Cruz_Melissa_de_la_-_Krwawe_Walentynki_02_-_Odległe_wspomnienie.pdf

C RUZ M ELISSA DE LA

K RWAWE W ALENTYNKI 02

O DLEGŁE WSPOMNIENIE

Akademia Endicott Endicott, Massachusetts, 1985

J ED EN

Pierwszy kontakt

Allegra Van Alen obudziła się z bolącą głową i przez chwilę nie

była pewna, gdzie się znajduje. Miała na

sobie szpitalną koszulę, ale wiedziała, że jest nadal w Endicott,

ponieważ przez okno widziała w oddali oszalowaną białymi de-

skami kaplicę. Domyśliła się, że jest w klinice dla uczniów, a jej

przypuszczenia potwierdziła szkolna pielęgniarka, która przy-

niosła talerz ciasteczek.

Pani Anderson była uwielbianą przez wszystkich opiekunką,

Obserwowała uczniów macierzyńskim okiem i zawsze pilnowała,

żeby w jadalni nie brakło świeżych owoców. Weszła, uśmiechając

się z troską.

-Jak się czujesz, kochanie?

- Chyba jakoś przeżyję - powiedziała żałośnie Allegra. -Co się

stało?

- Wypadek na boisku. Podobno uderzyła cię piłka.

- Auć - skrzywiła się, pocierając bandaże na czole.

- Masz szczęście, lekarz powiedział, że podobne uderzenie

czerwonokrwistego by zabiło.

- Ile czasu byłam nieprzytomna?

- Tylko kilka godzin.

- Czy mogłabym zostać dzisiaj wypisana? Mam jutro klasówkę z

łaciny i muszę się uczyć - jęknęła Allegra. Podobnie jak reszta

szkoły, klinika była komfortowym miejscem. Mieścił się w

przytulnym domu w stylu New England, wyposażony w białe

wiklinowe meble i barwne, kwieciste zasłony. Ale w ty momencie

Allegra pragnęła nade wszystko znaleźć się w zacisz własnego

pokoju, z czarno-białym plakatem Cure, staroświec kim

zamykanym sekretarzykiem i świeżo nabytym walkmanem,

zostać sama i słuchać muzyki Depeche Mode. Nawet w klinice

słyszała dźwięki piosenek Boba Dylana, sączące się z otwartych

okien. Wszyscy pozostali w szkole słuchali tej samej muzyki

sprzed dwudziestu lat, zupełnie jakby życie w prywatnym liceum

ugrzęzło w pętli czasowej lat sześćdziesiątych. Allegra nie miała

nic przeciwko Bobowi Dylanowi, ale nie potrzebowała do szczę-

ścia jego smęcenia.

Pani Anderson potrząsnęła głową, poprawiając poduszkę Allegry

i pomagając pacjentce oprzeć się na pierzastej wypukłości.

- Jeszcze nie. Doktor Perry przyjeżdża z Nowego Jorku, żeb cię

obejrzeć. Twoja matka nalegała.

Allegra westchnęła. To jasne, że Cordelia nalegała na takiego.

Matka pilnowała jej jak jastrząb, z uwagą wykraczającą poza

zwykłą troskę macierzyńską. Dla Cordelii macierzyń-

314

stwo było czynnością przypominającą strzeżenie bezcennej wazy

z okresu dynastii Ming. Traktowała córkę jak zrobioną ze szkła i

zawsze zachowywała się, jakby Allegrę jedno załamanie nerwowe

dzieliło od odesłania do czubków, nawet jeśli wszyscy widzieli, że

Allegra jest okazem zdrowia. Była lubiana, pogodna,

wysportowana i pełna energii.

Mówiąc najłagodniej, Allegra dusiła się pod opieką Cordelii.

Dlatego właśnie nie była w stanie doczekać do osiemnastki, żeby

wyprowadzić się z domu na dobre. Wszechobecna troska matki o

jej egzystencję sprawiła, że Allegra uparła się na przeniesienie z

Duchesne do Endicott. W Nowym Jorku nie było ucieczki przed

wpływami Cordelii. A ponad wszystko inne Allegra pragnęła

wolności.

Pani Anderson zmierzyła jej temperaturę i zabrała termometr.

- Na zewnątrz czekają goście. Mam ich wpuścić?

- Jasne - zgodziła się Allegra. Głowa przestała ją aż tak boleć - nie

była pewna, czy to zasługa czekolady w słynnych ciasteczkach

pani Anderson, czy też potężnej dawki środków przeciw-

bólowych.

- No dobrze, drużyno, wchodźcie. Ale macie nie męczyć chorej.

Nie chcę, żeby się jej pogorszyło. Ma być cicho. - Życzliwa

pielęgniarka uśmiechnęła się jeszcze raz i wyszła z pokoju. Chwilę

później szpitalne łóżko Allegry zostało otoczone przez całą żeńską

drużynę hokeja na trawie. Tłoczyły się wokół niej, zadyszane i

rozczochrane, nadal w strojach drużynowych: zielonych

spódniczkach w szkocką kratę, białych bluzeczkach polo i

zielonych podkolanówkach.

315

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: