Hydroliza – reakcja podwójnej wymiany (zwykle odwracalna) zachodząca między wodą (rozpuszczalnikiem) a substancją w niej rozpuszczonej. Hydroliza zwykle przebiega według ogólnego schematu AB + H2O à AH + BOH, gdzie AB – subst. ulegająca hydrolizie, AH i BOH – produkty reakcji. Proces h. powoduje, że roztwór przybiera kwaśny lub zasadowy odczyn w zależności od rodzajów soli.W przypadku soli mocnego kw. i mocnej zas. H. nie zachodzi.
Iloczyn jonowy wody – stała równowagi pomiędzy jonami OH- i H3O. Równanie reakcji:
pH – jest to ujemny logarytm dziesiętny ze stężenia molowego jonów H3O+. Skala tylko dla roztworów wodnych. Im większe stężenie jonów H3O+, tym mniejsze pH. W roztworach o pH < 7 stęż. jonów wodorowych jest większe niż jonów wodorotlenowych, odczyn kwaśny.
pH = -log10[H3O+]. Do określania pH używa się wskaźników kwasowości, czyli substancji, których kolor zależy od pH roztworu. Do wyznaczania pH służy również pH- metr. pH-metria umożliwia uzyskanie dokładniejszych pomiarów. Przyrząd ten ustala pH na podstawie pomiaru siły elektromagnetycznej (SEM) ogniwa utworzonego z elektrody wskaźnikowej (zanurzonej w roztworze badanym) i elektrody porównawczej (zanurzonej w roztworze wzorcowym o znanym pH
Ogniwo galwaniczne- schemat - właściwości 2 różnych metali. O. Daniella – 1836 r. ogniwo galwaniczne z 2 ogniw, gdzie 1 jest cynkowe a drugie miedziane. Pierwsze półogniwo stanowi elektroda cynkowa zanurzona w roztworze siarczanu cynku ZnSO4 (elektrolit), a drugie elektroda miedziana zanurzona w roztworze siarczanu miedzi CuSO4. W ogniwie tym oba półogniwa nie stykają się ze sobą bezpośrednio lecz są połączone kluczem elektrolitycznym. Uniemożliwia on mieszanie się roztworów elektrolitów oraz zapobiega gromadzeniu się nadmiaru ładunku ujemnego/dodatniego. Cynk ma b. dużą zdolność roztwórczą, miedź – małą, jony tego metalu nie będą przechodzić z płytki do roztworu, tylko na odwrót. Zn0 – 2e à 2n +2 – z I stopnia utlenienia cynk przechodzi do II. Cu+2+ 2e à Cu0 – przechodzi w postać mech. Reakcja redukcji.
W skrócie: dwa półogniwa są połączone przez klucz elektrolityczny przenoszący jony pomiędzy nimi. Elektrony przepływają zewnętrznym obwodem.– układ złożony z dwóch elektrod zanurzonych w elektrolicie (dwa półogniwa). Źródłem różnicy potencjałów elektrod są reakcje chemiczne, zachodzące między elektrodami a elektrolitem. Hybrydyzacja - przekształcenie funkcji orbitalnych, polegające na "skrzyżowaniu" dwóch lub więcej orbitali atomowych, na skutek czego powstają nowe orbitale, posiadające inny kształt i energię. Teoria h. została stworzona, aby wyjaśnić zmienną wartościowość pierwiastków oraz ich zdolność do tworzenia wiązań o różnych kątach, w różnych zw. chem.
Proces rozpuszczania – trójkąt rozp. – fd+fp+fh = 100- ilość substancji jaka może się rozpuścic w 100g rozpuszcz. w danej temp. S= m/100g rozp. Wzrost temp = wzrost S.
Fd- udział % oddziaływań sił dyspersyjnych w całkowitym oddział. Międzycząst.
Fp – udział dipol-dipol
Fh – udział oddziaływań wodorowych.
Subst. stałe: kryształy: jonowe, cząst. i at: bezpostaciowe: organiczne, polimery. K. rozp. się w wodzie jeśli są związane wiązaniem jonowym.
Etapy rozpuszcz. – 1. niszczenie wiązań chem. Oddziaływań (endotermiczny)
2. Tworzenie nowych oddziaływań między subst. rozpuszczoną a rozpuszczalnikiem (egzotermiczny). W przyp. kryształów jon. etapy te działają jednocześnie. Podobna subst. rozpuszcza się w pod. rozp. – polarne w polarnych, bo energia musi się zrównoważyć.
Podział roztworów: nasycone–C=S(R), nienasycone– C<S(R), przesycone– C>S(R) wytrąca się osad. Ze wzgl. Na wielkośc cząst. – koloidalne, właściwe.
Klinkier -
Technologiczny proces wypalania ceramiki
Gęstość pozorna i właściwa
Reakcja aminokwasu z kwasem solnym
Reakcja estryfikacji – kw. karbosk. + alkohol ( w obecności H+ jako katalizatora)
R1-COOR2
Estry to pochodne kwasów karboksylowych o wzorze RCOOH, w którym atom wodoru grupy karboksylowej został zastąpiony grupą alkilową lub arylową R2.
ESTRY:
-np. tłuszcze, ( np. kwas masłowy, nie rozpuszczalny w wodzie)
-uczestniczą w skomplikowanych procesach biochemicznych.
-nadają charakt. zapachy kwiatom i owocom.
- trudno rozpuszczalne w wodzie
- gęstość mniejsza od gęstości wody
- charakterystyczny przyjemne zapachy
HYDROLIZA ESTRÓW → w środowisku kwaśnym jest odwracalna, w zasadowym (powstawanie soli kwasu karboksylowego i alkoholu) jest nieodwracalna.
Tworzy się mydlo, reakcja zmydlania
Otrzymywanie żelaza: Fe2O3 + 3C = 2Fe + 3CO, Fe2O3 + 3CO = 2Fe + 3CO2, CO2+C=2CO Stopy: Stal (<2% wag. C), żeliwo (>2%wag. C) surówka (0,05 – 0,65%C). Obecność C – decyduje o stopniu odporności na korozję. KOROZJA METALI: chem. – Fe – 2e = Fe2+, 2H + 2e = 2H, 2H+0,5O2 = H2O, Fe+H2O + 0,5 O2= Fe(OH)2 à żelazo z wodą w obecności tlenu reaguje – I faza k. Im więcej C tym stop bardziej podatny na korozje. Warstwy ochronne – metaliczne i niemetaliczne: subst. org. – lakiery i farby. Wady – porowatość i różna rozszerzalność termiczna.
Otrzymywanie METANU: (gaz palny)
CH3COONa + NaOH → CH4↑ + Na2CO3 (octan sodu)
Reakcja utleniania alko II rzęd. - C3H7OH
Klinkier – tworzywa ceramiczne o czerepie spieczonym, ale bez zeszkliwienia powierzchni. Są otrzymywane przez wypalanie glin wapienno-żelazistych, wapienno-magnezjowych lub żelazistych (w temperaturze około 1300 °C). Właściwości klinkieru zależą w dużej mierze od tlenku wapniowego w glinie
Korozją nazywa się stopniowe niszczenie tworzywa pod wpływem środowiska. Ze względu na sposób działania: Z czynników fizycznych najważniejsze jest działanie rozpuszczalników (najczęściej wody), z czynn. biologicznych wpływ bakterii i roślin oraz chemicznego działania wydzielanych przez rośliny kwasów humusowych i enzymów. Materiały kamienne narażone są przede wszystkim na korozję atmosferyczną. Najwolniejszym zmianom ulegają lite skały magmowe jak granity i bazalty, zaś najszybszym porowate skały osadowe (gips, wapienie, dolomity) i piaskowce. Objawami działania wilgoci są plamy pojawiające się na płytach elewacyjnych lub nacieki i wykwity. W obecności wody zachodzi także utlenienie skał zawierających związki żelaza:
2 FeS2 + 15/2 O2 + H2O ® Fe2(SO4)3 + H2SO4
Gęstośc pozorna mat.porowatych – ciężar objętościowy (G/cm3) stosunek masy do V wraz z zawartymi w min. Porami. Różnica m. d bezwzględną (m/v) a objęt. Jest miarą porowatości minerału.
Porowatość - stosunek łącznej objętości porów do objętości materiału, wyrażany w %. Można ją określic np. przez pomiar nasiąkliwości materiału. Występowanie porów pogarsza wytrzymałość mechaniczną i elektryczną materiałów, polepsza zaś własności izolacyjne. Są to np. materiały sypkie, takie jak być piasek czy różnego rodzaju mieszanki piaskowo-żwirowe, skały osadowe – wapień, czy też materiały budulcowecegła. Ze względu na wielkość porów powietrznych - drobnoporowate (pory o wymiarach setnej i tysięcznej części milimetra) i wielkoporowate (pory wielkości od dziesiątej części milimetra do 1-2 mm). Podciąganie kapilarne – włoskowatość, zdolność materiału do podciągania wody ku górze przy pomocy sił kapilarnych. Woda w kamieniach drobnoporowatych ( kapilarach o małej średnicy) wzniesie się na wyższy poziom niż w kam. zawierających pory o większej średnicy.
Nasiąkliwość - zdolność do wchłaniania wody przez materiał. Określa ją ilość wody wchłonięta przez dany materiał w normalnych warunkach atmosf. oraz w temp. pokojowej. N. można obliczyć poprzez nasycenie wodą destyl. próbki mat, wysuszonego do stałej masy. Zwykle nasiąkliwość materiałów bud. jest mniejsza od porowatości. Wynika to z faktu, ze woda nie jest w stanie dostać się do wnętrza porów zamkniętych, a w przypadku porów o średnicach dużych nie wypełnia ich, lecz tylko nawilża ścianki. Nasiąkliwość wyraża się w procentach wagowo -Nw, bądź objętościowo - No (porowatość otwarta).
N. objętościowa – porowatość otwarta - określa % stosunek objętości wody wchłoniętej przez materiał do objętości tego materiału w stanie suchym.
katla921