Elizabeth Moon - Czyny Paksenarrion - 1 - Córka Owczarza.pdf - Elizabeth Moon - kasiaQ9

Elizabeth Moon

Czyny Paksenarrion

Córka Owczarza

( Sheepfarmer’s Daughter)

Tłumaczenie Jerzy Marcinkowski

Prolog

W niskim, kamiennym domu owczarza, wysoko na wzgórzach za

Trzema Jodłami, nad kominkiem wiszą dwa miecze. Jeden jest bardzo

stary i lekko wygięty, raczej z żelaza niż stali, ciemny jak saganek, wykuty

– jak głosi legenda – przez kowala ze Skalnego Brodu i należący ongi do

Kanasa, w ręku którego posmakował w swoim czasie krwi orków

i zbójców. Drugi jest zgoła inny: długi i prosty, ostry i z najlepszej stali:

srebrzysty i połyskujący błękitem nawet w żółtawym blasku ognia. Na

gałce rękojeści wyryto znak świętego Girda, a wąsy gardy zostały

wdzięcznie wygięte i inkrustowane złotem.

Dzieci tego domostwa patrzą na oba miecze z podziwem, a podczas

długich zimowych nocy stary Dorthan, siwobrody ojciec ojców, wyjmuje

z rzeźbionej skrzyni zwój, który otrzymał wraz z mieczem i odczytuje go

głośno całej rodzinie. Najpierw jednak przypomina im o dniu, gdy zjawił

się odziany w biel nieznajomy starzec o rzadkich, siwych włosach

i przywiózł mu skrzynię oraz obnażony miecz, wiszący teraz nad

kominkiem.

– Zatrzymaj to – ozwał się obcy – na pamiątkę twej córki Paksenarrion.

Chce, żebyś je wziął, lecz nie musiał z nich korzystać. – I choć przyjął

wodę z ich studni, nie powiedział nic więcej o Paksenarrion. Czy żyje czy

też leży pogrzebana z dala od domu; czy powróci, czy nie.

Czytany przez Dorthana zwój zatytułowany jest Słowo o Paksenarrion

Dorthansdotter z Trzech Jodeł i zawiera wiele opowieści o przygodach

i odwadze. Całą rodzinę przejmuje dreszczem opis Paksenarrion podczas

bitwy – najmniejsze dzieci przytulają się wtedy do kolan Dorthana i patrzą

na jej miecz na ścianie. Są pewne, że świeci lekko, słysząc te opowieści.

I zawsze pytają, jaka była. Czy taka, jaką opisuje ją zwój? Zawsze taka

duża i odważna? A Dorthan przypomina sobie jej twarz tej nocy, gdy

odeszła i milczy. Jeden z braci myśli o długonogiej dziewczynie

uganiającej się za zabłąkanymi owcami, najmłodszy pamięta zapach jej

włosów i to, jak nosiła go na ramionach. Prócz tego została im tylko

legenda.

– Nie żyje – mówią jedni. – Musi, gdyż inaczej nie przysłałaby swojego

miecza.

– Nie – zaprzeczają inni. – Nie jest martwa. Odeszła tam, gdzie nie

potrzebuje tego miecza.

A Dorthan przeskakuje do zakończenia zwoju, które niczego nie

wyjaśnia... gdyż Słowo jest niedokończone, urywa się nagle w samym

środku strofy.

Najmłodsze z dzieci wspięło się po stołku na stół, a stamtąd na

kominek, by dotknąć odważnie rękojeści obu mieczy... a potem zeszło na

dół śnić o pieśniach i bitwach.

Rozdział pierwszy

– A ja ci mówię, że pójdziesz! – zagrzmiał rosły owczarz, Dorthan

Kanasson. Sięgnął przez stół, lecz jego córka Paksenarrion odskoczyła

przed mocarnym ramieniem i pomknęła do sypialni. – Pakse! – ryknął,

wysuwając ze szlufek szeroki, skórzany pas. – Pakse, chodź tu

natychmiast! – Jego żona, Rahel, i trójka młodszych dzieci kulili się pod

ścianą. W sypialni panowała cisza. – Pakse, lepiej będzie, jak przyjdziesz.

Chcesz pójść na własny ślub ze szramami na grzbiecie?

– Nigdzie nie pójdę! – nadeszła gniewna odpowiedź.

– Przekazałem twe wiano. W najbliższą niedzielę poślubisz Fersina

Amboissona. A teraz wychodź, zanim ja tam wejdę.

Pojawiła się nagle w wylocie korytarza, dorównująca mu wzrostem,

lecz szczuplejsza, z długimi, jasnymi włosami związanymi w ciasny

warkocz. Przebrała się w rzeczy starszego brata – narzuconą na jej własną

koszulę, skórzaną tunikę i spodnie z samodziału.

– Mówiłam ci, żebyś nie dawał wiana. Mówiłam, że nie wyjdę za

Fersina. Ani za nikogo innego. Nie zrobię tego. Odchodzę.

Dorthan nie spuszczał z niej wzroku, owijając pas wokół prawicy.

– Jedyne miejsce, do którego się udasz, ty zuchwała dziewucho, to łoże

Fersina.

– Proszę, Dorthanie... – zaczęła Rahel.

– Cisza! To twoja wina. Powinna była tkać w domu, a nie uganiać się

po wrzosowiskach i polować z chłopakami.

Szare oczy Paksenarrion zalśniły.

– Wszystko w porządku, mamo, nie martw się. Pewnego dnia

przypomni sobie, że to on tak często posyłał mnie ze stadem. Odchodzę,

ojcze. Przepuść mnie.

– Po moim trupie – burknął.

– Jeśli będzie trzeba... – Paksenarrion doskoczyła do kominka, sięgając

po stary miecz Kanasa. Gdy zrywała go z gwoździ, na jej ramiona spadł

pierwszy cios. Obróciła się do Dorthana z mieczem w ręku, opromieniona

blaskiem płomieni. Rękojeść dobrze leżała w jej dłoni. Przestraszony

mężczyzna odskoczył, wymachując bezładnie pasem. Paksenarrion

skorzystała z okazji i pobiegła do drzwi. Otworzyła je szarpnięciem

i wyskoczyła na dwór. Ścigał ją rozwścieczony ryk i pytające głosy ze

stodoły, gdzie pracowali jej starsi bracia, lecz dziewczyna nie zwolniła,

dopóki nie dotarła do muru granicznego okalającego pola jej ojca. Tam

cisnęła miecz dziadka na ziemię.

Elizabeth Moon - Czyny Paksenarrion - 1 - Córka Owczarza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: