Hamilton_Laurell_-_Meredith_Gentry_02_-_Pieszczota_nocy.pdf

LAURELL K. HAMILTON

PIESZCZOTA NOCY

(Przełożył: Piotr Grzegorzewski)

Dla J., który wlewał we mnie

hektolitry herbaty i po raz pierwszy

był świadkiem procesu tworzenia książki.

Co więcej wciąż mnie kocha - wszyscy,

którzy są mężami lub żonami artystów

wiedzą, że niełatwa to sztuka.

PODZIĘKOWANIA

Shaunie Summers, mojej nowej redaktorce, dziękuję za jej profesjonalizm.

Podziękowanie należy się również Darli Cook, która pomogła zrobić korektę tej

książki, kiedy już nie było na to czasu. Mojej cierpiącej w milczeniu grupie pisarskiej:

Tomowi Drennanowi, Rhettowi MacPhersonowi, Deborah Millitello, Marelli Sands,

Sharon Shinn i Markowi Sumnerowi dziękuję za cierpliwość okazaną wtedy, gdy mój

świat rozpadł się na kawałki, po czym poskładał na nowo.

ROZDZIAŁ 1

Światło księżyca pomalowało pokój na setki odcieni szarości, bieli i czerni.

Dwaj mężczyźni leżący w łóżku byli pogrążeni w głębokim śnie. Spali tak mocno, że

kiedy wyswobodziłam się z ich objęć, ledwie się poruszyli. Moja skóra błyszczała w

księżycowej poświacie. Krwista czerwień moich włosów wyglądała jak czerń.

Ponieważ było chłodno, włożyłam jedwabny szlafrok. Mogą to sobie nazywać

słoneczną Kalifornią, ale późno w nocy, kiedy świt jest ledwie odległym marzeniem,

zimno przenika do szpiku kości. Zwłaszcza w grudniu. Gdybym była teraz w domu, w

Illinois, za oknem widziałabym śnieg, a w płucach czuła mroźne powietrze.

Wiatr wpadający przez okno za moimi plecami przynosił zapach eukaliptusa i

oceanu. Nad brzegiem oceanu można umrzeć z pragnienia. Od trzech lat stałam nad

jego brzegiem i codziennie po trochu umierałam. Jednak nie z pragnienia, a z

tęsknoty. Jestem Meredith NicEssus, członkini Dworu Faerie, jedyna księżniczka

elfów, jaka przyszła na świat na amerykańskiej ziemi. Kiedy zniknęłam jakieś trzy lata

temu, stałam się sensacją dnia. Ludzie widywali zaginioną amerykańską księżniczkę

elfów równie często jak Elvisa. I to na całym świecie. A ja w tym czasie przebywałam

w Los Angeles. Jako Meredith Gentry (dla przyjaciół Merry) pracowałam w Agencji

Detektywistycznej Greya zajmującej się zjawiskami paranormalnymi oraz magią.

Powszechne jest przekonanie, że istota magiczna w normalnym świecie

umiera. Nie do końca odpowiada to prawdzie. W moich żyłach płynie tyle ludzkiej

krwi, że przebywanie w otoczeniu metalu wcale mi nie szkodzi. Niektóre z istot

magicznych mogłyby dosłownie uschnąć w mieście stworzonym przez człowieka.

Większość z nas potrafi jednak w nim przetrwać. Może nie jesteśmy szczęśliwe, ale

jakoś żyjemy. Umierają tylko te, które wiedzą, że nie wszystkie motyle są naprawdę

motylami. Te, które widziały na nocnym niebie istoty o pokrytych łuską skrzydłach,

zwane przez ludzi smokami lub demonami, te, które widziały sidhe przejeżdżające na

rumakach utkanych z marzeń i światła gwiazd.

Nie byłam na wygnaniu; uciekłam ze strachu przed zamachem. Moja magia nie

była na tyle silna, by mnie mogła skutecznie chronić. Uciekając, ocaliłam życie.

Ocaliłam życie, lecz utraciłam coś innego. Utraciłam dom.

Teraz, opierając się o parapet, czując zapach oceanu, spoglądałam na dwóch

mężczyzn leżących w łóżku i wiedziałam, że jestem w domu. Obaj byli sidhe i obaj

pochodzili z Dworu Unseelie, którym mogłabym rządzić któregoś dnia, gdybym

zdołała tylko umknąć zamachowcom.

Rhys leżał na brzuchu. Jedna ręka zwisała mu bezwładnie z łóżka, druga tkwiła

pod poduszkami. Białe loki opadały mu na nagie plecy. Prawą stronę twarzy miał

przyciśniętą do poduszki i dlatego nie było widać, że nie ma oka. Uśmiechał się przez

sen. Jest po chłopięcemu przystojny i taki pozostanie na zawsze.

Nicca leżał skulony na boku. Po przebudzeniu jego twarz jest przystojna,

prawie piękna; we śnie ma twarz cherubinka. Wygląda tak niewinnie i delikatnie...

Nie jest tak muskularny jak Rhys. Mimo że jego ręce są szorstkie od władania

mieczem, a pod gładką jak aksamit skórą leżą twarde jak skała mięśnie, nie jest tak

silny jak inni strażnicy. To bardziej dworzanin niż wojownik. Ma ponad sześć stóp

wzrostu, z czego większość przypada na długie nogi. Jego skóra ma kolor mlecznej

czekolady, a proste włosy, które sięgają do kolan, są ciemnobrązowe niczym liście,

które leżały długo w poszyciu leśnym. W rozświetlanym jedynie blaskiem księżyca

mroku nie widziałam wyraźnie jego pleców ani ramion. Tymczasem to jego plecy

właśnie kryją największą niespodziankę. Jego ojciec musiał być jakąś istotą ze

skrzydłami motyla. Syn wprawdzie nie odziedziczył po nim skrzydeł, genetyka

obdarzyła go za to ogromnym znamieniem w ich kształcie, przypominającym tatuaż,

jednak o barwach o wiele bardziej od niego intensywnych. Całe jego plecy i pośladki

pokryte są tym wielobarwnym malowidłem.

Obaj mężczyźni spoczywali w mroku, tak że wyglądali jak dwa cienie owinięte

w pościel, jeden blady, drugi ciemny. Był jednak ze mną ktoś o jeszcze ciemniejszej

skórze.

Drzwi do sypialni otworzyły się bezdźwięcznie i - tak, jakbym go przywołała

myślami - do pokoju wślizgnął się Doyle. Zamknął za sobą drzwi równie cicho, jak je

otworzył. Nigdy nie rozumiałam, jak on to robi. Gdybym ja otworzyła drzwi,

narobiłabym hałasu. Doyle jednak, kiedy chce, potrafi nadejść równie bezszelestnie i

niedostrzegalnie jak noc. Na dworze królewskim nazywało się go Ciemnością

Królowej albo po prostu Ciemnością. Królowa zwykła mawiać: „Gdzie moja

Ciemność? Dajcie mi moją Ciemność”. I ktoś krwawił albo umierał. Teraz Doyle jest

MOJĄ Ciemnością.

Wspomniałam już, że Nicca ma skórę koloru brązowego. Nie zdążyłam

wspomnieć, że Doyle jest cały czarny. Nie czernią ludzkiej skóry, ale ciemnością

nocnego nieba. On nie zniknął w ciemności pokoju, ponieważ jest jeszcze ciemniejszy

niż cienie rzucane w blasku księżyca; był mrocznym kształtem sunącym w moim

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: