14. Preston Fayrene - Zakochany Robin i jego wesoła kompania.pdf - Regał 031 - kubolina12310

Fayrene Preston

Zakochany Robin i jego

wesoła kompania

Rozdział 1

Ukryty w mrocznym wnętrzu swojego samochodu, Jarrod

Saxon obserwował nadchodzącą w jego stronę chodnikiem

Genę DuMont Alexander. Z jednej strony zdawało mu się, że

widział ją zaledwie wczoraj, z drugiej zaś, że od tej pory

minęły już całe lata. W rzeczywistości było to tylko dziesięć

miesięcy. Dziesięć długich miesięcy, odkąd od niego uciekła.

Wstrząs, jaki wywarł na nim jej widok, sprawił, że

wszystkie mięśnie naprężyły mu się aż do bólu.

Zaangażował najlepszych detektywów, żeby ją odnaleźli,

choćby przyszło im przeczesać w tym celu cały kraj. Mimo to,

nim się to udało, upłynęły długie miesiące. Nie było to wcale

spowodowane ich niskimi kwalifikacjami. Po prostu Gena

bardzo dobrze się ukryła. Pewnego dnia detektywi w końcu

zadzwonili jednak z wieścią, że wreszcie wiedzą, gdzie ona

jest. Wciąż pamiętał ulgę, jaką wtedy odczuł. Nie tylko ulgę,

również gniew.

Znajdowali się w jednej z najstarszych dzielnic Dallas, tuż

za rogatkami śródmieścia. Pejzaż miasta widziany zza szyb

samochodu, rysował się niezwykle imponująco na tle nieba.

W porównaniu z betonowo - szklaną konstrukcją

charakterystyczną dla nowej zabudowy, ta ulica wyglądała

nieco anachronicznie.

Domy różniły się między sobą wielkością i stylem.

Większe, dwupiętrowe sąsiadowały z domkami

jednorodzinnymi. Jarrod doszedł do wniosku, że zbudowano

je w latach dwudziestych. Zauważył przy tym, że część

domów była odnowiona, dwa z nich właśnie odmalowywano,

a wszystkie miały naprawdę schludny wygląd.

Obrzucił zdumionym spojrzeniem stary dom, w którym

według przekazanych mu przez detektywów informacji

mieszkała Gena. Któż mógłby podejrzewać, że zamieszka w

małym mieszkanku w takim właśnie miejscu? I w dodatku,

kto by się spodziewał, że będzie zarabiała na życie jako

kelnerka?

Te pytania nasunęły mu się same, ale postanowił nie

zaprzątać sobie nimi głowy. Odnalazł Genę i zabierze ją ze

sobą wieczorem do domu. Tylko to się liczy... Jarrod wytężył

wzrok, by lepiej się jej przyjrzeć. Czy wyglądała na

zatroskaną? Raczej nie. Wydawała się całkiem spokojna, ba

wręcz zadowolona. Jarrod przygryzł wargi. On nie zaznał

spokoju od dziesięciu miesięcy.

Gdy podeszła bliżej, spróbował dopatrzyć się w niej

jakichś zmian. Nie zauważył niczego szczególnego, może

poza strojem. Przedtem ubierała się w jedwabie, nie w

drelichy.

Dżinsy podkreślały długość jej nóg. Pamiętał te szczupłe,

nagie nogi owinięte wokół niego, jej kolana wbijające się w

jego boki, ich splecione ciała.

Dzisiaj splotła swoje pszenicznozłote włosy w warkocz.

Pamiętał doskonale jej włosy, takie delikatne, spływające w

dół, aż do talii. Na wspomnienie tych złotych włosów

owijających i spowijających ich nagie ciała, kiedy się kochali,

w ciemnych oczach Jarroda pojawiły się ogniste błyski.

Ubrana była w zielony podkoszulek, z biegnącym w

poprzek białym napisem, nieczytelnym dla niego z powodu

sporego oddalenia. Z raportu przedłożonego mu przez

detektywów wynikało, że pracuje w barze zwanym „U

Clanceya". Pomyślał sobie, że być może ten podkoszulek jest

częścią jej stroju służbowego. Na myśl o tym, że Gena

DuMont Alexander musi chodzić w stroju służbowym,

powinien się właściwie roześmiać. Gdy od niego uciekła,

pozostawiła trzy szafy pełne szykownych strojów, ale Jarrod

nie dopatrzył się w tym niczego śmiesznego.

Z pleców zwisał jej kremowy sweter typu kardigan,

którego związane z przodu rękawy dyndały na piersiach.

Natychmiast przypomniał sobie kształt jej piersi, tak często

wypełniających mu dłonie, i podświadomie zgiął lekko palce.

A niech ją licho, pomyślał. Jak śmiała od niego uciec!

Szkarłatne i złote liście wirowały po ulicy unoszone

podmuchami wiatru, który strząsał je z gałęzi rosnących tu

dębów wprost na głowę idącej Geny. W świeżym powietrzu

czuć było delikatny zapach chryzantem. Gdy idąc tak,

delektowała się urokami babiego lata, zaczęła się

podświadomie do siebie uśmiechać. W pewnej chwili

nadepnęła nagle na ostry kamień i uśmiech na jej ustach

zamienił się w grymas bólu. Kamyk uraził ją boleśnie poprzez

cienką podeszwę buta. W końcu to nic nadzwyczajnego,

pomyślała gorzko.

Odkąd zaczęła pracować u Clanceya, nabrała niezwykłego

wręcz szacunku dla kelnerek i w ogóle wszystkich osób,

których praca związana była z ośmiogodzinnym poruszaniem

się na własnych nogach. Kelnerowanie było twardym i

niewdzięcznym zajęciem, do którego jej nogi nie mogły

przywyknąć nawet po upływie dziesięciu miesięcy. Obwiniała

za to swoje „arystokratyczne podbicie", które odziedziczyła po

matce. Nieraz usiłowała wyobrazić sobie, jak bardzo byłaby

ona przerażona, gdyby jeszcze żyła i dowiedziała się, że jej

córka pracuje jako kelnerka w teksaskiej kafejce!

Weszła na dróżkę prowadzącą do jej domu i przystanęła,

by jeszcze raz spojrzeć na ten piękny stary budynek, w którym

czuła się tak bezpiecznie. Jego ceglana fasada była prosta i

skromna, urozmaicona jednak werandą ciągnącą się od

wejścia i zachodzącą aż na jedno skrzydło. Wzdłuż werandy

stały doniczki z paprotkami, z jednej strony zwisała drewniana

huśtawka. Gena podejrzewała, że wiele osób patrzących na

dom uznałoby go, że jest dość nędzny i podniszczony. Dla niej

jednak ten ceglany budyneczek w stylu wiktoriańskim był

pewnym i wygodnym schronieniem.

Wspięła się na schodki i otworzywszy oszklone drzwi,

ruszyła przez wyłożony dębową klepką przedpokój.

Właścicielka, pani Sugar Macintosh, wysunęła głowę

przez uchylone drzwi swojego pokoju. - O Boże, Geno, to ty!

Gena mimowolnie uśmiechnęła się, nie zważając na swoją

obolałą nogę, bowiem taki właśnie wpływ wywierała Sugar na

ludzi. Miała brązowe oczy, którymi bez przerwy mrugała i

kwadratową twarz, pokrytą olbrzymią ilością pudru i różu,

przyzwyczajenie z czasów, gdy grata w teatrze. Gena

wielokrotnie próbowała ustalić wiek Sugar, ale nigdy się to

jakoś jej nie udało. Wiedziała tylko, że ukochany mąż jej

gospodyni, Tex, zmarł przed dziesięciu laty. Nieutulona w

żalu wdowa wyznała jej pewnego razu, że jej małżonek

uwielbiał, gdy chodziła w spodniach wiernie kopiujących strój

torreadora. Szczęśliwym trafem jej drobna, szczupła figurka

nie zmieniła się przez te wszystkie lata, więc nadal mogła je

wkładać. Ze szczególnym upodobaniem nosiła spodnie uszyte

z różowego aksamitu, które właśnie tego dnia miała na sobie.

- Jak minął ci dzień, Geno? - spytała Sugar - To znaczy,

jak ci się do tej chwili wiodło?

- Dość gorączkowo - odparła Gena. - W porze lunchu

tłum gęstniał coraz bardziej i proporcjonalnie do tego

poszerzał się uśmiech Clanceya. Tak zresztą jest już od paru

miesięcy.

Sugar ze zrozumieniem pokiwała głową, a jej usztywnione

co najmniej połową zawartości pojemnika lakieru włosy nie

drgnęły ani o milimetr. - To wszystko klienci ze śródmieścia.

Nie kręci się ich teraz tylu co kiedyś, ale i tak to zawsze coś.

Znienacka wydało się Genie, że przez twarz Sugar

przemknął jakiś cień, ale zaraz potem doszła do wniosku, że

musiało jej się to tylko zdawać.

- A gdzie Rose? - spytała Sugar, mając na myśli drugą

lokatorkę, również kelnerkę w barze u Clanceya.

14. Preston Fayrene - Zakochany Robin i jego wesoła kompania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: