Tom 2 - Dom we mgle - CZĘŚĆ II Rozdział 15.pdf - Pojedyncze rozdziały - EdgarArt19

Rozdział piętnasty

Ziemie jałowe i mapa

T rzeci dzień wędrówki był dla Natalii bardzo ciężki. Praktycznie cały czas

podążała pod górę. Mocno się przy tym zmęczyła, ale wciąż brnęła pewnie przed

siebie. Zastanawiała się nad tym, co ma robić w tym domu... prawdopodobnie (i chyba

była tego pewna) będzie musiała rozwikłać jego zagadkę i wydobyć ją na światło

dzienne. Zdawała sobie z tego sprawę, że nie będzie to łatwe. Cały czas dziwiła się

sobie, że ma w sobie tyle odwagi, że w ogóle idzie w tamto miejsce. Miejsce jej

rysunków. Wzdrygnęła się, ale nie zatrzymała się. Wręcz przeciwnie - przyspieszyła.

- Mapa, potem do staruszki - powiedziała do siebie - a na końcu do tego

tajemniczego domu we mgle.

Przystanęła i usiadła na chwilę na poboczu. Zmęczyła się, ale odpocznie chwilę

i podejmie dalej wędrówkę.

Jednak po chwili zmorzył ją sen.

O budziła się w nocy.

Wstała z ziemi rozglądając się wokoło. Początkowo myślała, że usnęła na

trawniku koło swojego domu, ale od razu pojęła iż wcale tak nie było. Westchnęła

kręcąc głową na boki. Uświadomiła sobie po chwili (chociaż cały czas chciała

pozostać w tym przekonaniu, że tak nie jest) gdzie się tak naprawdę znajduje.

Zmierzała w kierunku Czarnoboru - do domu we mgle. Nagle jakaś inna część jej jaźni

pragnęła wrócić do domu. Zapomnieć o tej całej sprawie i zacząć żyć po ludzku.

- To jakaś paranoja - powiedziała na głos odruchowo zerkając na

podziurawione gwiazdami niebo - o co w tym wszystkim chodzi?

Nie otrzymała odpowiedzi na swoje pytanie. Potrząsnęła głową i prowadzona

przez jakąś siłę ruszyła dalej w kierunku wsi Czarnobór.

Zbliżała się godzina czwarta rano. Niebo zaczęło powoli jaśnieć. Zanim Natalia

dotarła do końca wzniesienia, zrobiło się już w miarę jasno.

Dodatkowo dziewczynę zaczął ogarniać lęk.

Nie potrafiła określić skąd się pojawił i dlaczego tak nagle, bez zapowiedzi.

Starała się o nim nie myśleć. Zdawała sobie sprawę z tego, że dotyczy on domu we

mgle. W końcu była coraz bliżej niego. Przeszedł ją dreszcz. W głowie usłyszała głos

Andrusa: "Unikaj jak ognia wejścia do lasu".

Od razu spostrzegła, że się zatrzymała. Wokoło nie było żywej duszy, ale lęk

był tak namacalny, że Natalia odruchowo pomyślała o tym przeklętym domu (inaczej

zwanym posesją dziedzica). Znowu i to sprawiło, że po jej plecach ponownie

przeszedł dreszcz. Mimo to ruszyła dalej. Zdawała sobie sprawę, że pakuje się w

niezłe tarapaty. Pomyślała o Kamilu i wezbrał w niej smutek. Pragnęła zawrócić do

domu, ale wbrew własnej woli nogi prowadziły ją w kierunku Czarnoboru. Otaczające

ją drzewa były niemal obumarłe. Niektóre z nich przypominały upiorne palce,

sięgające po coś w stronę nieba. Dziewczyna się wzdrygnęła z trudem odwracając od

nich wzrok.

Spojrzała przed siebie. Jakieś dziesięć (może więcej) metrów przed nią

rozpoczynała się jałowa ziemia. Bez drzew. Łysa niczym czerep jej profesora ze

studiów i gładka niczym brzuch olbrzyma. Zaśmiała się nerwowo, ale nie zwolniła

kroku. Przypomniał jej się poemat jej ulubionego poety, a tak dokładnie fragment tego

poematu. Wybrała go sobie kiedyś na konkurs recytatorski. O ile dobrze pamiętam,

poemat nosił tytuł "Sir Roland pod Mroczną Wieżą stanął", powiedziała w myślach, a

autorem na pewno był Robert Browning. Pamiętała jedynie dwie zwrotki, które wryły

jej się głęboko w pamięć. Nabrała powietrza w płuca i wyrecytowała pierwszy z nich:

„Dalej szmat wyręby, dawniej las, jak się zdaje,

Potem trzęsawisko, a teraz goła ziemia,

Żałośnie jałowa (jakby wariat z uciechy

Zrobił cos i zniszczył, a potem zamiar zmienił

I precz poszedł sobie!); tutaj w zasięgu oczu

Bagno, glina, gruz, piasek - jedno czarne pustkowie”. 1

Zadrżała na dźwięk słów znajdujących się w tej zwrotce.

- To było jakoś w połowie poematu.

Rozejrzała się wokoło. Drzewa zostały z tyłu i ona teraz znajdowała się na

wyjałowionej ziemi.

Nieświadomie wyrecytowała kolejną zwrotkę:

„Jątrzy się coś w barwach wesołych i ponurych

Na pochyłym gruncie, co w plastry mchu zapada

Lub w inną substancję, jakby czyrakowatą;

Dalej dąb zbutwiały, a w jego pniu szczelina -

Jak skrzywiona warga o połupanych brzegach,

Co się w śmierć otwiera, pękając przy konaniu”. 2

Nie wie dlaczego wyrecytowała akurat te dwie zwrotki. W pewnym sensie

pomyślała w duchu, tylko te dwie pamiętam. Sporo zapomniałam... Westchnęła.

Nagle zapomniała o poemacie Roberta Browninga, gdyż w oddali sterczał

wielki kamień.

Natalia na chwilę zamarła. Jednak Andrus miał rację, co do kamienia.

Dziewczyna sztywno się poruszając zaczęła iść w jego kierunku. Sprawiała wrażenie

jakby wpadła w jakiś głęboki trans. Teraz wpadła już na dobre. Nawet, gdyby się

ocknęła, nie zdołałaby zawrócić i uciec, ponieważ jej nogi uparcie podążały przed

siebie.

Po dłuższej chwili znalazła się obok kamienia (który widocznie przewyższał ją

1 Robert Browning, Poezje wybrane w przekładzie Juliusza Żuławskiego. Państwowy Instytut Wydawniczy,

Warszawa 1969, zwrotka 25.

2 Robert Browning, Poezje wybrane w przekładzie Juliusza Żuławskiego. Państwowy Instytut Wydawniczy,

Warszawa 1969, zwrotka 26.

wysokością) i dalej działając jak w transie, zaczęła pod nim grzebać.

Nie musiała długo kopać, ponieważ kartka z mapą jaka zostawił jej Andrus była

prawie na wierzchu. Natalia wyciągnęła ją i wtedy ocknęła się z dziwacznego transu.

Spojrzała na papier, nie zdając sobie w ogóle sprawy z tego, kiedy i jak znalazła się w

jej dłoni. Dopiero po dłuższej chwili uświadomiła sobie, że trzyma przed sobą mapę,

która zostawił jej Andrus. Lecz cały czas ze zdziwieniem przyglądała się zapiskowi.

Mapa, mapa, rozbrzmiewał czyjś głos w jej uszach, mapa, mapa...

Dziewczyna potrząsnęła głową, zdjęła plecak i usiadła w cieniu najbliższego

drzewa. Otworzyła go i napiła się wody, która ze sobą zabrała. Kartkę złożoną na pół

położyła na kolanach - oparła głowę o pień drzewa. Spojrzała w niebo, które od

początku wyprawy było błękitne i bezchmurne. Westchnęła i zerknęła na stado

ptaków, które wzbiło się w powietrze. Spostrzegła też, że ten lęk, który jej wcześniej

towarzyszył na razie ją opuścił. I dzięki temu poczuła się znacznie lepiej.

Uśmiechnęła się lekko. Po chwili zapadła w krótką drzemkę, w ogóle nie zdając

sobie z tego sprawy, kiedy się przebudziła. Zbliżał się wieczór. Spojrzała na zegarek.

Dwie wskazówki przytuliły się do siebie przy piątej po południu. Dziewczyna

potrząsnęła głową i tym razem rzuciła wzrokiem na kartkę, która grzecznie

spoczywała na jej kolanach. Natalia była zmęczona (to nic dziwnego). W końcu

wędrowała juz trzy dni i to były dla niej ciężkie dni, zwłaszcza ostatni

dystans, który pokonała pod górkę. A teraz ta paskudna jałowa ziemia. Nie rosła tu

żadna roślinność - zresztą jak sama nazwa wskazuje - nawet, gdyby coś wyrosło, to

natychmiast zostałoby zniszczone przez wysuszoną ziemię. To nie był klimat dla

takiego typu roślin. Dziewczyna starała się to zrozumieć, ale po kilku sekundach

zrezygnowała. Uznała, że nie ma najmniejszego sensu się zastanawiać, czy jest ona

jałowa, czy nie... Przez chwilę starała się zrozumieć jeszcze to, co tu robi. W pewnym

sensie nie dotarło jeszcze do niej, że tu jest. Że nie siedzi z Kamilem, który tam

wariuje z samotności. Nie obawiaj się, powiedziała w myślach, wrócę do Ciebie

niedługo, Kamilku. Chociaż - tak naprawdę nie była pewna tego, czy uda jej się

wrócić. Najlepiej będzie, jak teraz przestanę zawracać sobie tym głowę, pomyślała z

pewnego rodzaju niepokojem. Tak przynajmniej sobie uświadomiła, że był to

lekki lęk. Przesunęła wzrokiem po okolicy, jakby sprawiała na niej fascynujące

wrażenie. W rzeczywistości to miejsce wzbudzało w niej tylko obrzydzenie. Ponownie

zerknęła na złożony na pół papier z narysowaną mapą. Teraz ta kartka oznaczała dla

niej to, że rzeczywiście było tam coś ważnego. Co prawda w formie tej mapy, ale

było. I to się dla niej teraz liczyło. Przyglądała się jej. Pomiętej i niezręcznie złożonej

kartce na pół. Natalia doszła do wniosku, że jeżeli Andrus jest niezły w straszeniu i

pisaniu rożnych historyjek zatytułowanych "Informacja", "Ważne wieści". Itp., itd.

Zastanawiała się, jak radzi sobie z rysowaniem. Wzięła kartkę w dłonie i bez wahania

ją rozłożyła. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w nią z wyrazem na twarzy

graniczącym ze zmieszaniem i konsternacją, ale nie trwało to długo. Po kilku

sekundach na jej twarzy wykwitł nieśmiały uśmieszek.

Mapa nie była wcale skomplikowana. Kilka linii zarysowanych chwiejnym

pismem, tak jakby autor się czegoś bał albo był nieśmiały. Mniejsza o to. Natalia

odnalazła palcem miejsce, w którym obecnie się znajdowała. Znalazła. Niemal w

odległości trzech czwartych licząc od strony lewej. Kółko było zdecydowane i

najmocniejsze, podkreślając jak ważne to miejsce. Oczywiście jak to Natalia, wcale

nie zwróciła na to uwagi, cały czas niczym zahipnotyzowana przyglądając się temu

rysunkowi. Przekrzywiła głowę, potem ją wyprostowała podnosząc jednocześnie mapę

na wysokość oczu.

W lepszym świetle prezentowała się następująco:

Tom 2 - Dom we mgle - CZĘŚĆ II Rozdział 15.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: