Ruda Aleksandra - Jak byłam na randce.pdf - Ruda Aleksandra - science-fiction

Jak byłam na randce

O AUTORCE

Aleksandra Ruda – rocznik ’82. Obecnie robi doktorat w Instytucie Filozofii Państwowej Akademii Nauk w Kijowe. Od

dzieciństwa miłośniczka fantastyki, przez parę lat aktywnie brała udział w grach RPG, mając okazję pobyć i wiedźmą,

i księżniczką, i potworem. Próbuje pisać przyjemną fantastykę, taką, która podnosiłaby nastrój.

A może opowiadałam już, jak próbowałam urządzić moje życie osobiste? A było to tak...

Któregoś pięknego dnia mój najlepszy przyjaciel i kompan od butelki półkrasnolud Otto

zauważył:

– Mam wrażenie, że powinnaś zadbać o swoje życie osobiste.

Nie powiem, zdziwiłam się. Bo tak w zasadzie to miałam nawet całkiem aktywne życie

osobiste – co rusz się zakochiwałam. Był tylko jeden drobny szkopuł – bez wzajemności.

Z drugiej strony, wzajemność zawsze powoduje liczne komplikacje. Tak więc wzdychałam do

kolejnych obiektów mych uczuć na odległość i nazywałam imieniem ukochanego nowy

koktajl (jeśli ktoś nie wie, dorabiamy sobie z Ottonem, produkując najprzeróżniejsze

wysokoprocentowe napoje). W ten sposób przez ostatnie pół roku nasz asortyment wzbogacił

się o pięć nowych koktajli.

– No, na ten przykład, kiedy ostatnio byłaś na randce? – zapytał Otto, pykając fajkę.

Przyznać trzeba, że to był cios poniżej pasa. Nie umawiałam się na randki, bo ostatnia

była tak traumatycznym doświadczeniem, że Otto przez dwa dni dostarczał mi posiłki pod

kołdrę. Co jak co, ale randki nie wychodziły mi najlepiej.

Teraz, nie czekając, aż ochłonę, wziął sprawy w swoje ręce.

– Niedawno poznałem jednego praktyka. Samotny, przystojny, odważny, mądry i nie

przynudza. Z piątego roku. Żadnych złych przyzwyczajeń nie stwierdzono. Poszłabyś z nim

na randkę, co? Rozerwiesz się. Na ten przykład, powiedzmy w piątek.

Do mojej duszy zakradło się pewne podejrzenie, którego nie omieszkałam ubrać w słowa.

– Drogi przyjacielu, czy nie postanowiłeś czasem zostać swatem? A może ten cały

przystojniak ci zaoferował pieniądze?

Otto z zażenowaniem podrapał się w kosmatą brodę.

– Aha, czyli zaoferował. I za ile mnie sprzedałeś?

– Za pięć złotych.

Pół stypendium. Nie najgorzej. A jeśli uwzględnić, że na sto procent krasnolud zataił

jedną, dwie monety, to poczułam dumę. Miło jest znać swoją wartość. Zastanowiłam się przez

moment. To prawda, randki nijak mi się nie udawały, im porządniejszego i spokojniejszego

partnera do nich wybierałam, tym paskudniejsze ponosiłam konsekwencje. Za to interesy... O,

z interesami dawałam sobie radę bez trudu. Może więc gdybym połączyła te dwie dziedziny,

straszliwy pech w zakresie randek przestałby mnie prześladować?

– Połowa dla mnie.

– Naciągaczka! – oburzył się krasnolud. – Ja ci proponuję boskiego faceta, a ty jeszcze za

to żądasz kasy! Rozbójniczka!

– Mam ci przypomnieć, że za pięć złotych sprzedałeś swoją najlepszą przyjaciółkę?

– Jedna trzecia i ubieram cię na tę randkę!

– Na twój koszt?

– Na twój. Ale z dobrymi radami.

– Znam ja wasze krasnoludzkie pojęcie piękna!

– Nie, skarbie. Jestem dobrze przygotowany – z dumą odpowiedział mój przyjaciel,

pogrzebał w torbie i wyciągnął kupę zwojów.

Były wśród nich następujące dzieła: „Współczesna moda”, „O kobiecych ubraniach”, „Jak

spodobać się mężczyźnie” i na końcu „Faceci. Ich uwodzenie i zniewalanie” Milli

Istratyjskiej.

– O – ucieszyłam się. – Tę znam.

– A kto nie zna Milli – wymruczał krasnolud, oglądając swoje notatki na zwojach. – Ale

nie możesz zaprzeczać, że o uwodzeniu wie wszystko.

Milla w ciągu trzydziestu lat swojego pełnego wrażeń życia pięciokrotnie wyszła za mąż,

tylko oficjalnych kochanków miała z pół setki, ponoć była też królewską faworytą. Na

naszym wydziale Magii Teoretycznej Milla spędziła około miesiąc, wyszukując w bibliotece

starożytne środki magiczne zachowujące urodę i wzmagające kobiecy czar. Do badania

podeszła solidnie – odpytała wszystkie dziewczyny, Mentorki, Nauczycielki, a także

wszystkie pracownice na temat ich prywatnych metod. Zanotowała wszystko i odeszła,

zostawiwszy za sobą przeżywającego męki miłosne Dziekana.

A że trudno było sprzeciwić się takiemu autorytetowi, rozpoczęło się przygotowywanie

mnie do randki. Umyłam głowę wywarem z szałwii – by moje kasztanowe włosy błyszczały,

ciało wyczyściłam mieszaniną soli z owsianką – by moja skóra była jedwabiście gładka.

W skupieniu wywaliwszy język, umalowałam się przed lustrem. I do rzeczy zabrał się Otto.

Wyrzucił z szafy całą zawartość i zaczął przymierzać na mnie bluzeczki, informując

z mądrym wyrazem twarzy:

– Dla faceta najważniejsza jest nie golizna, a tajemnica. Założysz tę niebieską, można

rozpiąć dwa guziki i twoje piersi będą apetycznie wyglądały. A bieliznę czarną i koronkową.

Co masz pod spódnicą?

Otto widywał mnie w różnych sytuacjach i stanach i to, co nosiłam pod moją obszerną

płócienną spódnicą, nie było dla niego tajemnicą – cieniutkie spodenki dla wygody, a nuż

spódnica się uniesie. Jednak usłyszawszy to pytanie, wczepiłam się w fałdy niczym dziewica

w obliczu zagrożenia utratą wianuszka.

– Zadrzyj spódnicę!

– Nie! Pójdę jak stoję!

Krasnolud pociągnął tkaninę. Spódnica niebezpiecznie zatrzeszczała.

– Ja nie chcę, żeby mi stamtąd coś kusicielsko wyglądało! – rzucałam się, próbując przy

pomocy magii odczepić palce Ottona od mojego najcenniejszego skarbu.

Rozległo się pukanie do drzwi i w szparze ukazała się rozczochrana głowa Trohima –

mojego kolegi z grupy.

– O! – ucieszył się. – A mówiliście, że pomiędzy wami jest tylko przyjaźń!

Otto odczepił się od spódnicy i z obrażonym wyrazem twarzy rozsiadł się na łóżku.

– Nie pozwala mi zajrzeć pod spódnicę – poskarżył się Trohimowi

– Jeju, co za tragedia! A mi pozwolisz?

– Odczepcie się ode mnie obaj! Koniec, nigdzie nie idę!

– Nie masz prawa! Oddawaj pieniądze! – To Otto.

– A kto kogo kupił? – Trohim.

– Nie kupił, sprzedał. On mnie. – Myśl o pieniądzach mnie otrzeźwiła i w zamyśleniu

badałam spojrzeniem resztę zawartości szafy.

Oprócz szerokich spódnic znajdowało się tam jeszcze parę sztuk spodni, ogromna ilość

„podspódnicznych” spodenek – przy moim ulubionym zajęciu (mam na myśli taniec) nigdy

nie wiadomo, gdzie w następnej chwili znajdzie się twoja spódnica.

– I jak się nazywa twój klient?

– Bringem.

– Bringem, Bringem... Coś o nim słyszałem. Chyba dziwny jest. Tylko nie pamiętam, o co

chodziło.

– Trzeba mniej pić – stwierdził Otto, wybierając z moich łachów ten najbardziej kuszący.

– Skoro już o tym mówimy... – ożywił się Trohim.

– Jest nowa receptura – odzyskałam rezon. – Smaczne! Ostre! Zapamiętasz na zawsze!

Tak naprawdę to tego nowego wyrobu nikt jeszcze nie próbował. Z czystej ciekawości

dodałam do koktajlu podsłuchane zaklęcie Dziekana o nazwie „A żeby was”, które rzucał na

studentów pojawiających się na zajęciach w stanie lekkiego podchmielenia.

Trohim przyssał się do baniaka. Półkrasnolud wyszeptał:

– Umiesz udzielać pierwszej pomocy, prawda?

Niepewnie skinęłam głową. Trohim czknął. Jego twarz poróżowiała, otworzył usta

i wyjęczał:

– Wody!

I w tym momencie jego usta same z siebie się zamknęły i choć starał się ze wszystkich sił,

nie udało mu się ponownie ich otworzyć.

– Ola, a co robiło zaklęcie Dziekana? – zaciekawił się Otto, patrząc, jak Trohim buczy

i przewraca oczyma. – Trzeba sypać mniej pieprzu.

– Nie, wtedy cały efekt znika – Desperacko szukałam amuletu-neutralizatora.

Jak każdy szanujący się mag miałam w posiadaniu ogromną ilość wszelakich amuletów

i artefaktów. Amulet do neutralizacji własnych zaklęć podarował mi ojciec Ottona, doskonały

zbrojmistrz, gdy zrozumiał, że nasz interes przynosi dochód, ale często wiąże się

z eksperymentami na sobie. Taki sam miał Otto.

– Obiecaj, że nie będziesz się rzucał – uprzedziłam kolegę, kierując neutralizator w jego

stronę.

Trohim wytchnął obłoczek pary i padł na łóżko.

– Jakie dobre – wyszeptał marzycielsko po chwili. – Tylko pieprzu faktycznie przydużo,

bardzo piecze i nie można popić. Trzymaj.

Wzięłam z jego dłoni kolczyki. Co to były za kolczyki! Malutkie srebrne kulki, do oporu

nafaszerowane magią.

– Nekromagia??? – szybko określiłam rodzaj zaklęć. – Skąd masz takie coś?

– Widziałem Irgę, prosił, żeby ci je przekazać. Powiedział, że pożyteczna rzecz, broni

przed złymi nieumarłymi.

Z Irgą, mrocznym typem i utalentowanym nekromantą, poznaliśmy się kawał czasu temu.

Zdobyłam jego szacunek za twardość ducha, wykazaną, uczciwie mówiąc, zupełnym

przypadkiem, w kilku studenckich zadymach, i raz na jakiś czas podrzucał mi ciekawe

przedmioty, odkąd dla wszystkich stało się oczywiste, że gdy dochodzi do magii

rzemieślniczej, okazuję się mieć dwie lewe ręce. Traktowałam drobne upominki od Irgi jako

wyraz koleżeństwa, a raczej traktowałabym, gdyby nie Otto. Przy takich okazjach zwykle

uśmiechał się bardzo znacząco, chrząkał, prychał i robił złośliwe uwagi o porozumieniu dusz

albo o dziwacznych gustach nekromantów i jeszcze dziwaczniejszych zwyczajach, które nie

pozwalają ukochanej przysłać kwiatów.

– Milczenie i neutralizacja gorzały w oddechu. – Nagle oświeciło mojego najlepszego

przyjaciela.

– Że co?

– Dziekan bardzo nie lubi, jak ktoś mu dyszy w nos gorzałą, a jeśli gość jeszcze przy tym

gada głupoty, to staruszka w ogóle biesi. Tak więc czaruje, a ty następnym razem podsłuchaj

coś ciekawszego. Jak myślisz, ile możemy zedrzeć z Irgi za randkę z tobą? Na nim

zbilibyśmy majątek.

– Poczytaj mądre książki, to się dowiesz, że przyzwoite dziewczyny nie wiążą się

z nekromantami – odcięłam się złośliwie. – Poza tym Irga to tylko kolega.

Randka z Irgą! Też mi coś! Trzeba by nie mieć instynktu samozachowawczego.

Umawiając się na randkę z nekromantą, powinnam przygotować się na wszelkie możliwe

kłopoty, pewnie nawet o spódnicę musiałabym walczyć o wiele zacieklej niż z Ottonem! A ja

jednak chciałam mieć randkę. Po prostu randkę. Najlepiej romantyczną.

W końcu batalię o szafę (Trohim, zarazo, przestań dyszeć parą!) wygrał Otto – została

znaleziona odpowiednia spódnica. Szeroka, ładna, z pasem podkreślającym „krzywiznę

bioder”. I nawet pantofelki na niskim obcasie (na wysokim bardzo się chwieję przy

chodzeniu, jednocześnie kulejąc i pojękując).

Upiąwszy włosy szpilkami i zgarnąwszy torebkę, byłam gotowa.

– Z tym worem nigdzie nie pójdziesz. – Krasnolud wczepił się w moje schludne

maleństwo.

– To nie worek – wydyszałam z wysiłkiem, usilnie wyrywając mu torebkę. Krasnolud był

ode mnie znacznie silniejszy, ale prowadzony wspólnie od lat biznes wyrównywał nasze

szanse.

– Wór! Psuje ci cały wygląd.

Trohim aktywnie kibicował Ottonowi. Gwałtownym szarpnięciem półkrasnolud

wywalczył moją przechowalnię tych bardzo i tych niekoniecznie niezbędnych w codziennym

życiu przedmiotów.

– Otto, jesteś szowinistą – obraziłam się. – Kobieta ma prawo do torebki.

W oku zalśniła mi łezka. Otto odwrócił się demonstracyjnie, ale Trohim się przejął.

– A idź bez portfela. Niech ten cały Bringem cię częstuje.

Mój nastrój podniósł obrażoną głowę i oblizał się łakomie. Wyruszyłam na randkę.

Wszystko było tak wspaniale, że wydawało się bajką. Bringem – uprzejmy, miły,

czarujący, z poczuciem humoru, poczęstował mnie smacznym koktajlem. Oczywiście

najdroższym z dostępnych, he he.

I znowu poczęstował koktajlem. I sam się poczęstował. Parę razy.

Ja zrobiłam się całkiem miła i przyjacielska, a on – no czego tu można wymagać od

faceta! – heroiczny.

– Boisz się chodzić po nocy? – powiedział do mnie tajemniczym tonem.

Zdziwiłam się. Większość mieszkańców miasteczka uniwersyteckiego wiedziała o tym, że

jestem przyjaciółką Ottona i cieszę się szacunkiem Irgi. Krasnoludzki obrońca i opieka

nekromanty – czego jeszcze potrzebuje dziewczyna, by nie bać się późnym wieczorem

wracać do akademika?

Ale – jestem przecież na randce!

– Oczywiście, że się boję! – wyszeptałam zmysłowo, ze wszech sił starając się usunąć

z głosu nuty sceptycyzmu.

Co tam jeszcze należy mówić w takich przypadkach? Aha, w pamięci stanęły cytaty

z tych zwojów, co to Otto czytał mi, podczas gdy malowałam buźkę.

– Ale przecież jest ze mną taki męski obrońca, z nim niczego się nie boję!

Potrzepotać rzęsami, potrzepotać.

Bringema te słowa niezwykle podbudowały.

– Idziemy.

– Dokąd?

– Przespacerujemy się po okolicy.

Oczywiście, do głowy idiotki może przyjść mądra myśl, ale akurat tym razem nic takiego

się nie stało. Tak więc zgodziłam się.

I poszliśmy na spacer. Po ulicach, uliczkach, alejkach, ścieżeczkach... Chwila, a gdzie my

idziemy?

***

Tak, wam się to może wydać śmieszne. Wypiła, rozkojarzyła się, zagapiła na blond

fryzurę. I znalazła się na cmentarzu. Oczywiście, że żywa, a kto wam to wszystko opowiada

niby?

– No i gdzie mnie przywiodłeś? – zapytałam niemiłym głosem, zapomniawszy

o jakiejkolwiek zmysłowości.

– Cmentarz Warragiński, zobacz, jak tu ślicznie!

Cmentarz Warragiński faktycznie był bardzo ładny. W marmurowych kryptach odbijał się

księżyc, klęczące figury malowniczo chowały się za zaroślami zielska i wydawało się, że

cisza aż dzwoniła. Stary cmentarz, rzadko odwiedzany, ze swoją starą aurą. Nigdy przedtem

na nim nie byłam.

– Romantyczne, nie? – mój kawaler produkował się w natchnieniu.

– Jesteś wampirem? – spytałam z nieśmiałą nadzieją.

– No coś ty!

– Wilkołak? Zombi? Albo chociaż inkubus?

Bringem zagapił się na mnie z wyrazem kompletnego zdziwienia na przystojnej twarzy.

No tak, on jest przecież praktykiem! Jak mogłam zapomnieć! Przecież praktycy nie boją

się cmentarzy, nie to, co my – teoretyczne mole książkowe. Uspokoiłam się i wyjaśniłam:

– Wierzę, że po starych cmentarzach należy chodzić ze znajomymi siłami

nadprzyrodzonymi. Więc na wszelki wypadek sprawdzałam.

Romantyczny nastrój został uratowany. Szliśmy powoli. Bringem opowiadał mi

o właścicielach krypt, miał na tym cmentarzu praktykę z niszczenia żywych trupów. Jeśli

wierzyć słowom mego towarzysza, właściciele krypt – zwykle ludzie bogaci – po śmierci

często byli wywoływani z zaświatów.

– Ale... po co?

– Czasem niepocieszeni krewni szukają skarbów, czasem papierów, czasem pomysłów.

Jakbyś miała utalentowanego pradziadka, to czy będąc w kłopotach, nie zwróciłabyś się do

jego ducha w poszukiwaniu pomysłów?

A tak przy okazji, o pomysłach w sytuacjach kryzysowych. W naszą stronę, spokojnym

i pewnym siebie kroczkiem, właściwie lekkim truchtem, kierował się całkiem nawet ruchliwy

zombie. W głowie wyświetliła mi się treść podręcznika: „Zombie jest istotą wredną, a na

wolności groźną”. Właściciela w pobliżu nie zauważyłam.

– Co robimy? – spytałam Bringema, pociągając go za rękaw i pokazując żywego trupa.

Prawie dyplomowany mag-praktyk wywrócił oczami, po czym zemdlał.

Zaciągając kawalera w cień krypty w nadziei, że zombie nas nie widział, myślałam tylko

o jednym: takich studentów jak mój kawaler trzeba z Uniwersytetu wywalać! Za braki

edukacyjne! Nie wychodziło mi nawet spryskanie Bringema magiczną wodą – cała

koncentracja konieczna dla wykonywania gestów magicznych zebrała mi się w żuchwie

i aktywnie zajmowała szczękaniem zębami. Tak, przestraszyłam się! Jeszcze nigdy nie

widziałam żywiutkiego i spacerującego na wolności trupa.

Blondynek otworzył oczy i, stukając zębami jeszcze głośniej, wczepił się w moją rękę. To

otrzeźwiło waszą pokorną sługę, więc zdzierając z rękawa Bringemowe palce, wysyczałam:

– Jesteś przecież praktykiem! Praktykiem!

– Boję się zombie! Jestem magiem bojowym, mam niszczyć żywych wrogów, nieumarli

to nie mój profil.

W tej właśnie chwili zrozumiałam, co to znaczy, że kogoś „dusi wściekłość”. Bałam się,

ale jeszcze znacznie bardziej chciałam radośnie oddać tego niedorobionego maga bojowego

zombie i pomóc trupkowi powoli go rozczłonkować.

– Po co żeś mnie przyciągnął na cmentarz? – Potrząsałam Bringemem, trzymając go za

kołnierz. Jego głowa chwiała się bezwładnie, a zęby wydzwaniały swoistą melodyjkę.

Ruda Aleksandra - Jak byłam na randce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: