Drzewiński Andrzej - Zabawa w strzelanego.pdf - Drzewiński Andrzej - science-fiction

ANDRZEJ DRZEWIŃSKI

ZABAWA W

STRZELANEGO

CZŁOWIEKIEM JESTEM...

Światło w tym pomieszczeniu miało za za danie tylko rozjaśniać ciemności. Żaden z

mężczyzn nie widział dokładnie twarzy drugiego.

- Sądzę, że ta karta personalna będzie odpowiadać pańskim wymaganiom - rzekł

niższy, wyciągając ze schowka białą tekturkę.

Tamten nie odezwał się ani słowem, tylko stanął pod lampą.

- Tomasz Jonge: wiek (28 lat), wzrost (182 cm), waga (75 kg), stan cywilny (kawaler),

inteligencja (120 ren), wykształcenie (wyższe politechniczne, inż. budowlany), zamiłowania

(kibic sportowy, tenis, literatura), polityka (brak czynnego zaangażowania, tendencje

lewicujące), służba wojskowa (kurs półroczny w oddziałach desantowych, zwolniony po

stwierdzeniu astmy), życie intymne (nieregularne, brak stałej partnerki)...

Człowiek jeszcze chwilę studiował kartę, by w końcu krzywiąc twarz w namiastce

uśmiechu, rzec:

- Zgoda!

Mniejszy z ukontentowania aż zatarł ręce, co nie przeszkodziło mu naturalnie

pochwycić zgrabnie zwitka banknotów Gdy drzwi zamknęły się za wychodzącym, począł

liczyć papierki.

Był czwartek i jak co tydzień wracałem do domu dobrze po godzinie dziesiątej.

Zamknąłem drzwi wyjściowe automatycznie szukając wyłącznika. Był tam gdzie zawsze, ale

mimo kilkakrotnego naciskania, światło nie zapaliło się. Wzruszyłem ramionami, tłumiąc

atawistyczny lęk przed ciemnością. Idąc już na górę zastanawiałem się, czy w bocznych

korytarzach mógłby się ktoś czaić. Mieszkam na czwartym piętrze i, biorąc pod uwagę brak

windy, miałem trochę czasu na rozmyślania.

Przyznaję, że lubię się emocjonować wytworami własnej wyobraźni i będąc na

trzecim piętrze miałem okazję upewnić się, jak daleko życie wyprzedza nawet najśmielsze

oczekiwania. Przekonał mnie o tym dwumetrowy facet, który z zadziwiającą wprawą

wynurzył się z cienia i chwycił mnie w pół. Zrobił to tak sprytnie, że ręce miałem

unieruchomione na wysokości łokcia. Jego obezwładniający uścisk, jak i fakt, że uprzednio

nawet jednym dźwiękiem nie zdradził swojej obecności, wskazywał na dobrego fachowca.

A ja? No cóż, zrobiłem jedyną rzecz, jaką mogłem zrobić. Z całej siły nadepnąłem

tam, gdzie spodziewałem się znaleźć jego stopę. Jęk upewnił mnie, że się nie pomyliłem.

Niestety - nie drgnął ani o cal, tak że zacząłem powątpiewać w to, co wypisują w

samouczkach technik obronnych. Dalsze moje rozmyślania przerwał bufor lokomotywy, która

wyjechała z ciemnego korytarza. Trafił dokładnie w miejsce, które zyskało nazwę splotu

słonecznego. Gdy otwierałem usta do bezdźwięcznego krzyku, lokomotywa, która okazała się

drugim dwumetrowym facetem przycisnęła mi do twarzy tampon z zimną cieczą. Można mi

wierzyć bądź nie, ale mimo iż wiedziałem, że nie powinienem teraz oddychać, uczyniłem to.

Rzeczywiście, zgodnie z opisami, plamy, które ujrzałem przed omdleniem, były okrągłe i

czerwone.

Pierwszą myślą, która się pojawiła, było stwierdzenie, że jest mi miękko i

niewygodnie. To chwilowe rozkojarzenie zaraz ustąpiło miejsca mdłościom i odrętwieniu.

Dopiero po chwili zorientowałem się, że leżę w ciemnościach, mając oczy już otwarte.

Przejechałem kilkakrotnie dłonią po podłodze, wyręczając w zamiataniu dozorcę, zanim

pewniej mogłem się oprzeć na rękach. Chwilę się zastanowiłem i wyciągając wnioski

sięgnąłem do kieszeni. Wnioski okazały się słuszne, gdyż kieszeń była pusta. Nie wiedziałem,

czy śmiać się, czy płakać. Bandziory zrobiły tak piękny napad, a musiały się zadowolić

nędzną dwudziestką, gdyż prawie wszystkie wolne pieniądze wpłaciłem rano do banku.

Chociaż, znając swojego pecha, wcale bym się nie zdziwił, jeśliby bank również okradziono.

Snując takie niewesołe myśli, wstałem i lekko zgięty podkuśtykałem piętro wyżej. Na klatce

schodowej cały czas wręcz dzwoniła cisza nie przerywana, o dziwo, żadnymi głosami

mieszkańców, że nie wspomnę o wiecznie ryczących telewizorach. Klucze, które zawsze

noszę w lewej kieszeni spodni, znalazłem w prawej kieszeni marynarki. Nie zastanawiając się

nad tym otworzyłem zamek drzwi. Światło w przedpokoju dodało mi otuchy. Zamknąłem

drzwi i opierając się o żeberka kaloryfera, spojrzałem na zegarek.

Najwyraźniej miałem na dzisiaj przewidzianą dużą dawkę emocji, gdyż było na nim

kwadrans po czwartej. Zanim wykręciłem numer „zegarynki", zdążyłem sobie pogratulować

faktu posiadania taniego czasomierza, który nie wzbudził pożądania w bandziorach. Mówiąca

z taśmy pa nienka, mógłbym przysiąc, że miała zaspany głos, gdy dukała: czwarta

dwadzieścia, czwarta dwadzieścia... Zastanawiając się, przysiadłem na krześle. Wyglądało, że

ponad pięć godzin leżałem nieprzytomny na klatce, a nikt z lokatorów nie zwrócił na mnie

uwagi, Było to o tyle dziwne, że niezauważenie mnie przez kogoś, kto przechodził

korytarzem było fizyczną niemożliwością, gdyż stanowiłem wypukłość stanowczo przewyż-

szającą wysokość przeciętnego stopnia schodów. Poza tym, znając większość sąsiadów,

mógłbym zaręczyć, że każdy z nich, najpierw wszelkimi dostępnymi środkami, nie

wyłączając syreny strażackiej i kastanietów raczej przywołałby na klatkę resztę

współmieszkańców niż udzielił mi pomocy. Chociaż, może trochę przesadzam, gdyż sądzę, że

po pół godzinie przyglądania się mojej osobie, ktoś z widzów wezwałby jednak pogotowie i

policję. Po przeanalizowaniu tej myśli stwierdziłem, że najrozsądniejszą rzeczą, jaką zrobię

będzie pójście spać. Ścieląc tapczan upewniłem się, że z mieszkania nic nie zginęło. A mogło,

gdyż klucze w ubraniu były przekładane przez tych osobników.

- Może nie chciało im się wchodzić wyżej - pomyślałem w chwili, gdy zasypiałem.

Następne dwa dni minęły spokojnie. Nawet nie złożyłem meldunku w komisariacie,

wychodząc z założenia, że co najwyżej dadzą mi do oglądania z setkę zakazanych fizjonomii.

Ja zaś o moich napastnikach wiedziałem tylko tyle, że są płci męskiej. Naturalnie, jeśli

prawdziwe jest założenie, że dwumetrowe kobiety nie czają się po klatkach schodowych.

Dzień trzeci był niedzielą. Chyba na przekór cotygodniowemu lenistwu, jakie

nachodziło mnie w ten dzień, postanowiłem zrobić w domu małe porządki. Po stwierdzeniu,

że pastowanie podłogi i odkurzanie książek napawają mnie szczerą niechęcią, postanowiłem

naprawić oberwany kilka dni temu karnisz. Ze śrubokrętem w zębach wdrapałem się na

parapet Kiedy przykręciłem śrubę i miałem zamiar przypiąć zasłonę do oberwanej „żabki",

przypomniałem sobie, mam nietypowy parapet. Stolarz, który go montował musiał przepadać

za secesją, gdyż deska po bokach miała zaokrąglone i ucięte końce. Nic więc dziwnego, że na

jednym z nich obsunęła się moja stopa. Jako że pokój nie przejawiał anomalii grawitacyjnej,

zupełnie prawidłowo zwaliłem się na podłogę. Próbowałem jeszcze chwycić się klamki, ale

zaskoczony uczyniłem to ręką, w której dzierżyłem śrubokręt. Podłoga nie okazała się tak

solidną, na jaką wyglądała, gdyż kilka klepek wyskoczyło z parkietu pod moim ciężarem...

Klnąc na czym świat stoi, rozmasowywałem sobie stłuczony bok i nie tylko.

Mimochodem zdziwiłem się, że sąsiedzi z dołu nie reagują na rumor, którego byłem sprawcą.

Co prawda istniała możliwość, że w czasie upadku urwał się im żyrandol i pogrzebał całą

rodzinę, ale miałem nadzieję, że się mylę. Wymyślając podobne niedorzeczności,

obserwowałem z poziomu podłogi coś, co dyndało na prawej ramie okiennej Zapominając o

stłuczeniach wstałem, aby się temu przyjrzeć z bliska. Była to śrubka, a konkretniej jej

fragment wiszący na dwóch cienkich drucikach. Rzut oka wzdłuż framugi wyjaśnił wszystko.

Spadając ze śrubokrętem w ręce przejechałem nim po drewnie, świadczyła o ty długa, biała

rysa i wyrwałem śrubkę.

Oglądałem jednak zbyt dużo filmów sensacyjnych, aby wątpić w jej

przeznaczenie. Nie miałem jednak pojęcia, kto mógłby założyć moim mieszkaniu aparaturę

podsłuchową - bo i po co? Aby rozwiać wątpliwości wyjąłem szafki cążki i obciąłem ową

śrubkę. Z racji zawodu miałem pod ręką trochę narzędzi i bez specjalnych trudności zdjąłem

imitację łebka. Krył on małą spiralkę i coś, co przypominało mikroskopijną puszeczkę,

jednym słowem mikrofon. Chwilę medytowałem nad tym, ale nic konstruktywnego nie

przychodziło mi do głowy. Zresztą kto wie, może bym coś wymyślił, gdybym nie usłyszał

niecierpliwego dzwonka u drzwi. Odruchowo przykryłem narzędzia serwetą.

Czytając swojego czasu najprzeróżniejsze poradniki samoobrony doszedłem do

przekonania że najbardziej zaskakującym ciosem jest tzw. „prosty". W przeciwieństwie od

uderzenia sierpowego nie powoduje on nawet minimalnej utraty równowagi bijącego i

pozwala na błyskawiczne cofnięcie zadającej cios dłoni. Jednocześnie szybkość

wyprowadzenia ciosu utrudnia znacznym stopniu jakąkolwiek zasłonę. Takie właśnie

uderzenie zadał mi w podbródek facet, którego ujrzałem po otwarciu drzwi. Tylko dla

formalności dodam, że miał on dwa metry wzrostu. Następną rzeczą, jaką zrobiłem, to

zdziwiłem się, skąd w drzwiach pojawił się mój własny tapczan. Dopiero po chwili

uświadomiłem sobie, że to nie tapczan, ale mnie właśnie przeniesiono do pokoju. Leżałem z

głową wciśniętą między oparcie a poręcz i jak każdy, kto dostał po buzi, miałem chwilowe

uczucie błogości. Skończyło się ono na tyle wcześnie, aby usłyszeć głos jednego z gości

- Sprawa jasna. Nasz ciekawski znalazł to czego nie powinien.

Faceci stali przy stole, oglądając rozłożone na serwecie akcesoria. Przyglądałem się

im spod przymrużonych powiek, mając nadzieję, że to tylko małe nieporozumienie

towarzyskie. Wydawało mi się, że jeżeli będę grzeczny, to pójdą sobie. Lecz spotkał mnie

zawód i po raz pierwszy w życiu przekonałem się, że ciotka Leonia miała rację, twierdząc, że

wodę w wazonie z kwiatami należy zmieniać co najmniej raz dziennie. Zaś ta, którą mi

wylano na głowę miała już tydzień i bukiet zapachów z wyraźną dominacją smrodu. Z siłą

godną pozazdroszczenia zostałem następnie szarpnięty za włosy. Jako że byłem do nich

szczególnie przywiązany, chcąc nie chcąc, przyjąłem pozycję siedzącą. Zdziwiłem się

jeszcze, że wcale nie czuję strachu w tej nierealnej sytuacji. To co się działo, sprawiało na

mnie wrażenie filmu sensacyjnego, w którego fabułę przypadkiem się zaplątałem.

- Jak zdróweczko? - zaszemrał ciepło blondyn.

- Wspaniale - odparłem trochę bełkotliwie. - Czy mógłbym wiedzieć czemu

zawdzięczam wizytę?

- Dziubek - stęknął ów, wbijając mi swój palec pod brodę - reguły gry są takie: my py-

tamy, a ty odpowiadasz. A jak nie, to ci urwę łeb wraz z płucami. Rozumiesz? - dla zaakcen-

towania wbił mi paznokieć jeszcze na dwa centymetry.

Drzewiński Andrzej - Zabawa w strzelanego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: