Woodruff Marian - Słodkie Marzenia 03 - W cztery oczy.pdf - Słodkie Marzenia - czarownica71

MARIAN WOODRUFF

W CZTERY OCZY

Przełożyła Agnieszka Jankowska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Hej, Mattie, myślę, że on cię lubi – szepnęła Linda, szturchając mnie

łokciem, kiedy Hank Butterfield przemknął na łyżwach obok bandy

lodowiska.

Spojrzałam ze zdumieniem na moją najlepszą przyjaciółkę, Lindę

Franklin.

– Zwariowałaś! Hank nigdy nie zamienił ze mną nawet dwóch słów.

Prawdopodobnie zemdlałabym, gdyby zapytał mnie choćby o godzinę.

Skąd ci przyszło do głowy, że on mnie lubi?

Linda uśmiechnęła się tajemniczo. Wszystko, co robiła, otoczone było

nimbem tajemnicy – powinnam więc dobrze o tym wiedzieć, zamiast

dziwić się czemukolwiek, co ona myślała. Począwszy od chwili, kiedy

obie skończyłyśmy dziesięć lat i zostałyśmy przyjaciółkami, postanowiła,

że zostanie drugą Agathą Christie. Napisała około pół tuzina pełnych

tajemnic powieści – żadna nie ukazała się drukiem – i posiadała umysł,

którego pozazdrościłaby jej nawet Nancy Drew. Kiedy miałyśmy po

dziesięć lat, wyobraźnia podyktowała jej Sprawę zaginionego klucza.

Teraz, kiedy miałyśmy po szesnaście lat, jej nadmiernie aktywna

wyobraźnia pochłonięta była badaniem nowych, nie zbadanych terytoriów;

mianowicie chłopców.

– Nie widziałaś, jak przed chwilą na ciebie spojrzał? – upierała się, a jej

brązowe oczy zwęziły się domyślnie.

– Prawdopodobnie patrzył na tablicę wyników. Jeszcze jeden strzał,

taki jak ten ostatni, a drużyna zaniesie go do domu na ramionach.

– Widzę, że uczucie nie jest jednostronne – powiedziała z uśmiechem.

– Zejdziesz wreszcie z tego tematu? Hank nie zdaje sobie nawet sprawy

z mego istnienia.

– Jak możesz tak mówić, kiedy on siedzi w twoim rzędzie zaledwie

dwa miejsca od ciebie? – zapytała. – Jedyna rzecz, jaka znajduje się

między tobą a Hankiem Butterfieldem, to Janina Hawes.

Westchnęłam:

– Kiedy Janina jest obok, mogłabym równie dobrze być częścią tablicy.

Mimo to musiałam przyznać, że Janina – najbardziej temperamentna

brunetka w naszej klasie w Port Kennedy High – jak do tej pory nic nie

wskórała. Kątem oka obserwowałam, jak opierała się na biurku Hanka,

trzepotała długimi rzęsami, pytając o coś skrajnie głupiego, jak na

przykład o to, czy powinna obciąć, czy raczej zapuścić włosy albo czy

uważa, że kolor jej sukni pasuje do koloru jej włosów? Jakby cała

przyszłość świata zależała od jego odpowiedzi. Uch! Nie mogę uwierzyć,

że dziewczyny zachowują się w ten sposób. To znaczy, flirtowanie jest

przyjemne, ale w moim przekonaniu małymi krokami można zajść dalej.

Poza tym, nie jestem naprawdę typem flirciary, jeśli będziecie sądzić po

wyglądzie. Chodzi mi o to, że w porównaniu z taką Janiną wyglądam

przeraźliwie zwyczajnie. Kiedy rzeźbiłyśmy swoje autoportrety na

lekcjach artystycznych, miałam ochotę zrobić sobie trochę cieńszy nos, a

usta trochę mniej szerokie. Nie musiałam martwić się moimi piegami – nie

było sposobu wyrzeźbienia ich w glinie, za co byłam wdzięczna.

Jedyną ozdobą mojej twarzy, jeśli można to tak nazwać, są włosy,

których jest mnóstwo i sięgają mi niemal do pasa, jasnoblond,

poprzetykane pasemkami w kolorze czystego złota. Już w szkole

podstawowej dzieci dokuczały mi z tego powodu – w miły zresztą sposób

– na przykład cała szósta klasa przezwała mnie Złotą Dziewczynką.

– Może on należy do nieśmiałych – zasugerowała Linda.

– Może – wzruszyłam ramionami. – Prawdę mówiąc, nie

zastanawiałam się nad tym zbytnio.

Hank był wysoki, jasnowłosy i przystojny, więc przypuszczalnie

mógłby umówić się z każdą niemal dziewczyną w szkole.

Co więcej, był gwiazdą naszej szkolnej drużyny hokejowej, której

zaproponowano grę w sezonie zimowym w Waszyngtonie, czym

podniecone jest całe Port Kearney.

Nasza drużyna, Port Kearney Kannonballs, zdobyła właśnie gola dzięki

Hankowi, który cudownie strzelił z bekhendu w sam róg bramki,

doprowadzając wynik meczu do szarpiącego nerwy rezultatu pięć – pięć,

na pięć minut przed końcem meczu. Kiedy Hank mknął po lodzie,

widziałam napięcie wyryte na jego odsłoniętej twarzy. Słowa Lindy

odbijały się ciągle echem w mojej głowie, a moje myśli zboczyły nagle,

skupiły się na tym, że jego blond włosy, pod wpływem potu, zwijają się w

pierścienie. Z całą pewnością był przystojny. Ale byłam pewna, że jedyna

rzecz, o jakiej myśli, to to, żeby jeszcze raz ulokować krążek w bramce.

Linda ścisnęła mnie za ramię, kiedy zdradliwy strzał minął obrońcę i

został przechwycony przez naszego środkowego – Buda Stewarda,

wysokiego, czerwonowłosego chłopca z ramionami jak tłoki. Bud

błyskawicznie posłał krążek na uwolnienie, a sam pomknął z pochyloną

głową ku bramce, która nagle wydawała się być oddalona o milion mil.

Nasze szalone okrzyki pobudziły go niczym dźgnięcie ostrogą, kiedy ze

świstem posłał krążek z powrotem – tylko po to, aby został zablokowany

przez bramkarza Eaglesów, krępego, ospałego na pozór chłopaka, który

jeśli było to konieczne, błyskawicznie potrafił się ożywić.

Rozległ się głośny trzask, kiedy czarny gumowy krążek wystrzelił z

powrotem w kierunku, z którego przybył, a gracze ruszyli za nim w

pościg. Kibiców obu drużyn ogarnęło szaleństwo, wrzeszczeli i przeklinali

na cały głos. Siedząca przede mną drobna, dystyngowana Sue Vallone

wspięła się na czubki palców, machała czerwoną rękawiczką i wyła:

– Dołóż im, Hank !

Krążek zbliżył się do bandy, a z dwu przeciwnych kierunków pędzili ku

niemu Hank i środkowy Eaglesów. Kij Hanka mignął ułamek sekundy

wcześniej niż kij jego przeciwnika i krążek potoczył się do naszego

obrońcy, Jamiego Lyonsa. Jamie odważnie ruszył w gąszcz drewnianych

kijów; potem nagle wywinął koziołka, lądując z okropnym, głuchym

odgłosem na bandzie. Rozległ się przenikliwy gwizdek sędziego,

ogłaszający karę dlaEaglesa. Jamiemu nic się nie stało, jak dowiedzieliśmy

się później, ale utykał, kiedy trener pomagał mu zejść z lodowiska.

Linda wskazała obleczonym w rękawiczkę palcem w kierunku ławki

rezerwowych.

– Popatrz, kto zastąpi Jamiego. Czy to nie Jay Thompson?

Wydawało mi się, że skądś go znam, potem przypomniałam sobie, że

widywałam go razem z Hankiem. Jay był niższy od Hanka, raczej żylasty

niż muskularny, miał ciemne włosy opadające na cynamonowobrązowe

oczy, szerokie usta, które zacisnęły się teraz w wąską kreskę.

Gra przedłużyła się poza wyznaczony czas. Jay popędził, aby zająć

miejsce Jamiego na prawym skrzydle. Hank posłał mu krzywy uśmiech i

Jay odpowiedział, unosząc porozumiewawczo kciuk. Potem rozległ się

Woodruff Marian - Słodkie Marzenia 03 - W cztery oczy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: