Browning Dixie - Wypatrywanie burzy.pdf - Harlequiny - magdalena5191

Dixie Browning

Wypatrywanie burzy

Rozdział 1

Willy mogła wymyślić tuzin powodów, dla których powinna wstać i wziąć się

do roboty, a tylko dwa, dla których mogła jeszcze zostać w hamaku. Ubiegłej nocy

przypływ zabrał jej znowu trochę piasku, w zlewie na pierwszym piętrze leŜały

talerze z dwóch dni. fotografie lotnicze, za które tyle zapłaciła, rozrzucone na

stoliku do kawy i czekały na przejrzenie – czekały juŜ tak prawie od tygodnia.

Z drugiej jednak strony, jak często w samym środku sierpnia moŜna ochłodzić

się na północno-wschodnim wietrze? A poza tym musiała pilnować samolotu,

prawda?

Zerknęła ukosem na stado wron, które przysiadły na rosnącym nieopodal dębie,

aby dalej prowadzić swoją kłótnię.

Czy rzeczywiście dosłyszała dźwięk nadlatującego samolotu?

– Zamknijcie się, dobrze?

Wrony zerwały się gniewnie, uraŜone tak rzadko okazywaną przez Willy

irytacją. To był samolot. I wcale nie samolot inspekcyjny.

Willy niechętnie spuściła swe smukłe, piegowate nogi z szerokiego hamaka. No

cóŜ, jeszcze jeden dzień, jeszcze jeden dolar.

W tym przypadku jednak chodziło o czas dłuŜszy niŜ jeden dzień i o

zdecydowanie powaŜniejszą sumę niŜ jeden dolar. Kluczyki miała w samochodzie,

a buty stały na ganku. ZałoŜyła je po drodze. Gdyby przylatywali ludzie z

Audubona, nie zawracałaby sobie głowy butami, ale tym razem spodziewała się

jednego z tych tajemniczych typów z Departamentu Stanu. Mógł to być kaŜdy – od

członka gabinetu poczynając, kończąc zaś na jakimś osobistym sekretarzu senatora.

Nigdy tego nie wiedziała i nigdy nie pytała. Kiedy jej lokatorem był jakiś facet z

Waszyngtonu, starała się wyglądać szacownie, przynajmniej przez kilka

pierwszych dni.

Bainbridge Scott odczekał, aŜ lekki samolot zatrzyma się całkowicie, zanim

rozpiął pasy i sięgnął po laskę. Miał za sobą koszmarny dzień, w czasie którego

musiał wypisać się ze szpitala, wykonać ostatnie telefony, wymknąć się natrętnemu

reporterowi i zamknąć na lato mieszkanie.

No i musiał dotrzeć aŜ tutaj. PodróŜ zorganizowano mu od początku do końca –

musiał jedynie wrzucić trochę swoich rzeczy do torby. Poleciał samolotem

wojskowym aŜ do Langley i ta część drogi nie była wcale zła, ale potem został

wpakowany do czteroosobowej Cessny 172. Ból w nodze doprowadzał go do

szaleństwa.

Do diabła, niepotrzebnie dał się namówić Thatcherowi na ten wyjazd. Równie

dobrze mógł parę miesięcy rekonwalescencji spędzić w Aleksandrii. Albo pozostać

w szpitalu. ŁóŜko było wygodne, jedzenie znośne. Teraz, kiedy przestał być

uŜyteczny, nie mógł oczekiwać od Departamentu ingerencji za kaŜdym razem,

kiedy jakiś natrętny młody dziennikarz spróbuje zarobić dolara, roztrząsając pod

innym kątem wczorajsze nowości.

Dobra, Ŝadnych reporterów, telefonów ani rozmów w ciągu całych dwóch

miesięcy. Tylko duŜo wypoczywać, codziennie spacerować milę albo więcej i

próbować doprowadzić do porządku nerwy. Departament Spraw Wewnętrznych

miał w róŜnych miejscach wiele ustronnych kryjówek do dyspozycji rozmaitych

szych, potrzebujących krótkiego wypoczynku. Scotta trudno było jednak uznać za

taką szychę, a i okres pobytu musiał być nieco dłuŜszy. Thatcher, przez którego

kontaktował się z IAA, musiał uruchomić rozmaite spręŜyny, Ŝeby wynająć mu

dom, załatwić transport i wszelkie niezbędne udogodnienia. Teraz Scott musiał

jedynie pozbyć się skurczów w nodze i zapomnieć, Ŝe cokolwiek słyszał o

ideologicznej przepychance w Ameryce Środkowej.

– Czy ktoś ma na pana czekać? – Pilot postawił podniszczoną, skórzaną walizkę

na asfalcie.

– Agent, od którego będę wynajmował dom. – Bain wziął teczkę i spróbował

unieść się z fotela. Mięśnie uda schwycił gwałtowny skurcz. Zaklął krótko, widząc

jak duŜa odległość dzieli go od ziemi.

– Spokojnie, kolego, pomogę – pilot wyciągnął rękę, odebrał bagaŜ, a wtedy

Bain zdołał wydostać się na zewnątrz.

– Dzięki – mruknął, rzucając w stronę pilota spojrzenie, w którym mieszały się

ból, złość i zakłopotanie. Lotnik dostrzegł w niemal młodzieńczej twarzy oczy

starego człowieka i to potwierdziło jego przypuszczenia. Bain uśmiechnął się do

niego chłodno, a potem odwrócił, słysząc dźwięk nadjeŜdŜającego pojazdu.

– Oto pański środek lokomocji – stwierdził lakonicznie pilot. – Gdybym się nie

obawiał, Ŝe palnę głupstwo, mógłbym przysiąc, Ŝe to przerobiony mercedes.

Bain, opierając się mocno na lasce przyjrzał się krótkiemu samochodzikowi

plaŜowemu na grubych, balonowych oponach, który zatrzymał się koło pasa

startowego. Choć zabiegi wykonane za pomocą palnika acetylenowego zatarły

oryginalne linie karoserii, to jednak było w tym aucie coś, co zdradzało bardzo

szacowny rodowód.

Kiedy kierowca ruszył spokojnym krokiem w ich stronę, uwaga obu męŜczyzn

natychmiast przeniosła się z pojazdu na osobę, która go prowadziła. Była to bardzo

piegowata młoda kobieta o sennych, zielonych oczach, rozjaśnionych słońcem

blond włosach i figurze sprawiającej, Ŝe bawełniana spódniczka i podkoszulek

wyglądały, jakby pochodziły od Fredericksa z Hollywoodu.

Ale nie tylko jej wygląd spowodował, Ŝe przymruŜyli z podziwu oczy.

Fascynujący był równieŜ jej sposób chodzenia – leniwy i rozluźniony. Dzięki temu

proste zadanie przejścia od punktu A do punktu B przekształcało się w idealnie

zharmonizowaną symfonię ruchu.

– Rany boskie, nawet przeguby na łoŜyskach kulkowych nie byłyby w stanie

pracować tak bezbłędnie jak jej nogi – westchnął z podziwem pilot.

Wykonawczyni tej subtelnej kadencji rytmów bez najmniejszego zakłopotania

zatrzymała się tuŜ przed nimi.

– Pan Scott? – zapytała. – Jestem Willy Faulkner, pańska gospodyni. Mam

nadzieję, Ŝe miał pan dobrą podróŜ.

– Witam, panno Faulkner – odparł krótko Bain. Było mu gorąco, czuł się

zmęczony i obolały, koszula lepiła mu się do ciała i nie miał najmniejszej ochoty

na wymianę uprzejmości.

W czasie gdy Bain i jego gospodyni stali, patrząc na siebie badawczym

wzrokiem, pilot zaniósł obie torby do samochodu. Uśmiechając się pod nosem,

wspiął się do Cessny i zasalutował im niedbale na poŜegnanie. Nie zauwaŜyli tego.

– Powodzenia, kolego – zawołał. .

Bain odwrócił się gwałtownie i skierował w stronę wozu, kulejąc o wiele

bardziej, niŜ mu się to zdarzało w ciągu minionych tygodni. Powiedziano mu, Ŝe w

miejscu zamieszkania będzie miał własny środek transportu, ale jeŜeli to miał być

egzemplarz okazowy, to wygodniej będzie kuśtykać na piechotę albo nie ruszać się

wcale.

Zerknął podejrzliwie na kobietę, która twierdziła, Ŝe jest jego gospodynią,

poszukując najmniejszego choćby objawu współczucia. "Nie znalazł go i poczuł

zupełnie bezsensowny przypływ irytacji. Do diabła, czy nic jej to nie obchodzi? A

moŜe nawet nie zauwaŜyła, Ŝe utyka jak trzynogi bawół? Wprawdzie po pobycie w

szpitalu miał juŜ dosyć kobiet, które wciąŜ się nad nim roztkliwiały, ale to wcale

nie oznaczało, Ŝe nie mogłaby choć odrobinę zainteresować się jego stanem.

PrzecieŜ nie jest jeszcze starcem, jest w kwiecie wieku, na litość boską!

– Będziemy w domu za pięć minut – Willy poinformowała swego pasaŜera,

zapinając pas bezpieczeństwa.

Po drugiej stronie skrzyŜowania drogi z lotniska z szosą znajdował się niewielki

sklepik. Na parkingu przed nim stały najrozmaitsze pojazdy, z których sterczały

wędki albo deski surfingowe. Bain obrzucił zawistnym spojrzeniem zdrowych

osobników stojących przed sklepem. Byli to przewaŜnie surferzy. Ich muskularne

ciała i wypłowiałe od słońca włosy sprawiły, Ŝe poczuł się, jakby miał nie

trzydzieści siedem lat, lecz przynajmniej dwa razy tyle.

– Hej, chłopcy – zawołała przez szosę Willy, zmieniając biegi i zakręcając. –

Potrzebuję paru worków piasku.

– Nie ma sprawy, Willy – odparł chór nierównych głosów.

– Będziemy, jak się ściemni – zawołał chłopak o dziecięcej buzi i ramionach

chyba na metr szerokich.

– Dziękuję, Maurice.

Skierowali się na północ. Bain podziwiał jej umiejętność przyspieszania bez

naraŜania jego niepewnej równowagi. Minęły juŜ dwa miesiące od chwili, kiedy

przewieziono go samolotem do szpitala w Stanach, dwa miesiące rozmaitych

operacji i zabiegów. WciąŜ jednak czul koszmarny lęk, Ŝe przy wstawaniu mógłby

upaść prosto na twarz.

– O ile wiem, w umowie o wynajem domu przewidziany jest równieŜ środek

transportu?

– Jeep z napędem na cztery koła. – Willy miała ochotę kopnąć się w kostkę,

gdy tylko to powiedziała. Spojrzała na niego przepraszająco, zastanawiając się

jednocześnie, co u licha będzie mogła zaoferować człowiekowi z chorą nogą. Miała

dwa samochody, ale Ŝaden z nich nie był wyposaŜony w automatyczną skrzynię

biegów. – Mogę zresztą pana wozić – zaproponowała.

Bain przełknął przekleństwo cisnące się na usta i rzucił:

– Mniejsza o to. I tak powinienem duŜo chodzić. Thatcher pewnie dlatego

urządził wszystko w taki sposób, Ŝeby mnie zmusić do spacerów.

Willy skręciła na piaszczystą drogę prowadzącą pod drzewami, w stronę dwóch

domów stojących samotnie na siedemdziesięciu pięciu akrach ziemi. Obydwa

naleŜały do niej, mieszkała w jednym, a wynajmowała drugi. Dwa razy do roku

umieszczała ogłoszenia w biuletynie obserwatorów ptaków. Dzięki przyjacielowi

jej zmarłego męŜa, Franklinowi Smithowi, urzędnikowi państwowemu niŜszego

szczebla, znajdowała się na wyselekcjonowanej liście osób dostarczających

umeblowane mieszkania dla rządowych dygnitarzy, którzy potrzebowali tygodnia

albo dwóch samotności.

O tym człowieku nigdy dotąd nie słyszała, Bainbridge Scott? Nazwisko nic jej

nie mówiło, Ale to i tak było bez znaczenia. Nie słyszała o połowie osób, które

Frank jej przysyłał. Powiedziano jej tylko, Ŝe Scott jest osobą prywatną,

Browning Dixie - Wypatrywanie burzy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: