Silverberg Robert - Przeciwko Babilonowi.pdf - Silverberg Robert - science-fiction

Robert Silverberg Przeciwko Babilonowi

Carmichael przyleciał tego ranka z Nowego Meksyku i gdy tylko posadził swój mały samolot w

Burbank, powiedziano mu, że w całej kotlinie Los Angeles wybuchły pożary, których nie udało się

dot±d opanować. Powiedziano mu, że bardzo go potrzebuj±. Był koniec paĽdziernika, szczyt pory

pożarów w południowej Kalifornii. Znad pustyni wiał suchy, silny i gor±cy wiatr; ostatni raz padało

pi±tego kwietnia.

Natychmiast zadzwonił do rejonowego inspektora, a ten powiedział mu: - Mike, zbieraj dupę w

troki i zasuwaj.

- Gdzie jestem potrzebny?

- Najgorzej jest powyżej Chatsworth. Na lotnisku Van Nuys mamy załadowane i gotowe do startu

samoloty.

- Muszę się odlać i zadzwonić do żony. Będę na Van Nuys za piętna¶cie minut, dobra?

Czuł, jak zmęczenie włazi mu w ko¶ci. Była dziewi±ta rano, a leciał od pół do czwartej. Drogę

miał ciężk±; miotał nim ten sam porywisty, wiej±cy z serca kontynentu wiatr, który teraz niósł ze

sob± groĽbę rozszerzenia pożaru na Los Angeles. W tej chwili pragn±ł jedynie domu, prysznica,

Cindy i łóżka. Jednakże dla Carmichaela udział w gaszeniu pożaru nie był kwesti± wyboru. O tej

porze roku całe to zwariowane miasto mogło pogr±żyć się w morzu ognia. Niekiedy prawie tęsknił

do czego¶ takiego. Nienawidził.tego zapylonego, krzykliwego miasta-Babilonu, nieskończonej

gmatwaniny autostrad, domów o dziwacznych kształtach, zasmrodzonego powietrza, gęstej,

dławi±cej, połyskliwej i wszędobylskiej ro¶linno¶ci, narkotyków, alkoholu, rozwodów,

próżniactwa, tandety, porno-shopów, domów schadzek i salonów masażu, cudacznych ludzi o

cudacznych fryzurach, nosz±cych cudaczne stroje i prowadz±cych cudaczne samochody. Jego

zdaniem wszystko tutaj naznaczone było tandet± i szmir±. Nawet rezydencje i wyszukane

restauracje były wła¶nie takie - puste jak malowane dekoracje filmowe. Niekiedy miał uczucie, że

tandetno¶ć dręczy go bardziej niż skończone zło. Je¶li nie tracisz z oczu własnych warto¶ci, możesz

zmagać się ze złem, ale tandeta cię zalewa i przenika do duszy nawet bez twej wiedzy. Miał

nadzieję, że pobyt w Los Angeles nie wpływa na niego w ten sposób. Przybył tu z Doliny, a dla

niego oznaczało to wielk± dolinę San Joaquin, aż za Bakersfield, a nie tutejsz±, mał± i za¶miecon±

dolinę San Fernando. Ale Los Angeles było miastem Cindy i ona je kochała, a on kochał Cindy i dla

niej mieszkał tutaj przez siedem lat, w Laurel Canyon, w¶ród bujnych, zielonych zagajników, i

przez siedem paĽdzierników pod rz±d wylatywał zrzucać chemiczne substancje gasz±ce, by

ochronić mieszkańców miasta przed ich idiotyczn± beztrosk±. Carmichael uważał, że trzeba

wywi±zywać się ze swoich obowi±zków.

Domowy telefon dzwonił siedem razy, nim odłożył słuchawkę. Następnie zatelefonował do

małego warsztatu, gdzie Cindy pracowała nad biżuteri±, ale i stamt±d nie odpowiadała, a było za

wcze¶nie, by złapać j± w galerii. Dręczyło go, że nie może przywitać się z żon± zaraz po

trzydniowej nieobecno¶ci, a teraz nie będzie miał na to żadnej szansy przez najbliższe osiem do

dziesięciu godzin. Ale nic na to nie mógł poradzić.

Gdy znów wzbił się w górę, niedaleko, na północnym zachodzie ujrzał pożar - czarny, smolisty

słup na tle bladego nieba. A gdy parę minut póĽniej wysiadł z samolotu na Van Nuys, uderzył w

niego nagły podmuch gor±ca. W Burbank temperatura wynosiła ze czterdzie¶ci stopni - cholerny

upał jak na dziewi±t± rano ale tu było prawie pięćdziesi±t. Słyszał odległy ryk ognia, trzaski i huk

płon±cych zaro¶li oraz szczególny, ¶wiszcz±cy dĽwięk, jaki wydaje zeschła trawa, gdy obejmuj±

j± płomienie.

Lotnisko wygl±dało jak centrum dowodzenia bitw±. Samoloty przylatywały i odlatywały jak

zwariowane, a były to też zwariowane samoloty: wszelkiego rodzaju antyki sprzed czterdziestu,

pięćdziesięciu lat, a nawet starsze: przerobione Lataj±ce Fortece B-17, DC-3, jaki¶ Douglas Invader

oraz - ku zdumieniu Carmichaela - Ford Trimotor z lat trzydziestych, który chyba został

wyci±gnięty z jakiej¶ rekwizytorni filmowej. Niektóre z nich wyposażone były w zbiorniki z

chemicznymi ¶rodkami ga¶niczymi, inne w pompy wodne, jeszcze inne latały jako samoloty

obserwacyjne: u dysz l¶niły im czujniki elektroniczne. Zaganiani mężczyĽni i kobiety spieszyli tu i

tam pokrzykuj±c do przeno¶nych nadajników i czuwaj±c nad przebiegiem załadunku. Carmichael

znalazł drogę do pokoju operacyjnego pełnego wyczerpanych ludzi wpatruj±cych się w monitory

komputerów. Większo¶ć z obecnych znał z poprzednich lat.

- Mamy dla ciebie DC-3 - powiedział jeden z kontrolerów. - Zrzucisz chemikalia wzdłuż tego

łuku: od Ybarra Canyon na wschód do Horse Flats. Pożar obj±ł podgórze Santa Susana; jak dot±d

mamy wiatr ze wschodu, ale je¶li zmieni się na północny, ogień ogarnie wszystko od Chatsworth po

Granada Hills i dalej do Ventura Boulevard. A to tylko jeden pożar.

- Ile ich jest?

Kontroler uderzył w klawisze. Z monitora zniknęła mapa doliny San Fernando; zast±pił j± obraz

całej kotliny Los Angeles. Carmichael wytrzeszczył oczy. Trzy wielkie, szkarłatne pręgi

wskazywały strefy ognia: najbliższa wzdłuż Santa Susana, następna, niemal równej wielko¶ci,

oddalona nieco na wschód - na ł±kach po północnej stronie autostrady 210 wokół Glendory lub San

Dimas, a trzecia niżej, we wschodnim Orange County, za Anaheim Hills. - Jak dot±d nasz jest

największy - powiedział kontroler. - Ale te dwa oddalone s± tylko o czterdzie¶ci mil i je¶li dojdzie

do ich poł±czenia...

- Taa... - mrukn±ł Carmichael. Jedna ¶ciana ognia pędz±ca po wschodniej krawędzi kotliny Los

Angeles. Je¶li powieje wiatr z Santa Ana, poniesie płomienie na zachód, przez Pasadenę,

¶ródmie¶cie Los Angeles, Beveray Hills aż do wybrzeża, do Venice, Santa Monica, Malibu.

Zadygotał. Laurel Canyon pójdzie z dymem. Wszystko pójdzie z dymem. Gorzej niż Sodoma i

Gomora, gorzej niż upadek Niniwy. Nic tylko popioły na tysi±cach mil.

- Wszyscy trzęs± się ze strachu przed ruskimi atomówkami, a jeden wóz pełen głupich

dzieciaków pal±cych papierosy może równie dobrze załatwić cał± sprawę.

- Ależ to nie były papierosy, Mike - powiedział kontroler. - Nie?

A co, podpalenie?

- Nie słyszałe¶?

- Przez ostatnie trzy dni byłem w Nowym Meksyku. - Więc tylko ty jeden nic nie wiesz.

- Na miło¶ć Bosk±, o czym nie wiem?

- O Kosmitach - powiedział kontroler ze znużeniem. - To oni zaprószyli ogień. Trzy starki

kosmiczne l±duj±ce o szóstej nad ranem w trzech różnych krańcach kotliny Los Angeles. Wyschła

trawa zajęła się od żaru z ich silników.

Carmichael nie u¶miechn±ł się. - Chłopie, masz dziwaczne poczucie humoru.

- Ja nie żartuję - odparł kontroler.

- Statki kosmiczne? Z innej planety?

- Ze stworami wysoko¶ci piętnastu stóp na pokładzie - powiedział kontroler przy s±siednim

komputerze. - Wła¶nie teraz spaceruj± sobie po autostradach. Maj± po piętna¶cie stóp wzrostu,

Mike.

- Z Marsa?

- Nikt nie wie, sk±d, do diabła, przylecieli.

- Chryste Panie - jękn±ł Carmichael.

Gdy wzniósł się do góry, ci±g powietrza od buchaj±cego ognia szarpn±ł samolotem i na chwilę

Carmichael znalazł się w opałach. Ale odzyskał panowanie nad sterami działaj±c spokojnie i

automatycznie. Wierzył, że najważniejsze to posi±¶ć instynktowne czucie w palcach, ramionach i

udach, a niekoniecznie w ¶wiadomych partiach mózgu. ¦wiadomo¶ć może cię zaprowadzić daleko,

ale w końcu trzeba działać instynktownie lub zgin±ć.

Czuł, jak samolot reaguje, i zdobył się na u¶miech. DC-3 to stare, twarde sztuki. Uwielbiał na

nich latać, choć nawet najmłodsze z nich wyprodukowano przed jego urodzeniem. Uwielbiał latać

na czymkolwiek. Nie dla zarobku, teraz nic nie robił dla zarobku, już nie musiał - ale latał.

Miesi±cami spędzał więcej czasu w powietrzu niż na ziemi albo też tak mu się wydawało, bo

godziny na dole często przemykały nie zauważone, a czas w powietrzu był bardziej intensywny,

wydłużał się.

Nim skierował się w strefę ognia przez Canoga Park, skręcił na południe, nad Encino i Tarzana.

Mgiełka popiołu przesłoniła słońce. Patrz±c w dół mógł dostrzec domki, baseniki k±pielowe i

ludzików biegaj±cych to tu, to tam, rozpaczliwie staraj±cych się przed nadej¶ciem płomieni

nawilżyć dachy swych domów wod± z węży ogrodniczych. Tyle domów, tylu ludzi wypełniaj±cych

każdy cal przestrzeni między wybrzeżem a pustyni± i teraz to wszystko znalazło się w

niebezpieczeństwie. Zaułki na południowym krańcu Topanaga Canyon Boulevard były dzi¶,

póĽnym rankiem, tak zapchane samochodami, jak hollywoodzka autostrada w godzinach szczytu.

Gdzie oni wszyscy jad±? Tak, dalej od ognia, chyba w stronę wybrzeża. Może jaki¶ kaznodzieja

telewizyjny powiedział im, że u brzegu Pacyfiku pojawiła się arka i czeka na nich, by zabrać ich w

bezpieczne miejsce, podczas gdy Bóg spuszczać będzie deszcz siarki na Los Angeles. Może na

prawdę tam czeka. W Los Angeles wszystko jest możliwe, nawet najeĽdĽcy z Kosmosu

spaceruj±cy po autostradach. Jezu, Jezu. Carmichael nie bardzo wiedział, jak się w my¶lach z tym

uporać.

Zastanawiał się, gdzie jest Cindy i co o rym wszystkim my¶li. Najpewniej wydawało się jej to

bardzo zabawne. Cindy miała cudown± zdolno¶ć bawienia się wszystkim. Lubiła cytować linijkę z

wiersza tego Rzymianina, Wergiliusza: narasta sztorm, statek przecieka, za jedn± burt± wodny wir,

za drug± - morskie potwory, a kapitan zwraca się do swojej załogi i mówi: "Może którego¶ dnia

będziemy to wspominać i się ¶miać". Taka jest Cindy, pomy¶lał Carmichael. Wieje wiatr od Santa

Ana, płon± trzy wielkie ogniska pożaru i jednocze¶nie przybyli najeĽdĽcy z Kosmosu, ale którego¶

dnia będziemy to wspominać i się ¶miać. Serce przepełniła mu miło¶ć i tęsknota za ni±. Nic nie

wiedział o poezji, dopóki nie poznał Cindy. Zamkn±ł na chwilę oczy i przywołał w pamięci jej

obraz: ciężkie sploty czarnych jak smoła włosów, ol¶niewaj±cy, żywy u¶miech, smukłe, opalone

ciało rozbłyskuj±ce zadziwiaj±cymi pier¶cieniami i naszyjnikami, które projektowała i wyrabiała. I

oczy. Żadna ze znanych mu osób nie miała takich oczu jak ona: promienne, z dziwnie figlarnymi

ognikami, potrafiły patrzeć na ¶wiat w jedyny, niepowtarzalny sposób. To wła¶nie ukochał w niej

najbardziej. Do diabła z tym pożarem, wła¶nie teraz, kiedy byłem daleko przez trzy dni. Do diabła z

tymi głupkami z Marsa!

Tam gdzie kończyły się schludne rzędy i zakola podmiejskich ulic, rozpo¶cierała się wielka

otwarta, trawiasta połać ziemi, któr± długie lato wypaliło na kolor lwiej skóry; dalej leżały góry, a

między nimi i ł±k± płon±ł ogień, niczym ogromna poprzeczna, czerwona grań zwieńczona

pióropuszem czarnego, ¶mierdz±cego dymu. Wygl±dało na to, że ogarn±ł już setki, je¶li nie tysi±ce

akrów. Carmichael słyszał kiedy¶, że sto akrów płon±cych zaro¶li wydziela tak± ilo¶ć energii

cieplnej, jak bomba atomowa, któr± zrzucono na Hiroszimę.

Przez trzaski zakłóceń radiowych dobiegł go głos dowódcy odcinka kieruj±cego operacj± z

helikoptera zawieszonego w powietrzu na południowym wschodzie. - DC-3, kto pilotuje?

- Carmichael.

- Carmichael, staramy się zlokalizować go z trzech stron. Ty działasz na wschodzie. Limekiln

Canyon, poniżej flanki Porter Ranch Park. Zrozumiałe¶?

- Zrozumiałem - odpowiedział Carmichael.

Leciał nisko, poniżej tysi±ca stóp. Dzięki temu dobrze widział cał± akcję: drwale w kaskach i

pomarańczowych kamizelkach r±bali płon±ce drzewa tak, by padły w stronę ognia; załogi

buldożerów usuwały zaro¶la z zasięgu płomieni; koparki wycinały przeciwogniowe zasieki;

helikoptery pompowały wodę na pojedyncze języki ognia. Podci±gn±ł się o pięćset stóp, by

wymin±ć jednosilnikowy samolot obserwacyjny, a następnie jeszcze o pięćset, by unikn±ć

zawirowań powietrza wywołanych przez ogień. Na tej wysoko¶ci wyraĽnie rysował mu się obraz

pożaru ci±gn±cego się z zachodu na wschód, niczym krwawa szrama, szersza u zachodniego końca.

Dokładnie na wschód od najdalej wysuniętego krańca pożaru ujrzał kolist± strefę wypalonej jui

trawy o powierzchni około stu akrów, a w samym jej ¶rodku stało co¶, co wygl±dało jak

aluminiowy silos o rozmiarach dziesięciopiętrowego gmachu. W sporej odległo¶ci otaczał go

kordon wojskowych pojazdów. Poczuł zawrót głowy. To co¶, u¶wiadomił sobie, to musi być statek

Kosmitów.

Przybył w nocy z zachodu, pomy¶lał Carmichael, szybuj±c jak ogromny meteor nad Oxnard i

Camarillo, ze¶lizguj±c się w stronę zachodniego krańca doliny San Fernando, muskaj±c trawę

ogniem odrzutu i pozostawiaj±c za sob± płon±c± bruzdę. A potem osiedli łagodnie, wła¶nie w

tamtym miejscu, i stłumili pożar wokół siebie nie troszcz±c się w ogóle o ogień, który rozniecili po

drodze. Bóg jeden wie, co za stwory wylazły z tego statku, by przyjrzeć się Los Angeles.

Wychodziło na to, że je¶li Kosmici w końcu wyl±duj± otwarcie, zrobi± to wła¶nie tutaj.

Prawdopodobnie wybrali to miasto, bo tak często ogl±dali je w telewizji - czy we wszystkich

historiach o UFO nie twierdzono, ie oni zawsze maj± na podgl±dzie transmisje naszej TV? No to

widzieli Los Angeles w każdym programie i prawdopodobnie doszli do wniosku, że jest to stolica

¶wiata, znakomite miejsce na pierwsze l±dowanie. Ale dlaczego, zastanawiał się Carmichael,

skurwiele musieli wybrać szczyt okresu pożarów, żeby przybyć tutaj na swoich statkach.

Pomy¶lał znowu o Cindy, o tym, jak fascynowały j± historie o UFO i Kosmitach, o ksi±żkach,

które czytała, i o pomysłach, które przychodziły jej do głowy; w jaki sposób patrzyła na gwiazdy,

gdy pewnej nocy obozowali w Kings Canyon i gadali o istotach, które musz± na nich żyć. - Tak

bardzo chciałabym je zobaczyć - powiedziała. - Tak bardzo chciałabym je poznać i dowiedzieć się,

co my¶l±. - W Los Angeles pełno było wariatów, którzy chcieli przelecieć się w lataj±cym spodku

albo twierdzili, że już to maj± za sob±, ale gdy Cindy tak o tym mówiła, dla Carmichaela nie

brzmiało to jak wariactwo. To prawda, że cechowało j± typowe dla mieszkańców Los Angeles

upodobanie do egzotyki i dziwactwa, ale wiedział, że jej duszy nigdy nie tknęło tutejsze obł±kańcze

zepsucie, że nie nadwerężyło jej powszechne poż±danie tego, co irracjonalne i cudaczne,

sprawiaj±ce, że czuł do tego miasta tak± odrazę. Je¶li jej wyobraĽnia kierowała się ku gwiazdom,

powodem była ciekawo¶ć, nie szaleństwo. Ciekawo¶ć, głód nie do¶wiadczonego, chęć

pochwycenia tego, co niepojmowalne, leżały po prostu w jej naturze. On wierzył w Kosmitów nie

więcej niż w jednorożce, ale ze względu na ni± powiedział, ie ma nadzieję, iż jej życzenia się

spełni±. A teraz ufoludy naprawdę się tu znalazły. Mógł sobie j± wyobrazić, jak z błyszcz±cymi

oczyma stoi na skraju-kordonu wpatruj±c się w statek kosmiczny. Szkoda, że nie może być teraz

razem z ni±, nie może czuć, jak przepływa przez ni± podniecenie, rado¶ć, ciekawo¶ć, oczarowanie.

Ale ma przed sob± zadanie do wykonania. Skręcaj±c DC-3 na zachód zapikował na tyle blisko

skraju ognia, na ile starczyło mu odwagi, i nacisn±ł przycisk uwalniaj±cy ładunek. Rozpostarła się

za nim wielka szkarłatna chmura: gęsta jak farba papka z siarczku amonowego i wody, z dodatkiem

czerwonego barwnika, by można było okre¶lić, jakie obszary zostały spryskane. Krople przywr± do

wszystkiego i zatrzymaj± wilgoć przez wiele godzin.

Szybko opróżnił pięćsetgalonowe zbiorniki i zawrócił na Van Nuys po nowy ładunek. W

skroniach pulsowało mu od zmęczenia, a odór mokrej, zwęglonej ziemi przenikał z dołu przez

blachy starego samolotu. Nie minęło jeszcze południe. Cał± noc był na nogach. Na lotnisku

przygotowano kawę, kanapki, tacos, burritos. Czekaj±c, aż obsługa naziemna napełni zbiorniki,

wszedł do ¶rodka i ponownie zadzwonił do Cindy: znów nie było odpowiedzi z domu i z pracowni.

Poł±czył się z galeri±, a chłopak, który tam pracował, powiedział mu, że nie miał z ni± kontaktu od

rana.

- Je¶li się odezwie - polecił mu Carmichael - powiedz jej, że latam do pożaru z Van Nuys nad

Chatsworth i będę w domu, jak tylko tu się trochę uspokoi. Powiedz jej też, że tęsknię za ni±. I

jeszcze, że je¶li trafię na Kosmitę, to dam mu od niej całusa. Zapamiętałe¶? Powtórz jej to wła¶nie.

Id±c przez główny hall zobaczył tłum skupiony wokół kogo¶, kto niósł przeno¶ny telewizor.

Carmichael przepchał się łokciami wła¶nie w chwili, gdy spiker powiedział: - Jak dot±d przybysze

ze statków kosmicznych w San Gabriel i Orange County nie dali znaku życia. A oto przerażaj±cy

widok, który zaszokował mieszkańców dzielnicy Porter Ranch między dziewi±t± a dziesi±t± rano. -

Ekran ukazał dwie wyprostowane cylindryczne postacie, które wygl±dały jak kałamarnice

przechadzaj±ce się na czubkach macek.

Szły ostrożnie przez parking centrum handlowego, zerkaj±c tu i ówdzie wielkimi jak talerze,

żółtymi oczyma.

Co najmniej tysi±c gapiów zdradzaj±cych zarazem fascynację i wstręt przypatrywało się im z

bezpiecznej odległo¶ci. Co i raz stwory zatrzymywały się, by zetkn±ć się czołami, jakby

nawi±zuj±c w ten sposób ł±czno¶ć. Poruszały się bardzo zgrabnie, ale Carmichael zauważył, że

przewyższaj± latarnie uliczne: miały dwana¶cie, może piętna¶cie stóp wysoko¶ci. Powierzchnia ich

purpurowych ciał przypominała wyprawion± skórę; z obu boków jarzyły się rzędy fosforyzuj±cych

punktów.

Telewizyjna kamera wysunęła się próbuj±c zbliżenia, potem podskoczyła i zakołysała się

gwałtownie, gdy niezwykle długi i giętki język wystrzelił z piersi jednej z istot i zaci±ł po tłumie.

Silverberg Robert - Przeciwko Babilonowi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: