Anderson Poul - Pod postacią ciała.pdf - Anderson Poul - science-fiction

Poul Anderson

Pod postacią ciała

Moru wiedział, co to broń W każdym razie rośli przybysze wielokrotnie

demonstrowali swoim przewodnikom, czego tez owe przedmioty noszone przez nich u

pasa potrafią dokonać przy akompaniamencie błysku i wybuchu płomieni Nie zdawał

sobie jednak sprawy, iż maleńkie aparat/ pojawiające się w dłoniach przybyszów,

gdy mówili własnym językiem, to nadajniki Zapewne myślał, ze są to fetysze

Stąd tez, gdy Moru zabił Donhego Sairna, stało się to na oczach żony Donhego

Był to przypadek Z wyjątkiem umówionych okresów nadawania rano i wieczorem

dwudziestoośmiogodzinnego dnia planety biolog Sairn, podobnie jak jego

towarzysze, łączył się tylko ze swym komputerem Ponieważ jednak ożenił się

niedawno i młoda para była beznadziejnie szczęśliwa, Evalyth nastawiała

odbiornik na falę męża, kiedy tylko mogła oderwać się od własnych zajęć

l nie byt to jakiś wyjątkowy zbieg okoliczności, ze w krytycznym momencie

również go "podsłuchiwała" własne obowiązki nie absorbowały jej zanadto Jako

militech wyprawy - a funkcję tę powierzono jej, ponieważ pochodziła z na wpół

barbarzyńskich regionów planety Kraken, gdzie przedstawiciele obu płci mają

równe szansę wyuczenia się sztuk wojennych przydatnych w prymitywnych

środowiskach - nadzorowała budowę osiedla, potem zaś zorganizowała

rygorystycznie przestrzegany system wart Jednakże mieszkańcy Lokonu byli tak

przyjaźnie nastawieni do przybyszów, jak im na to pozwalała sytuacja, w której

każda ze stron niewiele wiedziała o drugiej Instynkt i doświadczenie

podpowiadały Evalyth, ze rezerwa Lokończyków maskuje jedynie ich przestrach,

podziw, a może i tęskne nadzieje na przyjaźń Kapitan Jonafer zgadzał się z tą

opinią Skoro więc stanowisko Evalyth okazało się w ten sposób ciepłą posadką,

starała się dowiedzieć jak najwięcej o pracy Donhego, by mu pomagać, kiedy wróci

z nizin

Poza tym niedawne badanie lekarskie potwierdziło, ze jest w ciąży Nie powie mu o

tym, zadecydowała, jeszcze nie, przez te setki kilometrów, tylko dopiero wtedy,

gdy będą znów razem Tymczasem zaś świadomość, ze razem poczęli nowe życie,

sprawiła, iż Donii stał się dla niej gwiazdą przewodnią

W to popołudnie, gdy miał zginąć je] mąż, weszła do laboratorium biologicznego

pogwizdując Na zewnątrz ostre światło słoneczne rzucało złotawe błyski,

odbijając się od pylistego gruntu, od ścian prefabrykatowych budynków skupionych

wokół lądowiska wahadłowca, który przetransportował ludzi i sprzęt z orbity, po

której

krążył Nowy Świt, od stojących śmigaczy i grawisani używanych do celów

komunikacyjnych na wyspie - jedynej nadającej się do zamieszkania części tej

planety - a także od mężczyzn i kobiet Za palisadą zaś wierzchołki drzew

owocowych, prześwitujące ściany lepianek, szmer głosów i szelest kroków, gorzki

zapach palonego drewna - wszystko to zdradzało, ze między bazą i jeziorem Zelo

rozciągało się kilkutysięczne miasto

Laboratorium biologiczne zajmowało więcej niż połowę baraku, w którym mieszkali

Sairnowie Na wygody nie można było liczyć w sytuacji, gdy planety należące ongiś

do imperium galaktycznego odwiedzały jedynie statki nielicznych ras walczących o

powrót do cywilizacji Evalyth jednak wystarczało, ze był to ich własny dom Gdy

spotkała Donhego na Krakenie, ujął ją przede wszystkim tą wesołością, z jaką on,

człowiek z Athei. o której powiadano, ze zachowała lub odzyskała prawie

wszystkie udogodnienia, jakimi w czasach świetności dysponowała Stara Ziemia,

przystał na życie w jej ubogiej, smutnej Ojczyźnie

Siła ciążenia wynosiła tu 0,77 G, mniej niż dwie trzecie tego, do czego nawykła

Łatwo przeciskała się wśród kłębowiska aparatury i pojemników z okazami Evalyth

była przystojną, dobrze zbudowaną młodą kobietą, może o zbyt mocnej sylwetce jak

na gusta większości mężczyzn spoza własnej rasy Tak jak jej rodacy miała jasne

włosy, a nogi i przedramiona pokryte zawiłym tatuażem, tak jak oni nosiła u pasa

miotacz służący wielu już pokoleniom wojowników Jednak poza tym odrzuciła

tradycyjny strój Krakeńczyków na rzecz prostych kombinezonów stanowiących '-

dzież członków wyprawy

Jakże przyjemnie chłodne i ciemne było wnętrze baraku' Westchnęła z rozkoszą,

usiadła i włączyła odbiornik Serce jej lekko drgnęło, gdy zaczął się formować

trójwymiarowy obraz i rozległ się głos Donhego

- wydaje się, ze to potomek koniczyny

W powietrzu widniał obraz rośliny z potrójnymi zielonymi liśćmi, gęsto rozsianej

wśród miejscowej czerwonawej pseudotrawy Obraz powiększał się, w miarę ]ak Donii

zbliżał nadajnik, aby komputer mógł zanotować wszystkie szczegóły do późniejszej

analizy Evalyth zmarszczyła czoło starając się przypomnieć sobie, co A, tak

Koniczyna to kolejna forma życia, którą, zanim zapadła Długa Noc, człowiek

przeniósł ze Starej Ziemi na więcej planet, niż ktokolwiek obecnie pamiętał

Często owe formy życia zmieniały się nie do poznania, przez tysiące lat ewolucja

przystosowała je do obcych warunków albo tez mutacje i znos genetyczny

zadziałały nieomal losowo na niewielkie populacje wstępne Nikt na Krakenie nie

wiedział, ze tamtejsze sosny, mewy i nzobaktene to zmutowani przybysze, dopóki

na planetę nie przybyła ekspedycja Donhego i ich nie zidentyfikowała Nie

oznaczało to, ze or» czy ktokolwiek z tej części galaktyki zdołał już dotrzeć z

powrotem do Starej Ziemi Ale banki danych na Athei wyładowane były informacjami,

podobnie jak kochana kędzierzawa głowa Donhego

W polu widzenia pojawiła się jego olbrzymia dłoń, zbierająca okazy Evalyth

poczuła nagle ochotę, by ją pocałować Cierpliwości, cierpliwości, napominała

młodą żonę słuzbista część jej osobowości Mamy tu pracować Odkryliśmy kolejną

zaginioną kolonię, jak dotąd w najgorszym stanie, cofniętą do skrajnego

prymitywizmu Do nas należy doradzenie Komisji, czy warto tu wysłać misję

cywilizacyjną, czy tez szczupłe zasoby Zjednoczonych Planet przerzucić gdzie

indziej, a tutejszych mieszkańców pozostawić w nędzy jeszcze przez dwieście,

trzysta lat Aby sporządzić uczciwy raport, musimy się im przyjrzeć, ich

kulturze, ich planecie Dlatego siedzę tu na barbarzyńskim pogórzu, a on wyruszył

do dżungli, w której roi się od gotowych na wszystko dzikusów Błagam cię,

kochanie, kończ szybko i wracaj

Usłyszała słowa Donhego wypowiadane w dialekcie nizinnym, który był zwyrodniałą

postacią języka lokońskiego wywodzącego się z kolei od anglijskiego Należący do

ekspedycji językoznawcy pracowali intensywnie przez kilka tygodni, by go

rozwikłać, po czym cała załoga została poddana szkoleniu domózgowemu Niemniej

jednak Evalyth z podziwem obserwowała, jak szybko JCJ mąż opanował odmianę,

którą posługiwali się leśni biegacze - zaledwie po kilku dniach rozmów z nimi

- Czyż nie zbliżamy się do właściwego miejsca. Moru? Mówiłeś, ze to jest w

pobliżu naszego obozu

- Jesteśmy prawie na miejscu, przybyszu z chmur

W głowie Evalyth zadźwięczał cichy sygnał alarmowy O co tu chodziło? Chyba Donii

nie wybrał się sam na przechadzkę z jednym z krajowców? Lokończyk Rogar

ostrzegał przed zdradziecką naturą tubylców zamieszkujących tamte tereny Ale,

prawdę mówiąc, me dalej jak wczoraj przewodnicy, ryzykując życie, uratowali

Haimiego Fiella, gdy ten wpadł do szybko płynącej rzeki

Obraz zakołysał się, gdy Dopił poruszył dłonią, w której trzymał komunikator

Evalyth poczuła lekki zawrót głowy Od czasu do czasu w polu widzenia pojawiał

się szerszy widok drzewa stłoczone wśród łowieckiego szlaku, rdzawe listowie,

brunatne pnie i gałęzie, czające się za nimi cienie, sporadyczne okrzyki jakichś

niewidocznych zwierząt Nieomal czuła gorącą i ciężką od wilgoci atmosferę,

nieprzyjemny odór dżungli Ta planeta - która zatraciła swą nazwę pozostając

jedynie Światem, jej mieszkańcy bowiem zdążyli już zapomnieć, czym w

rzeczywistości są gwiazdy - me za bardzo nadawała się do kolonizacji Zrodzone na

niej organizmy często były szkodliwe dla człowieka, a zawsze zawierały zbyt mało

składników dlań odżywczych Z pomocą przywiezionych przez siebie roślin i

zwierząt człowiekowi udało się tu przetrwać, choć z trudnością Pierwsi osadnicy

bez wątpienia zamierzali poprawić ten układ, nadszedł jednak kryzys - znaleziono

liczne dowody na to, ze osada została pociskami zrównana z ziemią, a większość

JCJ mieszkańców zginęła - do odbudowy zaś zabrakło środków, cud prawdziwy, ze w

ogóle pozostali tu przy życiu jacyś ludzie

- Tutaj, przybyszu z chmur

Rozchwiany obraz uspokoił się Szum ciszy nadajnik przekazywał z dżungli do

kabiny

- Nic nie wiążę - powiedział w końcu Donii

- Chodź za mną Pokażę

Donii umieścił nadajnik w rozwidleniu drzewa Obraz przedstawiał jego i Moru

idących przez łąkę Przewodnik wyglądał jak dziecko u boku kosmicznego podróżnika

sięgał mu ledwie do ramienia To "dziecko" miało wszakże JUŻ wiele za sobą, ciało

Moru pokryte było bliznami, a jakaś dawna rana sprawiła, ze utykał na prawą nogę

Twarz kryła się pod grzywą włosów i krzaczastym zarostem Moru, który nie mógł

polować, i by utrzymać rodzinę, zastawiał jedynie pułapki i łowił ryby, żył w

jeszcze większej nędzy niż jego współplemieńcy Z pewnością uznał, ze szczęście

się doń uśmiechnęło, gdy w pobliżu wioski wylądował śmigacz, a ci, którzy nim

przylecieli, zaoferowali Moru niesłychane bogactwa za to, by przez tydzień czy

dwa oprowadzał ich po okolicy Donii pokazywał JUŻ Evalyth słomianą chatę Moru

nędzny dobytek, kobietę zniszczoną ciężką pracą, pozostałych przy życiu synów,

którzy w wieku siedmiu czy ośmiu lat miejscowych, czyli dwunastu--trzynastu

standardowych, wyglądali jak zasuszone karły

Rogar był zdania - na ile można było sądzić, nikt bowiem dotąd nie opanował

języka lokońskiego w stopniu doskonałym - ze mieszkańcy nizin me byliby tacy

ubodzy gdyby mniej w nich było okrucieństwa znajdującego wyraz w nieustannych

walkach plemiennych Evalyth pomyślała jednak, ze w końcu jakież mogą oni

stanowić zagrożenie7

Rynsztunek Moru składał się z przepaski na biodrach, z opasującego całe ciało

sznura służącego do przygotowywania potrzasków, obsydianowego noża i worka z

tkaniny, tak jednak gęstej i przetłuszczonej, ze w razie potrzeby mógł służyć za

bukłak Innym mężczyznom z jego gromady, mogącym brać udział w łowach i

uczestniczyć w podziale łupów po walce, powodziło się wyraźnie lepiej Wyglądem

jednak nie różnili się zbytnio od Moru, ludność wyspy, nie mając dość miejsca do

ekspansji, przezywała wyraźny kryzys genetyczny

Skarlały mężczyzna pochylił się rozsuwając dłońmi gałęzie krzewu

- Tutaj - mruknął i ponownie się wyprostował

Evatyth dobrze znała żądzę wiedzy gorejącą w sercu Donhego A jednak jej mąż

obrócił się, uśmiechnął prosto do obiektywu nadajnika i odezwał się w języku

athejańskim

- Kochanie, jeśli teraz odbierasz, chciałbym się tym podzielić z tobą Może to

gniazdo ptaka

Przypomniała sobie dość niejasno, ze fakt istnienia ptaków mógłby być

ekologicznie ważną informacją Ale w tej chwili liczyło się dla niej tylko to, co

Donii do niej powiedział

O tak o tak' - chciała wykrzyknąć Ale w tamtej ekipie były tylko dwa odbiorniki

i jej mąż me miał ze sobą żadnego z nich

Widziała, jak klęka w wysokiej roślinności o dziwnym zabarwieniu Widziała, jak

sięga z tą swoją łagodnością, której już miała okazję doświadczać, do wnętrza

krzaka i rozsuwa jego gałązki

Widziała, jak Moru skoczył mu na kark Dzikus opasał Donhego nogami Lewą ręką

chwycił go za włosy i zadarł mu głowę go góry W prawej pojawił się nóż

Krew buchnęła gdzieś spod szczęki Donhego Nie mógł krzyknąć - nikt by me

mógł z poderżniętym gardłem Bulgotał tylko i skrzeczał, a Moru wciąż poszerzał

cięcie Donii na oślep sięgnął po broń Moru upuścił nóż i schwycił go za ramiona,

obaj upadli spleceni w uścisku Donii rzucał się i tarzał w kałużach własnej krwi

Moru nie zwalniał uchwytu Krzew poruszył się i skrył obu, aż w końcu Moru wstał,

cały czerwony od krwi, ociekający krwią, dyszący, a Evalyth zaczęła krzyczeć do

znajdującego się obok niej nadajnika, na cały wszechświat, i wciąż Jeszcze

krzyczała i wyrywała się, gdy chcieli ją odciągnąć od widoku łąki, na której

Moru kroił ciało Donhego, aż wreszcie coś ją ukłuło chłodem i stoczyła się na

dno wszechświata, w którym wszystkie gwiazdy zgasły na zawsze

- Nie, oczywiście, ze nic nie wiedzieliśmy - wycedził Haimie Fiell przez

zaciśnięte zęby - dopóki nas nie ostrzegliście Donii i tamten stwór oddalili się

o wiele kilometrów od naszego obozu Dlaczego nie kazaliście nam ruszyć

natychmiast na pomoc?

- Ze względu na to, co pokazywał komunikator - odrzekł kapitan Jonafer - Sairna

nie można JUŻ było uratować A wy mogliście wpaść w zasadzkę, mogli was z tyłu

zaatakować strzałami i spychać coraz głębiej po tych wąskich ścieżkach Najlepiej

było zostać na miejscu i czekać na pojazd pilnując jeden drugiego

Fiell spojrzał gdzieś poza postać kapitana, potężnego, siwowłosego mężczyzny,

wzrokiem powędrował za drzwi baraku dowództwa, ku palisadzie i widokowi

bezlitosnego nocnego nieba

- Ale co ten mały potwór robił, kiedy - zamilkł nagle

- Pozostali przewodnicy uciekli - równie pośpiesznie wtrącił Jonafer - gdy tylko

wyczuli wasz gniew Sam pan tak mówił Otrzymałem właśnie raport od Kallamana,

jego zespół poleciał śmrgaczem do wioski Mieszkańcy uciekli Cała wieś jest

opuszczona, z pewnością obawiają się naszej zemsty Choć w ich przypadku

przeprowadzka to mc wielkiego cały dobytek bierze się na plecy, a nowy dom można

upleść przez jeden dzień

Evalyth pochyliła się do przodu

- Przestańcie unikać szczerych odpowiedzi - powiedziała - Co takiego Moru zrobił

z Doniirn, czemu można byłoby zapobiec, gdybyście przybyli na czas?

Fiell w dalszym ciągu patrzył gdzieś poza mą Kropelki potu wystąpiły mu na czoło

- Nic takiego - wymamrotał - Nic ważnego wobec samego morderstwa

- Miałem zapytać panią, poruczniku Sairn - odezwał się Jonafer -jaki życzy sobie

pani obrzqucl\ pogrzebowy? Czy mamy prochy pochować tutaj, rozsypać w

przestrzeni kosmicznej, czy zawieźć na waszą planetę?

Evalyth zwróciła twarz w jego kierunku

- Nigdy nie wyrażałam zgody na kremację - powoli cedziła słowa

- Nie, ale Niech pani będzie rozsądna Najpierw otrzymała pani środek nasenny,

potem uspokajający, a my w tym czasie odnaleźliśmy zwłoki Upłynął JUŻ pewren

czas Nie mamy żadnych przyrządów do, hm, zabiegów kosmetycznych, ani zbędnego

miejsca w komorach chłodniczych, a w tej temperaturze

Evalyth była jak otępiała od chwili, gdy wypuszczono ją z izby chorych Jeszcze

niezupełnie do niej dotarło, ze Doniiego już nie ma. Zdawało jej się, że za

chwilę stanie w drzwiach, opromieniony światłem słonecznym, i zawoła do niej ze

śmiechem w głosie, i pocieszy po tym bezsensownym koszmarze, jaki niedawno

przeżyła. Wiedziała, ze stan ten wywołały środki psychotropowe, i przeklinała

dobrą wolę lekarza.

Nieomal z rozkoszą powitała powolny przypływ gniewu. Oznaczało to, że lekarstwo

przestawało działać. Wieczorem będzie już zdolna do płaczu.

- Kapitanie - rzekła. - Widziałam, jak zginął. Widziałam już w życiu wiele

trupów, a niektóre z nich potwornie zmasakrowane. Na Krakenie nie ukrywamy

prawdy. Podstępem wydarł mi pan moje prawo do ułożenia małżonka w trumnie i

zamknięcia mu oczu. Ale nie oddam panu prawa do sprawiedliwości. Żądam, aby

powiedział mi pan dokładnie, co się stało.

Pięści Jonafera zacisnęły się na blacie biurka.

- Nie wiem, czy będę w stanie to powiedzieć.

- Ale pan powie, kapitanie.

"- Dobrze! Dobrze! - wrzasnął Jonafer. Słowa padały mu z ust jak pociski. -

Widzieliśmy wszystko, przekazane przez komunikator. Tamten rozebrał Doniiego,

zawiesił go za nogi na drzewie i wypuścił całą krew do tego swego worka. Wyciął

mu genitalia i wrzucił do środka, do krwi. Otworzył ciało i wyciął serce, płuca,

wątrobę, nerki, tarczycę, gruczoł krokowy, trzustkę i wszystko też wrzucił do

worka, po czym uciekł do lasu. Dziwi się pani, ze nie chcieliśmy pokazać pani

tego, co zostało z ciała?

- Lokończycy ostrzegali nas przed mieszkańcami dżungli - powiedział Fiell

martwym głosem. - Trzeba było ich słuchać. Ale były to takie żałosne karzełki, l

wyciągnęły mnie z rzeki. Kiedy Donii mówił o ptakach - opisał je, wie pani, i

zapytał, czy coś takiego się tu spotyka - Moru powiedział, ze są, ale rzadkie i

płochliwe; grupa ludzi by je na pewno spłoszyła, ale gdyby jeden z nim poszedł,

to on, Moru, znalazłby gniazdo i może nawet zobaczyliby ptaka. Moru powiedział

"dom", ale Donii uznał, ze chodziło o gniazdo. Tak nam przynajmniej mówił.

Rozmawiał wtedy z Moru na uboczu, tak że widzieliśmy ich, ale nie słyszeli. Może

to powinno było nas ostrzec, może trzeba było zapytać innych z tego plemienia.

Ale nie widzieliśmy powodu... to znaczy, Donii był większy, silniejszy,

uzbrojony w miotacz. Jaki dzikus odważyłby się go zaatakować? A zresztą przecież

odnosili się do nas przyjaźnie, nawet z radością, kiedy przezwyciężyli pierwszy

strach, l okazali tyle samo ochoty do dalszych kontaktów, co wszyscy inni tu w

Lokonie, i... - głos uwiązł mu w gardle.

- Czy zginęła broń lub narzędzia? - spytała Evalyth.

- Nie - odparł Jonafer. - Mam tu wszystko, co pani mąż miał przy sobie. Może

pani to od razu zabrać.

- Nie sądzę - powiedział Fiell - by chodziło o akt nienawiści. Moru musiał się

powodować jakimś zabobonem. Jonafer skinął głową.

- Nie możemy przykładać do niego naszej miary.

- A więc jaką? - odparowała Evalyth. Mimo to, ze wiedziała, iż znajduje się pod

działaniem silnych środków uspokajających, dziwiła się swemu spokojnemu

tonowi - Niech pan pamięta, ze pochodzę z Krakena Nie pozwolę na to, "by dziecko

Donhego przyszło na świat i wzrastało wiedząc, ze jego Ojciec został

zamordowany, a nikt nie próbował wymierzyć mordercy sprawiedliwości

- Nie może się pani mścić na całym plemieniu - powiedział Jonafer

- Nie mam zamiaru Ale, kapitanie, załoga naszej ekspedycji pochodzi z kilku

różnych planet, na których istnieją odrębne systemy społeczne Regulamin wyraźnie

stwierdza, ze będzie się respektować podstawowe zasady moralna obowiązujące

każdego członka załogi Proszę o zwolnienie z obowiązków do czasu, gdy pochwycę

mordercę mojego męża i wymierzę mu sprawiedliwość

Jonafer pochylił głowę

- Muszę na to przystać - powiedział cicho Evalyth podniosła się z miejsca

- Dziękuję panom - powiedziała - Proszę mi wybaczyć, ale chciałabym od razu

przystąpić do poszukiwań

Póki jeszcze działa jak maszyna, póki jest pod wpływem środków medycznych

Na suchszych, chłodniejszych wyżynach rolnictwo przetrwało upadek reszty

cywilizacji Pola i sady, pracowicie uprawiane za pomocą neolitycznych narzędzi,

dostarczały środków do życia kilku wioskom rozrzuconym wokół stolicy - Lokonu

Miejscowa ludność powierzchownością przypominała mieszkańców dżungli Nic

dziwnego, niewielu osadników przeżyło, by dać początek tutejszej populacji

Mieszkańcy pogórza byli Jednak lepiej odżywieni, bardziej wyrośnięci,

wyprostowani, nosili tuniki z różnobarwnej tkaniny i sandały Bogatsi uzupełniali

strój złotą i srebrną biżuterią Włosy upinano, zarost golono Ludzie stąpali

śmiało, nie obawiając się, jak dzikusi z lasu, ciągłych zasadzek Gawędzili

wesoło

Co prawda dotyczyło to tylko ludzi wolnych Choć antropologowie z Nowego Świtu

ledwie zaczęli zgłębiać tajniki miejscowej kultury, od razu stało się oczywiste,

ze Lokończycy mają liczną klasę niewolników Niektórzy usługiwali w domu, inni

trudzili się w pocie i znoju na polach, w kamieniołomach i kopalniach, pod

biczem nadzorców i strażą żołnierzy, których miecze i ostrza włóczni wykute były

ze starożytnego metalu Imperium Nie był to jednak dla przybyszów z Kosmosu żaden

szczególny wstrząs, widziano JUŻ gorsze rzeczy niż niewolnictwo Banki danych

wspominały o prehistorycznych państwach, jak Ateny, Indie Ameryka

Evalyth kroczyła po krętych, pełnych kurzu uliczkach, między jaskrawo

pomalowanymi ścianami sześciennych domów bez okien, zbudowanych z nie wypalonej

cegły Mijający ją ludzie z gminu pozdrawiali ją z szacunkiem Choć nikt JUŻ się

nie obawiał, ze przybysze mają złe zamiary, to jednak Evalyth górowała nawet nad

najwyższymi Lokończykami, włosy jej miały barwę metalu, a oczy nieba, u pasa

nosiła błyskawice - a kto tam wiedział, jaką jeszcze nadprzyrodzona mocą

rozporządzała

Anderson Poul - Pod postacią ciała.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: