Prof. dr hab. Piotr Jaroszyński - OCALIĆ POLSKOŚĆ.pdf - Bez cenzury - gumisx32

Prof. dr hab. Piotr Jaroszyński

OCALIĆ POLSKOŚĆ!

(Kultura narodowa wobec globalizmu)

Globalizm to trend cywilizacyjny, którego celem jest utworzenie na Ziemi (na naszym

globie) jednego społeczeństwa sterowanego przez jeden rząd. Wprawdzie w kaŜdej wielkiej

cywilizacji władcy aspirowali do panowania nad (znanym sobie) światem, niemniej jednak

dopiero w XX wieku projekty te stały się realne.

W średniowieczu i w czasach nowoŜytnych podstawowymi strukturami politycznymi

były monarchie. Rozpoczęty pod koniec XVIII w. demontaŜ monarchii utorował drogę do

budowania suwerennych państw narodowych (jako państw obywatelskich). Między

państwami tymi toczyła się w wielu dziedzinach rywalizacja, nie zawsze teŜ udawało się

utrzymać równowagę sił, co prowadziło do licznych wojen, których kulminacją były dwie

wojny światowe w wieku XX. Kolejna, ale juŜ tzw. zimna wojna, oparta była na konfrontacji

dwóch supermocarstw, USA i ZSRS, przy współudziale mniej lub bardziej podległych im

państw. Upadek komunizmu pozostawił na arenie politycznej jedno supermocarstwo.

Wówczas ostro ruszyła kampania pro-globalistyczna (lata 90.)

Przy istotnym wpływie Stanów Zjednoczonych globalizm nie jest w sposób formalny

związany z jakimś określonym państwem czy narodem, jawi się raczej jako twór

ponadpaństwowy i ponadnarodowy. Pewne jest natomiast, Ŝe globalizm w sposób zasadniczy

wpływa na politykę, ekonomię, media, edukację etc. wkraczając w sposób mniej lub bardziej

jawny w dziedziny, które do tej pory stanowiły atrybuty niepodległych państw. Ostatnim

aktem suwerennych państw jest zgoda na ograniczenie lub wręcz rezygnację z własnej

suwerenności; przypomina to do złudzenia legalizację rozbiorów przez polski sejm. W

"oczach świata" wszystko wygląda w porządku (wszystko dzieje się zgodnie z prawem), w

oczach narodu nic nie budzi podejrzeń, legalizacja dokonuje się za sprawą demokratycznie

wybranych parlamentarzystów. To są jednak tylko pozory.

Wśród wielu dziedzin dotkniętych wpływem globalizmu znajdują się kultury narodowe.

Wpływ ten nie jest odczuwany zbyt boleśnie, a tym bardziej niewiele osób tak naprawdę

zdaje sobie sprawę, Ŝe proces taki ma miejsce. Masy przyzwyczajone do uznawania za rzeczy

waŜne (a wręcz istniejące!) tylko tego, co jest odpowiednio nagłośnione przez media, nie

dostrzegają problemu utraty własnej kultury narodowej; o tym masowe media nie mówią, a

więc tego nie ma. Aby dostrzegać ten proces, trzeba mieć teŜ jakąś skalę porównawczą,

naleŜny brak jest rozpoznawalny przez porównanie z całością bez braków. Obcując wyłącznie

z rzeczami wybrakowanymi moŜemy sądzić, Ŝe taka jest ich natura, a więc Ŝe braków nie

posiadają. Kto widzi tylko psy bez ogonów, ten będzie przekonany, Ŝe pies z natury nie ma

ogona, Ŝe pies z ogonem, to jakieś dziwadło; kto zna klasykę polską tylko z wersji filmowej,

ten ma zdeformowany obraz polskiej kultury, ale w skali masowej to ten zdeformowany obraz

jest uznawany za "normalny", oryginał zaś staje się dziwadłem, rzadko znanym. A wreszcie

kultura narodowa nigdy nie była w pełni zasymilowana przez cały naród czy wszystkich

obywateli danego państwa. Kultura narodowa jest raczej kulturą elitarną, choćby z tego

tytułu, Ŝe wymaga zdobycia odpowiedniego poziomu kultury i to w wielu róŜnych

dziedzinach aby moŜna było z nią obcować i nią Ŝyć. Stąd teŜ stosunkowo niewielki procent

narodu zdaje sobie w pełni sprawę z tego, co naród jako całość traci. Ale poniewaŜ na

polityce, na medycynie i na kulturze zna się kaŜdy, więc publiczna dyskusja nad potrzebą i

wagą kultury narodowej łatwo stać się moŜe jałowa.

Dlaczego globalizm z całą premedytacją niweluje wpływ kultur narodowych na

poszczególne społeczeństwa? W wymiarze społeczno-politycznym kultura narodowa umacnia

dane społeczeństwo wewnętrznie, czyni je bardziej zwartym, silnym, a więc i odpornym na

zakusy obcych. Parafrazując znaną klasyczną sentencję moŜemy powiedzieć, Ŝe miastem bez

murów jest społeczeństwo bez własnej kultury. JeŜeli więc globaliści dąŜą do utworzenia

jednego światowego społeczeństwa, to muszą obalić mury kultur narodowych. W wymiarze

politycznym skruszenie murów kultury narodowej otwiera swobodną drogę do realizowania

wizji nowego społeczeństwa, które juŜ nie będzie narodem, a kto wie, czy będą to jeszcze

ludzie.

PoniewaŜ przekaz kultury narodowej przez wieki opierał się na tradycji obejmującej

krąg domu, szkoły, państwa i Kościoła, więc niszczenie kultur narodowych musi polegać na

opanowywaniu tych właśnie newralgicznych instytucji. Najpierw więc podwaŜa się wartość

samej tradycji jako nośnika kultury, tradycję ukazuje się w najgorszym świetle jako coś

zacofanego, anachronicznego, pozbawionego wartości. Liczy się tylko przyszłość i postęp, to,

co nowe. Następnie trzeba wkroczyć do domów. Dziś jest to nad wyraz łatwe. Globaliści nie

muszą kolbami wywaŜać drzwi ani wkradać się przez okno. Praktycznie w kaŜdym domu stoi

jeden lub kilka telewizorów, który niczym czołg otoczony piechotą kolorowych pism dyktuje

rytm dnia, opinie, nastroje, oceny. Dom dzięki masowym mediom jest juŜ zdobyty. A co ze

szkołą?

Programy szkolne opracowywane są i finansowane przez zachodnich "specjalistów" i

zachodnie instytucje takie jak OECD czy Unia Europejska. W związku z tym bardzo

precyzyjnie usuwa się z treści nauczania, choć stopniowo, materiał, który rozbudza poczucie

narodowe. Eliminuje się autorów klasycznych (wieszczów narodowych) bądź w całości, bądź

przez pozostawienie najmniej narodowych utworów bądź poprzez rekomendację obejrzenia

wersji filmowej. MłodzieŜ angielska nie czyta Szekspira, młodzieŜ grecka nie czyta Platona,

młodzieŜ polska... ogląda Trylogi ę i Pana Tadeusza w telewizji, w tekście, którego nawet

poprawnie i pięknie nie przeczyta, połowy słów juŜ nie rozumie. Szkoła ukierunkowuje

uczniów na zdobycie umiejętności praktycznych, bez rozwijania zdolności do refleksji i

mądrości. Wzorem jest umysł ścisły, czyli wąski (skoro ściśnięty), ale za to zarozumiały, bo

wierzy w potęgę techniki. Kultura narodowa jako dobro niewymierne traktowana jest jak

sprawa pozbawiona wartości (bo nie-mierzalna).

Instytucje państwowe zachowują z kulturą narodową związek symboliczny,

zewnętrzny. Gdzieniegdzie flaga, skromny orzeł, rzadko hymn narodowy i to teŜ tylko

pierwsza zwrotka. Instytucje państwowe są urzędami, które urzędują, ale nie reprezentują

majestatu sukcesji władzy 1000-letniego państwa. Kultura urzędu nie jest kulturą narodową,

jest wyrazem kultury biurokratycznej róŜnicowanej poziomem techniki i mentalności

(socjalistyczna, sowiecka, azjatycka, zachodnia). JakŜe często wchodząc do urzędu nie

czujemy, aby to był urząd naszego kraju, urząd, który nam słuŜy, który chce nam pomóc,

który broni naszych praw. W polskich urzędach Polacy czują się petentami, odgrodzonymi od

władzy labiryntem korytarzy, pokoi, urzędników, sztucznych sekretarek.... Przepaść ta

powiększa się za granicą, gdzie w wielu wypadkach placówki dyplomatyczne postrzegane są

nie jako instytucje słuŜące Polakom, co raczej zorientowane na penetrowanie Polonii dla

bliŜej nie znanych celów.

Kurczy się teŜ mecenat państwa nad dziedzictwem narodowym, które, z małymi

wyjątkami, albo przechodzi w ręce obce, albo teŜ ulega likwidacji. Państwo w sensie

instytucjonalnym przestaje być zainteresowane podtrzymaniem wielowiekowego dziedzictwa

narodowego. W grę wchodzi brak równomiernego rozlokowania placówek kulturalnych na

terenie całego kraju, tak aby mogły być Ŝywym odniesieniem całości narodu i państwa dla

dzieci, młodzieŜy i tych, którzy z kulturą polską chcą obcować. JakŜe nieliczne i jak rzadko

rozsiane są muzea, teatry, sale koncertowe, biblioteki. Instytucji tych było nieco więcej

okresie PRL-u ze względu na rolę propagandową, której nie mogły jeszcze spełniać masowe

media; propaganda jednak nie zasłaniała wszystkiego, co narodowe, stąd moŜna było

odnaleźć ślady kultury polskiej. Ale przy dzisiejszej socjotechnice przekaz masowy moŜna w

całości wyjałowić z treści narodowych, nic więc dziwnego, Ŝe globaliści z Banku Światowego

nakazali Polsce juŜ w '89 roku likwidację 30 tysięcy placówek kulturalnych, w tym głównie

bibliotek. Człowiek globalny ma oglądać słowa podawane przez media, a nie czytać ksiąŜki,

które sam sobie znajdzie.

A wreszcie państwo przestało być zainteresowane ukazywaniem wzorcowej kultury

polskiej. Instytucje, których nazwy wskazują na wyjątkową rolę w przekazywaniu

pokoleniom wzorcowego i bogatego kanonu polskiej kultury, coraz częściej stają się polem

prywatnych eksperymentów nie najwyŜszych lotów, a często o charakterze wręcz

antynarodowym, demoralizującym i szyderczym (Teatr Wielki, Teatr Narodowy, Teatr

Polski).

Nic więc dziwnego, Ŝe wskutek takich działań wygaszony zostaje duchowy i materialny

związek obywateli z własnym państwem jako główną formą społecznego organizowania się

ludzi. Nie dzieje się to samoczynnie, lecz jest promowane przez instytucje globalistyczne,

które w ten sposób zmieniają ukierunkowanie działań instytucji tradycyjnie państwowych.

Administracja państwowa jest nie tylko polem dla załatwiania prywatnych interesów, ale nade

wszystko jest coraz częściej firmą do wynajęcia, jest przedłuŜeniem firm międzynarodowych

czy ponadnarodowych. Ma to swoje konsekwencje w kulturze, poniewaŜ przedsięwzięcia

ukazujące bogactwo i głębię wielu dzieł wymagają przepotęŜnego wsparcia

instytucjonalnego, na które prywatnie nikogo nie stać. Nie wystarczy wynająć salę i zapłacić

za prąd, trzeba jeszcze wykształcić ludzi zdolnych do przekazywania arcydzieł w ich

najgłębszym wymiarze. Jeśli własne państwo nie jest zainteresowane promowaniem kultury

ojczystej, to trudno się spodziewać, aby były tym zainteresowane państwa lub organizacje

obce. Jest im raczej na rękę, Ŝe dane społeczeństwo staje się coraz bardziej bezmyślnym

konsumentem i nie jest suwerennym narodem.

Ktoś zapyta, a po co być "uwerennym narodem"? Nasuwa się odpowiedź przypisywana

Arystotelesowi, którego zapytano, po co człowiek tyle obcuje z pięknem? Trzeba być ślepym,

Ŝeby zadawać takie pytanie. Trzeba być pozbawionym, przynajmniej od czasu do czasu,

rozumu, aby pytać, po co człowiekowi rozum. Trzeba być nie w pełni dojrzałym psychicznie,

aby pytać po co kultura narodowa. JeŜeli bowiem przychodzę na świat "goły i bosy", nie

umiem myśleć, nie umiem pisać, nie umiem mówić, nie umiem rozumnie słuchać i patrzeć, to

mój rozwój osobowy, a więc rozwój wraŜliwości, umysłu, woli, charakteru, pozwalający mi

na osiągnięcie właściwej sylwetki fizycznej i duchowej, na zdrowy kontakt z innymi ludźmi,

na odczytywanie rzeczywistości, dokonuje się przez najbliŜszy i na najpełniejszy krąg świata,

którym jest moja rodzina, moi rodacy, moja ojczyzna. Jak nie ma języka w ogóle, lecz są

języki narodowe, tak nie ma kultury w ogóle, lecz są kultury narodowe. Ucząc się języka,

który pozwoli mi na kontakt z innymi ludźmi, na wyraŜanie siebie, na sięganie do dzieł

pisanych przed wiekami, uczę się w pierwszym rzędzie języka ojczystego, jako dla mnie

najbliŜszego i najłatwiejszego. Po co mam w Polsce, gdzie mieszka 40 milionów Polaków,

uczyć się najpierw chińskiego lub angielskiego? JeŜeli zaś to język polski wprowadza mnie

do mojej społeczności i do mojego dziedzictwa, to jest jasne, Ŝe muszę ten język opanować

nie byle jak, ale w stopniu doskonałym. Potrzebuję tego nie tylko jako Polak, ale jako

człowiek, bo ja swoje człowieczeństwo realizuję po polsku. Dlatego troska o opanowanie

ojczystego języka jest podstawowym zadaniem domu i szkoły. JeŜeli natomiast juŜ w latach

60. wprowadzono reformę edukacji, w ramach której zredukowano bądź wyeliminowano

przedmioty humanistyczne ze szkolnictwa zawodowego (którym przymusowo objęto ponad

połowę młodych Polaków), to jest jasne, Ŝe chodziło o "wyhodowanie" ludzi, którymi łatwo

moŜna sterować. W dobie globalizacji proces dehumanizowania kształcenia poszedł jeszcze

dalej, poniewaŜ dziś główna umiejętność literacka młodych ludzi polega na poprawnym

pisaniu podań i stawianiu krzyŜyka w odpowiedniej kratce. A cóŜ mówić o dźwiękach, jakie

wydobywają się z gardeł niektórych polityków i dziennikarzy, które po głębokim namyśle

moŜna nazwać dźwiękami artykułowanymi, a cóŜ mówić naleŜącymi do języka polskiego?

Globalizm w pełni podbije świat dopiero po całkowitej likwidacji kultur narodowych.

Albowiem kultura narodowa jest tym najgłębszym podkładem, który chroni suwerenność

poszczególnych osób w wymiarze wewnętrznym. Jest ona równieŜ swoistym kodem,

nieczytelnym dla obcych, który spaja naród, nawet pozostający w niewoli. Dlatego liczyć się

musimy z tym, Ŝe proces pozbawiania nas naszej kultury ojczystej będzie trwał aŜ do czasu

całkowitego zniszczenia w nas polskości. Stosowane są i będą róŜne metody. Kultura

narodowa będzie puszczana w niepamięć, będzie zawłaszczana i deformowana, będzie

wyszydzana... To dzieje się dziś.

PoniewaŜ kultura narodowa stoi na straŜy naszego człowieczeństwa, dlatego kaŜdy

Polak musi powaŜnie zastanowić się nad stanem obecnym i co moŜe zrobić w skali osobistej,

rodzinnej, społecznej, aby się nie dać, aby czerpiąc soki z ojczystego dziedzictwa, obronić w

sobie człowieka, w społeczeństwie naród, a w państwie ojczyznę.

Prof. dr hab. Piotr Jaroszyński - OCALIĆ POLSKOŚĆ.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: