Smith Guy N. - Kraby 02 - Zew Krabów.pdf - Regał 035 - kubolina12310

Guy N. Smith

Zew krabów

NOTA AUTORA

Po ataku na Blue Ocean gigantyczne kraby zaatakowały Barmouth, gdzie zniszczyły

wiadukt nad ujściem rzeki i spowodowały śmierć wielu ludzi.

Ostatecznie pokonał je profesor Cliff Davenport, który przeciwstawił ich monstrualnej sile

i przebiegłości swój intelekt i uwolnił wybrzeŜe walijskie od niebezpieczeństwa.

Ta historia opowiedziana została w "NOCY KRABÓW".

Mik e'owi Bradbury

Latem 1976 roku gigantyczne kraby zaatakowały wybrzeŜe walijskie. Część tej historii

opowiedziana została w "Nocy Krabów"; ta ksiąŜka jest jej kontynuacją.

Rozdział 1

Pi ą tek - Wyspa Muszli

Irey Wali spojrzała na krępego, jasnowłosego męŜczyznę, który siedział obok niej. Sposób,

w jaki pochylał się nad kierownicą był pozą, wyraźnie obliczoną na efekt. Swoista

demonstracja. Odwróciła wzrok myśląc sobie, Ŝe jest cholernie głupia.

Mimo wszystko nie było jeszcze za późno. Mogła powiedzieć: "Przykro mi, Keith, ale

zmieniłam zdanie. Odwieź mnie, proszę, do obozu". Ale to wymagało odwagi, na którą nie

mogła się zdobyć w tej chwili. Poza tym Keith przekonałby ją w taki sam sugestywny sposób,

jak ostatniej nocy, gdy tulili się do siebie na parkiecie, a on próbował przekrzyczeć zgrzytliwe

dźwięki taniej kapeli. Wiedziała nawet, co by powiedział. "Nie bądź stuknięta, Irey. Jedziemy

na Wyspę Muszli tylko na godzinę lub dwie, Ŝeby odetchnąć trochę na plaŜy. Nie ma w tym

nic złego, prawda? Odpoczynek od dzieci doskonale ci zrobi, a straŜnicy pilnujący kempingu

dobrze się nimi zajmą. Maluchy nawet nie będą za tobą tęsknić. Chryste, nie moŜesz zostać

na kempingu cały tydzień, a gdyby nie ja - musiałabyś, bo nie masz samochodu. Z pewnością

zwariowałabyś siedząc tam cały czas, w ciągłym smrodzie waty cukrowej, ryb, chipsów i

wśród tych gości nieustannie grających w bingo. Nawet idąc spać powtarzasz numery,

zamiast liczyć owce. Do diabła, jesteś ze mną bezpieczna i nikt nie powie nam złego słowa. A

później, zanim zdąŜysz się zorientować, będziesz z powrotem z dziećmi i dzień dzisiejszy

pozostanie tylko wspomnieniem".

Irey westchnęła, spojrzała na sznur samochodów przed nimi. Wszczynanie dyskusji z

Keithem było pozbawione sensu, poza tym nie miała na to siły. Było zbyt gorąco. Cokolwiek

ma być, niech będzie.

Samochód zwolnił, a potem stanął, lecz silnik wciąŜ pracował na wolnych obrotach.

Zamknęła oczy i wróciła pamięcią do minionej nocy.

Cała ta historia wydawała jej się bardzo emocjonująca. Była to zapewne wina atmosfery i

paru ginów, które wypiła. Poprosiła, by włączono jej domek do trasy patrolu i powiedziała

straŜnikom, Ŝe będzie w Peari Dance Hali, na wypadek, gdyby coś się działo. Kiedy

wychodziła, dzieciaki spały i najprawdopodobniej nigdy się nie dowiedzą, Ŝe jej nie było. Ma

dobre dzieci: sześcioletniego Rodneya i czteroletnią Louise. Irey odczuwała nieodpartą

potrzebę wyjścia gdziekolwiek. MoŜe mały drink czy zjedzenie odrobiny ryby i chipsów

byłoby lepszym pomysłem. Trudno być kobietą w obecnych czasach. Samotne wyjście jest

nie do pomyślenia. Jeśli nie towarzyszy ci męŜczyzna, to albo nie ruszasz się nigdzie, albo

idziesz dokądkolwiek, by sobie kogoś znaleźć. MęŜczyźni, widząc wychodzącą samotnie

kobietę, automatycznie posądzali ją, Ŝe szuka tej jednej rzeczy. To było cholernie nie w

porządku. Irey wbiła paznokcie w spocone dłonie. Sznur samochodów przesunął się kilka

jardów do przodu, a potem znów zamarł. Otworzyła oczy i zamknęła je ponownie.

Pośrednio była to wina Alana. Czy mąŜ i ojciec, który wie, czym jest miłość i

odpowiedzialność, wysyła Ŝonę i dzieci na wakacje, by móc samemu wybrać się na

dwudniowe wędkowanie z kolegami z pracy? CóŜ, teraz Alan płacił rachunek, klasyczna

szowinistyczna męska świnia. KrąŜyły potem o nim róŜne plotki i pogłoski, lecz Irey starała

się przymykać na to oczy. Nie chciała wiedzieć. Cholernie nie chciała tego słuchać! Były teŜ

próby usprawiedliwiania się, tłumaczenia. Często wychodził, gdyŜ jak większość członków

klubu wędkarskiego, naleŜał do druŜyny strzałkowej. Bezpieczeństwo w ilości. RównieŜ w

razie potrzeby gotowe alibi. W głębi duszy Alan kochał swą rodzinę najlepiej jak potrafił,

miał tylko zabawny sposób okazywania tego. Był zbyt zaabsorbowany strzałkami i

wędkowaniem, by zajmować się innymi kobietami. CzyŜ nie powiedział jej w zeszłym

tygodniu, Ŝe seks juŜ go nie podnieca i Ŝe nie muszą juŜ więcej tego robić? Nie mógł

zrozumieć, dlaczego wybuchnęła płaczem.

A teraz ten facet, Keith. Rzuciła mu jeszcze jedno ukradkowe spojrzenie i mimo

panującego upału poczuła na ciele gęsią skórkę. Kawał chłopa, odmienny od Alana niemal we

wszystkim. Ostatniej nocy, kiedy znalazł ją w kącie sali tanecznej, miała wraŜenie, Ŝe Ŝołądek

jej się przewraca, a serce przestaje bić.

- Samotna, kochanie? - Dziwne, ale brzmiało w tym szczere zainteresowanie. A czyŜ nie

było tam tuzina młodszych dziewcząt, myślących tylko o jednym? Ale on wybrał właśnie ją.

- Ja... ja wpadłam tylko na godzinkę... posłuchać muzyki. Nie mogę zostać dłuŜej, bo

dzieciaki czekają w domku.

Postawił jej drinka, nie dając szansy na protesty. I w jakiś niepojęty sposób opowieść o

Ŝyciu i rozczarowaniach wylała się z niej jak rzeka.

- Na imię mam Keith - powiedział prowadząc ją na parkiet. Gdy znaleźli trochę miejsca

wśród innych par, przytulił ją do siebie. Przyćmione światła dawały fiołkoworóŜową

poświatę.

- Miałem kiedyś Ŝonę, ale gdy pewnego dnia wróciłem z pracy, dowiedziałem się, Ŝe

odeszła z najętym ogrodnikiem. Ten facet spędzał letnie miesiące strzygąc ludziom trawniki,

a zimowe - wydając zarobione pieniądze z Ŝonami swych pracodawców. Byłem naprawdę

chory, mogę ci to chyba powiedzieć. Ale wyszedłem z tego. MoŜe pewnego dnia ustatkuję

się, jeśli znajdę odpowiednią kobietę i odwagę, by ponownie się oŜenić.

Jego wyznanie było swego rodzaju sygnałem. Uwolniło jej skrywane dotąd troski. Nigdy

dotąd do nikogo nie mówiła w ten sposób o Alanie. Wyrzucała z siebie słowa w takim

pośpiechu, jakby nagle postanowiła zdjąć z serca cały ten cięŜar.

I dlatego właśnie była teraz tutaj, a straŜnicy mieli się przez jeden dzień zająć Rodneyem i

Louise. Minionej nocy wychodziła z podświadomym pragnieniem znalezienia męŜczyzny.

Miała to jednak być tylko wakacyjna przyjaźń. Na nic więcej by nie pozwoliła. Niewinny

flircik. Zresztą wakacje i tak miały się ku końcowi.

- Wygląda to tak, jakby dziś wszyscy wpadli na pomysł opuszczenia kempingu - połoŜył

dłoń na jej kolanie tak naturalnie, jakby znali się od lat, jakby był jej... męŜem.

- Prawdopodobnie wszyscy jadą na Wyspę Muszli - w jej głosie zadrgał cień niechęci -

ostatnia próba oporu, mimo iŜ poddała się juŜ swemu losowi.

- Wątpię. Mogę się załoŜyć, Ŝe wszyscy jadą do Barmouth. Będzie tam dzisiaj zabawa

organizowana przez stację Radio Jeden, a wiesz, Ŝe połowa tych kretynów z pewnością będzie

oblegać swego ulubionego disc jockeya. Nie marnowałbym czasu na słuchanie tej

bezwartościowej gadaniny.

- Myślę, Ŝe są po prostu zadowoleni, jeśli mogą choć na dzień wyrwać się z kempingu - jej

ręka sama zdawała się szukać jego dłoni. - Problem w tym, Ŝe w tej części walijskiego

wybrzeŜa jest zbyt wiele kempingów. Butlin, Pontin i teraz jeszcze ten nowy, Blue Ocean.

- Dlaczego wybrałaś się właśnie do Blue Ocean?

- Wydawało mi się, Ŝe moŜe być nieco odmienny od innych.

- Albo tańszy.

- MoŜe - zarumieniła się lekko. - A właściwie tak zadecydował mój mąŜ. Widzisz, to on

zapłacił rachunek, a ja nie sądziłam, aby warto było o tym dyskutować. Wszystkie kempingi

są do siebie podobne, gdy musisz tam siedzieć przez tydzień z dzieciakami, które myślą tylko

o zabawach i przyjemnościach. Nigdy bym nie przypuszczała, Ŝe kemping jest w twoim stylu,

Keith. Bardziej Costa... coś tam, gdzie mógłbyś obracać się w najlepszym towarzystwie i

zachwycać się ciemnoskórymi, kąpiącymi się pięknościami.

- To nie dla mnie. - Wcisnął znowu sprzęgło i samochód potoczył się następne parę

jardów. Sądziłem, Ŝe łatwiej mi będzie wtopić się w tłum, zagubić na kempingu, niŜ w hotelu

czy pensjonacie, gdzie zwracają uwagę na wszystko, co robisz. A w kaŜdym razie byłem

ciekaw tego kempingu. Przeczytałem o nim sporo. Trzeba docenić tego faceta, Milesa

Manninga, który ma dość siły i nerwów, by zagospodarować takie miejsce jak to, i to wtedy,

Smith Guy N. - Kraby 02 - Zew Krabów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: