Marszałek Tuchaczewski cz.2.pdf

Marszałek Tuchaczewski cz.2

Aktorzy:

Michaił Tuchaczewski - Krzysztof Kowalewski

Józef Stalin - Krzysztof Globisz

Wilhelm Behrends - Marek Perepeczko

Reinhard Heydrich - Wiktor Zborowski

Mjr Papaszew - Jan Peszek

Hans - Adam Ferency

Naujocks - Wojciech Malajkat

Kliment Woroszyłow - Witold Pyrkosz

Szef niemieckich tajnych służb Reinhard Heydrich wiedział, że nie może

wypuścić okazji, jaka wpadła mu w ręce w grudniu 1936 roku. Wówczas

jego agent, generał Skoblin, były carski oficer działający w środowisku

rosyjskich emigrantów w Paryżu, poinformował go, że w Moskwie

przygotowywany jest zamach stanu. Skoblin twierdził, że na czele

spiskowców stoi marszałek Michaił Tuchaczewski. Taka informacja dawała

możliwość zniszczenia Tuchaczewskiego, którego Niemcy uważali za

groźnego przeciwnika, gdyż z ogromną energią budował potęgę Armii

Czerwonej.

Reinhard Heydrich przystąpił do działania.

W wigilię 1936 roku Heydrich zlecił swojemu podwładnemu Wilhelmowi

Berendsowi, szefowi sekcji wschodniej Służby Bezpieczeństwa

opracowanie planu działania przeciwko Tuchaczewskiemu.

4 stycznia 1937 roku podczas narady w gabinecie Heydricha Behrends

przestawił swój pomysł.

Behrends: Zakładamy, że Tuchaczewski przygotowywał spisek

przy współpracy z naszymi generałami. Oczywiście nie

mogłoby to ujść uwadze naszego wywiadu wojskowego.

Abwehra gromadziłaby stenogramy podsłuchiwanych rozmów

telefonicznych, raporty z bezpośredniej inwigilacji oficerów

niemieckich oraz kopie przechwyconych listów. Wśród nich

powinien znaleźć się list marszałka Tuchaczewskiego do

jednego z naszych generałów, zawierający wyraźne informacje

o przygotowywanym zamachu. Oczywiście dokumenty będą

miały wszystkie atrybuty sprawy urzędowej: pieczęcie,

urzędowe adnotacje itp. Co więcej: sprawa jako szczególnie

ważna powinna nosić ślady osobistego zainteresowania

admirała Canarisa, a może nawet…

Behrends zawahał się na moment, ale Heydrich uzupełnił jego słowa:

Heydrich: Samego führera. To dobry pomysł i sądzę, że

spodoba się führerowi, który zapewne zdecyduje się na to.

Proszę dalej.

Behrends: Jeden z naszych ludzi, mający gardłową sprawę,

wykradnie te dokumenty i sprzeda je Rosjanom. Osobnym

problemem pozostaje sposób powiadomienia ich o możliwości

zakupienia tajnych dokumentów. Inaczej mówiąc, Rosjanie

powinni dowiedzieć się, że mamy dowody zdrady

Tuchaczewskiego, z niezależnego i wiarygodnego źródła, w

następstwie czego powinni zwrócić się z propozycją zakupu. To

wszystko. Wszystkie planowane działania zawarłem w tej

notatce.

Heydrich: Akceptuję ten plan. Obersturmführer Naujocks

zajmie się sprawą wykonania tego planu.

Naujocks odnalazł drukarza Franza Putziga, znanego w środowisku

przestępczym z nadzwyczajnych uzdolnień fałszerskich, i nakazał mu

przygotowanie dokumentów. List Tuchaczewskiego do niemieckiego

generała, w którym marszałek pisał o potrzebie nawiązania sojuszu

niemiecko-radzieckiego po obaleniu Stalina, był majstersztykiem. Do tego

dołączono sfałszowane raporty niemieckiego kontrwywiadu obserwującego

niemieckich oficerów kontaktujących się z radzieckimi spiskowcami,

sfałszowany list szefa wywiadu i kontrwywiadu admirała Wilhelma

Canarisa do Hitlera i odpowiedź Hitlera. Jedynie ten ostatni dokument był

autentyczny, gdyż Heydrich uznał, że nie uchodzi fałszować podpisu

Wodza, a Hitler zgodził się wziąć udział w tej mistyfikacji.

W kwietniu 1937 roku niemiecka tajna służba przystąpiła do ostatniego

etapu operacji: podsunięcia sfałszowanych dokumentów Rosjanom.

Obersturmführer Naujocks źle się czuł w marynarce, która wydawała mu

się za wąska w ramionach i uwierała pod pachami. Zawsze, gdy zakładał

cywilne ubranie, wydawało mu się, że wygląda jak komiwojażer. Nie lubił

rozstawać się z mundurem, którego groźny wygląd, jak sądził, dodawał

mu powagi.

Jednakże tego dnia, siedząc przy stoliku w kawiarni, był nawet zadowolony

ze złego samopoczucia, jakie wynikało z cywilnych łachów, gdyż uważał,

że to dodaje autentyzmu jego osobie. Powinien wyglądać jak oficer, który

stara się ukryć swój zawód.

Kilka minut po 17.00 do stolika podszedł mężczyzna.

Hans: Nazywam się Hans. Czy mógłby mi pan podać ogień?

Naujocks wyjął zapalniczkę i podsunął ją nieznajomemu. Ten, pochylając

się nad stolikiem, powiedział cicho:

Hans: To nie najlepsze miejsce na nasze spotkanie. Oczekuję

pana w samochodzie na rogu ulicy. Zielony opel.

Naujocks zawołał kelnera, zapłacił i wyszedł na ulicę. Tuż przy

skrzyżowaniu dostrzegł zielony samochód. Gdy tylko usiadł obok kierowcy,

ruszyli z miejsca.

Hans: Tu możemy wyjaśnić sobie wszystkie sprawy. Co ma

pan na sprzedaż?

Naujocks: Dokumenty niezwykle interesujące dla rosyjskiej

służby bezpieczeństwa.

Hans: To wiem, a konkretnie?

Naujocks: Są to wyniki śledztwa prowadzonego przez

Abwehrę w sprawie kontaktów wysokich oficerów niemieckich i

rosyjskich, zmierzających do obalenia Stalina i ustanowienia

dyktatury wojskowej.

Hans: Jak dostał pan te dokumenty?

Naujocks: Ja ich nie dostałem. Znajdują się w

Sicherheitsdienst, która na podstawie decyzji Hitlera przejęła

prowadzenie śledztwa. Mam dostęp do tych dokumentów, a

konkretnie - będę miał dostęp jeszcze przez dwa dni.

Hans: Za ile chce pan je sprzedać?

Naujocks: Za 50 tysięcy rubli.

Hans: To dużo, bardzo dużo…

Naujocks: Uważam, że warte są więcej. Podobnie jak moja

głowa, która spadnie gdyby wyszło na jaw, w jaki sposób

Rosja dowiedziała się o zdradzie swoich oficerów.

Hans: To bardzo wysoka kwota. Nie mogę sam decydować.

Muszę mieć zgodę moich przełożonych.

Naujocks: Niech pan się pospieszy. Juro w nocy minie

możliwość zrobienia fotokopii tych dokumentów.

Hans: Dam panu odpowiedź rano. Spotkamy się w tym

samym miejscu.

Hans przybył punktualnie. Nie przysiadł się do stolika Naujocksa, lecz

przechodząc obok rzucił tylko: "Zgadzam się. Jutro tutaj", i poszedł dalej.

Następnego dnia Naujocks stawił się na spotkanie mając w teczce komplet

fotografii sfałszowanych dokumentów.

Hans: Ma pan dokumenty?

Naujocks: Pan chyba żartuje. Zacznijmy od tego, czy pan ma

pieniądze?

Hans: Tak.

Naujocks: Wobec tego jedźmy do hotelu "Adler". Wynająłem

tam pokój.

Przeszli obok recepcji i skierowali się do pokoju na pierwszym piętrze.

Naujocks zamknął drzwi na klucz. W ciągu kilkunastu minut zakończyli

transakcję.

Kilka dni później zdjęcia dokumentów, wśród których znajdowała się

odbitka listu Tuchaczewskiego do niemieckiego generała, dotarły na Kreml.

Długi urlop w Gagrze nad Morzem Czarnym dobiegał końca. Tuchaczewski

z niepokojem myślał o powrocie do pracy. Od kilku tygodni każda

nadchodząca wiadomość niosła zapowiedź niebezpieczeństwa. Wiedział, że

w 1936 roku NKWD aresztowała kilku najwyższych dowódców. W więzieniu

znalazł się dowódca 8. samodzielnej brygady ciężkich czołgów Dmitrij

Schmidt, oskarżony o przygotowania do zabicia komisarza Klimenta

Woroszyłowa, a następnie o przygotowanie buntu we własnej brygadzie.

Aresztowano dowódców korpusów Witalija Primakowa, Witowta Putnę,

Siemiona Turowskiego. Wszyscy byli starymi komunistami, którzy już

dawno związali swoje losy z partią bolszewicką i służyli jej z pełnym

oddaniem. Łączyła ich ponadto służba na froncie polskim w 1920 roku, co

musiało zaniepokoić Tuchaczewskiego. Pojawiły się też inne sygnały.

W grudniu 1936 roku Stalin, przemawiając na plenum Komitetu

Centralnego, wymienił nazwisko Tuchaczewskiego. Powiedział, że organy

śledcze mają materiały obciążające marszałka, ale, jak stwierdził:

"połapaliśmy się i towarzysz Tuchaczewski może spokojnie pracować".

Oznaczało to, że aresztowani towarzysze Tuchaczewskiego obciążają go,

ale póki co Stalin wierzy w jego niewinność. Jak długo będzie wierzyć?

W styczniu dotarła do Tuchaczewskiego kolejna niepokojąca wiadomość. W

czasie procesu siedemnastu członków partii oskarżonych o działalność

kontrrewolucyjną jeden z podsądnych Karol Radek wymienił nazwisko

Tuchaczewskiego. Prawdopodobnie uczynił to przypadkiem, relacjonując

jakąś sytuację bez szczególnego znaczenia. Jednakże prokurator uchwycił

ten ślad i wielokrotnie dopytywał o związki Tuchaczewskiego z

wywrotowcami. Radek stanowczo temu zaprzeczał, ale mogło to świadczyć

o tym, że broni kompana.

Następny cios przyszedł w lutym. Zmarł najbliższy jego przyjaciel Sergo

Ordżonikidze, człowiek bardzo wpływowy. Samobójcza śmierć, dziwna i

tajemnicza, wstrząsnęła Tuchaczewskim. Odszedł najszczerszy druh,

którego poznał i z którym zaprzyjaźnił się w najtrudniejszym dla nich obu

okresie walk na Zakaukaziu. Ordżonikidze był jego najsilniejszym

protektorem i doradcą.

W serii tych niepokojących wydarzeń jedno pozwalało optymistycznie

patrzeć w przyszłość: Tuchaczewski miał przewodniczyć grupie oficerów

udających się do Wielkiej Brytanii na uroczystość koronacji króla Jerzego

VI. Partia nie wysyłałaby człowieka niepewnego, podejrzanego o

prowadzenie działalności antyrewolucyjnej. Nie wiedział, że 21 kwietnia

komisarz spraw wewnętrznych Nikołaj Jeżow wystąpił do Stalina z

wnioskiem o odwołanie wyjazdu marszałka, rzekomo ze względu na

zamach, jaki przygotowano na niego w Warszawie. Stalin szybko

zaakceptował tę propozycję. Rozprawa z Tuchaczewskim rozpoczęła się.

Oskarżenie i skazanie tak wysokiego oficera miało umożliwić Stalinowi

rozprawę z innymi. Oni stali mu na drodze do wielkości i jednowładztwa.

Stalin z podziwem obserwował, jak w Niemczech w 1934 roku Hitler

rozprawił się z silną opozycją. W ciągu kilku godzin w nocy z 29 na 30

czerwca wierne oddziały SS zamordowały prawie dwustu przeciwników

führera, w tym Ernsta Röhma, stojącego na czele armii liczącej bez mała

milion ludzi. Kilka miesięcy później Stalin przeniósł metody działania

Hitlera na grunt radziecki.

Pretekstem stał się zamach 1 grudnia 1934 roku na szefa leningradzkiej

organizacji partyjnej Siergieja Kirowa.

Nie ma wątpliwości, że zabójca działał z polecenia Stalina.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: