18. Staff Adrienne & Goldenbaum Sally - Symfonia na dwa serca i orkiestrę.pdf - Regał 031 - kubolina12310

Staff Adrienne

Goldenbaum Sally

Symfonia na dwa serca i

orkiestrę

Rozdział 1

Brzdęk! Porcelanowy kubek Dana z namalowanym kotem

wylądował na parkiecie. - Przykro mi, Garfield - powiedziała

Ellen Farell, uginając się pod ciężarem wypełnionego po

brzegi tekturowego pudła. Aby utorować sobie drogę,

odsunęła nogą leżące na ziemi skorupy. - Młodzi lekarze nie

powinni mieć tylu rzeczy - mruknęła - stawiając z hukiem

pudło na ziemi. Czubkiem tenisówki zgniotła puste pudełko

po czekoladkach. - Nareszcie! Pozbędę się w końcu tych

gratów z mieszkania! Mojego mieszkania!

Nie dopuszczając do siebie dawnych uczuć, Ellen

energicznym krokiem weszła do sypialni, by wynieść stamtąd

zniszczone pionierki, czapkę baseballową i nie napoczęty

karton importowanego piwa.

Poprawiając kasztanowe włosy, zatrzymała się na moment

i obejrzała zgromadzone w drzwiach rzeczy. Błyszcząca

brązowa walizka, którą w pośpiechu zapakowała, stała oparta

o stojak na parasole. Obok znajdowało się pudło wypełnione

pismami medycznymi, gazetami i wielokrotnie czytanymi

opowiadaniami Travisa McGee. Na wierzchu leżała para

męskich znoszonych butów.

- W porządku. Zaraz z tym skończymy. - Wzięła głęboki

oddech, wsunęła ręce do kieszeni spodni, a potem wolno

potrząsnęła głową. - Nie. Poprawka: już skończyliśmy. I to

jakiś czas temu, Danie Newlin. Minął już miesiąc, odkąd

rozstała się z młodym lekarzem. Było po wszystkim. Koniec.

Wszak samotność jest lepsza niż udawanie, nieprawdaż?

Powtarzała to sobie z uporem... ale ciągle odczuwała ból. Byli

ze sobą trzy lata. Przez cały ten czas Dan stanowił nieodłączną

część jej życia. Tym trudniej tyło jej teraz, gdy zrozumiała, że

ich związek nie ma przyszłości.

Aby zapomnieć, brała dodatkowe dyżury. Wszystko było

lepsze niż przejmujący chłód jej mieszkania. Ale to nie

wystarczało. Nie tak wyobrażała sobie swoje życie. Ellen

zakryła twarz dłońmi, gdy zaczęło ogarniać ją zmęczenie i

smutek i poczuła, jak gorące łzy napływają jej do oczu.

Wchodząc do sypialni znów sięgnęła machinalnie do

spływających kasztanową kaskadą na ramiona włosów. Jej

wzrok padł na maszynkę do golenia, która stała w kubeczku

na toaletce. Cholera! Oczy dziewczyny zabłysły. Zastanawiała

się, czy to możliwe, by nienawidzić maszynki do golenia.

Tkwiła tam, nieruchoma i tępa, z kilkoma włosami

przyklejonymi do ostrza. Dokładnie przypomniała, czym była

znajomość z Danem Newlinem. Z jednej strony ona, Ellen -

kochająca i szczodra, z drugiej zaś - zawsze skory do brania

Dan. Kiedy był jeszcze stażystą, zawsze tłumaczył się brakiem

czasu z powodu dużej ilości zajęć w szpitalu. Kiedy zaczął

pracować jako lekarz, nic się nie zmieniło. Co stało się z ich

uczuciem? Albo ich miłość wygasła już bardzo dawno, albo

była tylko wymysłem Ellen.

Cóż, nadszedł czas, by z tym skończyć. Zadzwoniła do

Dana i poprosiła go, aby przyjechał i zabrał rzeczy. Dopiero

wtedy będzie mogła rozpocząć życie od nowa.

Chwyciła maszynkę i z celnością gracza Harlem

Globetrotters wrzuciła ją do kosza na śmieci. Potem wyszła z

pokoju, szeroko otworzyła drzwi i wypchnęła cały dobytek

Dana na korytarz. Zrobione! Finis, jak mówią! Uśmiechnęła

się, otrzepując ręce, lecz po chwili uśmiech zniknął z jej

twarzy.

Ellen oparła się o framugę drzwi. Przeszył ją strach. A

jeśli nigdy więcej nikogo nie pokocha? Jeśli nic nowego jej

już nie czeka? Żadna pasja, żaden burzliwy romans ani

namiętna miłość?

Wargi Ellen zadrżały. Zamknęła oczy i przytrzymała się

drzwi, aby nie upaść pod wpływem nagle ogarniającej ją

słabości. Czy... czy kiedykolwiek jeszcze będzie szczęśliwa?

Ale nagle wyprostowała ramiona i otrząsnęła się z tych

ponurych myśli. O, nie! Nie zamierza poddać się tak łatwo.

Coś musi się wydarzyć! Ktoś musi pojawić się w jej życiu,

nawet jeśli miałoby to nastąpić później, niż oczekiwała. Tym

większa będzie to miłość!

Jej rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. Szybko

zamknęła drzwi i pospieszyła podnieść słuchawkę.

- Halo? O, cześć Laurie. - Głos Laurie Westin zawsze

wywoływał uśmiech na twarzy Ellen. Po trzech latach

małżeństwa z Rickiem Westinem jej najlepsza przyjaciółka

wciąż promieniowała szczęściem i radością, która udzielała

się także jej najbliższym. Za parę miesięcy spodziewała się

dziecka.

- Słuchaj Ellen, Rick zaprosił do domu jednego z

muzyków nowego zespołu jazzowego, który przyjechał do

miasta i...

- I z pewnością chciałabyś, żebym przyszła na obiad, w

dodatku najlepiej razem z deserem - zażartowała Ellen,

wiedząc, jaki będzie ciąg dalszy.

- Och, Ellen, pośpiesz się. Rick mówi, że to świetny facet.

Zależy nam, abyś go poznała. Wyjście z domu dobrze ci zrobi,

a poza tym bardzo chcielibyśmy cię zobaczyć - przekonywała

miękko Laurie.

Ellen roześmiała się głośno.

- Laurie, czy ty nigdy się nie poddasz?

- Oczywiście, że nie. Dzięki tobie poznałam Ricka i nie

spocznę, dopóki nie znajdę dla ciebie równie odpowiedniego

faceta. Przyjdziesz?

Ellen usiadła na kanapie obok telefonu.

- Laurie, nie chcę wydać się niewdzięczna, ale

przypominasz sobie ostatniego przyjaciela Ricka? Był niższy

ode mnie o piętnaście centymetrów i w dodatku nieustannie

całował mnie w brodę. Nigdy więcej muzyków! Przyjdę jutro

wieczorem i wezmę ze sobą lody czekoladowe. To mogę ci

gwarantować. W każdym razie dzięki. Dziś muszę sprzątnąć

mieszkanie i oczyścić je z pozostałości...

I nagle, odkładając słuchawkę, Ellen wiedziała już, jak to

zrobić. W chwilę później ubrana w luźny sweter zbiegała po

schodach.

- Clarence! - zawołała do mężczyzna w średnim wieku,

który pracował tu jako dozorca. - Kiedy zjawi się Dan Newlin,

by zabrać swoje rzeczy, powiedz mu, że wszystko z

wyjątkiem jego kubka do kawy leży przed drzwiami mojego

mieszkania. Kubek przedwcześnie opuścił ten świat!

Clarence uśmiechnął się z aprobatą.

- A pani wychodzi, panno Farrell?

- Tak, Clarence. Wyjeżdżam.

Wychodząc spostrzegła czarnego kota, który przeciął

chodnik i biegł w jej stronę.

- Och, nie! Psik!

Kot uciekł z podwiniętym ogonem, a Ellen pobiegła do

samochodu, usiadła za kierownicą i wyruszyła w drogę.

Przez opuszczoną szybę wpadał wiatr, targając jej włosy, a

chłodne, jesienne powietrze owiewało twarz dziewczyny. Ten

ożywczy powiew porwał jej myśli i uczucia, unosząc je ku

błękitnemu, bezchmurnemu niebu. Na następnych światłach

ostro skręciła w lewo. Tak musiało być. Pędząc w dół

Wisconsin Avenue, Ellen Farrell zbliżała się do swego

przeznaczenia.

To było takie proste - mknąć z ogromną prędkością,

patrzeć, jak umykają krajobrazy, czuć na twarzy pęd

powietrza. Była jak ptak, który wreszcie mógł rozwinąć

skrzydła. Czuła się wspaniale!

Skręcając na autostradę, przyspieszyła jeszcze i włączyła

radio. Rozległa się znana rockowa piosenka, której takt Ellen

zaczęła wystukiwać jedną nogą, drugą naciskając pedał gazu.

18. Staff Adrienne & Goldenbaum Sally - Symfonia na dwa serca i orkiestrę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: