Mortimer Carole - Wybranka pisarza.pdf - e-booki nowe - Alicja2105

Carole Mortimer

Wybranka pisarza

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Szkło kontaktowe wpadło pani do herbaty!

Laura miała nadzieję, że nieznaczne drgnienie dłoni, w

której trzymała filiżankę, nie zdradziło, jakie wrażenie zrobiły

na niej te słowa, wypowiedziane ze śpiewnym irlandzkim

akcentem.

Deja vu? Jednak jej się wcale nie wydawało, że już kiedyś

słyszała to zdanie. Bo tak przecież było!

Którędy on wszedł? Siedziała w holu luksusowego hotelu

i ze swego miejsca widziała zarówno główne, jak i mniejsze

tylne wejście, a jednak Liam zdołał pojawić się tak, że tego

nie zauważyła. Teraz stał tuż za nią.

Ostrożnie i powoli odstawiła filiżankę i spodeczek na tacę

znajdującą się na stoliku przed nią.

- Po pierwsze, to jest kawa; nie pijam herbaty - odparła

lekko zachrypłym głosem, odwlekając chwilę, gdy będzie

musiała się odwrócić i spojrzeć mu w twarz. - A po drugie, nie

noszę szkieł kontaktowych!

- W takim razie... - był teraz bardzo blisko, jego gorący

oddech muskał ciemne loczki na jej karku - ...ma pani

najpiękniejsze i najbardziej niezwykle oczy, jakie widziałem

w życiu.

- Przecież nie może pan ich ocenić z miejsca, w którym

pan stoi - odparła oschłe, wciąż pozostając odwrócona.

- Och, Lauro, przez ciebie czar prysł - powiedział z

żartobliwym wyrzutem, a jego irlandzki akcent zabrzmiał

jeszcze silniej niż poprzednio. - Następna kwestia ze

scenariusza powinna brzmieć zupełnie inaczej.

Osiem lat temu zapewne tak brzmiała. Ale to było w

innym życiu. I Laura była kimś innym - łatwowierną

studentką literatury angielskiej na ostatnim, trzecim roku

licencjatu.

A Liam nie występował teraz w roli światowej sławy

pisarza przybyłego na wykład i budzącego w niej lęk.

Wzięła głęboki oddech, by nad sobą zapanować, zanim się

odwróciła i spojrzała w tę roześmianą twarz.

Wcale się nie zmienił!

Przy pierwszym spotkaniu z Liamem O'Reillym

największe wrażenie robił jego wzrost - metr dziewięćdziesiąt

cztery, a do tego gibkie, umięśnione ciało emanujące

witalnością. Jak zwykle, tak i teraz strój świadczył o tym, że

nie zważa na otoczenie - miał na sobie spłowiałe dżinsy,

niebieski T - shirt i czarną marynarkę. Nie zmieniły się też

jego kruczoczarne włosy sięgające ramion, inteligentny wyraz

intensywnie niebieskich oczu, twarz, która wyglądała jak

wyciosana z surowego kamienia.

Laura zdołała całkiem dobrze ukryć zdziwienie wywołane

tym, że Liam wcale się nie zmienił, gdy wpatrywała się w

niego swymi „najpiękniejszymi i najbardziej niezwykłymi

oczami, jakie widział wżyciu". Jedno było intensywnie

niebieskie, a drugie szmaragdowozielone. Dlatego właśnie

przed ośmiu laty uznał, że pewnie zgubiła kolorowe szkło

kontaktowe.

Musiała znosić wiele docinków i złośliwości na temat tych

oczu, gdy chodziła do żeńskiej szkoły z internatem, ale gdy

dorosła, przestało jej to przeszkadzać, bo przekonała się, że

mężczyźni uważają te jej dziwne oczy za intrygujące. Tak też

było z Liamem...

Uśmiechnęła się chłodno.

- Chyba powinno mi pochlebiać to, że wciąż pamiętasz

tamtą rozmowę - rzuciła, wzruszając ramionami.

Miała teraz wrażenie, jakby zgiełk panujący w hotelowym

holu zanikał gdzieś w tle.

Te niebieskie oczy okolone długimi ciemnymi rzęsami,

które powinny wyglądać śmiesznie u tak muskularnego,

atrakcyjnego mężczyzny - ale wcale nie wyglądały -

przymrużyły się, jakby Liam się nad czymś zastanawiał.

- Ale wcale ci nie pochlebia, prawda? - spytał w końcu

powoli.

Miała być mile połechtana tym, że po tych wszystkich

latach wciąż pamięta pierwszą rozmowę, jaką odbyli? A niby

dlaczego? Po tym wszystkim, co zaszło później?

Nie, upomniała siebie w duchu. Nie należy okazywać żalu

ani złości. Lepiej nic nie mówić, niż zdradzić w gorzkich

słowach swe odczucia.

Liam przechylił głowę na bok, przyglądając się z

zastanowieniem milczącej Laurze.

- Obcięłaś swoje piękne ciemne włosy - mruknął z

niezadowoleniem.

- Mniej z nimi kłopotu - rzuciła oschle. Wiedziała, że

krótka fryzurka doskonale podkreśla

owal jej chłopięcej twarzy, oczy o dwóch barwach,

zadarty nosek, szerokie usta i zdecydowany podbródek.

Wijące się kosmyki przy skroniach i na karku łagodziły

surowość męskiej fryzury.

- Ale podoba mi się. - Pokiwał z uznaniem głową. Znów

ogarnęło ją poprzednie uczucie niechęci.

Przecież ona ma w nosie to, czy mu się podoba jej nowa

fryzura. A właściwie, szczerze mówiąc, w ogóle jej nie

obchodzi to, co Liam O'Reilly sobie myśli. Świadomie

zdławiła nieprzyjazne uczucia.

- Może się przysiądziesz? - rzuciła niedbale, wskazując na

tacę i dzbanek z kawą. - Mogę poprosić o drugą filiżankę.

Liam zerknął na praktyczny zegarek, który nosił na

prawym nadgarstku. Był leworęczny, jak wielu artystycznie

uzdolnionych ludzi. Laura doskonale o tym pamiętała.

- Chyba że jesteś z kimś umówiony - dodała obojętnie,

zauważywszy to spojrzenie.

- Właściwie tak - przyznał. - Ale mam jeszcze chwilkę -

dodał z zadowoleniem, po czym obszedł jej krzesło i zajął

miejsce naprzeciwko.

Laura nigdy by nie powiedziała, że Liam po prostu

„usiadł" na krześle. Z powodu wzrostu zawsze miał kłopot z

usadowieniem się, bo krzesła były albo za niskie, albo miały

za krótkie siedziska.

Laura również była dość wysoka przy swoich stu

siedemdziesięciu dwóch centymetrach i lubiła to teraz

podkreślać szytymi na miarę eleganckimi ubraniami.

Dzisiaj miała na sobie grafitową garsonkę i

szmaragdowozieloną bluzkę. Była bardzo zadowolona ze

swego obecnego wizerunku. Liam zawsze sprawiał, że czuła

się taka drobna. I bardzo kobieca.

- Może kawy? - zaproponowała, trzymając ręce spokojnie

złożone na okrytych spódnicą udach.

- Nie, dziękuję - odparł. - Uzależnia tak samo jak

papierosy, które kiedyś paliłem. - Skrzywił się z niesmakiem.

- Rzuciłeś palenie? - zdziwiła się. Gdy znała go przed

ośmiu laty, palił co najmniej trzydzieści dziennie. Przy pracy

nawet więcej.

Liam uśmiechnął się na widok jej zaskoczenia.

- Aż trudno uwierzyć, prawda? Liam O'Reilly,

zatwardziały pijak i palacz przeszedł niezwykłą przemianę.

- Wątpię, by sprawa była aż tak poważna - rzuciła kpiąco.

Parsknął śmiechem, wpatrując się w nią błyszczącymi

ciemnoniebieskimi oczami.

- Dorosłaś, mała Lauro - powiedział z podziwem.

- No ja myślę! Przecież mam już dwadzieścia dziewięć

lat.

Co oznacza, że on ma trzydzieści dziewięć, dodała w

myślach, dostrzegając teraz, że jednak nie przyjrzała mu się

dość uważnie i że zmyliło ją pierwsze wrażenie wskazujące,

Mortimer Carole - Wybranka pisarza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: