Szklarski Alfred - 9[1]. Tomek w grobowcach Faraonów.pdf - Regał 025 - kubolina12310

Alfred Szklarski

Tomek w grobowcach

faraonów

Współautor

Adam Zelga

Drodzy Czytelnicy!

Gdy wielokrotnie w ostatnich latach odwiedzałem Pana Alfreda Szklarskiego, nasze

wielogodzinne rozmowy zawsze ko ń czyły si ę moimi pytaniami o dalsze losy bohaterów

,,przygód Tomka”. Gdy ich Autor zmarł, wydawało si ę rzecz ą potrzebn ą doko ń czy ć powie ść ,

która w zarysie była gotowa. Pierwszym zadaniem, jakie sobie postawiłem, była wierno ść

pomysłom i stylistyce autora cyklu.

W miar ę pisania przypominały mi si ę coraz to nowe szczegóły: straszenie Sałły w

grobowcu i pobyt bohaterów na Pustyni Nubijskiej, w ę drówka wzdłu Ŝ Nilu, a Ŝ w okolice jego

ź ródeł, oryginalny ptak - trzewikodziób... Rodzina Pana Alfreda przekazała mi Jego

archiwum. Równocze ś nie rozpocz ą łem wnikliwe studiowanie literatury dotycz ą cej Egiptu i

Nilu...

I tak powstała ksi ąŜ ka - kolejny tom przygód Tomka Wilmowskiego, który towarzyszy

młodym czytelnikom ju Ŝ od niemal czterdziestu lat. Spełniło si ę marzenie Sałły, by zwiedzi ć

Dolin ę Królów, spełniło si ę marzenie czytelników, z niecierpliwo ś ci ą oczekuj ą cych na dalszy

ci ą g powie ś ci-rzeki.

Czeka na realizacj ę najwi ę ksze z marze ń autora cyklu - walka bohaterów jego

powie ś ci o wolno ść Polski i ich powrót do niepodległej Ojczyzny. Czy mo Ŝ e ono pozosta ć

niespełnione?

Adam Zelga

Noc pod piramidami

Sło ń ce pogr ąŜ ało si ę powoli w bezkresnych piaskach Pustyni Libijskiej u progu

Sahary, najwi ę kszej pustyni ś wiata. Na wapiennych, urwistych wzgórzach Mokattam,

okalaj ą cych południowo-wschodnie kra ń ce Kairu, gasły ostatnie ró Ŝ owe refleksy zachodu.

Allah akbar! “Allach jest wielki...”. Przenikliwe, zawodz ą ce wezwanie do modlitwy,

odmawianej przez wyznawców islamu po zachodzie sło ń ca, płyn ę ło ze smukłych minaretów,

wystrzelaj ą cych ponad płaskie dachy domów i docierało przez wzmo Ŝ ony o tej porze gwar

uliczny do wszystkich zaułków wielkiego miasta. Ś piewny, sugestywny głos muezzina

1 odrywał od codziennej krz ą taniny. Jedni pod ąŜ ali do meczetów, Ŝ eby pod przewodem

imama 2 dopełni ć obrz ę du salat 3 w ś wi ą tyni, inni odmawiali salat w miejscu, gdzie zastała ich

pora modlitwy. Zwróceni w kierunku Mekki, kl ę kali na dywaniku lub macie wprost na ulicy,

w domu, sklepie czy na targowisku i bili korne pokłony, szepcz ą c ś wi ę te formuły.

Podczas gdy Kair rozbrzmiewał, mimo pó ź nej pory, gwarem modłów, na

przeciwległym brzegu Nilu, zaledwie o kilkana ś cie kilometrów od miasta, zapadła ju Ŝ nocna

cisza. W ą ski tutaj nadrzeczny pas zieleni, z ogrodami, polami, palmami i domkami,

przechodził nagle w gro ź n ą , pos ę pn ą pustyni ę . W mroku, na szarym, kamienistym

płaskowy Ŝ u, niczym na szerokiej, skalistej wyspie w morzu Ŝ ółtawych, mi ę kkich piasków,

majaczyły zarysy trzech olbrzymich piramid 4 . Owiane legend ą od niepami ę tnych czasów

wabiły sw ą tajemniczo ś ci ą turystów i uczonych z całego ś wiata. Tote Ŝ za dnia u stóp piramid,

na rozległej, kamienistej równinie zawsze było tłoczno i gwarno. Wyró Ŝ niali si ę ruchliwi

egipscy Arabowie ubrani w obszerne, długie galabije, ch ę tnie noszone przez mieszka ń ców

wybrze Ŝ y Morza Ś ródziemnego, i bawełniane chusty, czyli kofije, upi ę te w zawój,

przytrzymywany czarnym kr ąŜ kiem, zwanym ikal. Narzucali si ę turystom jako przewodnicy,

proponuj ą c w ró Ŝ nych j ę zykach swe usługi, zach ę cali do przeja Ŝ d Ŝ ki na nakrytych barwnymi

czaprakami wielbł ą dach, koniach lub osłach. Sprzedawali napoje, owoce, słodycze i drobne

pospolite pami ą tki, a gromady wyrostków napraszały si ę o wszechobecny w Egipcie

Muezzin - muzułma ń ski duchowny ogłaszaj ą cy por ę modlitwy z galeryjki minaretu. Szkoli specjalnie głos;

przy sprzyjaj ą cych warunkach atmosferycznych słycha ć go na odległo ść 3 km.

2 Imam - przewodnik, muzułma ń ski duchowny przy meczecie.

3 Sałat - najogólniej modlitwa obowi ą zuj ą ca ka Ŝ dego dorosłego muzułmanina. Nale Ŝ y j ą odmawia ć pi ęć razy

w ci ą gu dnia: przed ś witem, wczesnym rankiem, w południe, po zachodzie sło ń ca, wczesnym wieczorem. Sałat

jest nie tylko modlitw ą , ale i pewnym rytuałem; obejmuje gam ę przepisowych czynno ś ci, do których nale Ŝ y

m.in. wykonywanie odpowiednich ruchów, skłonów ciała, a tak Ŝ e sposób wymawiania tekstów.

4 Mowa o słynnych staro Ŝ ytnych grobowcach faraonów w Gizie pod Kairem: Cheopsa (Khufu), Chefrena

(Khafre) i Mykerinosa (Menkaure).

bakszysz 5 . Jarmarczny rozgardiasz skutecznie niweczył delikatny urok tego miejsca i dopiero

po zachodzie sło ń ca grobowce faraonów spowijała cisza.

Noc nadeszła bardzo szybko, nieomal gwałtownie. Jasny zmierzch zaledwie w par ę

chwil zmienił si ę w przysłowiowe egipskie ciemno ś ci. Dzie ń oddawał ś wiat w panowanie

mroku. Na bezchmurnym, ciemnogranatowym niebie migotały gwiazdy. Powoli wynurzał si ę

olbrzymi ksi ęŜ yc. W srebrzystej po ś wiacie zarysowały si ę ciemne, lekko przymglone bryły

piramid i kamienne cielsko sfinksa - lwa z królewsk ą głow ą . A ś ciel ą ca si ę nad piaskami

pustyni mgiełka łudziła wra Ŝ eniem, Ŝ e pot ęŜ ne wierzchołki piramid zawieszone s ą w

powietrzu.

O tej wła ś nie porze, dla turystów bardzo ju Ŝ pó ź nej, do podnó Ŝ a piramid zbli Ŝ ali si ę

dwaj m ęŜ czy ź ni z twarzami osmalonymi tropikalnym sło ń cem, ubrani w galabije z pasiastej

bawełny i ciemnoczerwone fezy, w towarzystwie kobiety w długiej, ciemnej sukni, otulonej

na wzór muzułmanek szerokim czarnym szalem. W tych strojach i scenerii łatwo mogli

uchodzi ć za tubylców. Była to jednak trójka przyjaciół i podró Ŝ ników, zahartowanych w

wielu przygodach na ró Ŝ nych kontynentach; Polacy: Tomasz Wilmowski i kapitan Tadeusz

Nowicki - obaj od dawna nierozł ą czni, oraz Ŝ ona Tomka, Sally, Australijka z pochodzenia.

Wszyscy troje zatrzymali si ę u stóp monumentalnych grobowców. W srebrzystej

po ś wiacie ksi ęŜ yca, w liliowej mgiełce znad szybko wychładzaj ą cych si ę piasków, mieli

przed sob ą niezwykle urokliwe, niezapomniane zjawisko. Pierwszy nie wytrzymał milczenia,

jak zwykle, kapitan Nowicki, który od czasu do czasu nieufnie rozgl ą dał si ę wokoło, cho ć

trudno byłoby powiedzie ć , Ŝ e wła ś nie piramidy ogl ą dał z tak ą uwag ą .

- Nad czym Ŝ e si ę tak zadumali ś cie? - zagadn ą ł niecierpliwie.

- Widok piramid rozbudził moj ą wyobra ź ni ę i o Ŝ ywił wspomnienia - odrzekł Tomek. -

Bo tylko pomy ś l, kapitanie: kiedy Herodot, grecki historyk i podró Ŝ nik zwany ojcem historii,

ogl ą dał, podobnie jak my dzisiaj, grobowce faraonów, a działo si ę to czterysta pi ęć dziesi ą t lat

przed nasz ą er ą , stały one ju Ŝ tutaj ponad dwadzie ś cia wieków! Ale nie fakty, najbardziej

nawet zdumiewaj ą ce, s ą powodem mego wzruszenia. To ś wiatło, ten nastrój przypomniały mi

nasz ą pierwsz ą wspóln ą wypraw ę łowieck ą do Afryki. Góry Ksi ęŜ ycowe, pami ę tasz Tadku?

Ich szczyty zdawały si ę unosi ć w powietrzu zupełnie tak samo jak wierzchołki tych egipskich

piramid.

- Zaraz, zaraz... co ś sobie przypominam... a, pasmo gór Ruwenzori na granicy Ugandy

i Konga! Szli ś my chwyta ć goryle i okapi, tak, tak, pami ę tam! Niczego sobie był widok. Ale to

dlatego, Ŝ e chmury były bardzo nisko. A tutaj nie ma chmur!

5 Bakszysz - podarek pieni ęŜ ny, napiwek, rodzaj zwyczajowej jałmu Ŝ ny, zwłaszcza w Północnej Afryce i

- To prawda! Jest za to unosz ą cy si ę w powietrzu pył pustynny i mgła.

- Oj, chłopcy, chłopcy! - karc ą cym tonem odezwała si ę Sally. - Czy naprawd ę nie

zdajecie sobie sprawy, Ŝ e do was mówi ą tysi ą clecia?

- Ale Ŝ , sikorko, jak mogliby ś my cho ć by na chwil ę zapomnie ć , skoro wci ąŜ nam o tym

opowiadasz.

- Wystarczaj ą co dobrze ci ę znam, Ŝ eby wiedzie ć , jak niewiele z mojej gadaniny

utkwiło w twojej pami ę ci.

- Tak s ą dzisz? I bardzo si ę mylisz! Nawet zbudzony z najgł ę bszego snu bez namysłu

wyrecytuj ę , Ŝ e piramida Cheopsa została zbudowana ponad cztery i pół tysi ą ca lat temu, Ŝ e

samo przygotowanie drogi do transportu budulca trwało dziesi ęć lat, a przez nast ę pne

dwadzie ś cia wznoszono grobowiec. Około stu tysi ę cy kamieniarzy, cie ś li i prostych

robotników pracowało przez trzy miesi ą ce ka Ŝ dego roku podczas przyborów Nilu! Ilu Ŝ tych

nieszcz ęś ników straciło tutaj Ŝ ycie! Nie mog ę si ę pozby ć wra Ŝ enia obecno ś ci tysi ę cy duchów,

pami ę ci o ludziach, których Ŝ ycie pochłon ę ła pró Ŝ no ść faraonów. Tak, masz racj ę . Tu mówi ą

tysi ą clecia...

Sally przenikn ą ł niemiły dreszcz. Szczelniej otuliła si ę szalem i dopiero po chwili

milczenia powiedziała:

- Przyznaj ę , Ŝ e mnie zaskoczyłe ś ... Potrzeba było zapewne wielu ofiar... Ale przecie Ŝ

nie tylko pró Ŝ no ść skłaniała faraonów do budowy takich grobowców. Staro Ŝ ytni Egipcjanie

wierzyli, Ŝ e nie ś miertelna dusza człowieka staje si ę cieniem, wiecznie zamieszkuj ą cym le Ŝą cy

naprzeciwko Nieba i Ziemi “ ś wiat zmarłych”, Ŝ e potrzebuje ś rodków do dalszego Ŝ ycia.

Dlatego grzebano zmarłych w grobowcach trwalszych ni Ŝ dom.

- Wiem, wiem, przecie Ŝ nieraz ju Ŝ o tym mówiła ś - przerwał jej zniecierpliwiony

znowu Nowicki. - Uwa Ŝ am to za poga ń skie wierzenia i obyczaje. Wielu Egipcjan musiało

my ś le ć podobnie jak ja, skoro kradli składane w grobowcach kosztowno ś ci. Tylko pycha

skłaniała faraonów do budowania piramid. Innym ludziom wystarczały mniej kosztowne

mastaby 6 , których jest tutaj bez liku.

- Faraonów powszechnie uznawano za bogów i zawsze zajmowali najwy Ŝ sze miejsce,

tak w ś ród Ŝ ywych, jak i umarłych - Sally nie dawała si ę zbi ć z tropu. - W mastabach grzebano

mo Ŝ nych dworzan, Ŝ eby mogli dalej słu Ŝ y ć swemu władcy w Ŝ yciu pozagrobowym.

Spoczywa ć w cieniu grobowca faraona to był wielki zaszczyt.

Mastaba - najstarszy typ grobowca w staro Ŝ ytnym Egipcie. Mastaba składała si ę z podziemnej komory

grobowej, prowadz ą cego do niej pionowego szybu i trapezoidalnej budowli naziemnej z suszonej cegły lub z

kamienia.

południowo-zachodniej Azji.

Szklarski Alfred - 9[1]. Tomek w grobowcach Faraonów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: