100. Gerritsen Tess - Czarna loteria.pdf - Regał 032 - kubolina12310

TESS GERRITSEN

Czarna loteria

Tytuł oryginału: Under the Knife

PROLOG

Dobry Boże, czasem przeszłość powraca, żeby nas

zniszczyć.

Doktor Henry Tanaka spoglądał przez okno gabinetu na

smagany deszczem parking i zastanawiał się, dlaczego po tylu

latach wypłynęła sprawa zgonu jednej z pacjentek. By

przyczynić się do jego zguby?

Na dworze przemoknięta pielęgniarka w białym fartuchu

przemykała chyłkiem do samochodu. Skrzywił się. Jeszcze

jedna, która zapomniała parasola. Dzień, jak to zwykle w

Honolulu, wstał jasny i słoneczny. Jednak około trzeciej od

strony gór Koolau nadciągnęły chmury, niosąc deszcz, który

przeszedł w gwałtowną nawałnicę. Ulicami popłynęły

strumienie brudnej wody. I to akurat w chwili, gdy ludzie

kończyli pracę i szli do domu.

Henry Tanaka odwrócił się od okna i spojrzał na list. Z

daty na stemplu wynikało, że został wysłany przed tygodniem,

lecz jak większość korespondencji utonął w stertach

medycznych pism oraz katalogów / ofertą firm

farmaceutycznych, którymi zawalony był cały gabinet. Gdy

tego ranka recepcjonistka dyskretnie mu go podsunęła,

przeraził się, spojrzawszy na nazwisko nadawcy: Joseph

Kahanu, adwokat.

Niezwłocznie otworzył kopertę. Teraz zaś skulił się w

fotelu i kolejny raz odczytał suchą treść:

Szanowny panie doktorze!

W imieniu pana Charlesa Deckera, którego mam zaszczyt

reprezentować, zwracam się do pana z prośbą o udostępnienie

kompletnej dokumentacji medycznej dotyczącej wszelkich

zabiegów, jakim została poddana pani Jennifer Brook, która w

chwili zgonu przebywała jako pańska pacjentka na oddziale

położniczym...

Jennifer Brook. Doktor Tanaka miał nadzieję, że zdoła

zapomnieć to nazwisko.

Ogarnęło go przemożne znużenie - rodzaj wyczerpania,

które spada na człowieka, gdy odkryje, że nie jest w stanie

uciec od przeszłości sunącej za nim niczym groźny cień.

Próbował wykrzesać z siebie bodaj tyle energii, ile potrzeba,

by dowlec się do samochodu i ruszyć do domu.

Bezskutecznie. Ogarnięty całkowitym bezwładem woli,

siedział nieruchomo przy biurku i wpatrywał się tępo w cztery

ściany gabinetu. Swego sanktuarium. Jego zgaszone

spojrzenie przesuwało się po oprawionych w ramki

dyplomach, certyfikatach, zdjęciach. Wokół wisiały fotki

pomarszczonych noworodków oraz ich rozpromienionych

rodziców. Ilu dzieciom pomógł przyjść na świat? Dawno temu

stracił rachubę.

W końcu przemógł się i wstał z fotela, wyrwany z

odrętwienia odgłosem, który dobiegł z sąsiadującej z

gabinetem poczekalni: był pewny, że cicho stuknęły drzwi.

Zaintrygowany wyjrzał na zewnątrz.

- Peggy? Jeszcze nie wyszłaś?

W poczekalni nie było żywej duszy. Tanaka omiótł

spojrzeniem kwiecistą sofę i fotele, stojący obok niski stolik z

równo ułożonymi kolorowymi pismami, po czym zatrzymał

wzrok na drzwiach prowadzących na szpitalny korytarz. Były

otwarte.

Absolutną ciszę opustoszałych pomieszczeń zakłócił

stłumiony, metaliczny szczęk. Henry chwilę nasłuchiwał.

Dźwięk dobiegał z jednego z gabinetów zabiegowych.

- Peggy? - Wyszedł na korytarz i zajrzał do pierwszego

gabinetu. Zapalił światło, lecz nie ujrzał nic prócz lśniącej

umywalki z nierdzewnej stali, fotela ginekologicznego i szafki

z medykamentami. Przeszedł więc do następnego gabinetu. Tu

również wszystko było w porządku.

Przeszedł na drugą stronę korytarza, kierując się w stronę

ostatniego z gabinetów. Już miał zapalić światło, gdy nagle

znieruchomiał. Instynktownie wyczuł, iż w ciemności czyha

na niego śmiertelny wróg.

Przerażony, zaczął ostrożnie wycofywać się na korytarz.

Gdy w końcu się odwrócił, by uciec, zrozumiał, że popełnił

błąd. Napastnik przyczaił się bowiem za drzwiami.

Ostrze z szybkością błyskawicy przejechało po jego szyi.

Henry Tanaka zachwiał się, zatoczył do tyłu i przewrócił na

stojak z narzędziami. Gdy próbował wstać, wyczuł, że

podłoga jest lepka od krwi. Życie uchodziło z niego

przeraźliwie szybko, lecz nawykły do racjonalnego myślenia

umysł nie poddawał się bez walki. Lekarz błyskawicznie

zdiagnozował swoje obrażenia i chłodno przeanalizował

szanse na przeżycie.

Przecięta aorta. W ciągu paru minut nastąpi

wykrwawienie. Trzeba natychmiast zatamować krew... Czuł,

że już zaczynają drętwieć mu nogi.

Nie zostało mu wiele czasu. Na czworakach podpełzł do

szafki, w której trzymano leki i opatrunki. Nikły blask światła

odbitego od przeszklonych drzwi był dla jego słabnących

zmysłów latarnią morską, ostatnią nadzieją ratunku. Wtem

jakiś cień przysłonił światło sączące się do gabinetu z

korytarza. Henry domyślił się, że napastnik stanął w drzwiach

i na niego patrzy. Mimo to czołgał się dalej. W ostatnim

przebłysku świadomości zdołał dźwignąć się na nogi i

otworzyć szafkę. Z półek posypały się na niego paczki

sterylnej gazy. Macając na oślep, chwycił pierwszą z brzegu,

rozdarł opakowanie i, wyszarpnąwszy opatrunek, przycisnął

go do szyi.

Pochłonięty tą czynnością, nie widział, jak ostrze zatacza

ostateczny śmiercionośny łuk nad jego głową.

Gdy rozpłatało mu kark, próbował krzyczeć, lecz dźwięk,

który wydobył się z jego gardła, przypominał ledwie słyszalny

szept.

To był jego ostatni oddech. Chwilę później bezwładnie

osunął się na podłogę.

Charlie Decker leżał nagi w wąskim twardym łóżku.

Dławił go zwierzęcy strach.

Za oknem biła krwista łuna neonu: The Victory Hotel. W

ostatnim słowie przepaliła się litera t. Pozostałe ułożyły się w

napis hoel, który kojarzył mu się ze słowem hole, czyli dziura.

The Victory Hole. Miejsce rzeczywiście zasługiwało na to

mało pochlebne miano. Tu każda radość i każde zwycięstwo

bezpowrotnie ginęło w czarnej otchłani.

Zamknął oczy, lecz neon nadal płonął, zupełnie jakby

zdołał wcisnąć się ukradkiem pod jego powieki. Odwrócił się

więc plecami do okna i zakrył głowę poduszką. Otoczył go

duszący, obmierzły zapach brudnej pościeli, więc natychmiast

cisnął ją w kąt. Ciężko dźwignął się z legowiska i podszedł do

okna, by wyjrzeć na ulicę. Długowłosa blondyna w mini

dobijała targu z klientem w chevrolecie. Gdzieś niedaleko co

chwila wybuchały gromkie śmiechy, mieszając się z melodią

piosenki: „To już nieważne". W ciemnym zaułku unosił się

fetor gnijących śmieci zmieszany ze słodkim aromatem

kwitnących krzewów: charakterystyczny zapach bocznej

uliczki raju. Zebrało mu się na wymioty. Było zbyt gorąco, by

zamknąć okno, zbyt gorąco, by spać, a nawet by oddychać.

Powlókł się do stolika i zapalił lampkę. Z pierwszej strony

gazety krzyczał wciąż ten sam tytuł: „Lekarz z Honolulu

zaszlachtowany we własnym gabinecie".

Strużka potu spłynęła mu po piersi. Gwałtownym ruchem

zrzucił gazetę na podłogę. Potem usiadł i chwycił się za

głowę.

100. Gerritsen Tess - Czarna loteria.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: