tarcie.docx

Temat:

A.    Wyznaczanie współczynnika tarcia za pomocą równi pochyłej.

B.     Wyznaczanie współczynnika tarcia statycznego i kinetycznego.

Ćwiczenie A:

1.      Cel ćwiczenia.

Celem ćwiczenia jest doświadczalne wyznaczenie współczynnika tarcia statycznego.

2.      Opis stanowiska.

1 – Równia pochyła

2 – Klocek

3 – Wymienne podkładki

4 – Podziałka kątowa

5 – Śruba regulacyjna

3.      Przebieg ćwiczenia:

a)      Dobieramy parę trącą.

b)     Umieścić klocek na równi pochyłej.

c)      Podnosić powoli równię za pomocą pokrętła aż klocek zacznie się zsuwać.

d)     Odczytać kąt α.

e)      Wyniki pomiaru zapisać w tabeli.

4.      Wzory do obliczeń.

µ = tgαśr

µ = tg 34° = 0,675

µ = tg 28° = 0,532

5.      Tabela wyników pomiaru.

6.      Wnioski.

- Wyniki pomiarów były powtarzalne ( jedynie w 1 pomiarze wystąpiło odchylenie o 1°)

- kąt przy którym następuje zsuwanie się klocka zależy od rodzaju stykających się ciał, a więc współczynnik tarcia jest różny dla poszczególnych par trących.

- współczynnik tarcia pary trącej stal- drewno jest wyższy od współczynnika tarcia pary aluminium – mosiądz.

- podczas doświadczenia stanowisko musi pozostać w równowadze, gdyż każde poruszenie stanowiska może spowodować zbyt wczesny ruch klocka i zaburzenie wyników pomiaru.

Ćwiczenie B:

1.      Cel ćwiczenia.

Doświadczalne wyznaczenie współczynnika tarcia kinetycznego i statycznego.

2.   Opis stanowiska.

l  –   odległość między podporami

d  –   średnica pręta

A  –  podpora klinowa górna

B  –  podpora klinowa dolna

e  –  środek masy pręta

x  –  odległość środka masy od dolnej podpory

f  –  wartość o jaką przesunie się pręt

G –  siła ciężkości

β –  kąt nachylenia pręta

s  –  odległość środka masy od dolnej podpory po przesunięciu

3. Przebieg ćwiczenia.

a) Zmierzyć  średnicę pręta oraz rozstaw podpór.

b) Umieścić pręt między podporami, aby środek masy znajdował się poniżej dolnej podpory.

c) Powoli dokręcamy śrubę do momentu poślizgu pręta i odczytujemy graniczny kąt β.

d) Zmierzyć odległość po zatrzymaniu pręta.

e) Wyniki pomiarów zapisać do tabeli.

4. Wzory do obliczeń:

μk=ll+x+s×tgβ

μs=tgβ

s=x+f

d=12mm

μs1=tg 50°=1,192

μs2=tg 43°=0,933

μs3=tg 45°=1,000

μk1=20070+124+200×1,192= 0,605

μk2=20050+120+200×0,933= 0,504

μk3=200100+115+200×1= 0,482

5. Tabela wyników pomiaru.