Roberts Nora - Summer Pleasure 01 - Wywiad z potworem (Harlequin Kolekcja 03).pdf - Regał 036 - kubolina12310

PROLOG

...przy pełni białego, zimnego księżyca. Cienie oży

wione podmuchami przenikliwego wiatru drgały na

zlodowaciałej śnieżnej połaci. Czerń i biel. Czarne

niebo, biały księżyc, czarne cienie, biały śnieg. I nic

poza tym jak okiem sięgnąć. Pustka, brak koloru i ża

łosne zawodzenie wiatru w nagich konarach drzew.

Wiedział jednak, że nie jest sam, że pośród tej czerni

i bieli nie może czuć się bezpieczny. W zmrożonym

sercu czaił się strach. Oddychał z trudem, wypuszcza

jąc z ust białe obłoczki pary. Nagle tuż obok na biel

śniegu padł czarny cień. Nie miał dokąd uciekać.

Hunter zaciągnął się papierosem i przez kłąb dymu

spojrzał na ekran monitora. Michael Trent nie żył.

Hunter stworzył go tylko po to, by uśmiercić w księ

życową noc. Czuł satysfakcję i ani odrobiny żalu dla

postaci, którą zdążył poznać lepiej niż samego siebie.

Na tym zakończy rozdział, pozostawiając szczegó

ły śmierci Michaela wyobraźni czytelnika. Stworzył

nastrój ostatecznej przegranej, zręcznie rozłożył

akcenty, nie eksplikując nic do końca. Ten rodzaj

WYWIAD Z POTWOREM

pełnej niedopowiedzeń narracji irytował, ale i fascy

nował miłośników jego książek. Osiągnął swój cel,

był zadowolony. A to rzadko mu się zdarzało.

Stworzył rzecz, która przerażała, zapierała dech

w piersiach, kazała gubić się w domysłach. Z zimną

precyzją eksplorował najciemniejsze zakątki ludzkie

go umysłu. To, co niemożliwe, czynił wiarygodnym,

co niesamowite - zwyczajnym. Z pozoru zwyczajne,

przyprawiało o lodowaty dreszcz. Używał słów jak

malarz używa palety i budował opowiadania tak

barwne i jednocześnie tak proste, że czytelnik chłonął

je jednym tchem.

Pisał horrory. Bardzo poczytne horrory.

Od pięciu lat uchodził za mistrza gatunku. Miał na

swoim koncie sześć bestsellerów, cztery z nich doczeka-

ły się ekranizacji. Krytycy piali z zachwytu, książki szły

jak woda, wielbiciele z całego świata zasypywali go li-

stami. A Hunter miał to wszystko w nosie. Pisał dla sie-

bie. Umiał opowiadać i dlatego to robił. Jeśli przy okazji

bawił ludzi, to dobrze. Pisałby niezależnie od tego, jak

jego opowieści byłyby przyjmowane przez krytykę

i czytelników. To była jego praca. Zapewniała mu poczu

cie prywatności. Dwie najważniejsze rzeczy w jego ży

ciu - praca i poczucie prywatności.

Gdyby ktoś go zapytał, czy seria bestsellerów

zmieniła w jakiś sposób jego życie, zdziwiłby się.

Dlaczego cokolwiek miałoby się zmienić? Wcześniej,

zanim „Diabelski dług" znalazł się na pierwszej pozy

cji w rankingu „New York Timesa", też był pisarzem.

Jak teraz. Gdyby chciał, żeby w jego życiu coś się

zmieniło, zostałby hydraulikiem.

Byli tacy, którzy twierdzili, że to tylko poza, że wy

kreował swój wizerunek ekscentryka dla zwiększenia

efektu. Że to kwestia promocji. Inni utrzymywali, że

hoduje wilki, jeszcze inni mówili, że w ogóle nie istnieje,

że jest wymysłem sprytnych wydawców. Hunter Brown

nie przejmował się tym wszystkim ani trochę. Słuchał

tylko tego, co chciał usłyszeć, widział, co chciał widzieć,

i wszystko skrzętnie notował w pamięci.

Nacisnął kilka klawiszy i otworzył nowy rozdział

w swoim edytorze tekstów. Kolejny rozdział, kolejne

słowo, kolejna książka. To było dla niego znacznie

ważniejsze niż wszelkie spekulacje krytyków.

Tego dnia spędził przy komputerze sześć godzin

i miał zamiar popracować przynajmniej jeszcze ze

dwie. Opowieść spływała mu z palców sama, niczym

chłodny, klarowny strumień.

A palce stukające w klawiaturę były piękne: długie,

szczupłe, opalone. Takie palce mogłyby komponować

koncerty i poematy epickie. Tymczasem powoływały

do życia koszmary i potwory; nie wilkołaki, ale mon

stra z krwi i kości, monstra, które przyprawiały

Nie uważał się za samotnika, dziwaka stroniącego !

od ludzi. Po prostu żył tak, jak chciał, do niczego nie

musiał się zmuszać. Tak samo żył, zanim przyszła

sława, sukces, pieniądze.

WYWIAD Z POTWOREM

o trwogę. Dbał o realizm opowieści, osadzał ją w co

dzienności, tak by wydawała się wiarygodna. Upiory,

które kreował, mogły zamieszkiwać -i zamieszkiwa

ły - w każdym z nas, ukryte w zakamarkach ludzkie

go umysłu. On je tylko wywoływał. Cal po calu

otwierał szczelnie zamknięte drzwi, za którymi kryją

się nasze lęki.

Zapomniany papieros dopalał się w dawno nie

opróżnianej popielniczce. Zbyt wiele palił. Nałóg był

jedyną zewnętrzną oznaką presji, pod którą żył i którą

sam sobie narzucał. Chciał napisać książkę przed koń

cem miesiąca; sam sobie wyznaczył termin. Wiedzio

ny niezrozumiałym impulsem, zgodził się wziąć

udział w zjeździe pisarzy, który miał się odbyć we

Flagstaff na początku czerwca.

Rzadko brał udział w publicznych imprezach, a je

śli już, to starał się omijać te nagłośnione przez media.

Na zjazd we Flagstaff zaproszono zaledwie dwustu

pisarzy. Wygłosi referat, odpowie na pytania i wróci

do domu. Nie weźmie honorarium za wystąpienie.

Tylko w tym roku odrzucił kilkanaście zaproszeń

od prestiżowych organizacji na rynku wydawniczym.

Prestiż go nie interesował, ale udział w spotkaniu

Związku Pisarzy Arizony uważał za swoją powin

ność. Doskonale wiedział, że nic nie ma za darmo.

Późnym popołudniem pies leżący u jego stóp pod

niósł łeb. Zgrabne zwierzę o szarosrebrnej sierści

i bystrym spojrzeniu wilka.

- Już czas, Santanas? - Pogłaskał swojego towa

rzysza po głowie i wyłączył komputer. Dobrze się

pracowało, ale dość na dzisiaj. Dzień dobiegał końca,

zmierzchało już.

Z zabałaganionego gabinetu przeszedł do salonu

o wysokich oknach z niewielkimi szybami i otwartej

więźbie dachowej. Wnętrze pachniało wanilią i sto

krotkami. Otworzył drzwi na taras i spojrzał na gęsty

las otaczający dom. Las go chronił przed ludźmi. Był

mu potrzebny. Zapewniał spokój, dawał poczucie ta

jemnicy i piękna. Podobnie jak wysokie rdzawe ścia

ny kanionu. Słyszał szum strumienia, wdychał czyste

przedwieczorne powietrze. Napawał się widokiem,

odgłosami i zapachami. Nie miał ich zawsze.

Po chwili dojrzał ją. Szła powoli krętą ścieżką

wiodącą do domu. Pies zaczął machać ogonem.

Czasami kiedy na nią patrzył, nie mógł uwierzyć,

że ktoś tak piękny należy do niego. Ciemnowłosa,

drobna, poruszała się z wdziękiem, który przyprawiał

go o niemal bolesny zachwyt. Sara. Praca i poczucie

prywatności, dwie najważniejsze rzeczy w jego ży

ciu. I Sara. Jego życie. Była warta zmagań, rozczaro

wań, lęków, cierpienia. Wszystko dla niej.

Podniosła głowę i uśmiechnęła się szeroko, błyska

jąc aparatem ortodontycznym.

- Cześć, tata!

Roberts Nora - Summer Pleasure 01 - Wywiad z potworem (Harlequin Kolekcja 03).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: