczęście Matilda nie przesiadywała samotnie w domu, tylko z zapałem uczestniczyła w parafialnych akcjach charytatywnych, a także spotykała się z przyjaciółmi. Od czasu do czasu pisywała też do gazet, i choć nie zajmowała się już sprawami bieżącymi, miała nadal wiele kontaktów w prze­różnych kręgach, włączając w to środowiska, o których Curtis wolał zapomnieć.

- Ciągle się spotykasz z tym handlarzem bro­nią? - zapytał ni z tego, ni z owego.

Drobna, siwowłosa Matilda o szelmowskim spojrzeniu uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Nigdy mu nie udowodniono jakiegokolwiek związku z tą sprawą. Zresztą od tamtej pory się zmienił, bardzo się wyciszył. Teraz nawet wy­kłada w college'u.

- Niesamowite! A czego konkretnie uczy?

- Etyki.

Curtis wybuchnął gromkim śmiechem.

- Żartowałam. - Postawiła na stole półmisek z gorącym daniem. - Wykłada prawo karne.

- Jeszcze lepiej.

- Wielu młodych ludzi ma na pewnym etapie swego życia kłopoty z prawem. - Spojrzała na syna wymownie.

- Ja przynajmniej byłem na tyle przyzwoity, że zdemolowałem własny dom, a nie cudzy.

- I dość rozsądku, by przewidzieć, że bliższe kontakty z osobami niestroniącymi od narkoty­ków mogą cię wpędzić w kłopoty - zgodziła się. - Ale chyba nigdy przedtem i nigdy potem aż tak się o ciebie nie bałam jak wtedy, gdy znalazłeś się w sądzie. Jako dziennikarka od dziesięciu lat zajmowałam się takimi sprawami, więc dobrze wiedziałam, czym to pachnie.

- Ale potem zachowywałem się już wzorowo. - Uścisnął ją serdecznie. - A teraz ścigam takich gagatków.

- Teraz ścigasz znacznie poważniejszych przestępców. Jestem z ciebie dumna. Doskonale sobie poradziłeś z tym hakerem z Teksasu. Sama słyszałam, jak prokurator generalny cię chwalił.

- Tak, to było coś. - Pokiwał z zadowoleniem głową·

- Tylko błagam, uważaj na siebie. - U siadła do stołu. - Dość się nadenerwowałam, gdy praco­wałeś przy ochronie zagranicznych dygnitarzy. Na samą myśl, że będziesz się zajmował tropie­niem morderców, dostaję gęsiej skórki.

- Spójrz na to z drugiej strony. Dzięki temu mogłabyś wrócić do gazety i pisać o aktualnych wydarzeniach, bo zapewniłbym ci stały dopływ rzetelnych, choć nieoficjalnych informacji. Przy­znasz, że to ciekawsze niż zachwycanie się gigan­tyczną dynią, która urosła na grządce miejscowe­go ogrodnika.

- Dziękuję bardzo, wolę spać spokojnie. - Nalała kawy do dwóch filiżanek. - Bardzo mi

się podoba, że już nie muszę przerywać od­poczynku, żeby pę...