EUCHARYSTIA (propozycje metod).rtf

EUCHARYSTIA

(propozycje metod)

Eucharystia to „źródło i szczyt życia Kościoła” (Sobór Watykański II, Konstytucja Lumen gentium, 11). W celu pogłębiania refleksji nad Tajemnicą „Chleba życia” proponuję następujące zadania, które można wykorzystać
w czasie katechezy na różnych poziomach edukacji czy spotkaniach grup parafialnych:

1)    Dokończyć zdanie napisane na tablicy lub arkuszu papieru: „EUCHARYSTIA JEST DLA MNIE...” (można dopisywać swoje refleksje np. pod napisem czy wokół niego lub na kolorowych samoprzylepnych kartkach z bloczku A7).

2)    Z Ewangelii według św. Jana 6, 22-59 (Mowa eucharystyczna) wypisać, co Jezus mówi o sobie, jak określa siebie (np. Jam jest Chleb życia).

3)    Z Katechizmu Kościoła Katolickiego (1391 – 1398) wypisać lub przedstawić graficznie (schematycznie) owoce Komunii świętej.

4)    Z Katechizmu Kościoła Katolickiego (1324 – 1327) wypisać, czym jest Eucharystia dla Kościoła i dlaczego.

5)    Na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego (1328 – 1332) zapoznać się, przedstawić i uzasadnić, jak określana jest Eucharystia (można przygotować ksero tekstów i poszczególne określenia przydzielić grupom).

6)    Zaproponować porównania:

EUCHARYSTIA JEST JAK...   PONIEWAŻ…

7)    Zapoznać się z życiorysem św. Tarsycjusza – męczennika Eucharystii (patrz: ZAŁĄCZNIK). Na jego podstawie:

§        wypisać słowa kluczowe / hasła charakteryzujące życie Świętego;

§        ułożyć kilka lub kilkanaście wezwań do Świętego w formie litanii (propozycję Litanii do św. Tarsycjusza można znaleźć np. na stronie: www.brewiarz.alleluja.pl)

8)    Z fragmentu Encykliki Jana Pawła II Ecclesia de Eucharistia,
z rozdziału VI pt. „W szkole Maryi, Niewiasty Eucharystii” wypisać postawy, zachowania wobec Eucharystii, jakich uczy nas Maryja.

9)    Okienko informacyjne (można wypełnić wspólnie z klasą, w parach lub indywidualnie).

Np.

EUCHARYSTIA

Dla uczniów klas młodszych okienko może składać się z dwóch części np.

10)           Wybrać z gotowych fotosymboli, zaproponowanych przez Wyd. WAM, Kraków lub wykonanych własnoręcznie (wyciętych kolorowych lub czarno – białych zdjęć naklejonych na kartki z bloku technicznego) – jeden lub dwa i podzielić się swoim skojarzeniem z Eucharystią (uzasadnić swój wybór).

11)           Scenka

Cel: pobudzenie do osobistej refleksji nad uczestnictwem we Mszy Świętej.

Przebieg:

Chętne osoby losują karteczki, na których mają wypisane role, w jakie wchodzą w trakcie scenki.

Aktorzy: jubilat lub solenizant – gospodarz uroczystości, do którego sukcesywnie przychodzą różni goście, jak np. zakochani (wpatrzeni w siebie
i zajęci tylko sobą); osoba bawiąca się telefonem komórkowym; dwie osoby skłócone; dwie – trzy osoby zachowujące się wzorowo - zainteresowane jubilatem czy solenizantem; osoba zaciekawiona komputerem lub programem TV itp.

Podsumowanie:

1.     Podzielenie się refleksjami, odczuciami, jakie towarzyszyły aktorom odgrywającym poszczególne role.

2.     Doprowadzenie na bazie analogii do osobistej refleksji nad uczestnictwem we Mszy Świętej.

12)           Eucharystia – program życia chrześcijanina.

Wszystkich uczestników spotkania dzielimy na kilkuosobowe grupy. Każda z nich otrzymuje ksero tekstu z wyjaśnieniem jednego znaku Mszy Świętej. Analizując jego treść szuka i wypisuje odpowiedzi na pytanie: czego nas uczy, do jakich postaw i zachowań wychowuje nas Eucharystia?

Interesującą, moim zdaniem, propozycję wyjaśnienia znaków Mszy Świętej można znaleźć na stronie: www.mateusz.pl/wdrodze/nr343/02-wdr.htm

Np.

Modlitwa powszechna

• Termin „modlitwa powszechna” mówi nam o intencji modlitwy. Nie jest ona partykularna, indywidualna, tylko właśnie powszechna, to znaczy poświęcona za wszystko i za wszystkich. I dlatego w tej modlitwie odstępujemy nieco od naszych osobistych spraw - choć one są też ważne u Boga - ale modlimy się za cały świat. Czasami w takich bardzo nawet odległych nam sprawach, jak pokój gdzieś na końcu świata, wybory w jakimś kraju czy ludzie cierpiący w miejscowości, o której nigdy nie słyszeliśmy. To wszystko są sprawy, które nas odsyłają do bardzo ważnego powołania każdego chrześcijanina, które w języku II Soboru Watykańskiego nazywa się kapłaństwem powszechnym wszystkich ochrzczonych. Każdy z nas przez fakt przyjęcia chrztu jest kapłanem. Jest powołany, by cały świat Panu Bogu składać w ofierze poprzez modlitwę i działanie. Kiedy się modlimy, mamy wstawiać się u Boga za całym światem. Także za tym światem, który nie ma zielonego pojęcia o Bożym istnieniu, który nie ma ochoty na przyjęcie prawdy o Nim. Za tym światem, który nie ma ochoty żyć po Bożemu. Modlimy się za cały świat, bo my, chrześcijanie, jesteśmy duszą świata, dajemy mu życie. Na świecie nie jest beznadziejnie źle, dlatego, że jesteśmy i że modlimy się za ten świat. (www.mateusz.pl/wdrodze/nr343/02-wdr.htm)

Ten znak Mszy Świętej uczy nas:

§        Otwartości umysłu i serca oraz odpowiedzialności za Kościół, wszystkie Jego sprawy, dzieła;

§        Troski, by cały świat składać Panu Bogu w ofierze przez modlitwę
i działanie;

§        Pokonywania naszego egoistycznego patrzenia i myślenia tylko o sobie
i swoich sprawach.

ZAŁĄCZNIK (Życiorys św. Tarsycjusza)

św. Tarsycjusz

(zm. ok. 250)

     Wiadomości o świętym Tarsycjuszu jest za mało, by pokusić się o napisanie jego życiorysu, lecz wystarcza, aby czcić go jako bohaterskiego Męczennika Eucharystii.

     Święty Tarsycjusz był młodym Rzymianinem, akolitą, należącym do otoczenia papieża Stefana I, późniejszego męczennika († 257). Gdy za cesarza Decjusza († 251) nastąpiły jedne z najkrwawszych prześladowań chrześcijan, zaostrzono równocześnie możliwości widywania się z uwięzionymi. Wskutek tego umacnianie uwięzionych chrześcijan Komunią świętą przed ich męczeńską śmiercią stało się prawie niemożliwe. Każdy odważny: kapłan, diakon czy dorosły chrześcijanin, gdy szedł do więzienia z Komunią świętą, narażał się na rozpoznanie

i areszt, nie osiągnąwszy nawet celu. W tej sytuacji Tarsycjusz, chłopiec liczący około dziesięciu lat, okazał gotowość pójścia do więzienia z Chrystusem Eucharystycznym, sądząc, że z powodu młodego wieku uda mu się niepostrzeżenie dotrzeć do braci i sióstr skazanych na śmierć męczeńską. Może kilka razy udało mu się to. Jednak pewnego dnia, kiedy szedł z Najświętszym Sakramentem w kierunku więzienia, napadła go grupa pogańskich rówieśników, zaciekawionych tym, co on niesie z taką troską. Ponieważ bardzo tego bronił, usiłowali zmusić go biciem i obrzucaniem kamieniami, aby pokazał im co niesie. Był jednak nieustępliwy. Z pomocą nadszedł mu żołnierz rzymski, Kwadratus, setnik, chrześcijanin, doskonale zorientowany w sytuacji. Przepędził całą tę zgraję. Jednak chłopca nie dało się już uratować. Zmarł wkrótce z upływu krwi, na skutek odniesionych ran odniesionych w obronie Chrystusa eucharystycznego. Ciało Świętego "Męczennika Eucharystii" chrześcijanie pochowali ze czcią w katakumbach świętego Kaliksta.

     Kult

     Świętego Tarsycjusza czczono początkowo w taki sam sposób jak innych męczenników.

A więc obchodzono rocznicę jego narodzin dla nieba, przy jego grobie, w katakumbach św. Kaliksta. Nie znalazł się wśród świętych, którzy cieszyli się wyjątkowym kultem. Przy wielkiej ilości męczenników w Rzymie nie każdy mógł usytuowany w pierwszym szeregu. Jednak papież Damazy porównuje go ze św. Szczepanem, należącym do świętych najbardziej popularnych. Najstarsze księgi liturgiczne, pochodzące z przełomu VII/VIII w., nie zawierały wzmianki o św. Tarsycjuszu. Pod datą 15 sierpnia umieścił go Adon z Yienne (t 875) w opracowanym przez siebie martyrologium. Odtąd w Martyrologium Romanum figuruje on zawsze pod datą 15 sierpnia. W dniu tym przypada przede wszystkim uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W tak wielką uroczystość, św. Tarsycjusz musiał pozostać w cieniu. W księgach liturgicznych do dnia dzisiejszego nie ma on swojego formularza.

     Ks. Wincenty Zaleski, salezjanin, pisze, że relikwie św. Tarsycjusza w 1675 r. przeniesiono do Neapolu, gdzie umieszczono je w osobnej kaplicy przy bazylice św. Dominika. Część jego relikwii w specjalnej trumience jest w salezjańskim kolegium
w Rzymie przy via Appia Antica.

     We Włoszech św. Tarsycjusz wciąż cieszy się szczególną czcią jako patron różnego rodzaju kółek eucharystycznych. Na początku XX w., za papieża św. Piusa X, obrano go jako patrona Włoskiej Młodzieży Akcji Katolickiej.

     Szczególne nabożeństwo do św. Tarsycjusza żywił wybitny kardynał angielski Wiseman, który w 1855 r. ku jego czci ułożył specjalny utwór poetycki pod tytułem: Fabiola.

     W 1939 roku, ku czci świętego Tarsycjusza, architekt Rossi zbudował w Rzymie piękną świątynię.

     W słynnym muzeum Louwr jest rzeźba dłuta A. Falguiere, przedstawiająca świętego Tarsycjusza w pozycji leżącej, gdy w chwili konania przyciska Najświętszy Sakrament do serca.

ks. Tarsycjusz Sinka

(ze strony www.adonai.pl)

Irena Hanus – katechetka w Gimnazjum nr 1 im. Zjednoczonej Europy
w Szczecinku i doradca metodyczny religii w Miejskim Zakładzie Doskonalenia Nauczycieli Obsługi Szkół i Przedszkoli w Szczecinku