Wielkie polowanie.pdf

Wielkie polowanie

Aktorzy:

Mjr Cziżikow - Adam Ferency

Gen. Zawieniagin - Jan Nowicki

Von Braun - Wiktor Zborowski

Prof. Chariton - Jerzy Kamas

Esesman - Wojciech Malajkat

Wojna światowa dobiegała końca. Nad Odrą i Nysą Łużycką stanęły armie

dwóch radzieckich frontów, liczące blisko 2 mln żołnierzy. One miały zadać

ostatni cios Trzeciej Rzeszy. Zwycięzcy liczyli na wielkie łupy. Dlatego do

działania przygotowywały się zespoły specjalne.

W Kostrzyniu nad Odrą, tuż obok kwatery dowódcy 1 Frontu Białoruskiego

marszałka Gieorgija Żukowa swoją kwaterę urządził generał NKWD Awram

Pawłowicz Zawieniagin. Do niego miało należeć poszukiwanie ludzi,

urządzeń i dokumentów ważnych dla Związku Radzieckiego, a fakt, że

zadanie to wyznaczono oficerowi, który był zastępcą Ławrentija Berii

wskazywał, jak wielkie znaczenie Stalin przywiązywał do wojennych

zdobyczy. I trudno się dziwić. Niemcy, choć przegrali wojnę, to pod

względem osiągnięć technicznych pozostawili daleko w tyle zwycięzców.

Niemieckie czołgi, Königstiger były bez wątpienia najlepszymi wozami

bojowymi świata, Niemcy mieli odrzutowe samoloty myśliwskie i

bombowe, mieli samoloty rakietowe, rakiety przeciwlotnicze, kierowane

kamerami telewizyjnymi rakiety wystrzeliwane z samolotów,

najpotężniejsze działa kolejowe, latające bomby V-1 i rakiety balistyczne

V-2. Nic więc dziwnego, że zwycięzcom bardzo zależało na poznaniu

tajemnic nowej broni.

W połowie kwietnia do kwatery generała Zawieniagina przybył major

bezpieczeństwa państwowego Anatolij Cziżikow.

Cziżikow: Towarzyszu generale, major Cziżikow…

Zawieniagin: Wy wprost z drogi?

Cziżikow: Tak jest.

Zawieniagin: Ale nie czas na wypoczynek. Podejdźcie tutaj.

Cziżikow podszedł do stołu, na którym leżały mapy.

Zawieniagin: Ofensywa na Berlin ruszy lada dzień. Pójdą dwa

skrzydła od północy i południa. Chcę, żeby już w kwietniu za

Odrą znalazł się zespół naszych naukowców. To jest lista

specjalistów, którzy mają być włączeni do tego zespołu.

Ustalono to w Moskwie. Gajdukow, specjalista od artylerii

rakietowej i jego asystent Mrykin. Następnie Woskriesienskij i

Czertok. Oni od 1944 roku pracują nad niemieckimi rakietami,

tymi z Polski, które Anglicy chcieli nam wykraść, ale nie

daliśmy się podejść, burżuje przeklęte…

Generał Zawieniagin mówił o brytyjskiej delegacji, która we wrześniu 1944

roku przyjechała na poligon rakietowy w Bliźnie, zajęty przez wojska

radzieckie. Zgodę na ich przyjazd wyraził sam Stalin. Brytyjczycy badali

stanowiska startowe rakiet V-2 i zebrali dużo części, które zapakowali w

skrzynie. Potem pojechali do Moskwy, gdzie okazało się, że skrzynie gdzieś

się zapodziały. Rosjanie obiecali jednak, że szybko je odnajdą i odeślą do

Londynu. Rzeczywiście tak zrobili, tyle że w skrzyniach nie było części

rakiet, lecz stare silniki samolotowe.

Zawieniagin: Ci specjaliści przyjadą do Niemiec w pierwszej

kolejności. Potem poślemy następnych: Głuszko, Korolow i

inni. Oni będą oczywiście badać dokumenty i znalezione

części. Wy macie im zapewnić bezpieczeństwo i ułatwić pracę.

Cziżikow: Tak jest, towarzyszu generale.

Zawieniagin: Boję się, że Amerykanie będą szybciej w

miejscach, które nas interesują. Dlatego musicie być tuż za

naszymi wojskami. I nie bójcie się odpowiedzialności, jeżeli

wjedziecie na teren zajęty przez Amerykanów. Usprawiedliwię

was, choćby przed samym Stalinem.

Zawieniagin zdawał sobie sprawę, że ludzie, broń i sprzęt, które

interesowały Rosjan, znajdowały się bliżej wojsk amerykańskich. Główny

konstruktor rakiet V-2, Wehrner von Braun oraz jego najbliżsi

współpracownicy w marcu 1945 roku wyjechali z ośrodka rakietowego

Peenemünde na wyspie Uznam i dotarli do Bawarii. Zabrali ze sobą 14 ton

dokumentacji technicznej. I było oczywiste, że zechcą te materiały oddać

Amerykanom, a nie Rosjanom. Również w zasięgu wojsk amerykańskich

znalazła się wielka podziemna fabryka "Dora" w Górach Harzu, gdzie

Niemcy produkowali rakiety V-2 i pociski V-1.

Generał Zawieniagin miał jednak nadzieję, że uda się złapać von Brauna.

Istniała pewna szansa. Konstruktor i jego koledzy byli pilnowani przez

esesmanów, którzy nie mieli ochoty oddawać ich Amerykanom.

Konstruktor niemieckich rakiet balistycznych Wehrner von Braun zdawał

sobie sprawę, że jest najbardziej poszukiwanym człowiekiem w

Niemczech. W jego rękach była tajemnica rakiet, które od września 1944

roku spadały na Londyn i trwożyły ludność i rząd brytyjski.

Nie było przed nimi obrony. Spadały z wysokości 90 km z prędkością

przewyższającą prędkość dźwięku. Dlatego nie było ich słychać jak

nadlatywały, aż wybuch uświadamiał londyńczykom, że zostali

zaatakowani. Rakiety V-2 miały jednak wiele słabych stron. Ich zasięg

wynosił tylko 300 km, lecz von Braun usiłował zwiększyć go instalując na

kadłubach niewielkie skrzydła. Po kilku nieudanych próbach, gdy

skrzydlate rakiety wznosiły się ledwie na kilkadziesiąt metrów nad

wyrzutnię, w styczniu 1945 roku odbył się udany start. Rakieta A-4b

osiągnęła wysokość 80 kilometrów i szybowała z prędkością 4300 km/h,

aż oderwało się skrzydło. Sukces eksperymentu pozwalał mieć nadzieję,

że w ciągu kilkunastu tygodni rakiety zostaną udoskonalone na tyle, że

będzie ich można używać przeciwko Anglii, ale nie było już czasu na nowe

eksperymenty.

W planach von Brauna było również skonstruowanie prawdziwych rakiet

międzykontynentalnych, za pomocą których można byłoby zaatakować

amerykańskie miasta. Póki co, planowano wystrzeliwanie ich z wyrzutni

nawodnych. Rakieta byłaby holowana za okrętem w pojemniku. Gdy okręt

osiągnąłby wyznaczoną pozycję w pobliżu amerykańskiego brzegu

zbiorniki balastowe pojemnika byłyby napełniane wodą, tak, aby ustawił

się w pozycji pionowej i z jego wnętrza mogłaby wystartować rakieta.

Drugą słabością rakiet von Brauna była głowica bojowa zawierająca ledwie

tonę materiału wybuchowego. Na Londyn w czasie całej wojny spadło bez

mała 2900 rakiet, co oznaczało, że w mieście eksplodowało 2900 ton

trotylu. To nie było dużo, zważywszy, że podczas jednego nalotu na

niemieckie miasto alianckie bombowce potrafił zrzucić bomby o łącznej

wadze 8 tysięcy ton. Sytuacja zmieniłaby się całkowicie, gdyby w głowicy

V-2 był nie trotyl, lecz ładunek nuklearny.

Tak więc mimo tych słabości rakiety V-2 były bez wątpienia bronią, która

najbardziej interesowała zwycięskie mocarstwa. Von Braun o tym wiedział.

Pilnujący go esesmani - również.

Von Braun przekonał się o tym, gdy jego i 150 naukowców zamknięto w

osiedlu otoczonym kolczastymi drutami, pilnowanym przez esesmanów.

Poszedł do komendanta.

Braun: Chciałbym widzieć się z Gruppenführerem

Kammlerem.

Von Braun mówił o dowódcy SS, kierującym programem rakietowym.

Zwalisty esesman o twarzy obrzękłej od nadmiaru alkoholu i

zaczerwienionych oczach podniósł się zza stołu.

Esesman: SS-Gruppenführer Kammler wyjechał do Pragi.

Braun: Wobec tego pan musi podjąć decyzję o rozproszeniu

moich ludzi. Trzymanie nas w jednym miejscu jest bezsensem.

Wystarczy nalot kilku wrogich samolotów, a nikt z nas nie

przeżyje. Nie mamy się gdzie ukryć przed bombami.

Esesman: A ja nie mam możliwości przetransportowania pana

ludzi w inne miejsce.

Braun: W ciągu najbliższych godzin dojedzie tutaj co najmniej

dwadzieścia samochodów z Bleicherode. Wystarczy, żeby

rozwieść moich ludzi po okolicznych domach.

Esesman: Nie mam takiego rozkazu…

Braun: Poleciłem również, aby jeden z samochodów z dużym

zapasem benzyny oddać do pana dyspozycji…

Esesman zastanawiał się przez chwilę. Propozycja von Brauna była bardzo

ciekawa. Wreszcie zdecydował się.

Esesman: Rozkażę moim żołnierzom, aby eskortowali pana

pracowników do okolicznych domów. Nikt nie powinien jednak

opuszczać rejonu Oberammergau. A co z pana ręką?

Esesman zauważył grymas bólu na twarzy von Brauna, który kilka dni

wcześniej złamał rękę, gdy kierowca samochodu, którym jechał, zasnął i

wpadli do rowu.

Braun: Wciąż boli.

Esesman: W miejscowym szpitalu jest paru lekarzy bardzo

doświadczonych w składaniu połamanych rąk i nóg narciarzy.

Zadzwonię tam, żeby natychmiast pana przyjęli.

Okazało się, że złamana ręka była źle złożona i miejscowy chirurg

zdecydował się na ponowne łamanie. Werner von Braun w szpitalnym

łóżku mógł tylko biernie obserwować, co dzieje się wokół. Najbardziej

niepokojące wiadomości docierały ze wschodu, gdzie 16 kwietnia Armia

Czerwona rozpoczęła uderzenie na Berlin.

Specjalna radziecka komisja przybyła do Niemiec 24 kwietnia 1945 roku.

W jej składzie byli specjaliści z różnych dziedzin, ale najwięcej było

ekspertów od rakiet, co wskazywało, że rząd radziecki największą wagę

przykładał do zdobycia materiałów z tej dziedziny. Szef tego specjalnego

zespołu, generał Leonid Gaidukow był specjalistą od artylerii rakietowej i

po pierwszym okresie poszukiwań dokumentów i fachowców pozostał w

Niemczech kierując instytutem "Nordhausen". Później przyjechał Wiktor

Miszin, który badał fragmenty V-2, jakie znaleziono na niemieckim

poligonie rakietowym w Bliźnie i dostarczono do Moskwy w 1944 roku. W

sierpniu przyjechali Walentyn Głuszko i sam Siergiej Korolow, obydwaj

niedawno zwolnieni z więzienia, gdzie osadzono ich w 1938 roku pod

zarzutem działalności antypaństwowej.

Członkowie radzieckiej komisji szybko zorientowali się, że nie mają szans

na schwytanie najważniejszych niemieckich naukowców i inżynierów ani

na odnalezienie najcenniejszej dokumentacji. Jednakże sytuacja nie była

tak beznadziejna. Do końca 1945 roku wywieziono z Niemiec do ZSRR

osiem kompletnych rakiet na paliwo płynne, czterdzieści jeden rakiet na

paliwo stałe, takich jak Rheinbote, SB-800, a ponadto 186 zespołów

naprowadzania, naddźwiękowy samolot rakietowy DFS 346, rakietowe

myśliwce Me 163B i wiele innych.

Nie schwytano najważniejszych specjalistów, takich jak Wehrner von

Braun czy generał Dornberger, którzy byli już bezpieczni u Amerykanów,

jednak w okolicach podziemnych zakładów "Dora" schwytano 200

techników, którzy nie zdołali lub nie chcieli uciekać na Zachód. Największą

radziecką zdobyczą był Helmut Göttrup, specjalista od systemów

naprowadzania rakiet. Przez wiele lat ukrywał swe komunistyczne

przekonania, ale gdy mógł je zamanifestować, natychmiast oddał się w

ręce radzieckie. To była najcenniejsza zdobycz Zawieniagina.

Początkowo niemieccy konstruktorzy pozostali w radzieckiej strefie

okupacyjnej i rozpoczęli pracę w fabryce "Dora", którą Amerykanie oddali

dopiero 1 czerwca 1945 roku, wywożąc stamtąd 100 rakiet V-2 oraz

najważniejsze maszyny. Do wiosny 1946 roku udało się zatrudnić w tych

zakładach, które otrzymały nazwę "Rabe", co było skrótem od

Raketenbau, 1200 niemieckich techników i inżynierów. Do granicy

zachodnich sektorów było bardzo blisko i wielu zdecydowało się przejść na

drugą stronę. Zapewne zarówno ta sytuacja, jak i lęk przed penetracją

zachodnich szpiegów nakazał Stalinowi podjąć decyzję o wielkiej

przeprowadzce. Pierwszą grupę najważniejszych pracowników "Rabe"

wywieziono do Związku Radzieckiego już do września 1945 roku. Drugą,

znacznie większą grupę, bo od 3 do 3,5 tysiąca pracowników, przesiedlono

w październiku 1945 roku. Ogółem do 1948 roku wywieziono z Niemiec

300 tysięcy rakietowych i lotniczych specjalistów wraz z rodzinami. Oni

mieli stworzyć rakietową potęgę Kraju Rad.

W tym samym czasie na poligonie w Kapustin Jarze, położonym między

Stalingradem i Astrachaniem, rozpoczęły się próby zdobycznych rakiet V-

2, które nadzorował Siergiej Korolow. Jedenaście rakiet wystrzelono od

października do listopada 1947 roku, z których tylko pięć trafiło w cel. Rok

później wystrzeliwano już rakiety zmodyfikowane przez radzieckich i

niemieckich specjalistów, uzyskując nieco lepsze wyniki: na dwanaście

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: