Paulo Coelho - Być jak płynąca rzeka.pdf - Paulo Coelho - jsukiennik

PAULO COELHO

BYĆ JAK PŁYNĄCA RZEKA

Myśli i impresje 1998 - 2005

Z portugalskiego przełoŜyła Zofia Stanisławska - Kocińska

Być jak płynąca rzeka

Milcząc w środku nocy

Bez strachu przed jej mrokiem

Gdy na niebie gwiazdy - być ich odbiciem

Kiedy niebo zaciąŜy chmurami

A chmury jak rzeka wodą się staną

Być ich odbiciem beztroskim

W spokojnych głębinach

Manoel Bandeira

Wstęp

Kiedy miałem piętnaście lat, powiedziałem matce:

- Odkryłem swoje powołanie. Chcę być pisarzem.

- Synu - odparła ze smutkiem matka - twój ojciec został inŜynierem. Jest człowiekiem

myślącym logicznie, rozsądnym, praktycznie patrzy na świat. Wiesz, czym się zajmuje

pisarz?

- Pisze ksiąŜki.

- Twój wujek Haroldo jest lekarzem i teŜ pisze ksiąŜki, a kilka nawet wydał. Zostań

inŜynierem, a w wolnych chwilach pisz ksiąŜki.

- Nie, mamo. Ja chcę być tylko pisarzem, a nie inŜynierem piszącym ksiąŜki.

- A czy ty w ogóle znasz jakiegoś pisarza? Widziałeś kiedyś pisarza?

- Nie widziałem. Jedynie na zdjęciach.

- No to jak chcesz zostać pisarzem, skoro nie wiesz, co to znaczy?

Aby odpowiedzieć matce, postanowiłem zrobić dokładny wywiad. Oto co na początku

lat sześćdziesiątych odkryłem na temat zawodu pisarza:

Pisarz zawsze nosi okulary i niezbyt dokładnie się czesze. Połowę czasu spędza

obraŜony na świat, drugą połowę w depresji. Mieszka w barach, dyskutując z innymi

rozczochranymi pisarzami okularnikami. Mówi pokrętnie. Ma niesamowite pomysły na swoją

kolejną powieść i nienawidzi tej, którą właśnie wydał.

Pisarz ma potrzebę - ba, wręcz obowiązek - być niezrozumianym przez swoje

pokolenie, inaczej nigdy nie zostanie uznany za geniusza. Dlatego jest przekonany, Ŝe urodził

się w czasach powszechnej miernoty. Bez końca zmienia i poprawia kaŜde napisane przez

siebie zdanie. Słownictwo przeciętnego człowieka obejmuje trzy tysiące słów, ale prawdziwy

pisarz ich nie uŜywa, poniewaŜ w słowniku jest jeszcze 189 tysięcy haseł, a on nie jest

człowiekiem zwyczajnym.

Tylko koledzy po piórze rozumieją, co pisarz chciał powiedzieć. Jednak on nienawidzi

ich w duchu, poniewaŜ chcą zająć to samo wolne miejsce, które historia literatury, idąc przez

wieki, zostawia właśnie jemu.

Pisarz rozumie tematy, których same nazwy budzą lęk: semiotyka, epistemologia,

neokonkretyzm.

Gdy pisarz chce kogoś zaskoczyć, mówi na przykład: „Einstein był kretynem” albo

„Tołstoj to burŜuazyjny pajac”. Wszyscy są oburzeni, ale powtarzają, Ŝe teoria względności

jest chybiona, a Tołstoj bronił rosyjskiej arystokracji.

Pisarz, chcąc uwieść kobietę, mówi: „Jestem pisarzem” i gryzmoli na serwetce wiersz

- to zawsze działa.

Będąc wielkim erudytą, pisarz zawsze znajdzie racę jako krytyk literacki. Jest to

jedyna chwila, gdy Ŝyje dobroduszność, pisząc o ksiąŜkach swych kolegów. Krytyka w

połowie składa się z cytatów zaczerpniętych z obcych autorów, w połowie zaś analiz tekstu,

zawierających takie sformułowania, jak: „konstrukcja epistemologiczna” lub „wizja wpi-

sująca się w główny wątek”. Gdy ktoś to czyta, myśli: „Ale mądry facet”, po czym rezygnuje

z kupienia ksiąŜki, gdyŜ nie ma pojęcia, jak ją czytać, gdy natknie się na „konstrukcję

epistemologiczna”.

Pisarz, zagadnięty, co obecnie czyta, zwykle cytuje ksiąŜkę, o której nikt nie słyszał.

Istnieje tylko jeden utwór, który budzi zgodny podziw pisarza i jego kolegów: Ulisses

Jamesa Joyce'a. Pisarz nigdy nie mówi o tej powieści źle, ale gdy go zapytać, o czym jest, nie

potrafi jasno odpowiedzieć, co budzi podejrzenia, Ŝe moŜe jej nie czytał. To bardzo dziwne,

Ŝe Ulisses nie doczekał się wznowienia, skoro wszyscy pisarze uwaŜają go za arcydzieło.

MoŜe przyczyną jest głupota wydawców, którym koło nosa przechodzi okazja zbicia fortuny

na ksiąŜce przez wszystkich znanej i lubianej.

Uzbrojony w powyŜszą wiedzę, wróciłem do matki i dokładnie wytłumaczyłem jej,

kim jest pisarz. Była trochę zdziwiona.

- Łatwiej być inŜynierem - skwitowała. - Poza tym nie nosisz okularów.

Za to chodziłem rozczochrany, z paczką gauloises'ów w kieszeni i tekstem sztuki pod

pachą (nosiła tytuł Limites da Resistencja * , którą - ku mojej radości - pewien krytyk uznał za

„najbardziej zwariowany spektakl”). Studiowałem Hegla i mimo wszystko byłem

zdecydowany przeczytać Ulissesa. AŜ pewnego dnia zjawił się u mnie muzyk rockowy,

poprosił, abym napisał słowa do jego piosenek, czym wybił mi z głowy poszukiwanie drogi

do wieczności i sprawił, Ŝe wróciłem na ścieŜkę zwykłych ludzi.

Później dzięki temu zjeździłem pół świata, zmieniając kraje częściej niŜ buty, jak

mawiał Bertolt Brecht. Na kolejnych stronach znajdują się wspomnienia przeŜytych chwil,

historie, które mi opowiedziano, refleksje towarzyszące kolejnym etapom mojej Ŝyciowej

wędrówki.

Zamieszczone tutaj teksty ukazały się w prasie na całym świecie, a teraz zostały

specjalnie zebrane na prośbę czytelników.

Autor

* Granice oporu (przyp. red.).

Dzień w wiatraku

Moje Ŝycie w tej chwili przypomina symfonię składającą się z trzech części o

odmiennym tempie: „duŜo ludzi”, „mało ludzi” i „brak ludzi”. KaŜda z nich trwa mniej

więcej cztery miesiące w roku, często przeplatając się ze sobą w ciągu jednego miesiąca, ale

nigdy nie mieszając.

„DuŜo ludzi” to czas spotkań z publicznością, wydawcami, dziennikarzami. „Mało

ludzi” zaczyna się, gdy wyjeŜdŜam do Brazylii, spotykam się ze starymi przyjaciółmi,

spaceruję po Copacabanie, idę na przyjęcie, a najczęściej siedzę w domu.

Dzisiaj jednak chciałbym skupić się na części „brak ludzi”. Nad pirenejską wioską

liczącą dwustu mieszkańców, której nazwę wolałbym przemilczeć, zapada właśnie zmierzch.

Niedawno kupiłem tu stary wiatrak przerobiony na dom. Codziennie rano budzę się z pianiem

kogutów, piję kawę i wychodzę na spacer pośród krów i baranów, pól kukurydzy i łanów

zboŜa. Podziwiam góry i - w odróŜnieniu od tempa „duŜo ludzi” - zupełnie nie myślę o tym,

kim jestem. Nie mam pytań, więc nie szukam odpowiedzi, Ŝyję wyłącznie chwilą obecną,

przypominam sobie o istnieniu czterech pór roku (wiem, Ŝe wydaje się to oczywiste, ale

czasem o tym zapominamy) i zmieniam się jak ten pejzaŜ wokół mnie.

W takiej chwili nie obchodzi mnie, co dzieje się w Iraku czy Afganistanie. Jak dla

kaŜdego, kto Ŝyje w głębi kraju, najwaŜniejsze są dla mnie informacje o pogodzie. Wszyscy

mieszkańcy tej mieściny wiedzą, kiedy będzie padać, zrobi się zimno lub zacznie wiać,

poniewaŜ dotyczy to bezpośrednio ich Ŝycia, planów, zbiorów. Widzę rolnika orzącego pole,

mówimy sobie „dzień dobry”, wymieniamy uwagi na temat prognozy pogody, po czym kaŜdy

wraca do swych zajęć, on do swego pola, ja do długiego spaceru.

Wracam, sprawdzam pocztę, w skrzynce znajduję lokalny dziennik. W sąsiedniej

wiosce będzie bal; w barze duŜego, czterdziestotysięcznego miasta Tarbes odbędzie się

konferencja; w nocy ktoś podpalił śmietnik i wezwano straŜaków. Tematem elektryzującym

okolicznych mieszkańców jest informacja o przyłapaniu grupy ludzi na wycinaniu platanów

rosnących wzdłuŜ wiejskiej drogi. Podobno spowodowały śmierć motocyklisty. Artykuł

zajmuje całą stronę i składa się z wywiadów przeprowadzonych w ciągu kilku dni na temat

„tajemniczej szajki”, która chcąc „pomścić” śmierć chłopaka, niszczyła drzewa.

Kładę się nad brzegiem strumyka przepływającego obok wiatraka. Spoglądam na

bezchmurne niebo - w samej Francji upalne lato kosztowało Ŝycie pięciu tysięcy osób. Wstaję

i idę poćwiczyć kyudo, rodzaj medytacji z łukiem i strzałą, co zajmuje mi ponad godzinę

dziennie. ZbliŜa się pora obiadu, przygotowuję więc skromny posiłek i nagle mój wzrok pada

na dziwny przedmiot ukryty w zakamarkach starej budowli. Ma monitor i klawiaturę,

podłączony do sieci - co za cudowna rzecz - łączem o ogromnej szybkości, zwanym DSL -

em. Wiem, Ŝe z chwilą gdy nacisnę guzik, świat stanie przede mną otworem.

Opieram się, jak tylko mogę, ale wreszcie przychodzi chwila, gdy mój palec naciska

klawisz z komendą „połącz” i znów mam kontakt ze światem, z brazylijskimi gazetami,

ksiąŜkami, z wiadomościami z Iraku, Afganistanu. Są prośby o wywiady, których mam

udzielić, zawiadomienie, Ŝe jutro pocztą przyjdzie bilet lotniczy. Jedne decyzje moŜna

odłoŜyć , inne trzeba podjąć natychmiast. Pracuję o róŜnych porach, gdyŜ taki wybrałem

zawód, taka jest moja osobista historia, bo wojownik światła wie, jakie ma powinności i

zobowiązania. Jednak w symfonicznej części „brak ludzi” wszystko, co pojawia się na

monitorze komputera, zdaje się dalekie, tak jak wiatrak staje się snem, gdy wpadam w rytm

„duŜo” lub „mało” ludzi.

Zachodzi słońce, komputer wyłączony, świat na powrót skurczył się do pól, zapachu

ziół, ryczenia krów, głosu pastucha zapędzającego owce do obory obok wiatraka.

Zastanawiam się, jak to się dzieje, Ŝe w ciągu jednego dnia mogę znaleźć się w dwóch

tak odmiennych światach. Nie znam odpowiedzi, ale wiem, Ŝe sprawia mi to radość i

odczuwam przyjemność, pisząc te słowa.

Człowiek, który wierzył w swoje sny

Urodziłem się w szpitalu św. Józefa w Rio de Janeiro. Poród był skomplikowany i

moja matka oddała mnie pod opiekę temu świętemu, by mnie wspierał. Józef stał się dla mnie

stałym punktem odniesienia, a od 1987 roku, od czasu mojej pielgrzymki do Santiago de

Compostella, co roku 19 marca wyprawiam przyjęcie na jego cześć. Zapraszam przyjaciół,

ludzi pracowitych i uczciwych, i przed kolacją wspólnie modlimy się za wszystkich, którzy

starają się godnie wykonywać swoją pracę. TakŜe za bezrobotnych, pozbawionych

perspektyw na przyszłość.

W kilku słowach poprzedzających modlitwę zwykle przypominam o tym, Ŝe słowo

„sen” pojawia się w Nowym Testamencie pięć razy, z czego cztery w odniesieniu do Józefa

cieśli. Za kaŜdym razem anioł przekonuje go, by zrobił coś zupełnie innego niŜ to, co

zamierzał. Anioł nakłania go, by nie opuszczał Ŝony, która jest w ciąŜy . Mógł przecieŜ

powiedzieć: „Co sobie pomyślą sąsiedzi?”. Jednak Józef wraca do domu, dając wiarę słowu

objawionemu.

Anioł wysyła go do Egiptu. Mógł odpowiedzieć: „AleŜ ja tu pracuję, jestem cieślą,

Paulo Coelho - Być jak płynąca rzeka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: