214. Bevarly Elizabeth - Gliniarz na całe życie.pdf - Regał 035 - kubolina12310

ELIZABETH BEVARLY

Gliniarz na całe życie

A Lawless Man

Tłumaczyła: Małgorzata Studzińska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dźwięk brzmiał początkowo jak cichy, ledwie słyszalny jęk na tle

wrzaskliwej muzyki z taśmy. Chcąc go zagłuszyć, Sara Greenleaf przekręciła

gałkę do końca. Wspaniały głos Grahama Parkera nabrał olbrzymiej mocy.

Przez otwarte okno samochodu wpadał wiatr i rozwiewał krótkie jasne włosy

siedzącej za kierownicą kobiety. Było ciepło i słonecznie, naprawdę wiosennie,

więc starała się nie myśleć o tym, co ją czekało w czasie zbliżającego się

spotkania.

Dźwięk nasilił się. Zerknęła w lusterko i dopiero teraz zdała sobie sprawę,

że to syrena policyjnego motocykla.

Była pewna, że jadący za nią funkcjonariusz ściga jakiegoś przestępcę,

więc zwolniła i zjechała na bok, ustępując mu drogi. Ku jej zdumieniu nie

wyminął jej, tylko patrząc groźnie, gestem ręki nakazał zjechać na pobocze.

Była naprawdę zaskoczona, że tym przestępcą, którego ściga, jest właśnie ona.

Posłusznie wykonała polecenie, chociaż była pewna, że w żaden sposób nie

zawiniła. To była jakaś pomyłka, która zaraz się wyjaśni. Kiedy zatrzymała

swego ukochanego volkswagena „garbusa”, z przerażeniem stwierdziła, że i tak

jest już piętnaście minut spóźniona na spotkanie z Wallym. A Wally nie lubił

czekać. Na dodatek przymusowy postój zdecydowanie pogorszy całą sytuację i

Wally będzie jeszcze bardziej opryskliwy niż zazwyczaj.

Ponownie spojrzała w lusterko i machinalnie odgarnęła dłonią niesforne

kosmyki włosów. Z zainteresowaniem przyglądała się, jak policjant zatrzymuje

potężną maszynę i wprawnym ruchem stopy opuszcza podpórkę. Miał na sobie

czarne obcisłe bryczesy i koszulę z krótkimi rękawami. Na naszywce zauważyła

trzy słowa: Clemente, Ohio, Policja. Kask, rękawiczki, gogle, a nawet wąsy –

wszystko było czarne.

– Witam – odezwała się przyjaźnie, kiedy pochylił się nad nią. – O co

chodzi?

– Proszę ściszyć muzykę – usłyszała w odpowiedzi. Posłusznie wyłączyła

magnetofon.

– Prawo jazdy i dowód rejestracyjny – powiedział rzeczowym tonem.

Nie był zbyt przyjaźnie nastawiony, więc szybko pochyliła się w stronę

sąsiedniego siedzenia po torebkę. Wyjęła z portfela prawo jazdy i sięgnęła do

schowka po dowód rejestracyjny.

– Powoli – ostrzegł ją. – Żadnych gwałtownych ruchów.

Sara spojrzała na niego zaskoczona. O co ją podejrzewał?

Że wyciągnie pistolet? To chyba żarty. Ona, Sara Rose Greenleaf, potem

Markham i znowu Greenleaf, matka, członkini komitetu rodzicielskiego,

organizatorka dorocznego kiermaszu miast, szanowana obywatelka, popełniła

coś złego? Można się uśmiać! Bez słowa sięgnęła znowu do schowka i nacisnęła

przycisk zamka, ale pokrywa nie odskoczyła. Spróbowała jeszcze raz – i znowu

nic. Westchnęła głęboko. Była bardzo przywiązana do swojego

trzydziestoletniego „garbusa”. Związane z nim były najmilsze wspomnienia z

młodości i pierwsza samodzielna podróż. Ale teraz oboje nie byli już tacy

młodzi. Sara, trzy lata starsza od samochodu, jest rozwódką z dwojgiem dzieci,

a samochód robi się coraz droższy, gdyż ciągle kupuje do niego nowe części.

Całe szczęście, że sama potrafi go naprawiać i w zasadzie tylko to powstrzymuje

ją przed kupnem nowego auta. No i może jeszcze stały brak pieniędzy.

Uderzyła w zamek pięścią, ale na próżno. Schowek nadal pozostawał

zamknięty.

– Zaciął się – powiedziała, uśmiechając się nerwowo.

– To się często zdarza, to znaczy nieczęsto, czasami...

– wyjaśniała, usiłując jednocześnie otworzyć schowek.

– I to wtedy... kiedy jest mi to zupełnie nie na rękę.

Policjant nie zmienił wyrazu twarzy. Westchnął z rezygnacją i popatrzył

uważnie na Sarę. Zauważyła, że jedną rękę nadal trzymał na kolbie pistoletu.

– Przysięgam, że dowód rejestracyjny jest w środku – powiedziała. – Nie

mogę tylko otworzyć tego głupiego zamka. Może... może pan by spróbował?

– Proszę pani, ja... – urwał, westchnął jeszcze raz i potrząsnął głową,

jakby nie rozumiał, co się dzieje. Dopiero teraz Sara zauważyła jego nazwisko

na plakietce przypiętej nad odznaką. Nie była pewna, czy rzeczywiście tak się

nazywa, czy jest to jakiś żart.

– Nazywa się pan Lawless?* [* bezprawny (przyp. tłumacza)] – spytała bez

zastanowienia, nie mogąc powstrzymać uśmiechu. – Policjant o takim

nazwisku?

– No cóż – westchnął ciężko.

Z tonu jego głosu domyśliła się, że przeżywał już podobne chwile i że

absolutnie nie ma zamiaru przedłużać rozmowy. Przygryzła dolną wargę. Nagle

zapragnęła wiedzieć, jakiego koloru są jego oczy ukryte za ciernymi szkłami. W

milczeniu podała mu prawo jazdy, ale nie wziął go do ręki, tylko patrzył na nią

oskarżycielsko.

– Pokazałabym panu dowód rejestracyjny, ale przecież nie mogę

otworzyć tego cholernego schowka – przypomniała.

– Proszę otworzyć drzwi – nakazał. Brzmiało to, jakby zmuszał się do

mówienia. Przeszedł na drugą stronę samochodu. Sarze wydawało się, że

mruczy coś na jej temat pod nosem. Pochylił się nad schowkiem i próbował go

otworzyć.

– Widzi pan! – nie mogła się powstrzymać. – Przecież mówiłam.

Lawless popatrzył na nią uważnie. Albo Sarze tylko się tak wydawało.

Nie mogła widzieć jego oczu ukrytych za ciemnymi szkłami. Wsunął się na

siedzenie obok niej i nagle samochód wydał się bardzo mały. Nie zdawała sobie

wcześniej sprawy, że ów policjant jest taki wysoki. Był tak blisko niej, że czuła

ciepło jego ciała. Zauważyła kajdanki niedbale wsunięte za pasek. Poczuła

dziwne podniecenie, gdy przemknęło jej przez myśl, do czego mogliby je

wspólnie wykorzystać.

Zaskoczyło ją to, ale natychmiast odrzuciła tę myśl, rumieniąc się ze

wstydu. Zbyt długo byłam sama, pomyślała. A może to brak wapnia w

organizmie. Coś na ten temat ostatnio czytała.

Tymczasem policjant jeszcze raz uderzył w oporny zamek i schowek

stanął otworem. Radość Sary natychmiast zgasła, gdy cała jego zawartość

wysypała się na kolana Lawlessa. Poza niezbędnymi rzeczami, takimi jak mapy,

latarka i chusteczki, znajdowały się tam również torebki z ketchupem i sosem

sojowym, dziwne stworki zrobione z klocków lego, skarpetki i kolczyki bez

pary.

Sara sięgnęła po jeden z nich.

– Patrzcie, patrzcie – zaczęła – tak długo go szukałam. – Włożyła go i

popatrzyła w lusterko. – Co my tu jeszcze mamy? – dodała, patrząc na kolana

policjanta.

Nagle dostrzegła kwadratową paczuszkę owiniętą folią, opartą o udo

siedzącego przy niej mężczyzny. Prezerwatywa? Boże! Skąd się tutaj wzięła?

To pewnie Micheala. Ale przecież rozstali się trzy lata temu. Czyżby tak długo

nie robiła porządków w schowku?

Sara wyciągnęła rękę, aby ją wziąć, ale Lawless był szybszy. Przytrzymał

ją za rękę, podniósł paczuszkę, przyjrzał się jej dokładnie, a potem popatrzył

badawczo na Sarę.

– To pewnie mojego męża – wyjąkała, czerwona ze wstydu. – To

znaczy.... on nie jest moim mężem, już nie, ale...

Na twarzy przedstawiciela prawa malował się wyraz kompletnego

zaskoczenia.

– To znaczy... – O Boże, co to właściwie znaczy?

– Już dobrze. – Policjant wrzucił paczuszkę do schowka, a potem zaczął

zbierać pozostałe rzeczy.

Nie pojmował, co się tutaj dzieje. Dotykał ostrożnie poszczególnych

przedmiotów, jakby były trujące. Cały czas zastanawiał się, dlaczego ta osoba

wozi ze sobą tyle zupełnie niepotrzebnych drobiazgów. Wpatrywał się w

siedzącą obok niego kobietę, jakby chciał zrozumieć, kim ona jest. Gdy wsiadał

do samochodu, poczuł jej zapach, urzekający aromat kwiatów, nie pasujący do

zwykłych dżinsów i koszulki bawełnianej z krótkimi rękawkami, które miała na

sobie. Potargane blond włosy opadały niedbałymi kosmykami na czoło. Wielkie

brązowe oczy patrzyły na niego z obawą.

Nagle zorientował się, że ciągle trzyma ją za rękę. Spojrzał na jej dłoń.

Była silna, koścista, o poobgryzanych paznokciach. Na wskazującym i

środkowym palcu bielały plastry. Puścił dłoń, a kobieta natychmiast przesunęła

nią po włosach. Z jednym kolczykiem w uchu wyglądała jak włóczęga.

Nie podobała mu się. Nie lubił kobiet, które nie dbają o swój wygląd i

których ruchy są nerwowe i gwałtowne. Miał już dość dzisiejszego dnia – a tu

jeszcze ta dziwaczna istota, na dodatek w przedpotopowym pojeździe. No i ta

prezerwatywa... Nie wyglądała na kobietę, która nosi przy sobie takie rzeczy. A

poza tym wspomniała o facecie, który jest czy też nie jest jej mężem?

Sara również zaczęła zbierać porozrzucane przedmioty i wkładać je do

schowka. Griffin poczuł nagle dotyk jej palców na udach i wstrzymał oddech.

Wyglądało na to, że ta kobieta zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi.

Jej palce powędrowały nieco wyżej, a wtedy Lawless drgnął i zaczął w panice

wysiadać z samochodu. Znowu kilka rzeczy spadło na podłogę, a on sam

uderzył głową o sufit auta. Dobrze, że miał na sobie kask, chociaż nie pomogło

mu to, gdy pośpiesznie zatrzaskując drzwi, przyciął sobie boleśnie palec.

– Cholera! – zaklął i chwycił palec drugą ręką. Obszedł samochód

dookoła i zatrzymał się koło okna, wpatrując w kobietę wzrokiem pełnym

podejrzliwości. To pewnie jakaś studentka, pomyślał. W jej oczach wyczytał

troskę i poczucie winy. Oczywiście, powinna się tak czuć. – Prawo jazdy i

dowód rejestracyjny – powiedział stanowczo, tak jakby nic się do tej pory nie

wydarzyło. Kobieta uśmiechnęła się nerwowo i zaczęła grzebać w otwartym

schowku. Przyglądał się jej z uwagą, wierząc, że powoduje nim zwykła

ciekawość. Żółta bluzka ściśle przylegała jej do pleców, więc od razu domyślił

się, że zatrzymana nie nosi stanika. Opuścił wzrok niżej, patrząc na krągłość

bioder. Była zbyt szczupła, jak na jego wymagania, ale zgrabna. Sara dostrzegła

jego zainteresowanie i jej radość ze znalezienia dowodu rejestracyjnego

natychmiast zgasła.

– Już pan obejrzał wszystko? – mruknęła.

Griffin bez słowa wyciągnął rękę po dokument. Wręczyła mu go ze

złością.

– Czy pani wie, z jaką prędkością pani jechała? – zapytał.

– Siedemdziesiąt kilometrów na godzinę? – odezwała się z nadzieją w

głosie.

– A może dziewięćdziesiąt?

– To niemożliwe... – Potrząsnęła przecząco głową. – Ja...

– Dziewięćdziesiąt w pobliżu szkoły – wyjaśniał dalej.

– Szkoła? Przecież tu nie ma szkoły. A zresztą jest południe i dzieci są w

budynku.

– Wiele dzieci wraca do domu na obiad.

Sara nie miała o tym wszystkim najmniejszego pojęcia. Zazwyczaj nie

jeździła tędy, ale dzisiaj, kiedy była już spóźniona na spotkanie z bratem,

214. Bevarly Elizabeth - Gliniarz na całe życie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: