Foster Alan Dean - Tran-ky-ky 03 - Czas na potop.pdf - Tan-ky-ky - science-fiction

ALAN DEAN FOSTER

CZAS NA POTOP

Tytuł oryginału: The Deluge Drivers

Trylogia: Tran-ky-ky tom 3

Przełożyła: Anna Wojtaszczyk

Data wydania polskiego: 1998

Data wydania oryginalnego: 1987

ROZDZIAŁ 1

Najgorsze wcale nie było to, że Ethan czuł, jak kostnieje z zimna. Najgorsze było to, że

kostniał tak na własne życzenie.

Nagość nie cieszyła się szczególnymi względami nawet okrytych gęstym futrem

miejscowych tranów, ale pojawienie się na Tran-ky-ky gołego człowieka mogło świadczyć

tylko o jego zachwianej równowadze umysłowej. A przecież Ethan wcale nie usiłował

popełnić samobójstwa. Po prostu uczestniczył w odbywającej się właśnie uroczystości,

chociaż trudno mu było nawet udawać, że dobrze się bawi, skoro powoli siniał i narażał się na

to, że gęsia skórka, która wyskoczyła mu na rękach, nogach i innych częściach anatomii,

stanie się nieodłącznym już rysem topografii jego naskórka.

Wcale go nie pocieszało, że w niedoli nie był osamotniony; Skua September także marzł.

No, może pożartymi fragmentami twarzy i szyi, które pokrywała mu gęsta, brązowo-siwa

broda. Stary olbrzym obydwie ręce mocno przyciskał do żeber. Był jeszcze jeden problem –

oto wystawiał się nie tylko na działanie żywiołów, ale i na zaciekawione spojrzenia. To

niemądre, że czuję się zażenowany, powtarzał sobie Ethan. W końcu w tej królewskiej sali

Asurdunu byli ze Skuą jedynymi człowieczymi istotami, całkiem więc to naturalne, że ich

nagie postacie przyciągają uwagę, a zwłaszcza ich płaskie stopy, pozbawione podobnych do

łyżew szifów, bezdenne ręce i niemal gołe ciała.

Moussoka, który był drugim oficerem na kliprze lodowym Slanderscree, wyraził opinię,

że według niego bardzo im do twarzy z tą delikatną zmianą koloru skóry. Kiedy jednak został

spiorunowany wzrokiem, szybko nabrał przekonania, że nie była to zmiana dobrowolna i nie

wspominał o tym więcej.

Najtrudniej było zachować milczenie. Ceremoniał dopuszczał dygotanie, natomiast

mamrotanie i wydawanie innych odgłosów – nie. Nie zważając na to Skua pochylił się, żeby

szepnąć do swojego towarzysza:

– Nie jest tak źle, mój chłopcze. Po jakimś czasie odrętwienie tak jakby uśmierza

poczucie zimna.

– Zamknij się. Po prostu się zamknij, dobrze? – Ethan pochylił się do przodu, wyjrzał zza

pleców najbliższego członka gwardii honorowej i popatrzył w kierunku kopuły. – Przecież

chyba już prawie skończyli?

Pod zawile rzeźbioną kopułą z kłów stavanzera trzech starszawych asurduńskich

uczonych mężów wygłaszało właśnie słowa tradycyjnego obrządku małżeńskiego. Nad ich

głowami wyginały się w łuk kamienne ściany i sufit królewskiej sali Asurdunu, państwa-

wyspy, której skorumpowanego landgrafa obalili niedawno Ethan, Skua i ich trańscy

przyjaciele. Nowy, młody władca, Sev Gorin-Vloga, wcześniej już udzielił swego

błogosławieństwa nowożeńcom in spe i nalegał, żeby złożyli ślubowanie w zamku Asurdunu.

W starożytnym, nieogrzewanym zamku, myślał sobie Ethan i usiłował nie szczękać zębami.

Bohaterami tego niskotemperaturowego romansu byli sir Hunnar Rudobrody i Elfa

Kurdagh-Vlata. Elfa była córką i dziedziczką landgrafa Sofoldu, a Hunnar pierwszym tranem,

z jakim Ethan i Skua się zetknęli, kiedy całe wieki temu przeżyli awaryjne lądowanie na tym

świecie. Ethan był zachwycony, że może uczestniczyć w ich szczęściu, ale wszystko oddałby

za możliwość odwołania wcześniej wyrażonej zgody na udział w samej ceremonii. Nie chodzi

o to, że czuli się osamotnieni w swojej nagości. W końcu porozbierali się zarówno

gwardziści, jak i widzowie; w ubraniach pozostali tylko państwo młodzi. Tyle że kocio-

niedźwiedzich tranów okrywało gęste futro i panujący w zamku chłód był dla nich czymś

normalnym. Niestety, Ethan i Skua nie mieli takiej naturalnej ochrony.

– Słuchaj no, Ethanie – szepnął Skua – kiedy w naszym imieniu przyjmowałem

zaproszenie na ten wieczorek towarzyski, nie miałem pojęcia, że do tradycji należy

rozbieranie się do rosołu. Ten kapitan gwardzistów tłumaczył mi, że pojawienie się w

obecności najdroższych bez żadnego ubioru świadczy, iż obdarzamy ich całą naszą przyjaźnią

i uczuciem, bez żadnych zastrzeżeń. Niczego nie zachowujemy dla siebie. To oznaka

szacunku dla szczęśliwej pary. Niczego się w ich obecności nie ukrywa.

– To chyba nie ulega najmniejszej wątpliwości – warknął Ethan.

Skua miał minę pełną namysłu.

– Nie jest to takie głupie i z innego powodu. Pewnego dnia Hunnar będzie landgrafem,

władcą Wannome. Jakiś potencjalny morderca mógłby uznać, że dobrze byłoby uderzyć w

takim momencie, kiedy wszyscy są w radosnym nastroju i świętują, ale trudno przemycić do

środka broń, kiedy nie ma jej pod czym ukryć.

– Cholernie szkoda, że trudno. Nawet wiem, przeciw komu bym ją zwrócił, gdybym ją

miał przy sobie.

September rozłożył swoje olbrzymie dłonie.

– A cóż ja mogłem na to poradzić, mój chłopcze? Odrzucić zaproszenie na ślub naszego

przyjaciela? I to królewskie zaproszenie? Zwłaszcza, że zbieramy się, by tę lodową kulkę raz

na zawsze opuścić. Nie mamy tu nic więcej do roboty. Od kiedy połączyły się na północy

Sofold i Asurdun, a na południu Poyolavomaar i Moulokin, tranowie wkroczyli na drogę

prowadzącą do wyrwania się z feudalnego błędnego kręgu państw-miast i ustanowienia rządu

planetarnego. Reszta niezależnych państw będzie się musiała przyłączyć, ponieważ w żaden

sposób nie zdołają się oprzeć takiej sile.

Jeden z gości, sądząc po postawie jakiś szlachcic asurduński, zwrócił im uwagę, żeby byli

cicho. Wszystko jedno, czy jest się bohaterem, szaraczkiem czy przybyszem z obcego świata,

rozmawianie podczas świętej ceremonii oznacza brak szacunku. Czyżby nie byli świadomi,

jak szczególny zaszczyt ich spotkał? Chociaż człowiecza placówka naukowa od lat stoi na

zachodnim brzegu Asurdunu, nigdy wcześniej nie zdarzyło się, żeby jakiś nie-tran na własne

oczy zobaczył ten uroczysty, tradycyjny obrządek, który łączył ślubem trańskiego mężczyznę

i kobietę.

Tymczasem Ethan z przyjemnością zrezygnowałby z tej rozkoszy; zamilkł tylko ze

względu na Hunnara i Elfę. Ceremonia zaślubin składała się z całego mnóstwa podrygów i

pojękiwań i stanowczo nadmiernej ilości słów. Gdyby nie to, że dwie pierwszoplanowe

postacie to jego bliscy przyjaciele, byłby oznajmił wszem i wobec, że mu to zimno nie

odpowiada i miałby gdzieś jakiekolwiek konsekwencje. Usiłował sobie wmówić, że wcale nie

kostnieje z zimna, ale jego ciało nie dało się na to nabrać. Zaczął więc myśleć o

przyjemniejszych wydarzeniach, które stanowiły wstęp do tej ciągnącej się w nieskończoność

uroczystej udręki: pochód przez miasto, wejście do zamku, zaprzysiężenie szlachty, a nawet

uroczyste rozdziewanie się z szat, które miało miejsce na zewnątrz tej sali, przy czym z ubrań

ułożono dwa stosy, pomiędzy którymi przeszedł orszak ślubny.

Czy pozostanie w bieliźnie naprawdę zakrawałoby na bluźnierstwo?

Nie powinien narzekać. A gdyby tak tradycja wymagała, by ceremonia odbywała się nie

w obrębie zamku, ale na zewnątrz, na nagich równinach Asurdunu? We wnętrzu budynku

przynajmniej temperatura utrzymywała się w okolicach zera, na dworze, na równinach,

opadała daleko poniżej wartości, przy której woda mogła się swobodnie poruszać. Tylko

ogień płonący w kilku kamiennych misach dawał odpór arktycznemu klimatowi. Jeden

buzował nawet niedaleko. Niestety, gdyby Ethan wypiął swój nagi zadek lub jakikolwiek inny

fragment anatomii w pobliże ciepłego kamienia, popełniłby niewybaczalne wykroczenie

przeciw etykiecie. Ale wkrótce będzie musiał coś zrobić. Z dreszczy i gęsiej skórki można się

było jeszcze nabijać, z odmrożeń już nie.

– Nie wytrzymam tego długo.

– Skup się na ceremonii, na gestach. Czyż to nie piękne?

– Niewiele mogę usłyszeć przez podzwanianie zębami – odparł Ethan.

– Czyż to nie wspaniałe, że w końcu tych dwoje ślubuje sobie nawzajem?

– Tak, tak, oczywiście. – Może jak Hunnar ożeni się z Elfa, to w końcu pozbędzie się

swoich bezpodstawnych podejrzeń, że odczuwa ona jakiś perwersyjny pociąg do Ethana. – Na

sercu robi mi się od tego ciepło, ale tyłek dalej mi marznie.

– No to grzej się myślą.

– Łatwo ci mówić.

Skua przyjrzał mu się z wyrzutem.

– Nie, wcale nie jest mi łatwo mówić, mój chłopcze. Jest mi tak samo zimno jak tobie. Po

prostu ty nie dość się starasz i tyle. Pomyśl o czymś innym. Pomyśl o – tu nagle się rozmarzył

– pomyśl o przyszłym tygodniu, kiedy przyleci następny statek z zaopatrzeniem i będziemy

mogli opuścić ten świat.

O tym to warto pomyśleć, przyznał Ethan: o powrocie do cywilizacji po niemal dwóch

latach spędzonych wśród mających jak najlepsze intencje barbarzyńców obcej rasy, o

nowoczesnym, czystym, ciepłym salonie na nowym statku o napędzie KK, nawet o pracy.

Czas pozostawić przygody za sobą i wrócić do spraw życia codziennego. Przynależna mu

porcja codzienności od dawna już była spóźniona.

September skinął głową w kierunku śpiewających tranów w starszym wieku.

– Coś mi się zdaje, że zbliżają się do zakończenia, mój chłopcze.

– Skąd ci to przyszło do głowy?

September pokazał na tych, którzy stali po drugiej stronie prowadzącego środkiem sali

pustego przejścia.

– Widzisz te tranki tam, po drugiej stronie? Starsze rangą damy dworu, jak sądzę. Przez

ostatnie trzydzieści minut stały jak drzewa, a teraz zaczynają plotkować.

Przypuszczenia Septembra były słuszne. Końcowy monolog zamknął się dudniącą,

gardłową kodą o rosnącej intonacji, zebrani szlachetnie urodzeni wydali trzy głośne okrzyki.

Łapy uniosły się w górę i zaczęły wymachiwać tam i z powrotem. Na skutek tego ruchu w

przód i w tył zaczęły poruszać się dany tranów, te przypominające skrzydła membrany, które

wyrastały im z rąk i boków. W efekcie na szczęśliwą parę runęła lawina słów i wiatr. Ethan i

September na szczęście stali z boku i ominął ich główny impet sztucznego huraganu.

Kiedy tłum falą ruszał do przodu gratulować dopiero co połączonej parze, starszyzna

ruszyła do wyjścia, a Hunnar unosząc obydwie łapy poprosił o ciszę.

– Świeżo odkryci przyjaciele i sojusznicy, dzięki wam za waszą życzliwość i gościnność.

– Skłonił głowę w kierunku starszyzny. – Dzięki wam również za tę wspaniałą ceremonię,

którą dla nas odprawiliście. – Teraz odwrócił się twarzą do młodego Gorin-Volgi. – Bądź

pewien, że stosownie do nowego traktatu, który zawarły nasze narody, obywatele Asurdunu

będą mile widziani w naszym sofoldzkim domu, jak również w portach naszych sojuszników,

Poyolavomaaru i Moulokinu. – Zrobił krok w tył, a do przodu wysunęła się Elfa.

– Wielkie czasy nadeszły dla nas, przyjaciele – zaczęła, a jej mocny głos echem odbijał

się po sali. – Dzięki naszym przyjaciołom, podniebnym ludziom, mają miejsce cudowne

wydarzenia. – Pokazała gestem w kierunku dwóch dygocących mężczyzn; zaskoczony Ethan

usiłował wyglądać na tyle godnie, na ile pozwalały na to okoliczności. – Dowiedzieliśmy się,

że istnieją światy inne niż nasz, światy tak liczne, jak państwa-miasta na Tran-ky-ky. Chcąc,

by ich chwała i potęga stały się naszym udziałem, musimy zrezygnować po części z naszych

starodawnych sposobów postępowania. Tranowie nie mogą już dłużej żyć z dala od siebie,

walczyć przy rozstrzyganiu najprostszych różnic i rozbieżności. Musimy połączyć się w

przyjaźni, żeby zyskać na sile, byśmy mogli, kiedy dołączymy do naszych przyjaciół,

podniebnych ludzi, zrobić to z głową wysoko uniesioną do góry i szeroko rozpostartymi

Foster Alan Dean - Tran-ky-ky 03 - Czas na potop.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: