Grochola Katarzyna - Zdążyć przed pierwszą gwiazdką(opowiadania).pdf - grochola - Agi-ja

KATARZYNA GROCHOLA

ZDĄŻYĆ PRZED PIERWSZĄ

GWIAZDKĄ

SPIS TREŚCI

ZDĄŻYĆ PRZED PIERWSZĄ GWIAZDKĄ

.........................................................................

ON JESZCZE NIE WIE, ŻE MNIE KOCHA

........................................................................

SCARLETT O'HARA Z PILAWKI GÓRNEJ

........................................................................

ZDĄŻYĆ PRZED PIERWSZĄ GWIAZDKĄ

Noc przed Wigilią była najbardziej przykra.

Święta nie są dla ludzi samotnych, święta są dla rodzin, dla dzieci, dla rodzin z

dziećmi, dla par spodziewających się dziecka, dla szczęśliwie zakochanych, dla przyjaciół,

dla znajomych - ile wtedy gwaru, a zapach ciasta snuje się po domach, choinki

przygotowane w ogrodach i na balkonach wnosi się do czystych pokoi, pachnie świerkami,

jodły stroszą swoje sztywne ramiona, a w dzbanach panoszą się gałązki, zieleniejąc wesoło.

Dzieci się niecierpliwią - kiedy będziemy ubierać choinkę?

Kiedy niecierpliwiła się po raz ostatni?

Kiedy była dzieckiem?

Bardzo dawno temu.

Święta są dla przyjaciół. To co robimy? Wy do nas czy my do was? Ach, wspaniale, to

my zrobimy rybę, a wy zróbcie sałatkę z czerwonej kapusty. Nareszcie będziemy mieli

okazję się spotkać. Wolelibyśmy, żebyście wy do nas. A może wobec tego my do was

drugiego dnia świąt? Oczywiście, że pójdziemy na pasterkę.

Święta są dla ludzi, którzy wierzą. W narodzenie nadziei, zbawienia, odkupienie win

przeszłych i przyszłych. Dla uduchowionych ludzi, którzy przedkładają chwilę ciszy w

pustym kościele nad gwar dużych supermarketów. Którzy w ciszy i spokoju godzą się ze

światem.

Leżała bezsennie w dużym łóżku i próbowała nie myśleć. Nie chciała być pogodzona ze

światem, była po prostu nieszczęśliwa.

Ale uporczywe tykanie zegara przywoływało wspomnienia. Czego jeszcze dodawała

matka do piernika? Jaki smak miały lukrowane gwiazdeczki?

Nie, nie. Piecze i gotuje się dla przyjaciół, dla znajomych, dla rodziny. Dla siebie się nie

opłaca. Co zrobiłaby z całym sernikiem, piernikiem, rybą w galarecie?

Podniosła się i przeszła do kuchni. Mały domek, w którym mieszkała od początku, od

zawsze, od trzydziestu czterech lat, domek odziedziczony po rodzicach, był miejscem

przyjaznym. Stara podłoga zaskrzypiała - dębowe stare deski odzywały się jak przed laty,

tym samym dźwiękiem.

Skrzypiała jak kiedyś, wtedy kiedy skradała się pod pokój kominkowy. Nasłuchiwała

pod drzwiami stłumionych głosów rodziców. To gdzie? Teraz? Tu?

Połóż tutaj... Ona jest u siebie? Nie słyszy?

To były niezrozumiałe słowa i niezrozumiałe dźwięki, ale drzwi były zamknięte,

podwójne drzwi do przedpokoju były przed nią zamknięte, w pokoju kominkowym był już

nakryty stół, w stojaku na trzech nogach, nogach lwa - kto wymyślił taki stojak pod

choinkę? - metalowe pazury spoczywały za kominkiem, odsuńcie tę choinkę w bok, zaraz

rozpalimy na kominku, choinka była wysoka, ojciec ucinał wierzchołek, który opierał się o

sufit, pięcioramienna srebrna gwiazda lekko się kołysała, kiedy ubierały z matką choinkę.

A potem, potem rodzice kazali jej iść do swojego pokoju i wypatrywać świętego Mikołaja.

Siedź w oknie i patrz. Przyjedzie. Może przyleci.

Jak może przylecieć, skoro jest na saniach? Te sanie mogą latać. A renifery? Renifery

też mogą latać.

Nie mają skrzydeł, nie mogą. O to właśnie chodzi, że dzisiaj mogą.

Więc siedziała cierpliwie i patrzyła w ciemność za oknem. Domek rodziców dotykał

prawie lasu, okna od strony zachodniej nie zaczepiały nawet o ślad człowieka. Tylko z

kuchni i pokoju kominkowego widać było okna sąsiadów, dom przy domu, oddzielone

ogródkami i niskim drewnianym płotem.

Po którejś z Wigilii zorientowała się, że Mikołaj musi przychodzić od tej właśnie

strony, bo nigdy nic nie zauważyła, żadnych śladów sań ani kopyt, ani stóp, a przecież pod

choinką piętrzyły się pudełka i pudełeczka, dla niej, mamy, taty, ciotki Jaśminy i jej męża,

Piotrusia, który jest teraz w Kanadzie, i drobiazgi dla sąsiadów i ich syna Łukasza, którzy

przychodzili po kolacji podzielić się opłatkiem.

Ogień wesoło skwierczał w kominku, siedziała zaczarowana koło dużego zielonego

fotela, na którym tata rozpierał się wygodnie i zapalał fajkę.

Więc jeśli On przyjeżdżał czy przylatywał od strony pokoju rodziców, to postanowiła

podpatrzyć to jego nadejście. Calutkie dni przed świętami była grzeczna - Mikołaj

przychodził tylko do grzecznych dzieci - ale nie udawało się. Drzwi do pokoju mama

zamykała, a potem były prezenty Kiedyś udało jej się zobaczyć ślady śniegu na podłodze, te

ślady prowadziły do drzwi altany... Potem zobaczyła mokre buty ojca i uśmiechała się do

siebie, kiedy mama szybko, szybko prowadziła ją do okna, bo wydawało jej się, że już, tuż-

tuż, a może słyszała dzwoneczki?

Więc biegła do okna i uśmiechała się do siebie w brzuchu, tajemnica łaskotała ją lekko,

miała swoją własną tajemnicę, o której nie mówiła rodzicom, żeby byli uśmiechnięci i

zadowoleni, że wierzy w Mikołaja i renifery. A przecież ona cieszyła się, że buty ojca były

wilgotne od śniegu, bo to znaczyło, że tata ją kochał.

A jeszcze wcześniej, w przeddzień Wigilii, zamiast spać, skradała się pod kuchnię, żeby

poczuć zapach odwijanego piernika, który matka przekładała do kredensu po dwóch

tygodniach trzymania go na dolnych półkach spiżarni. Pachniało miodem i gałką

muszkatołową. To było tak dawno. Skupiała się nad tym, żeby wspomnienia nie miały tu

dostępu, ale skrzypienie podłogi pozwoliło na przesączanie się pod zmrużone powieki

obrazów, których nie chciała pamiętać.

Ojciec z mamą, objęci, przytuleni, córeczka, nasza córeczka, moja córeczka - ojciec

puszczał mamę i podnosił ją wysoko, wysoko, tak że mogła zdjąć z górnej gałązki choinki

długiego wąskiego cukierka zawiniętego w złoty papier, nie, nie róbcie tego, proszę,

umówiliśmy się - mama marszczyła brwi - nic nie zostanie z naszej choinki, bierz, bierz,

zachęcały śmiejące się oczy ojca, niepewnie szarpała cukierek, choinka drżała pod jej

małymi dłońmi, poczekaj, mówił ojciec, poczekaj, odwiązywał ciemną nitkę, a mama już

nie udawała zagniewanej, a cukier rozpuszczał się wolno w jej dłoni, kiedy druga połowa

cukierka ginęła w buzi.

Sięgnęła do lodówki, nikłe światełko małej lampki rzuciło światło na jej bose stopy.

Szklanka mleka przed snem pomoże jej zasnąć. Jaka bzdura. Popije melatoninę, piątkę,

może jej umysł się uspokoi, tak jak uspokaja się przez te wszystkie dni w roku, w czasie

których święta nie mają do niej dostępu.

Zamknęła lodówkę. Czy to nie ona odkryła, że spada sprzedaż lodówek, jeśli spot

reklamowy pokazuje kobietę, która zagląda do wnętrza i pokazuje wszystkie półeczki i

schowki?

Pokazuje i pokazuje, taka wygoda, tu na masło, tu na jajka, tu na butelki, tu na mięsko,

oto szuflady do zamrażarki, jakież wygodne, jakie czyściutkie, jakie pojemne.

Dlaczego sprzedaż zaczęła spadać?

Ile czasu jej to zajęło? Odkrycie, że lodówka na spocie reklamowym musi być

zamknięta? Nie może być otwarta tak długo. Psuje się. Nie spełnia swojego zadania.

Jakie jest podstawowe zadanie lodówki?

Trzymać zimno. Utrzymywać stałą niską temperaturę. Kobieta w reklamie rozmrażała

lodówkę, zachwycając się niebieskimi estetycznymi półeczkami.

Ile czasu jej to zajęło? Czy to nie wtedy została dyrektorem marketingu? Specjalistką

od reklam?

Najwyższym autorytetem?

CHCESZ BYĆ MŁODA? CHCESZ BYĆ

PIĘKNA / CHCESZ BYĆ NIEZALEŻNA?

ZASŁUGUJESZ NA TO!

Szampony, proszki, telewizory, chusteczki higieniczne, samochody, wycieczki, papier

toaletowy, farba do włosów.

Grochola Katarzyna - Zdążyć przed pierwszą gwiazdką(opowiadania).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: