Danielle Thomas - Dzieci ciemności.pdf - Wszystko dla Pań - czarownica71

Danielle Thomas

Dzieci ciemności

Powieści Danielle Thomas

w Wydawnictwie Amber

Dzieci ciemności

w przygotowaniu

Głosy na wietrze

Mojemu Wilburowi Smithowi, który wypełnił moje życie radością, śmiechem

imiłością i moim rodzicom, Umówi Thomasowi i Bess Clark

PROLOG

Błękitne emblematy policyjne na drzwiczkach głosiły wszem wobec, że jasnożółta

furgonetka ma prawo przepychać się przez zatłoczoną o tej porze Blue Route.

— Zjeżdżaj z białej linii! — wrzasnął Stan le Roux na kierowcę zielonego mini,

który blokował środek ulicy. — Nie zdajesz testu na trzeźwość. Nie musisz jechać

wzdłuż linii!

Richard kulił się za każdym razem, gdy rudowłosy szef bluzgał obelgami pod

adresem kierowców zbyt opieszale ustępujących im z drogi do miejsca, gdzie

jezdnię blokował wiekowy, pokryty trądem rdzy szary samochód, wbity w czerwone

ferrari, które zepchnął z jezdni, uderzając w ochronne barierki.

Niebo było zasnute ciemnymi od deszczu chmurami. Przygnały je północno-zachodnie

wiatry, szalejące nad południowym skrawkiem Afryki. Z szarych obłoków spadł

lodowaty deszcz, który oślepił tęgiego sierżanta i jego kierowcę, gdy wysiedli i

biegli do miejsca wypadku.

Richard Dalton został w tyle. Patrzył, jak sierżant wciska swoje potężne ciało

do zmiażdżonego pojazdu, aby obejrzeć leżącego na kierownicy ciemnoskórego

kierowcę, a kiedy le Roux uniósł czarną głowę i przyglądał się martwej twarzy,

delikatnie dotykając zakrwawionej skóry nabitej odłamkami szkła, Richard się

wzdrygnął. Stan ułożył zwłoki młodego, dobrze ubranego mężczyzny i sięgnął po

leżący na siedzeniu szary notes w skórzanej oprawie. Wyciągnął kopertę spomiędzy

kartek, znacząc ją krwawymi odciskami palców. Kiedy przeczytał nazwisko na

kopercie, jego czoło pokryły głębokie zmarszczki. Była zaadresowana do niego

samego.

— Cholera — szepnął. — Następny.

Litery starannie wycięto z gazet i przyklejono na kartkę papieru. Koperta

wyglądała identycznie jak ta z anonimem, który otrzymał kilka tygodni wcześniej,

i który spędzał sen z powiek najwybitniejszym specjalistom w szeregach policji.

Sierżant spojrzał na zwłoki mężczyzny i zanotował w pamięci: czarne, króciutko

ostrzyżone włosy, regularne rysy i wysokie, świadczące o dużej inteligencji

czoło, naznaczone jedną tylko starą blizną powyżej ucha. Kiwając głową, schował

notes do kieszeni. Zagadka musi poczekać.

Zakrwawione dłonie wytarł w szarą tapicerkę, dał znak wstrząsanemu dreszczami

kierowcy i ruszył w kierunku ferrari.

Richard udał się za nim i z pewnym wahaniem zaczął się wdrapywać na maskę

czerwonego samochodu. Za kierownicą siedział niski, mocno zbudowany mężczyzna.

Skórzany pas bezpieczeństwa głęboko wpijał się w bezwładne ciało. Ramię

mężczyzny obejmowało głowę leżącego obok małego chłopca. Dziecko miało zamknięte

oczy, wydawało się, że śpi.

Policjant wsunął głowę i szerokie ramiona przez rozbitą przednią szybę i

próbował wyciągnąć bezwładne ciałko, ale zmiażdżona tablica rozdzielcza trzymała

małego jak pułapka. Palce rannego mężczyzny instynktownie zacisnęły się na

skroniach chłopca. Na chwilę otworzył oczy, których błękitną głębię wypełniał

ostry ból. Po chwili jego głowa opadła na bok, a martwe, sine wargi dotknęły

ciemnych kędziorków dziecka.

Stan głośnym chrząknięciem wezwał swojego kierowcę. Richard, który ciągle liczył

na to, że poczekają na przybycie karetek pogotowia, ostrożnie wspiął się na

maskę ferrari.

— Nie powinniśmy ich ruszać — ostrzegł szefa, który wyciągał ciało mężczyzny zza

kierownicy.

— Facet już nie żyje. Musimy wydostać dzieciaka — stęknął w odpowiedzi Stan,

usiłując wypchnąć zwłoki przez wybitą szybę. — Masz, weź go.

Richard z wahaniem otoczył ramionami martwe ciało. Kiedy wsunął drżącą ciągle

dłoń pod jasne włosy, żeby podtrzymać opadającą głowę, jego palce zagłębiły się

w miękkiej, ciepłej masie. Ciągle obejmując trupa, zgiął się w pół, wstrząsany

mdłościami. Wiatr porywał smużki żółtej śliny z ust Richarda i znaczył nimi jego

koszulę.

Oczy Stana zwęziły się, kiedy spojrzał na swego nieszczęsnego kierowcę,

skulonego w błocie na mokrej szosie. Natychmiast jednak całą uwagę poświęcił

dziecku. Teraz, kiedy ciało mężczyzny nie blokowało już dostępu do dziecka,

udało mu się sięgnąć za tablicę rozdzielczą i przez przednią szybę wydostać je z

wraku samochodu. Delikatnie gładził ciemne loki, zastanawiając się, czemu mała

buzia z pieprzykiem na policzku wydaje mu się znajoma. Cichutko nucił coś

chłopcu, ostrożnie znosząc go z maski rozbitego auta.

Kiedy zbliżał się do furgonetki policyjnej, usłyszał wysokie i słodkie jak śpiew

aniołów syreny nadjeżdżających ambulansów.

ROZDZIAŁ 1

Kiedy Toni Balser wyszła z gorącej kąpieli, jej ciałem wstrząsnął dreszcz.

Odpoczywała w pachnącej wodzie, leżąc bez ruchu tak długo, że skóra na czubkach

jej palców stała się biała i pomarszczona. „Palce trupa", jak mawiano w szkole z

internatem, gdzie spędziła większą część dzieciństwa.

Grubym białym ręcznikiem wycierała nogi i brzuch, którym gorąca kąpiel nadała

jasnoróżowy odcień świeżo ugotowanej krewetki. Z milczącą rozpaczą oceniła

zbędne kilogramy, efekt nadmiernego zamiłowania do kanapek z owocami awokado.

Widziała je oczyma wyobraźni: przepyszny, słodki żółtozielony miąższ między

grubymi kromkami chleba z masłem. Nie bez winy były także niezliczone batoniki

czekoladowe, które zaczęła pochłaniać trzy lata temu, przed urodzeniem

Timothy'ego. Przyglądając się sobie w zaparowanym lustrze, doszła do wniosku, że

ścisła dieta jest rzeczą co prawda przykrą, lecz niezbędną.

Zamglony obraz w lustrze zachwyciłby serce i oko Renoira. Miała ponętne ciało o

gładkiej, lśniącej skórze, zwykle opalonej na ciemny miodowy kolor, teraz, w

zimie, bladej jak kość słoniowa. Jej piersi były jędrne, w sam raz by wypełnić

dłoń mężczyzny, a zaokrąglone biodra i uda drwiły z cierpiętniczo chudych

bezpłciowych sylwetek, tak dziś modnych. Kosmyki długich do ramion ciemnych

włosów, teraz upiętych na czubku głowy, okalały wdzięcz-

nie długą szyję. Szczupłe przeguby i kostki wzbudziłyby zazdrość u każdej damy z

epoki wiktoriańskiej, kiedy to obnażone ciało było rzadkością, a zgrabna kostka

ważnym atutem.

Toni z irytacją szarpała niesforne loki, starając się je wygładzić, ale włosy

umykały spod szylkretowego grzebienia i tańczyły dookoła jej twarzy. Wytarła

część lustra ręcznikiem i ujrzała tę twarz odbitą zadziwiająco czysto i

wyraźnie. Zanim sięgnęła po butelkę z balsamem, przyglądała się jej uważnie,

szukając zmarszczek, znaku, że niedługo skończy trzydzieści lat.

Uważała, że jej błękitne oczy są zbyt duże i traktowała je jak dopust boży. Lata

spędzone w szkole kojarzyły jej się z pytaniem: „Babciu, a czemu masz takie

wielkie oczy? — Żeby cię lepiej widzieć", po którym następowały wybuchy

okrutnego dziecięcego śmiechu. Była wielce zaskoczona, kiedy później odkryła, że

ludzie, a zwłaszcza mężczyźni, uważali jej oczy za bardzo atrakcyjne.

„Z czasem może cię zapomnę, ale twoich oczu — nigdy. Będą mnie zawsze

prześladować". Te słowa jednego ze swoich studenckich wielbicieli pamiętała do

dzisiaj. Był mężczyzną z wyobraźnią, jej nauczycielem łaciny. Nazywał ją ma

petite coąuette, tłumacząc, że czarny pieprzyk na kości policzkowej to symbol

damy lubiącej flirtować, ale nie życzącej sobie poważnego związku. Toni wcierała

balsam w uda, a myśli przepływały jej przez głowę jak smugi dymu. Lustro

ponownie zasnuło się parą, zasłaniając jej roześmiane usta i wyraźne kości

policzkowe.

Niechcący chlapnęła balsamem na jedwabistą czuprynkę na wzgórku łonowym. Trudno

było balsam usunąć, wcierała go więc w rozgrzane ciało rytmicznym ruchem, który

wzbudzał dreszcz podniecenia. Z poczuciem winy wytarła resztę ręcznikiem, pomna

na dawno wypowiedziane słowa babki Irlandki: „Jeśli pozwolisz komuś się tam

dotykać albo jeśli sama będziesz to robić, oszalejesz i zamkną cię w klatce jak

tę małpę w klubie tenisowym, a wszyscy będą się z ciebie śmiać".

Uwięzione stworzenie przerażało ją, bo na wszelkie przyjazne gesty i prezenty z

owoców odpowiadało rzucaniem się na pręty klatki i szaleńczym wrzaskiem.

Ociekające śliną zaciśnięte zęby małpy i pełne nienawiści oczy robiły na Toni

straszliwe wrażenie. Mijały lata, a ona przechodziła obok żałosnego, ogłupiałego

zwierzęcia ze spuszczonym wzrokiem. Przestrogi babci zapuściły korzenie w jej

młodym umyśle i trzymały na wodzy wszystkie palce.

Toni włożyła przez głowę wełnianą koszulę nocną i wybiegła z ciepłej łazienki

prosto do chromowanego łoża, które zajmowało prawie całą wyłożoną lustrami

sypialnię. Wślizgnęła się pod stertę białych koców, ze stoickim spokojem znosząc

chłód pościeli.

Na dworze pohukiwał i krzyczał zimowy wiatr, szusujący jak zuchwały narciarz w

dół od Diabelskiego Szczytu. Omiatał lodowatym powiewem sosnowe lasy na zboczach

gór, wzbijał tumany opadłych liści i gałązek, mijając w szaleńczym pędzie domy u

stóp wzniesienia, zrywał dachówki i obalał płoty. Potem zwalniał nieco, by

wspiąć się na Wyneberg Hill i wyruszyć w ostateczną wariacką gonitwę przez

winnice Konstancji.

Toni zwinęła się w kłębek i słuchała szalejącej za oknem wichury. Kiedy ciepło

jej ciała ogrzało zimną pościel, ostrożnie wyprostowała nogi i wepchnęła sobie

pod plecy drugą poduszkę. Niestabilny i tak stos książek na stoliku koło łóżka

zachwiał się ostrzegawczo, gdy wyciągała jedną z samego spodu. Książki były jej

schronieniem i narkotykiem, pomagały znieść liczne noce i weekendy samotnie

spędzane w nowoczesnym domu z chromu i szkła. Pomagały usunąć z pamięci obraz

Serge'a, jej przystojnego męża, jadającego kolacje ze szczupłymi blondynkami i

konsumującego te blondynki na deser. Dziewczyny otaczały go równie szczelnym

łańcuszkiem, jak złota bransoleta jego przegub, i jak bransoleta świadczyły o

jego pozycji giganta biznesu. Agencje reklamowe, firmy handlowe, które zakładał,

łamiąc międzynarodowe sankcje nałożone na jego kraj, a także nielegalny eksport

kości słoniowej i rogów nosorożca były bardzo dochodowe. Serge mógł się nie

przejmować pracą biurową i poświęcać wolny czas młodym kobietom, które ciągnęły

do miast z nadzieją na znalezienie miłości i męża. W końcu, nie znalazłszy

jednego ani drugiego, zadowalały się ulotnym ciepłem kopulacji.

Smukłe palce Toni obracały stronice i po chwili pochłonął ją świat słów. Z

głębokiego skupienia wyrwał ją dźwięk telefonu, którego nie dało się dłużej

ignorować. Niecierpliwie pochyliła się nad stolikiem, aby podnieść słuchawkę, i

książka zsunęła się z jej kolan i upadła z góry na podłogę z drewna brzozowego.

Kto to może być? Prawie jedenasta w nocy! —

mruczała, schylając się po książkę, która jednak nadal leżała poza zasięgiem jej

ręki. Krew napływała jej do głowy.

— Halo — warknęła do słuchawki.

— Dobry wieczór, kochanie — odpowiedział głęboki męski głos. Europejski akcent

nadawał słowom obco brzmiący rytm. — Dlaczego moja kochana ma taki zły głos? Czy

dlatego, że nie ma mnie w domu? Uwierz mi słoneczko, bardzo chciałbym teraz być

w łóżku, w twoich ramionach, ale miałem ważne spotkanie w interesach. Skończyło

się bardzo późno i...

Toni słuchała ciepłego głosu Serge'a, który ją uspokajał, pieścił i okłamywał, i

tęskniła za początkami ich małżeństwa, kiedy jeszcze umiała mu ufać.

Idealizowała swego czarującego męża i do dziś starała się racjonalnie tłumaczyć

jego oszustwa, wierząc, że uda się im odnaleźć miłość i bliskość, która ich

niegdyś łączyła. Wiedziała, że — na swój osobliwy sposób — Serge nadal kochał ją

i Timo-thy'ego.

— Toni? — W jego głosie pojawiła się pytająca nuta. — Toni, czemu nie

odpowiadasz? Co robisz?

Powstrzymała się od zjadliwej uwagi i odetchnęła głęboko.

— Upuściłam książkę na podłogę i starałam się ją podnieść, Serge. Gdzie jesteś?

— Ach, więc dziś nie wystukujesz na maszynie żadnego z twoich artykulików.

Jesteś z książkami, twoimi niby-dziećmi, co? — Jego śmiech rozlegał się w całej

sypialni. — Więc teraz połóż dzieci spać i włóż na siebie coś ładnego. Będziemy

w domu za jakieś piętnaście minut.

W ciągu sześciu lat małżeństwa Toni doskonale opanowała sztukę samokontroli.

Choć Serge potrafił być czarujący, wystarczyło kilka niewłaściwych słów i wpadał

w szał, a po przerażającym ataku następował jeszcze okropniejszy, wyniszczający

nerwy okres ciszy. W wykonaniu takiego mistrza jak Serge była to najbardziej

wyrachowana forma psychicznych tortur. Po czterech lub pięciu dniach całkowitej

ciszy, kiedy to wszelkie próby nawiązania rozmowy pozostawały bez echa,

najsilniejszy nawet błagałby o przebaczenie, a niewinny przyznałby się do winy.

— Kto przyjdzie? Skąd dzwonisz? Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że jest

jedenasta w nocy?

— Ależ kochanie, nie przesadzaj. — Głos Serge'a, w którym już

dnie było łagodnej nuty, zagłuszyły na chwile ochrypłe śmiechy i wrzaski w tle.

— Jesteśmy w domu Kongijczyka, ale nie możemy się niczego napić. Zostawił w

zamkniętym samochodzie kluczyki w stacyjce i klucze do domu, a jego zabrano do

szpitala.

— Co fakt, że zatrzasnął klucze w samochodzie, ma wspólnego z tym, że zabrano go

do szpitala? — W głosie Toni pojawiły się ostre nuty irytacji. Kongijczyk,

muskularny, potężnie zbudowany były najemnik, uczestnik prawie wszystkich

krwawych wojen, które stoczono na kontynencie afrykańskim, właśnie odkrył, że

żołnierz bez wojny jest żałosny i niepotrzebny jak orzeł w kurniku. Na swoje

drinki w miejscowym pubie zarabiał, pozwalając znudzonym bogaczom, którzy

stanowili większość klienteli lokalu, walić się pięścią w żołądek i gasić sobie

papierosy na ramionach. Owe drinki zaczynały już zmiękczać dawniej twarde jak

skała ciało, i niegdyś budzący strach żołnierz stawał się z wolna postacią

karykaturalną. Toni wyczuwała w nim głęboko ukrytą dumę i wrażliwość. Lubiła go

i współczuła mu.

— Walnął pięścią w szybę i przeciął sobie żyłę — wyjaśnił Serge. — Ale

przyjedzie do nas później. Do zobaczenia wkrótce, kochanie. Zbudź tę tłustą

sługę i każ jej rozpalić ogień na kominku w salonie. Na dworze jest cholernie

zimno.

Toni chwilę wpatrywała się w kremową słuchawkę, wreszcie rzuciła ją z

wściekłością. — Cholera, cholera, cholera! Niech mnie szlag trafi, jeśli

wyciągnę Izubę z łóżka o tak późnej porze. — Wstając z łóżka trzęsła się. — Coś

takiego, dobre sobie!

Włożyła czarny golf i pogniecione dżersejowe spodnie, które miała na sobie przed

kąpielą, wsunęła bose stopy w czarne pantofle i wybiegła na dwór, w stronę stosu

drewna. Zaklęła głośno, potknąwszy się w ciemności o jakąś kłodę.

— A niech cię diabli wezmą, Serge'u Balserze — mruczała rozcierając bolące

kolano. — Ciebie, twoje kobiety i twoich pijanych przyjaciół. — Objuczona

drewnem wróciła do salonu, a każde polano, które ciskała do kominka, było jej

mężem.

Drewno było wilgotne i jej zaczerwienione oczy ciągle jeszcze łzawiły, kiedy

usłyszała oszalałe klaksony pierwszych samochodów, pędzących długim żwirowanym

podjazdem. W czarnym swetrze upstrzonym trocinami i sadzą poszła otworzyć drzwi.

Po kilku minutach salon wypełnił się kolorem, ruchem i muzyką.

Jedni goście Serge'a dorzucali już drew do ognia, inni, obładowani skrzynkami

piwa i butelkami białego i czerwonego wina, wciąż napływali do salonu. Kilka

osób siedziało na podłodze, grzebiąc w stosie płyt kompaktowych. Toni

przeciskała się przez tłum, z wymuszonym uśmiechem pozdrawiając przyjaciół,

znajomych i obcych. Serge kolekcjonował ludzi. Cisza i samotność nudziły go. Był

tworem naszych czasów. Zachwycał się pełnym dysonansów zawodzeniem piosenkarzy

rockowych, uwielbiał wirowanie pokrytych potem ciał, które zabarwiały na

czerwono, zielono i fioletowo drgające epileptycznie światła dyskotek,

rozkoszował się rozmowami z zalanymi przyjaciółmi w cuchnących dymem z

papierosów barach.

— Hej, ludzie, zdaje się, że będziemy dziś świadkami jeszcze jednego

bohaterskiego czynu, prawda? — rozległ się w pokoju gardłowy, zgrzytliwy głos

Hansa Wolda, najlepszego przyjaciela Serge'a. — Serge pokaże naszemu dzielnemu

Kongijczykowi, jak należy otwierać drzwi. Wydaje mi się, że i on chce mieć

pokaleczony zadek i obandażowaną rękę, prawda? — ryczał z pijackim śmiechem,

wskazując palcem na olbrzymie rozsuwane drzwi ze szkła, które oddzielały hol od

patio.

Toni nigdy nie lubiła Hansa Wolda, tym bardziej kiedy był pijany. Denerwowało ją

w nim wszystko. Opadający na czoło cienki kosmyk włosów, który upodabniał go do

Hitlera. Małe, wyrachowane szare oczka i usta o wąskich wargach. To, że prawie

każde zdanie kończył słówkiem „prawda?". Jego triumfujące spojrzenia, które

rzucał ku niej, kiedy wracał z Serge'em z nocnych hulanek. Sposób, w jaki

traktował kobiety wyszukiwane dlań przez jej męża. To, że brał je do łóżka, a

potem opisywał te czyny ze szczegółami każdemu, kto chciał go słuchać. Brzydziła

się nim. Jego dotyk kojarzył się jej z uczuciem, którego kiedyś doznała

nadepnąwszy na meduzę. Do dziś słyszała chlupot przezroczystych kawałków

wdeptanych w wilgotny piasek.

Jej mąż jednak przyjaźnił się z Hansem od czasów studiów. Hans był niezrównanym

pochlebcą i niewolniczo oddanym kompanem. Serge ściągnął go z Salzburga — gdzie

Hans miał dobrze płatną posadę — aby poprowadził jego agencję reklamową,

największą na Przylądku Dobrej Nadziei.

Jedyną rzeczą, którą Hans imponował Toni, była jego znajomość

muzyki. Rozstanie z miastem przyciągającym najwybitniejszych muzyków i orkiestry

musiało być dla niego bardzo przykre. Toni gorzko żałowała, że tam nie został.

Znosiła go tylko ze względu na Serge'a.

Westchnęła i spojrzała we wskazanym przez Hansa kierunku. Za drzwiami na patio

Serge z mokrymi włosami, przyklejonymi do czaszki, na próżno napierał całym swym

niskim, muskularnym ciałem na drewniane framugi. Za nim stał w ciemności

roześmiany szczupły mężczyzna, który zdawał się nie zważać na szalejący deszcz i

wiatr.

— Powiedz mu, że drzwi się zacięły przez wichurę, Boots — krzyknęła Toni do

korpulentnego mężczyzny stojącego przed olbrzymią szklaną taflą. — Niech wejdą

od frontu. Drzwi są otwarte.

Boots skinął twierdząco głową, opróżnił duszkiem puszkę piwa i wykrzyczał

polecenie Toni przez szparę we framudze. Wiatr groźnie uderzał w szklane ściany,

w których odbijały się złotem i żółcią płomienie buzujące na kominku, tak że

mężczyźni na dworze zdawali się tańczyć i drżeć.

Zirytowana perspektywą kolejnej pijatyki, Toni nie od razu usłyszała, co mówi do

niej drobna blondynka trzepocząca rzęsami. Zawsze miała naburmuszoną minę, za co

winę ponosiły jej wystające zęby.

— Czy to przypadkiem nie on, Toni? Hej, Toni, słuchasz mnie? To on, prawda? —

wypytywała Baby Botha, żona Bootsa. Jej mąż wziął kolejne piwo i przepychał się

do drzwi frontowych, aby powitać obu mężczyzn.

— Kto? — spytała z roztargnieniem Toni, przysiadłszy na skraju marmurowego blatu

stolika do kawy. — Co za on?

— Ten facet na dworze, co przyszedł z Sergem. Jestem pewna, że to Nicholas

Houghton — wysepleniła zadyszanym głosikiem małej dziewczynki Baby Botha. —

Wiesz, o kim myślę, ten seksowny facet, który często występuje w telewizji i

pisze artykuły o ratowaniu ptaków i zwierząt, zanieczyszczeniu środowiska i

innych takich bzdurach. Ma słodziutki tyłek. Nigdy nie słucham tego, co mówi,

tylko mu się przyglądam.

Po raz pierwszy paplanina Baby przyciągnęła uwagę Toni. Nicholas Houghton. To

nazwisko ją zelektryzowało. Kilka miesięcy temu, kiedy Serge odbywał jedną z

licznych zamorskich podróży

17 li

służbowych, zabrała małego Timothy'ego do Botswany, by synek trzecie urodziny

obchodził z jej ojcem. James Joseph Swayne uwielbiał swego jedynego wnuka, ale

coraz niechętniej opuszczał pokryty strzechą dom nad brzegiem rzeki Okavango. Po

czterech dziesięcioleciach walk na politycznej arenie w tym wspaniałym, lecz

smutnym kraju, leżącym na krańcach olbrzymiego kontynentu afrykańskiego,

odnalazł swój raj.

To tam, w pewne skąpane w słońcu popołudnie, kiedy tylko cykady przerywały

upalną ciszę monotonnym cykaniem, Toni po raz pierwszy ujrzała cieniutką

czerwoną książeczkę zatytułowaną „Dlaczego" autorstwa Nicholasa Houghtona. Jego

nazwisko rozsławiły już w Afryce działania na rzecz ochrony środowiska

naturalnego. I oto na zakurzonej obwolucie tomiku poezji czytała, że ma doktorat

z entomologii, jest prezesem wielu organizacji walczących o ocalenie przyrody i

konsultantem do spraw środowiska w wielkim koncernie chemicznym.

Już wcześniej, zbierając materiały do swoich artykułów, dowiedziała się, że

Houghton uniemożliwiał plądrowanie rezerwatów i nielegalne transakcje, nie

dbając o własne bezpieczeństwo. Ludzie, którym pokrzyżował plany i których duma

ucierpiała wskutek jego poczynań, nazywali go wariatem, ale ci, których

obchodziły dalsze losy naszej planety, nie szczędzili mu pochwał.

Wiedziała także, że producenci telewizyjni i wydawcy gazet płacili mu słone

honoraria za kontrowersyjne artykuły i występy przed kamerami, ale nie miała

pojęcia, że pisał wiersze.

Jego liryki miłosne pulsowały ukrytym głęboko smutkiem, który odzwierciedlał jej

nie spełnione marzenia i nieudany związek z Serge'em. Kiedy je czytała, łzy

płynęły jej po policzkach i wsiąkały w zakurzoną koszulę khaki. Znalazła

mężczyznę, który jakby tylko dla niej śpiewał bezgłośne pieśni. Na Przylądek

Danielle Thomas - Dzieci ciemności.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: