Robin Cook - Inwazja.pdf - Robin Cook - marcin23.14

6961

Dom Wydawniczy REBIS poleca

thrillery:

Graham Masterton

KRZYWA SWEETMANA GŁÓD OFIARA GENIUSZ KONDOR

Robin Cook

INWAZJA

Philip Kerr TRAKTAT MORDERCZOFILOZOFICZNY

Joy Fielding JUś NIE PŁACZ

Minette Walters RZEŹBIARKA

horrory:

Graham Masterton

KOSTNICA WOJOWNICY NOCY RYTUAŁ DZIEDZICTWO

thrillery medyczne:

Robin Cook

EPIDEMIA ZARAZA MUTANT CHROMOSOM 6

Robin Cook

INWAZJA

PrzełoŜył Przemysław Bandel

DOM WYDAWNICZY REBIS Poznań 1998

Prolog

W lodowatych przestworzach przestrzeni międzygwiezdnej strumień materii

antymaterii, migocząc, wyrwał się impulsem z próŜni z intensywnym błyskiem

promieniowania elektromagnetycznego. Na siatkówce ludzkiego oka zjawisko mogło

zostać wychwycone jako nagłe pojawienie się, eksplozja barw pełnego spektrum

światła widzialnego. Oczywiście, ani promienie gamma, ani promienie X, a nawet

fale podczerwone i radiowe nie mogły być widoczne dla ograniczonego ludzkiego

postrzegania.

Równocześnie z wybuchem kolorów świadkowie na Ziemi mogliby ujrzeć pojawienie

się astronomicznej liczby atomów w kształcie wirujących, czarnych,

dyskopodobnych kamyków. Zjawisko robiło wraŜenie puszczonego wstecz filmu wideo

z obiektem wpadającym do krystalicznego płynu, którego falowanie było jak

zakrzywienie czasu i przestrzeni.

Jednak lecąca z prędkością bliską prędkości światła niezliczona liczba

połączonych atomów wpadła w odległe krańce Układu Słonecznego, śmigając obok

orbit nadętych gazami zewnętrznych planet Neptuna, Urana, Saturna i Jowisza.

Przed osiągnięciem orbity Marsa wirowanie i prędkość masy zmniejszyły się

znacząco.

Teraz obiekt moŜna było zobaczyć takim, jaki był: międzygalaktyczny pojazd

kosmiczny, którego połyskująca powierzchnia przypominała doskonale wyszlifowany

onyks. Jedyną deformacją kształtu dysku był rząd wybrzuszeń nad zewnętrzną

krawędzią obiektu. Kontury kaŜdego z wybrzuszeń odzwierciedlały masywną sylwetkę

statkumat

ki. Nie było Ŝadnych innych zniekształceń zewnętrznej powierzchni: Ŝadnych

świetlików, luków, wlotów, wylotów albo anten. Nie było nawet jakichkolwiek

konstrukcyjnych łączeń.

Kiedy statek dotarł do zewnętrznych warstw atmosfery ziemskiej, wzrosła

temperatura jego powłoki. Pojawił się płonący ogon rozświetlający za nim nocne

niebo, kiedy pobudzone tarciem atomy atmosfery w odruchu protestu zaczęły

wydzielać fotony.

Pojazd nadal zmniejszał prędkość i zwalniał wirowanie. Daleko poniŜej pojawiło

się migoczące światłami, niczego się nie spodziewające miasto. Wcześniej

zaprogramowany, zignorował światła. Szczęśliwie do upadku doszło w skalistej,

Strona 1

6961

pokrytej otoczakami, wypalonej okolicy. Pomimo względnie małej prędkości było to

bardziej zderzenie niŜ lądowanie. W powietrze strzelił słup kamieni, piasku i

kurzu. Gdy statek kosmiczny w końcu znieruchomiał, był do połowy zagrzebany w

ziemi. Wyrzucone w niebo rumowisko opadło na wypolerowaną powierzchnię.

Kiedy temperatura powierzchni pojazdu spadła poniŜej dwustu stopni Celsjusza,

nad jego krawędzią otworzyła się pionowa szczelina. To nie wyglądało na jakieś

mechaniczne drzwi. Zdawało się, Ŝe molekuły współpracują, aby stworzyć wejście

bez uszkodzenia niczym nie zarysowanej dotąd powierzchni spodka.

Z pęknięcia wydobyła się para, dowodząc, Ŝe w jednostce panuje kosmiczny chłód.

W środku rzędy komputerów pracowicie przechodziły przez kolejne sekwencje

programów. Do wnętrza wciągnięto próbki ziemskiej atmosfery i gleby i poddano je

analizie. Automatyczne procedury działały zgodnie z planem, włączając w to

izolowanie z pyłu organizmów prokariotycznych (bakterii). Analizy wszystkich

próbek, w tym zawartych w nich kodów DNA, dowiodły, Ŝe właściwy cel został

osiągnięty. Uruchomione zostały procedury zbrojne. Ze statku wystrzeliła w niebo

antena dla przygotowania transmisji na częstotliwości równej promieniowaniu

radiowemu kwazarów. Wszystko, by powiadomić, Ŝe Magnum przybyło.

Rozdział 1

Godzina 22.15

Hej, cześć! powiedziała Candee Taylor, klepiąc Jonathana Sellersa w ramię.

Jonathan w tej samej chwili objął ją i pocałował. Ziemia do Jonathana,

odpowiedz! dodała i zaczęła lekko uderzać przyjaciela po głowie.

Oboje byli siedemnastolatkami i uczniami w Anna C. Scott High School. Jonathan

właśnie zdał egzamin na prawo jazdy i chociaŜ jeszcze nie dostał zgody na

uŜywanie rodzinnego samochodu, udało mu się poŜyczyć volkswagena od Tima

Appletona. Pomimo szkolnego przedstawienia zdołali się wymknąć i pojechali na

urwisko, Ŝ którego roztaczał się widok na miasto. Oboje z drŜeniem wyobraŜali

sobie to pierwsze spotkanie na ulubionym w szkole "cyplu kochanków". Dla

wywołania naleŜnego nastroju, jakby rzeczywiście potrzebowali jakiejś pomocy,

nastawili radio na KNGA, lokalną radiostację nadającą non stop przeboje z

pierwszej czterdziestki listy.

Co jest? zapytał Jonathan, dotykając delikatnie czubka głowy. Uderzenie

Candee było dość mocne, aby zwrócić jego uwagę. Jak na swój wiek chłopak był

wysoki i szczupły. Cały młodzieńczy rozwój poszedł mu we wzrost, ku największej

radości szkolnego trenera koszykówki.

Popatrz na spadającą gwiazdę.

Candee uprawiała gimnastykę, była więc znacznie lepiej rozwinięta fizycznie niŜ

Jonathan. Jej ciało stanowiło źródło podziwu chłopców i zawiści dziewcząt. Mogła

umówić się na randkę z kaŜdym, ale wybrała Jonathana z powodu kombinacji jego

dobrego wyglądu i zainteresowań oraz

zdolności komputerowych. Tak się bowiem składało, Ŝe komputery były teŜ jednym z

jej zainteresowań. ,

No i co jest takiego wyjątkowego w spadającej gwieździe? jęknął Jonathan.

Zerknął w górę na gwiazdę i natychmiast wrócił spojrzeniem do Candee. Nie był

pewny, ale zdawało mu się, Ŝe jeden z guzików jej bluzki, który był zapięty, gdy

przyjechali na cypel, teraz w tajemniczy sposób został rozpięty.

Leciała przez całe niebo powiedziała Candee. Dla podkreślenia słów

wskazującym palcem rysowała niewidzialną linię na przedniej szybie samochodu.

To było niesamowite!

W półmroku wnętrza wozu Jonathan dostrzegł unoszące się w oddechu i opadające

piersi Candee. Uznał to za znacznie bardziej niesamowite niŜ jakakolwiek

gwiazda. Miał zamiar pochylić się i pocałować ją, kiedy radio wyraźnie zaczęło

się psuć.

Najpierw zawyło tak, Ŝe uszy zabolały, i wydało z siebie dziwne piski i trzaski.

Strona 2

6961

Potem zaiskrzyło się i pojawił się dym.

Kurde! wrzasnęli oboje jak na komendę, próbując się gwałtownie odsunąć od

iskrzącego odbiornika. Wypadli Ŝ samochodu. W bezpiecznej odległości odwrócili

się i spojrzeli za siebie, oczekując widoku płomieni. Tymczasem iskrzenie tak

szybko ustało, jak się pojawiło. Wyprostowali się i spojrzeli na siebie ponad

dzielącym ich samochodem.

Do cholery, co ja teraz powiem Timowi? jęknął Jonathan.

Popatrz na antenę! odezwała się Candee. Nawet w ciemności Jonathan mógł

dostrzec, Ŝe jej czubek poczerniał.

Candee wyciągnęła rękę i dotknęła jej.

Au! krzyknęła. Gorące!

Słysząc niewyraźne głosy, chłopak i dziewczyna rozejrzeli się dookoła. Inni teŜ

wyskoczyli ze swoich aut. Nad nimi unosił się całun gryzącego dymu. KaŜde

włączone radio, obojętne czy grało rap, rocka czy klasykę, spaliło się.

Przynajmniej wszyscy tak właśnie mówili.

Godzina 22.15

Doktor Sheila Miller mieszkała w jednej z nielicznych miejskich rezydencji

zbudowanych na wzniesieniu. Podobał jej się widok, lubiła wiatr wiejący od

pustyni i sąsiedztwo Uniwersyteckiego Centrum Medycznego. Z wszystkiego

najbardziej odpowiadało jej to trzecie.

W wieku trzydziestu pięciu lat czuła się tak, jakby przeŜyła dwa Ŝycia.

Wcześnie, jeszcze w college'u, wyszła za mąŜ za chłopaka ze studium

przedmedycznego. Mieli ze sobą tyle wspólnego. Oboje uwaŜali, Ŝe medycyna jest

ich Ŝyciowym celem i powinni razem dzielić marzenia. Niestety, rzeczywistość

okazała się brutalnie nieromantyczna z powodu ich trudnych studiów. Jednak

związek mógłby przetrwać, gdyby nie irytujące przekonanie George'a, Ŝe jego

kariera chirurga jest waŜniejsza niŜ wybór Sheili, która najpierw specjalizowała

się w internie, a później w pierwszej pomocy. W efekcie cała odpowiedzialność za

sprawy domowe spadła na jej barki.

Nie podlegająca dyskusji decyzja George'a o przyjęciu dwuletniego kontraktu w

Nowym Jorku stała się kroplą, która przelała kielich goryczy. Pomysł George'a,

Ŝeby towarzyszyła mu w Nowym Jorku, mimo iŜ właśnie otrzymała stanowisko szefa

oddziału pierwszej pomocy w Uniwersyteckim Centrum Medycznym, uświadomił Sheili,

jak bardzo nie pasują do siebie. Uczucie, które swego czasu pojawiło się między

nimi, dawno uleciało, więc po niewielkiej sprzeczce, bez złości podzielili

kolekcję kompaktów, starych numerów czasopism medycznych i zdecydowali się na

separację. Jeśli chodzi o Sheilę, odczuwała jedynie nieco goryczy na myśl o

męskim egoizmie.

W ten właśnie wieczór, jak w większość wieczorów, Sheila zajęta była czytaniem

niewyczerpanego stosu medycznych periodyków. Równocześnie nagrywała na wideo

stary, klasyczny film z zamiarem obejrzenia go w tygodniu. Panował zupełny

spokój, nie licząc przypadkowego dzwonienia poruszonych wiatrem dzwonków na

patio.

Sheila nie widziała spadającej gwiazdy, którą zauwaŜyli

ła Candee, ale w tym samym momencie, kiedy Candee i Jonathan przerazili się

zniszczonym radiem, Sheila była tak samo zszokowana identyczną katastrofą

magnetowidu. Nagle zaczął iskrzyć i warczeć, jakby miał za chwilę wylecieć na

orbitę okołoziemską.

Choć wyrwana z głębokiego zamyślenia, Sheila zdołała wyjąć wtyczkę z kontaktu.

Niestety nie na wiele się to zdało. Zanim odłączyła zasilanie, magnetowid nie

tylko zamilkł, ale i zaczął dymić. OstroŜnie dotknęła obudowy urządzenia. Było

gorące, choć nie zanosiło się na poŜar.

Zaklęła pod nosem i wróciła do czytania. Pomyślała, Ŝe nazajutrz weźmie

Strona 3

6961

magnetowid do szpitala i pokaŜe technikom zajmującym się elektroniką. MoŜe

zdołają coś z tym zrobić. Nie będzie miała czasu na zawiezienie wideo do sklepu,

w którym je kupiła.

Godzina 22.15

Pitt Henderson powoli się rozluźniał, przyjął właściwie horyzontalną pozycję.

LeŜał rozwalony na wytartej kanapie w pokoju, który zajmował na trzecim piętrze

akademika, i wpatrywał się w trzynastocalowy ekran czarnobiałego telewizora.

Rodzice podarowali mu go na zeszłoroczne urodziny. Obraz być moŜe był maleńki,

ale odbiór był czysty i wyraźny. Pitt był na ostatnim roku studiów. Studiował

pomoc przedmedyczną z programem uzupełniającym z chemii. ChociaŜ naleŜał do

studentów nieco ponadprzeciętnych, dzięki cięŜkiej pracy i zaangaŜowaniu udało

mu się zdobyć dobrą pozycję w szkole medycznej. Był jedynym chemikiem gotowym do

pracy według programu maksymalizacji efektów i od pierwszego roku studiów sporo

czasu poświęcał na ćwiczenia w laboratorium. Aktualnie pracował na zmiany na

oddziale pierwszej pomocy, zajmując się papierkową robotą. Przez lata Pitt

zdołał wypracować w sobie umiejętność bycia przydatnym w kaŜdej pracy

szpitalnej, do której go przydzielili.

PotęŜne ziewnięcie wywołało łzawienie i mecz NBA, któ

ry oglądał, zaczął się zamazywać, a umysł uciekał w sen. Pitt miał dwadzieścia

jeden lat. Był krępy, muskularny, iak przystało na gwiazdę futbolu w szkole

średniej. Tutaj icdnak nie udało mu się załoŜyć druŜyny. Zapomniał o

rozczarowaniu i obrócił niepowodzenie w pozytywne doświadczenie przez

skoncentrowanie się na najwaŜniejszym celu zdobyciu wykształcenia medycznego.

Gdy powieki mu opadły, kineskop jego ukochanego telewizora eksplodował,

obsypując odłamkami szkła brzuch i piersi chłopaka. Stało się to dokładnie w tym

samym momencie, w którym zwariowało radio w samochodzie Candee i Jonathana oraz

magnetowid Sheili.

Przez sekundę Pitt nie poruszał się. Był oszołomiony i skonfundowany, niepewny,

czy to, co tak gwałtownie wyrwało go ze snu, pochodziło z zewnątrz czy z

wewnątrz, podobnie jak nagłe szarpnięcie, którego czasami doświadczał przed

zaśnięciem. Poprawił okulary na nosie, otworzył oczy i zrozumiał, Ŝe spogląda w

ciemną czeluść zniszczonego telewizora. Wiedział juŜ, Ŝe to nie był sen.

Co za gówno! mruknął pod nosem, wstając z tapczanu, i ostroŜnie strzepnął

kawałki szkła ze spodni. Usłyszał trzaskanie wielu drzwi na korytarzu.

Wychylił się z pokoju, rozglądnął w prawo i lewo. Wielu studentów, chłopców i

dziewcząt, mniej lub bardziej odzianych, spoglądało po sobie ze zmieszaniem na

twarzach.

Mój komputer po prostu się stopił powiedział John Barkly. Byłem w

Intemecie. John wyszedł z pokoju zaraz po Pitcie.

Telewizor mi wybuchł oznajmił kolejny student.

Zaczął się palić mój budzikradio! zawołał inny. Co się dzieje, do

cholery? To jakiś kawał?

Pitt zamknął drzwi i popatrzył na resztki telewizora. Jakiś kawał, zadumał się.

Gdyby złapał faceta odpowiedzialnego za to, wybiłby mu z głowy wszystkie

Ŝarty...

Rozdział 2

Godzina 7.30

Na zjeździe z głównej drogi w stronę restauracji "U Costy", tylne prawe koło

czarnej toyoty 4runner prowadzonej przez Beau Starka uderzyło w krawęŜnik i

samochodem zarzuciło. Cassy Winthrope siedząca obok kierowcy uderzyła głową w

drzwi. Cassy nic się nie stało, ale wstrząs był niespodziewany. Szczęśliwie była

zapięta pasem.

Mój BoŜe! krzyknęła Cassy. Gdzie ty się uczyłeś prowadzić?

Strona 4

6961

Bardzo zabawne odparł Beau, wyraźnie zawstydzony. Zgoda, skręciłem nieco

za wcześnie.

Skoro jesteś czymś zaabsorbowany, powinieneś pozwolić mi prowadzić.

Beau przejechał przez zatłoczony, wysypany Ŝwirem parking i wjechał na puste

miejsce przed restauracją.

Skąd ci przyszło do głowy, Ŝe jestem czymś zaabsorbowany? zapytał. Zaciągnął

hamulec i wyłączył silnik.

Kiedy mieszkasz z kimś, uczysz się odczytywać róŜne drobne znaki

odpowiedziała Cassy, odpinając pas i wysiadając z auta. Szczególnie jeśli

jesteś z tym kimś zaręczony.

Beau teŜ wysiadł, ale źle stąpnął i stopa osunęła mu się z jakiegoś kamienia.

Dla utrzymania równowagi złapał się drzwi wozu.

Postanowione stwierdziła Cassy, dostrzegając tę kolejną oznakę nieuwagi i

chwilowego braku koordynacji u Beau. Po śniadaniu ja prowadzę.

Umiem prowadzić odparł poirytowany i trzasnął,

drzwiami. Zamknął auto pilotem. Spotkał się z Cassy z tyłu samochodu i oboje

ruszyli w stronę wejścia do restauracji.

Jasne, tak samo jak umiesz się golić skwitowała dziewczyna.

Na twarzy Beau widniało kilka kawałków papieru toaletowego zakrywającego

miejsca, w których zaciął się podczas porannego golenia.

I nalewać kawę dodała. Wcześniej Beau wypuścił z ręki dzbanek z kawą i w

efekcie rozbił kubek.

No, moŜe rzeczywiście jestem trochę zamyślony przyznał niechętnie.

Beau i Cassy mieszkali ze sobą od ośmiu miesięcy. Oboje mieli po dwadzieścia

jeden lat i podobnie jak Pitt kończyli studia. Znali się od pierwszego roku

nauki, ale nigdy wcześ" niej nie umawiali się na randki, bo kaŜde z nich

sądziło, Ŝe drugie jest związane z kimś innym. Kiedy w końcu się spotkali,

mimowolnie skojarzeni przez wspólnego kolegę Pitta, który swego czasu sam kilka

razy spotkał się z Cassy, spodobali się sobie, zupełnie jakby ich związek

zapisany był w gwiazdach.

Większość ludzi uwaŜała, Ŝe są do siebie podobni i mogliby być rodzeństwem.

Oboje mieli gęste, ciemne włosy, gładką, oliwkową cerę i szokująco krystaliczne,

błękitne oczy. Oboje teŜ mieli sportowe zainteresowania i często razem ćwiczyli.

Niektórzy Ŝartowali sobie, Ŝe chłopak i dziewczyna są ciemnowłosą wersją Kena i

Barbie.

Naprawdę sądzisz, Ŝe zadzwonią do ciebie od Nite'a? Cassy zapytała Beau,

który przytrzymał przed nią otwarte drzwi. Chodzi mi o to, Ŝe Cipher Software

jest największą firmą software'ową na świecie. Myślę, Ŝe skazałeś się na długie

czekanie.

Nie ma wątpliwości, Ŝe zadzwonią odpowiedział konfidencjonalnie Beau i

wszedł za dziewczyną do restauracji. Po informacji, którą wysłałem, zadzwonią

w kaŜdej chwili. Odsłonił połę marynarki od Cerrutiego, Ŝeby włączyć telefon

komórkowy, który miał w wewnętrznej kieszeni.

Elegancki ubiór Beau nie był przypadkowy. Za punkt honoru stawiał sobie, by

kaŜdego dnia dobrze wyglądać.

Czuł, Ŝe wyglądając na człowieka sukcesu, przyciągnie do siebie sukces.

Szczęśliwie dla niego, rodzice byli w stanie i chcieli wyjść naprzeciw jego

wymaganiom. Na swoje szczęście był teŜ pracowitym, pilnym studentem osiągającym

wzorowe wyniki. Pewności siebie bez wątpienia mu nie brakowało.

Cześć! zawołał Pitt od stolika pod oknem. Tutaj! Cassy pomachała i

przecisnęła się przez spory tłum. Restauracja, nazywana czule "chlewikiem", była

popularną studencką knajpką, szczególnie chętnie odwiedzaną w porze śniadania.

Strona 5

Robin Cook - Inwazja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: